Είναι ένας άνθρωπος που έχει περάσει πολλά στη ζωή του. Ένας αθλητής που έπρεπε να ξεπεράσει πολλά εμπόδια, για να φτάσει εδώ όπου βρίσκεται σήμερα. Γι' αυτόν, δεν ήταν ποτέ τίποτα εύκολο. Έπρεπε να παλέψει σκληρά για να προσαρμοστεί σε μία καθημερινότητα γεμάτη προκλήσεις, ωστόσο, ο ίδιος έμοιαζε πάντα έτοιμος για όλα. Για να ζήσει, για να προχωρήσει, για να βρει τις κατάλληλες απαντήσεις.
Ο Νάσος Γκαβέλας έκανε ξανά το... θαύμα του, καθώς κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, σημειώνοντας επίδοση 11.02 στα 100 μέτρα (T11) και μας χάρισε μία -ακόμη- σπουδαία στιγμή...
Ένας τεράστιος αθλητής!
Η μεγάλη κούρσα
Πριν ακόμη να ξεκινήσει το ταξίδι του στο Παρίσι, ήταν αποφασισμένος -ο ίδιος- να βάλει τον πήχη ψηλά. Όταν ακόμη τα εμπόδια ήταν πολλά, όταν το έργο του έμοιαζε να είναι εξαιρετικά δύσκολο. Ο Νάσος Γκαβέλας -ωστόσο- ετοίμασε τις αποσκευές του για τη γαλλική πρωτεύουσα, θέλοντας να επιστρέψει στην Ελλάδα με μία σπουδαία επιτυχία και τα κατάφερε! Μετά από μία συγκλονιστική προσπάθεια, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, σημειώνοντας επίδοση 11.02 στα 100 μέτρα (T11) και κατέλαβε την 1η θέση με τον πιο εμφατικό τρόπο. Με οδηγό τον Γιάννη Νυφαντόπουλο, κατάφερε να γίνει ο πρώτος Έλληνας σπρίντερ που υπερασπίζεται τον τίτλο του σε Παραολυμπιακούς αγώνες, κατακτώντας back to back το χρυσό μετάλλιο και κάπως έτσι, έγραψε τη δική του ιστορία, για να έρθει μετά ένα μεγάλο ξέσπασμα. Το χάρηκε, το απόλαυσε, ήταν η δική του στιγμή.
Ο σπουδαίος, αυτός, αθλητής μπήκε σε ένα κλειστό club Ελλήνων αθλητών, που καταφέρνουν να κατακτήσουν δύο σερί χρυσά μετάλλια σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, στο αγώνισμά τους, μετά τον Χαράλαμπο Ταϊγανίδη στα 100μ ύπτιο S13 το 2004 στην Αθήνα και το 2008 στο Πεκίνο και τον Χρήστο Ταμπαξή στα 50μ ύπτιο S1 επίσης το 2004 και ο 2008. Αντίστοιχα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το έχουν καταφέρει αυτό, ο Πύρρος Δήμας στην άρση βαρών ο οποίος έχει τρία σερί μετάλλια (1992, 1996, 2000), ο Κάχι Κακιασβίλι (1996, 2000) και πιο πρόσφατα, ο Μίλτος Τεντόγλου στο μήκος του στίβου (2021, 2024). Πίσω από τον Νάσο Γκαβέλα, τερμάτισε ο Timothée Adolphe με 11.05, στην 3η θέση ήταν ο Di Dongdong με 11.08 και τέταρτος ο Ananias Shikongo με 11.17.
Τα λόγια που συγκλονίζουν
Περίπου στα 10 του χρόνια, η ζωή του ξεκίνησε να αλλάζει όταν άρχισε να εμφανίζει προβλήματα στην όραση, χάνοντας πρώτα την κεντρική και μετά την περιφερειακή. Η νόσος Stargardt, που είναι γονιδιακή, εμφανίζεται συνήθως στα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια και σταδιακά προκαλεί απώλεια όρασης, με τον Νάσο Γκαβέλα να καλείται να προσαρμοστεί σε μία νέα πραγματικότητα. «Δυσκολευόμουν να δω τα γράμματα και δεν το συνειδητοποιούσα. Όσο περνούσε ο καιρός, η όρασή μου μειωνόταν περισσότερο. Μου μιλούσε η δασκάλα και κοιτούσα αλλού, επειδή δεν έβλεπα πού ήταν. Μετά άρχισα να μη βλέπω τους συμπαίκτες μου στο μπάσκετ, το μπαλάκι στο τένις. Έχανα την όρασή μου τόσο σταδιακά, που δεν το καταλάβαινα», έχει πει. Δεν ήταν τίποτα εύκολο γι' αυτόν. Αντιθέτως, έπρεπε να διαχειριστεί μία τεράστια αλλαγή, όντας ακόμη πολύ-πολύ μικρός. Ωστόσο, είναι ένας τεράστιος μαχητής και το έδειξε αυτό από πολύ νωρίς.
Στο Παρίσι, το έκανε ξανά. Κι εκεί τα πράγματα δεν ήταν εύκολα κι εκεί κλήθηκε να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό... Ήταν -όμως- αποφασισμένος να τα καταφέρει κι έχοντας δίπλα του τον κατάλληλο άνθρωπο, έγραψε τη δική του ιστορία. Με οδηγό τον Γιάννη Νυφαντόπουλο, έτρεξε τα 100μ. στην κατηγορία Τ11 σε 11.02 κι έκανε δικό του με εμφατικό τρόπο το χρυσό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, για να ξεσπάσει λίγο μετά.
«Δε θα μιλήσω για τον εαυτό μου, αλλά για όλους τους ανθρώπους που με έχουν βοηθήσει κι ένας από αυτούς είναι αυτός εδώ, ο Γιάννης Νυφαντόπουλος, που έχει δώσει την ψυχή του εδώ και δύο μήνες. Όπως και με τον Μήτσο πέρυσι βγάλαμε την ψυχή μας και δυστυχώς το παιδί τραυματίστηκε. Αλλά ήρθαμε εδώ για να δείξουμε ποιος είναι το αφεντικό των 100 μέτρων, ήρθαμε για να κερδίσουμε και όχι για να χάσουμε. Δύο μήνες με τον Γιάννη ήμουν σε πολύ δύσκολη ψυχολογική κατάσταση, με τον τραυματισμό του Δημήτρη, όταν μου έλεγαν όλοι "τι έγινε Γκαβέλα, μήπως τελείωσες, μήπως δεν μπορείς να τρέξεις". Όχι μάγκες, δεν είναι ότι δεν μπορώ να τρέξω, είναι ότι θέλω χαμόγελο και ανθρώπους να το πιστεύουν παραπάνω από δύο φορές για να κερδίσουμε», ανέφερε αρχικά για να συνεχίσει:
«Δεν είμαι μόνος μου, είναι και ο Γιάννης, τρέξαμε μέχρι τέλους. Μου είπε, εγώ θα τρέξω, αν θέλεις πέσε κάτω να συρθείς, πονάει, θα βγάλεις δέρμα. Κι έλεγα όχι ρε φίλε μην κάτσω να σκοτωθώ, θα σκοτωθώ στον τερματισμό και θα τους κερδίσουμε με τρία εκατοστά κι έτσι έγινε. Μαζί θα το κάψουμε, ραντεβού τώρα στις Βρυξέλλες στο Diamond League, τελευταία κούρσα και θα πάμε να πανηγυρίσουμε με τον Καραλή και τον Τεντόγλου, διότι στο ΟΑΚΑ δε θα είναι μόνοι τους». Είναι σπουδαίος, είναι ένας μαχητής της ζωής και δικαίως, η προσοχή όλων τώρα στρέφεται επάνω του...
