Ίσως να ακούγεται κλισέ. Ίσως να θεωρείται δεδομένο, αλλά αξίζει να το σημειώνουμε ξανά και ξανά. Το να «αγκαλιάζουμε» το σώμα μας, να το αποδεχόμαστε και να το αγαπάμε, να το φροντίζουμε, είναι το πιο σημαντικό δώρο που μπορούμε να ΜΑΣ κάνουμε. Είναι η αρχή του παντός και ενδεχομένως, να είναι και η σωτηρία μας. Το σώμα μας πολλές φορές μας «μιλάει», αλλά αν δεν του δώσουμε την απαραίτητη προσοχή, μπορεί να μην το ακούσουμε.
Η 25η Οκτωβρίου δεν είναι μία τυχαία ημέρα. Είναι η μέρα που έρχεται να μας υπενθυμίσει ακριβώς αυτό. Είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού. Γενικότερα, ο μήνας αυτός είναι αφιερωμένος στην πρόληψη, στην καταπολέμηση και στην ευαισθητοποίηση σχετικά με τον καρκίνο του μαστού κι εμείς, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να κατανοήσουμε το πόσο μεγάλη δύναμη έχει η πρόληψη και πάνω από όλα, να στείλουμε τη δική μας θετική ενέργεια και σκέψη σε όλες εκείνες τις γυναίκες που συνεχίζουν αυτό το ταξίδι. Στις ηρωίδες που αποτελούν το απόλυτο παράδειγμα για όλες μας...
Μία ημέρα με ξεχωριστό συμβολισμό
Ο καρκίνος του μαστού είναι ο συχνότερος καρκίνος του γυναικείου πληθυσμού στις ανεπτυγμένες χώρες του δυτικού κόσμου, με εκτιμώμενες 2,1 εκατ. νέες περιπτώσεις και περισσότερους από 627.000 θανάτους κάθε χρόνο, ενώ στην Ελλάδα εμφανίζονται περισσότερες από 7.000 νέες περιπτώσεις κάθε χρόνο. Πρόκειται για τη δεύτερη πιο συχνή αιτία θανάτου από καρκίνο, μετά τον καρκίνο του πνεύμονα, ωστόσο, το θετικό σε όλο αυτό είναι πως μέσα στις τελευταίες δεκαετίες η εξέλιξη στην ιατρική, η ενημέρωση, η ευαισθητοποίηση και η πρόληψη έχουν καταφέρει να κάνουν άλματα στη διαδικασία της παράτασης ζωής, αλλά και της ίασης. Η φράση «Η πρόληψη σώζει ζωές» δεν είναι απλά ένα ακόμη κλισέ όπως όλα τα άλλα, αλλά είναι η πραγματικότητα που έρχεται να μας δείξει τον σωστό δρόμο. Τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η κάθε γυναίκα από νεαρή ηλικία, προκειμένου να έχει τον έλεγχο της ζωής της.

Δεν είναι τυχαίο ότι η παγκόσμια διεθνής ιατρική κοινότητα συμφωνεί πως η έγκαιρη ανίχνευση είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για την καταπολέμηση αυτής της νόσου. Στην ηλικία μεταξύ 35 και 40 ετών, κάθε γυναίκα θα πρέπει να υποβάλλεται σε κλινική εξέταση των μαστών κάθε δύο χρόνια και να κάνει τον πρώτο της έλεγχο με μαστογραφία, ενώ από την ηλικία των 40 ετών και μετά θα πρέπει να υποβάλλεται συστηματικά σε μαστογραφία και κλινική εξέταση των μαστών από εξειδικευμένο ιατρό, μία φορά το χρόνο.
Στις μικρές ηλικίες, κάτω των 35 ετών, όπου λόγω πυκνότητας του μαστού η μαστογραφία έχει μειωμένη δυνατότητα να ανιχνεύσει ένα μικρό καρκίνο, η γυναίκα μπορεί να ελέγχει τους μαστούς της με κλινική εξέταση και υψηλής ευκρίνειας υπερηχογράφημα, ενώ σε νέες, αλλά «υψηλού κινδύνου» γυναίκες, ο έλεγχος μπορεί να γίνει και με μαγνητική μαστογραφία εφόσον το κρίνει ο γιατρός τους. Τα συχνότερα ευρήματα είναι καλοήθη, όπως οι απλές κύστεις, τα ινοαδενώματα, τα θηλώματα και οι φυλλοειδείς όγκοι, ωστόσο, είναι πολύ-πολύ σημαντικό να πραγματοποιούνται τακτικοί έλεγχοι, προκειμένου να υπάρχει μία ξεκάθαρη εικόνα για όλα.
Στους παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνονται η ηλικία, το οικογενειακό ιστορικό, οι γενετικές μεταλλάξεις όπως οι BRCA1 και BRCA2, οι ορμονικοί παράγοντες και ο τρόπος ζωής, την ώρα που η Γερμανία είναι η χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τα περισσότερα κρούσματα και ακολουθούν η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, με περίπου τα μισά κρούσματα σε σχέση με τη Γερμανία, ενώ προχωρώντας πως τη θεραπεία και την αντιμετώπιση, ο συνδυασμός χειρουργικής επέμβασης, ακτινοθεραπείας, χημειοθεραπείας, ορμονικών θεραπειών και ανοσοθεραπείας έχει αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά επιβίωσης.
Τhe bright side

Ο καρκίνος του μαστού -όσο σοκαριστικό κι αν ακούγεται αυτό- αποτελούσε έως ένα σημείο θέμα-taboo για πολλούς ανθρώπους. Γυναίκες που είχαν στα χέρια τους την σκληρή διάγνωση, έμοιαζαν να αρνούνται την πραγματικότητα και δυσκολεύονταν να μιλήσουν ανοικτά για τη δική τους εμπειρία, μπαίνοντας σε έναν φαύλο κύκλο δίχως νόημα και ουσία. Πρόκειται -ωστόσο- για κάτι πολύ-πολύ φυσιολογικό και μπορεί να το αντιληφθεί κανείς αυτό αν κοιτάξει γύρω του, στον περίγυρο, στους δικούς του ανθρώπους. Δεν υπάρχει σπίτι που δεν έχει «χτυπηθεί» από κάποια μορφή καρκίνου. Δεν υπάρχει οικογένεια που δεν έχει κληθεί να δώσει αυτή τη μάχη. Δυστυχώς ή ευτυχώς αποτελεί την σκληρή πραγματικότητα για πολλούς, με την κατανόηση και την αποδοχή να είναι -ίσως- το πρώτο βήμα, με φόντο την επόμενη μέρα. Δεν είναι taboo λοιπόν... Είναι μία πραγματικότητα, είναι μία κατάσταση που την αντιμετωπίζει πλέον πολύς κόσμος και αυτό που απαιτεί είναι δύναμη -ψυχική και σωματική- και στήριξη.
Από εκεί και πέρα, ξεκινάει η δουλειά των γιατρών κι αν μπορώ προσωπικά να κρατήσω κάτι θετικό σε όλο αυτό, είναι πως η επιστήμη έχει κάνει απίστευτα άλματα τα τελευταία χρόνια, σώζοντας εκατομμύρια ζωές. Σίγουρα, δεν υπάρχει ένα... μαγικό χάπι που μπορεί να τα διορθώσει όλα. Δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη θεραπεία που θα δώσει αμέσως τη λύση. Μακάρι να φτάσουμε και σε αυτό το σημείο, αλλά μέχρι τότε «όπλο» για όλους είναι η σωστή καθοδήγηση των ειδικών, η πίστη και πρώτα και πάνω από όλα, η πρόληψη, καθώς οι τακτικές μαστογραφίες και τα προγράμματα προσυμπτωματικού ελέγχου μπορούν να εντοπίσουν τους όγκους σε πρώιμα στάδια, όταν οι πιθανότητες ίασης είναι πάνω από 90%.
Αν κινηθούμε σύντομα και γρήγορα, μπορεί πραγματικά να προλάβουμε πολλά. Η πρόληψη σώζει κι αυτός, είναι ο μοναδικός δρόμος για όλες μας. Λίγο πριν μπούμε στο 2026, πρέπει να αναλογιστούμε το πόσο μεγάλο καλό μπορεί να μας κάνει ένας έλεγχος, μία απλή εξέταση και να μη φοβηθούμε. Υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες που έχουν βαδίσει σε αυτό το μονοπάτι. Γυναίκες που πάλεψαν, διάσημες, αναγνωρίσιμες. Γυναίκες με οικογένειες, με παιδιά, με καριέρα. Καμία δεν είναι διαφορετική από την άλλη και σίγουρα, καμία δεν είναι μόνη. Η αποδοχή και η συνειδητοποίηση είναι απαραίτητα εργαλεία και αν μπορώ να πω κάτι σε όποια διαβάζει αυτές τις λέξεις, είναι πως αν αγαπάει τον εαυτό της και το σώμα της πραγματικά, τότε οφείλει και πρέπει να προγραμματίσει το επόμενο ραντεβού της στο γιατρό. Όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για τους ανθρώπους που την αγαπούν και είναι κοντά της...
