«Αν χρειαζόταν να περιγράψω τον εαυτό μου με μία λέξη, αυτή θα ήταν "ταξιδιώτης" ή "περιηγητής"». Έτσι ξεκίνησε η συζήτησή μας με τον Χρήστο Τζούτη, έναν άνθρωπο που έχει συνδέσει το όνομά του με τα ταξίδια και τις περιπέτειες, και πλέον υπογράφει το μοναδικής αισθητικής travel magazine "lamda 3". Είχα την μεγάλη χαρά να μοιραστώ ένα ταξίδι μαζί του και να αποκτήσω μια γεύση από την προσωπική του οπτική πάνω στις εξερευνήσεις και την περιπέτεια.

Μπορώ να πω, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, ότι από τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες άκουσα πως ο Χρήστος θεωρείται σχεδόν θρύλος, πρωτοπόρος στον τρόπο που ταξιδεύει στη χώρα, ένας άνθρωπος που δημιούργησε το δικό του μονοπάτι before it was cool. Και πλέον, μπορώ να συνυπογράψω για αυτό, όσο και για το πόσο ευγενικός και ευχάριστος τύπος είναι. Ο Χρήστος ταξιδεύει με έναν μοναδικό τρόπο. Πηγαίνει όπου τον καλεί η φύση και η ψυχή του, ζώντας κυριολεκτικά μέσα στο τοπίο. Όταν χρειάζεται να βρει τον δρόμο του σε περίπτωση που χαθεί, απαντάει χαρακτηριστικά πως ρωτάει στο καφενείο, έναν περαστικό ή χρησιμοποιεί χάρτη, όπως πρέπει, όπως παλιά.

Αυτή την ιδιαίτερη και σπάνια ταυτότητα με την οποία ταξιδεύει θα γνωρίσουμε μέσα από την περιγραφή ενός μοναδικού προορισμού, του Ασπροποτάμου στη Θεσσαλία, στον νομό Τρικάλων, παραπόταμου του Αχελώου. 

«Μέσα από τα ταξίδια μαθαίνω να βλέπω με προσοχή, να ακούω με καρδιά και να θυμάμαι πως οι στιγμές που πραγματικά αξίζουν είναι εκείνες που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός.»

Η πρώτη φορά που βρέθηκα στον Ασπροπόταμο ήταν ένα καλοκαίρι. Ξεκίνησα χωρίς να ξέρω τι να περιμένω και ξαφνικά, καθώς περνούσα το πρώτο πέτρινο γεφύρι, ένιωσα ότι όλα γύρω μου μιλούσαν μια άλλη γλώσσα — της φύσης, της ηρεμίας, της σιωπής. Και το σκηνικό με όλες τις αποχρώσεις του πράσινου ήταν τόσο ζωντανό, που φαινόταν να αναπνέει. Από εκείνη τη στιγμή, ο Ασπροπόταμος δεν ήταν απλώς ένας τόπος στον χάρτη· ήταν μια εμπειρία που ήθελα να ζήσω ξανά και ξανά.

Αυτός ο τόπος βρήκε μια πραγματική θέση στην καρδιά μου όταν, ένα πρωινό στη Μάντρα Χότζα, ανάμεσα σε σύννεφα και ήλιο, κατάλαβα ότι η φύση έχει ψυχή. Η διαδρομή από το Χαλίκι μέχρι το Ανήλιο είναι σαν πέρασμα σε έναν άλλο κόσμο, όπου ο χρόνος επιβραδύνει και κάθε ανάσα γεμίζει μαγεία. Εκεί συνειδητοποίησα πως ο Ασπροπόταμος δεν είναι απλώς προορισμός· είναι τόπος που σε αλλάζει, που σου θυμίζει ποιος είσαι.

Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν φτάνω εκεί είναι να ανοίξω τα παράθυρα και να αφήσω τον καθαρό αέρα του βουνού να μπει, να γεμίσει τους πνεύμονες και τη σκέψη. Πάντα κάνω μια στάση στο ποτάμι, ακούω το νερό, παίρνω ανάσα, ξανασυντονίζομαι. Αργότερα, κάτω από τον πλάτανο στην πλατεία του Κατάφυτου, απολαμβάνω έναν καφέ ή φαγητό, νιώθοντας πως ο χρόνος έχει σταματήσει για λίγο, μόνο για μένα.

Τους ανθρώπους εδώ θα τους περιέγραφα απλούς, δυνατούς, με μια σπάνια, αληθινή ευγένεια. Στην πρώτη ματιά μπορεί να φαίνονται άγριοι και σκυθρωποί, μα η καρδιά τους κρύβει ιστορίες που σου ζεσταίνουν την ψυχή. Έχουν μάθει να ζουν σε αρμονία με τη φύση και τη σιωπή γύρω τους — και όταν τους γνωρίζεις, νιώθεις πως κάθε λέξη τους έχει βάθος.

Το καλύτερο φαγητό το έχω απολαύσει στον ξενώνα-καφενείο «Θα πάρω τα βουνά» στο Κατάφυτο, με μυρωδιές από φρέσκα χόρτα, ζυμωτό ψωμί και τα καλύτερα κρέατα της περιοχής. Στο «La Corno» στην Κρανία, κάθε πιάτο είναι γνήσιο, γεμάτο φροντίδα. Και για ποτό, τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα τσίπουρο δίπλα στη φωτιά μετά από μια μέρα στα μονοπάτια και τα ποτάμια.

Η γεύση που κουβαλάω μαζί μου είναι η δροσιά του νερού, η απλότητα του ψωμιού, του τυριού και του μελιού. Η αίσθηση ότι όλα όσα χρειάζεσαι είναι μπροστά σου, καθαρά και αληθινά.

Κανείς δε μιλάει γι’ αυτό, αλλά το μέρος αλλάζει πρόσωπο όταν πέφτει η ομίχλη. Ο Ασπροπόταμος γίνεται μυστικός, σχεδόν ονειρικός. Τα δέντρα εξαφανίζονται μέσα στα σύννεφα και ο δρόμος μοιάζει να οδηγεί σε έναν κόσμο μακριά από τον χρόνο. Το φθινόπωρο, με λίγους ανθρώπους γύρω, φοράει την πιο εντυπωσιακή φορεσιά του: πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί, καφέ, κόκκινο - μια χρωματική συμφωνία που σε αφήνει άφωνο.

Η μεγάλη γιορτή του τόπου είναι γιορτή της Αγίας Παρασκευής στην Τζούρτζια. Οι πλατείες γεμίζουν μουσική και χαμόγελα, τα τραγούδια είναι διαφορετικά, αλλά γεμάτα αγάπη και καρδιά. Νιώθεις πως γίνεσαι κομμάτι της ιστορίας και της χαράς των ανθρώπων.
Πουθενά αλλού δεν μπορείς να βρεις αυτόν τον συνδυασμό άγριας φύσης και αυθεντικής φιλοξενίας. Ο Ασπροπόταμος δεν είναι τουριστικός αλλά είναι γνήσιος. Κι αυτό τον κάνει ανεπανάληπτο.

Ένα μυστικό σημείο που αγαπώ είναι η παραποτάμια διαδρομή κοντά στον Αχελώο, κάτω από τα έλατα, και η περιοχή Ελατάκια λίγο μετά το Χαλίκι - ένας κρυμμένος παράδεισος με κρυστάλλινα νερά που χρειάζεται αγάπη και σεβασμό για να σωθεί. Εκεί, το φως παίζει μέσα από τα φύλλα και ο χρόνος σταματά.

Αυτό που με κάνει να επιστρέφω είναι η αλήθεια του τόπου. Ο Ασπροπόταμος δεν προσποιείται τίποτα. Σε δέχεται μόνο όταν τον αγαπάς και τον σέβεσαι. Και τότε, σου ανοίγει την καρδιά του και σου δείχνει το καλύτερό του πρόσωπο — αγνό, αληθινό και πάντα μαγικό.

Plus One!

Μια προσωπική ιστορία είναι μία νύχτα στο οροπέδιο της Βερλίγκας, με τη σκηνή δίπλα στον καταρράκτη και τον ουρανό γεμάτο αστέρια. Δεν υπήρχε φως, δεν υπήρχε ήχος παρά μόνο η φύση. Και εκεί, μέσα στη σιωπή, ξαναβρήκα τον εαυτό μου.