Μια είδηση της τελευταίας στιγμής έχει σκορπίσει θλίψη στον καλλιτεχνικό -κι όχι μόνο- χώρο, καθώς πριν από λίγο ανακοινώθηκε ότι ο Διονύσης Σαββόπουλός έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών, ο οποίος από το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής βρισκόταν σε ιδιωτική κλινική μετά από αδιαθεσία. Ο σπουδαίος τραγουδοποιός μεγάλωσε μία σειρά από γενιές με την καριέρα του, ενώ δεν σταμάτησε να είναι ποτέ ενεργός μέχρι τελευταία στιγμή. 

Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1944, έζησε τη μεταπολεμική Ελλάδα μέσα από την πιο δημιουργική και ανήσυχη γενιά της. Σπούδασε Νομική, αλλά η καρδιά του ανήκε αλλού. Η μουσική τον κέρδισε νωρίς και, φτάνοντας στην Αθήνα στις αρχές των ’60s, βρήκε στη Μπουάτ και στα υπόγεια των Εξαρχείων τον χώρο για να πει αυτά που κανείς δεν τολμούσε να πει δυνατά.

«Το Φορτηγό» (1966) υπήρξε το πρώτο μεγάλο του βήμα — ένας δίσκος-σταθμός που έφερε στην επιφάνεια μια νέα φωνή, γεμάτη ποίηση, σαρκασμό και αλήθεια. Μετά ήρθαν το «Περιβόλι του Τρελού», το «Ρεζερβέ», το «Τραπεζάκια έξω» — δίσκοι που μίλησαν για την ελευθερία, τον έρωτα, την πολιτική, τη θλίψη και το γέλιο μιας χώρας που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, πλήρωσε το τίμημα της ειλικρίνειας: συλλήψεις, λογοκρισία, εξορία της φωνής του. Κι όμως, εκείνος δεν σώπασε. Αντίθετα, έκανε τη μουσική του γέφυρα ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό, στη λύπη και την ελπίδα. Ο Σαββόπουλος έμαθε στους Έλληνες ότι το τραγούδι μπορεί να είναι ταυτόχρονα πολιτικό και ποιητικό, ροκ και ρεμπέτικο, λαϊκό και λόγιο.

Τις επόμενες δεκαετίες, έγινε σημείο αναφοράς. Οι συναυλίες του στο Λυκαβηττό έγραψαν ιστορία, οι στίχοι του έγιναν ρητά και οι δίσκοι του, σημεία αναφοράς για γενιές. Όμως πέρα από τη σκηνή, ο «Νιόνιος», όπως τον φώναζαν οι φίλοι και οι θαυμαστές του, παρέμεινε ένας διανοούμενος με ψυχή παιδιού — ένας άνθρωπος που έβλεπε πάντα τη ζωή με τη ματιά του δημιουργού, ακόμα κι όταν σχολίαζε τα πιο δύσκολα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, τιμήθηκε με δεκάδες βραβεία και παράσημα, αλλά η μεγαλύτερη αναγνώριση ήρθε από το κοινό του: από εκείνους που μεγάλωσαν, ερωτεύτηκαν, διαδήλωσαν και ονειρεύτηκαν με τα τραγούδια του.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος έχει γράψει ιστορία στη ελληνική μουσική αλλά και στην ελληνική κοινωνία. Κάθε του στίχος ήταν ένα κομμάτι της Ελλάδας, κάθε του μελωδία μια μικρή επανάσταση. Και αν σήμερα ψάξουμε τι σημαίνει “ελληνικότητα” στη μουσική, θα τη βρούμε να κρύβεται κάπου ανάμεσα στο “Μη μιλάς άλλο για αγάπη” και στο “Σαββατόβραδο στην Καισαριανή”.