Η Κάτια είναι το κορίτσι που σου απλώνει το χέρι για ένα ουσιαστικό μοίρασμα, που σε κοιτά διαπεραστικά με μάτια ορθάνοιχτα. Δεν γνωρίζω από ποια ανθρώπινη «αποικία» προήλθε ένα πλάσμα που σε κάνει να δακρύζεις λέγοντας τα αυτονόητα. Ήταν ευχής έργο που ολόκληρη η χώρα συγκινήθηκε και έμαθε το όνομά της, όταν ερμήνευσε τη στιχουργό-φαινόμενο, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, αποσπώντας το βραβείο β' γυναικείου ρόλου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Ερμηνευτικά ανατριχιαστική ήταν και ως Σωτηρία Μπέλλου στο θεατρικό «Σωτηρία με λένε». Στους τηλεοπτικούς «Μαύρους Πίνακες» ανέδειξε τον ψυχισμό μίας σύγχρονης, δυναμικής και εγκλωβισμένης αστυνομικού στην ελληνική περιφέρεια, ενώ δεν αποκλείεται να δούμε και δεύτερο κύκλο της σειράς. Πρόσφατα, μάλιστα, βραβεύτηκε για την ερμηνεία της στην ταινία «Ο Νόμος του Μέρφυ» του Άγγελου Φραντζή στο Hellenic Film Society που διεξάγεται στην Νέα Υόρκη.

Η ΝΟΣΟΚΟΜΑ & ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

«Ήθελα να γίνω νοσοκόμα. Όσες φορές είχα βρεθεί σε νοσοκομείο μικρή, ως επισκέπτρια, μου άρεσε να παρατηρώ την ένταση που υπήρχε γύρω μου, με ιντρίγκαρε το επείγον των καταστάσεων. Αν το δούμε με όρους θεατρικούς, είναι περάσματα ανθρώπων, των οποίων τα συναισθήματα διαγράφονται έντονα στα πρόσωπά τους. Σήμερα που το συζητάμε, ίσως να υπάρχει μία σύνδεση με την υποκριτική, με τα συναισθήματα που καλούμαστε να εκφράσουμε μέσω των ρόλων. Αυτή η έντονη σωματικότητα στα νοσοκομεία, ίσως τελικά να εμπεριέχει μία θεατρικότητα. Υπάρχει μια ενεργοποίηση που δεν τη συναντάς σε άλλες περιστάσεις. Θεατρικά έργα διάβαζα από νωρίς και έβλεπα κινηματογράφο. Κάποια στιγμή σκέφτηκα δειλά δειλά τη δραματική σχολή. Στο τέλος του πρώτου έτους, ένας καθηγητής μού έδωσε ένα κείμενο που μου πυροδότησε την λαχτάρα γι’ αυτή τη δουλειά, ενώ ταυτόχρονα είδα την Αμαλία Μουτούση σε μία παράσταση και σκέφτηκα ότι αυτό θα κάνω στη ζωή μου.

»Οι γονείς μου δεν είχαν αντίστοιχες τάσεις, αλλά ως οικογένεια δίνουμε πολλές “παραστάσεις”, ειδικά στις γιορτές οι “παραστάσεις” μας είναι ανεξάντλητες! Έχουμε τραγωδίες, κωμωδίες, όλα είναι έντονα και γίνονται μέσω της έκφρασης. Συμμετέχουμε όλοι με πρωταγωνιστική διανομή, δεν υπάρχουν δεύτεροι ρόλοι κι εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ειδικά μετά από γιορτές και τρίωρα “έργα”, χρειαζόμασταν δύο μέρες για να ηρεμήσουμε από τα έντονα συναισθήματα. Όσο μεγαλώνουμε, βέβαια, οι ρυθμοί πέφτουν και το ρεπερτόριο είναι πιο υπαρξιακό, χωρίς να λείπουν οι στιγμές κορύφωσης. Μου αρέσει που στην οικογένειά μου δεν υπάρχει τίποτε κρυφό, όλα είναι φανερά και φωναχτά».

ΜΟΙΡΑΣΜΑ & ΔΙΑΦΥΓΗ

«Αυτό που με συνεπαίρνει στη δουλειά μου κι ένας λόγος που τη λατρεύω είναι ότι σου σπάει την κατασκευή. Εννοώ ότι σε κάνει να μη σκέφτεσαι τον χρόνο, περνάνε μήνες κι εσύ έχεις χωθεί σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, πλησιάζεις σταδιακά έναν χαρακτήρα (ρόλο), ξεχνάς τι γίνεται δίπλα σου. Μεταφέρεσαι σε ένα άλλο σύμπαν που κάνει την πραγματικότητα πιο υποφερτή. Είναι καταφύγιο, συνδημιουργία. Καταλαβαίνω δε ότι με τις επιλογές μου δεν πρόκειται να βγάλω χρήματα. Ωστόσο, είμαι ευγνώμων που επιβιώνω από αυτή τη δουλειά, δεν το θεωρώ δεδομένο. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο κάθε συνεργασία μου πρέπει να έχει ένα δημιουργικό αντίκρισμα, να μου παρέχει ένα ασφαλές πεδίο, ώστε να μπορώ να πω ότι αξίζει να είμαι χρήσιμη σε αυτήν. Για μένα, δεν είναι σημαντικός ο ρόλος, αλλά η συναναστροφή με τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς. Γίνεται ένα κομμάτι ζωής, καθώς μία ταινία ή μία σειρά μπορεί να πάρει δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί: είναι ιερές αυτές οι συναντήσεις, μοίρασμα ζωής. Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, ποτέ δεν μιλάω γι’ αυτό. Εξάλλου, στην τέχνη δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, δεν είναι αθλητισμός. Δεν υπάρχει ρεκόρ, ούτε βάθρο για τον πρώτο, τον δεύτερο και τον τρίτο. Μπορεί σε κάποιον κάτι να αρέσει και άλλος να μην το αντέχει».

ΚΑΤΙΑ & ΑΝΘΡΩΠΟΙ

«Τους ανθρώπους τους αγαπάω, υπάρχουν όμως συμπεριφορές που μου προκαλούν αγκύλωση. Με εκνευρίζει η αγένεια: ενώ νιώθω αποστροφή, δεν μπορώ να αντιδράσω, ούτε να τη διαχειριστώ. Πολλές φορές, μετά από μία αγενή συμπεριφορά, σκέφτομαι τι θα μπορούσα να είχα απαντήσει και αυτό μου τρώει πολύ χρόνο. Μπορώ να κατανοήσω ή να αγκαλιάσω μία αλλόκοτη, παράλογη ή δύστροπη συμπεριφορά, αλλά την αγένεια δεν μπορώ να την αποκωδικοποιήσω.

»Στις σχέσεις και τις φιλίες “μπαίνω” πάντα καλοπροαίρετη. Ανοιχτά, βαθιά, γενναιόδωρα, με όρεξη. Δεν μπορώ να εμπλακώ σε μια σχέση όταν νιώθω ότι κάτι φυλάω. Πολύ συχνά παίρνω τον ρόλο της μαμάς και όσο μεγαλώνω συμβαίνει ακόμη περισσότερο. Τις προάλλες, μία φίλη με ρώτησε:, “Μα καλά, άφησες να σε φροντίσει κάποιος; Πάει να πει πως κάτι καλό γίνεται...”. Μου αρέσει να φροντίζω τους φίλους μου. Δεν ξέρω αν σχετίζεται με τη μητρότητα -ίσως επειδή δεν έχω παιδί- αλλά μπορεί να γίνομαι ασφυκτική ή υπερπροστατευτική κάποιες φορές. Μου βγαίνει αυθόρμητα, νιώθω τρομερή έγνοια και φροντίδα. Το ίδιο συμβαίνει και στις σχέσεις μου. Βέβαια, χρειάζεται όριο και από τις δύο πλευρές για να είναι ισότιμες, καθώς η ανία εμφανίζεται όταν παθαίνουμε ταύτιση με το αρχετυπικό κομμάτι μας, εκείνο που λέει “να κάνεις εσύ τον μπαμπά, να κάνω εγώ τη μαμά”. Επομένως, οι ρόλοι πρέπει να εναλλάσσονται, διαφορετικά πλήττουμε όλοι».

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ...

«Η μητέρα μου ποτέ δεν με καταπίεσε για να κάνω οικογένεια. Ωστόσο, η κοινωνική αντίληψη για το πώς πρέπει να είναι μία γυναίκα ή σε ποια ηλικία θα πρέπει να έχει κάνει τα “απαραίτητα” βήματα στη ζωή της υπάρχει έντονα. Προσωπικά, σε κάποια φάση θέλησα να αποκτήσω παιδί. Όταν έκανα την προσπάθεια, υπήρχε σύντροφος στη ζωή μου, αν και είναι υπέροχη η αλλαγή στη σύσταση και την αντίληψη της οικογένειας σήμερα. Έκανα εξωσωματική γονιμοποίηση, ήταν κάτι τρομερά επίπονο, ίσως το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου, τόσο για το σώμα μου, όσο και για την ψυχολογία μου. Το ότι απέτυχε η εξωσωματική δεν μπορώ να πω ότι με άφησε ανεπηρέαστη ή ότι δεν με στενοχώρησε. Ωστόσο, δεν απέκτησα εμμονή ώστε να συνεχίσω τις προσπάθειες για παιδί. Το άφησα εκεί, είμαι πλέον μακριά από αυτό».

ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΧΕΣΗ

«Είμαι μόνη εδώ και τριάμιση χρόνια. Για να είμαι ειλικρινής, εδώ και κάποιους μήνες, έχει αρχίσει να μου λείπει η συντροφικότητα και το μοίρασμα. Μεγαλώνοντας, νιώθουμε περισσότερο το σώμα μας, αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες μας. Οι αντοχές μας δεν είναι εκείνες που είχαμε δέκα χρόνια πριν. Αυτό απαιτεί συναίσθηση και κατανόηση από τον άνθρωπο δίπλα μας. Το επίτευγμα εδώ είναι να μη χάνουμε τη δεκτικότητά μας απέναντι σε εκείνους που συναντάμε, να νιώθουμε, να μη στερούμαστε τον αυθορμητισμό μας. Μεγαλώνοντας, δεν είναι ότι “κλείνω” ή ότι φοβάμαι να εμπλακώ. Αντίθετα, είμαστε πλέον πιο αυθόρμητοι, και επειδή μας αρέσει αυτή η συνθήκη, νιώθουμε πού είναι το ασφαλές πεδίο για να είμαστε έτσι. Κι αυτό γιατί δεν έχουμε πλέον τις αντοχές και τις ανοχές που υπήρχαν κάποτε, ώστε να περάσουμε περισσότερο χρόνο σε μία σχέση από τη στιγμή που νιώθουμε ότι το σώμα δεν μας πάει προς τα εκεί».

Η ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

«Τρομάζω όταν παρατηρώ ανθρώπους που αγχώνονται στο σούπερ μάρκετ, για να πάρουν τα απαραίτητα. Όταν τους βλέπω να παλεύουν ή να αφήνουν πράγματα ζωτικής σημασίας για να μην τα χτυπήσει η ταμίας, είναι κάτι που μου κλονίζει την πίστη στον ίδιο τον άνθρωπο. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ, θυμώνω με την κοινωνική ανισότητα, βλέποντας ανθρώπους που έχουν δουλέψει μια
ολόκληρη ζωή, δίχως να χρωστάνε τίποτε, αλλά να δυσκολεύονται να φάνε ή να πληρώσουν έναν λογαριασμό. Χάνω την πίστη μου για τη συνέχεια, γι’ αυτό που λέμε ζωή. Εικόνες σαν αυτή στο σούπερ μάρκετ εμπεριέχουν τρομερή βία, ενώ εμείς κουβαλάμε την ενοχή ότι μπορούμε να απολαμβάνουμε κάποια πράγματα. Σταματάμε να εξωτερικεύουμε συναισθήματα, καθώς θεωρούμε ότι έχουμε ανησυχίες πολυτελείας συγκριτικά με όσα τεράστια συμβαίνουν γύρω ερήμην μας. Νιώθουμε ανίκανοι για οτιδήποτε, μικροί μπροστά στα μεγάλα και τραγικά που συμβαίνουν. Και όλο αυτό μας απομακρύνει από τους άλλους: δεν βοηθάμε, δεν αγκαλιάζουμε, δεν εκμυστηρευόμαστε, δεν συναισθανόμαστε».

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ

«Ολοκληρώσαμε την ταινία “Ιουλία Μπίμπα. Μια μικρή ιστορία Αντίστασης”, σε σκηνοθεσία Διαμαντή Αναστασιάδη, που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Η συγκεκριμένη γυναίκα ανατίναξε τα γραφεία της ΕΣΠΟ (Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση), της μεγαλύτερης φιλογερμανικής οργάνωσης, στην οδό Γλάδστωνος στην Ομόνοια, το 1942. Κουβάλησε με τα πόδια μία βόμβα από το σπίτι της στην Καλλιθέα, μέσα σε μία σακούλα, στην οποία είχε βάλει από πάνω χόρτα. Η Ιουλία Μπίμπα έφυγε από τη Σάμο με τον άντρα της, για να δουλέψει ως παραδουλεύτρα στα αστικά σπίτια της Αθήνας και κάθε Κυριακή πήγαινε στο κατηχητικό. Μία μέρα, επιστρέφοντας από τη δουλειά της στου Φιλοπάππου, έγινε αυτόπτης μάρτυρας της στιγμής που ο Μανώλης Γλέζος κατέβαζε τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη. Αυτό που με συνεπήρε στον συγκεκριμένο χαρακτήρα είναι ότι, με αφορμή κάτι εντελώς ρεαλιστικό –την πτώση της ναζιστικής σημαίας– συνέβη μέσα της μία μεταστροφή, κάτι μεταφυσικό. Δεν είχε ως γυναίκα τις καταβολές για να σκεφτεί ότι θα κατασκευάσει μία βόμβα με άλλους τρεις ανθρώπους. Είναι σα να βγήκε από τη ζωή της, από αυτό που γνώριζε μέχρι εκείνη τη στιγμή, καταφέρνοντας να κάνει πράξη το μεταφυσικό. Συνελήφθη από τους Γερμανούς και αποκεφαλίστηκε στη Βιέννη. Στο Μουσείο Αντιφασιστικής Δράσης στη Βιέννη υπάρχει ολόκληρη αίθουσα αφιερωμένη στη δράση της».

ΜΕ ΝΕΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

«Την άνοιξη του 2026, θα παρουσιάσουμε στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, σε σκηνοθεσία της Ταμίλα Κουλίεβα, το σύγχρονο έργο του Ιβάν Βιριπάγιεφ, “The Iran Conference”, όπου στο πλαίσιο ενός συνεδρίου που γίνεται στη Δανία, παρακολουθούμε τη σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, καθώς το πολιτικό σκηνικό μετατρέπεται σε προσωπικό και υπαρξιακό».

«Στις σχέσεις και τις φιλίες “μπαίνω” πάντα καλοπροαίρετη. Ανοιχτά, βαθιά, γενναιόδωρα, με όρεξη. Δεν μπορώ να εμπλακώ σε μια σχέση όταν νιώθω ότι κάτι φυλάω. Βέβαια, χρειάζεται όριο, καθώς η ανία εμφανίζεται όταν παθαίνουμε ταύτιση με το αρχετυπικό κομμάτι, εκείνο που λέει “να κάνεις εσύ τον μπαμπά, να κάνω εγώ τη μαμά”. Οι ρόλοι πρέπει να εναλλάσσονται, διαφορετικά πλήττουμε όλοι».

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ BILL GEORGOUSSIS (D-TALES) 

STYLING ΕΛΕΝΑ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ (D-TALES) 

ΗΑΙR & MAKE UP ΔΗΜΗΤΡΑ ΑΛΤΑΝΗ (D-TALES)