Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος της Δημοσιογραφίας μεταφράζεται διαφορετικά από τον καθένα. Προσωπικά, έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους του χώρου που κατορθώνουν μέσω της δουλειάς τους να αλλάξουν τα δεδομένα στα media. Υπογράφουν τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται με ισχυρές δόσεις αντικειμενικότητας, χωρίς να διστάζουν να εκφράσουν την προσωπική τους άποψη, καταφέρνοντας, τελικά, να ξεχωρίσουν.

Ένας από αυτούς τους ανθρώπου είναι κι ο Αλέξανδρος Παντελάκης, του οποίου οι συμβουλές είχαν ιδιαίτερη βαρύτητα για εμένα τότε που δειλά έμπαινα κι εγώ στον περιβόητο κόσμο της Δημοσιογραφίας. Ξεκίνησε την καριέρα του από την Εφημερίδα Μακεδονία και σήμερα συνεχίζει να φανερώνει το πάθος του για τον πολιτισμό μέσα από τη γραφή του. Το site sociall.gr και το podcast podtales.gr, είναι τα «παιδιά του», όπως ο ίδιος τα χαρακτηρίζει, και μέσα από αυτά μοιράζεται ενδιαφέρουσες ιστορίες ατόμων της τέχνης και των επιστημών, που αξίζει να ακουστούν.

Ο ίδιος μού μίλησε για όσα περιστρέφονται γύρω από το δημιουργικό του σύμπαν, τα σχέδιά του για το μέλλον, τη δημοσιογραφία και, φυσικά, για τη δική του Θεσσαλονίκη!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σ' ένα προάστιο της Θεσσαλονίκης. Η γειτονιά μου δεν είχε πολλά σπίτια, είχε όμως τη χαρά και την ανεμελιά ενός χωριού. Αν και μικρός βιαζόμουν να μεγαλώσω για να έχω την ελευθερία να πηγαίνω όποτε το επιθυμώ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, μπορώ να πω σήμερα πως όταν θέλω πραγματικά να ξεκουραστώ και να αποφορτιστώ από τους γρήγορους ρυθμούς της πόλης, το μόνο μέρος που με βοηθάει είναι το πατρικό μου σπίτι στο χωριό. Τα τελευταία 6 χρόνια κατοικώ στη Χαριλάου.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι η περιοχή στην οποία βρίσκεται το Ανάχωμα, μεταξύ Κάτω Τούμπας και Πυλαίας. Μου αρέσει να περπατώ εκεί και να ακούω μουσική. Είναι σαν να μεταφέρεσαι για λίγο κάπου αλλού, μακριά από τη βαβούρα της πόλης. Ζηλεύω τα σπίτια που έχουν θέα στο συγκεκριμένο μέρος.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος ή προγραμματιστής. Η αγάπη μου, όμως, για το γράψιμο, το ραδιόφωνο, τα ΜΜΕ γενικότερα μου έκαναν εύκολη την επιλογή στο δίλλημά μου. Το αποφάσισα κάπου στο γυμνάσιο κι από εκεί και πέρα έγινε και στόχος μου. Καθοριστική ήταν η γνωριμία μου με την Κωνσταντίνα Τσιάπου, ραδιοφωνική παραγωγό, που με έκανε να δω μέσα από τα μάτια της και τη φωνή της τη μαγεία αυτού του χώρου.

Σπούδασα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Έκανα προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στη Δημοσιογραφία και τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Μπορώ να πω ότι η σχολή με έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγματα. Πήρα αρκετά ερεθίσματα και διαπίστωσα τις δυνατότητες που σου προσφέρει αυτός ο κλάδος. Οι γνώσεις επικοινωνίας είναι χρήσιμες και απαραίτητες σε αρκετά επαγγέλματα.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι μια σχέση μίσους κι αγάπης. Αγαπώ τους ανθρώπους της, την ενέργειά της, τα όμορφα στέκια της, τη θάλασσα και το μπρίο της. Δεν μπορώ να πω, όμως, το ίδιο και για τις υποδομές της, τη μετακίνηση, την αναρχία της. Πρέπει ως πολίτες και εμείς να τη σεβόμαστε περισσότερο, αλλά πρέπει και οι ιθύνοντες να προσφέρουν στην πόλη αυτά που της αξίζουν.

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με τη δημοσιογραφία ήταν όταν πήγα να κάνω την πρακτική μου στην Εφημερίδα Μακεδονία. Εκεί γνώρισα την Κυριακή Τσολάκη, αρχισυντάκτρια του πολιτιστικού, που η παρουσία της στη ζωή μου μ' ενέπνευσε για όλα όσα έκανα. Έμαθα πολλά πράγματα τόσο δίπλα της όσο και δίπλα στους υπόλοιπους συναδέλφους. Συνεχίστηκε η συνεργασία μας και μετά το πέρας της πρακτικής και, κάπως έτσι, σήμερα νιώθω περήφανος για όλες αυτές τις συνεντεύξεις και τους ανθρώπους που γνώρισα από τον χώρο της τέχνης κι όλα όσα έμαθα δίπλα στην Κυριακή.

Η δημοσιογραφία για εμένα είναι -τι άλλο- μοίρασμα! Ένα ταξίδι που συναντάς ανθρώπους που άλλους τους ξέρεις, άλλους θέλεις να τους μάθεις και μοιράζεσαι τις ιστορίες τους. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ενδιαφέρουσες ιστορίες να διηγηθούν και να προχωρήσουν τη σκέψη μας.

Τώρα ασχολούμαι με πολλά και διαφορετικά πράγματα. Αρχικά εργάζομαι σε πολυεθνική εταιρεία στη διαχείριση περιεχομένου. Συνεχίζω να γράφω και να μοιράζομαι ιστορίες ανθρώπων από τον χώρο της τέχνης, των επιστημών κι όσων θα είχε ενδιαφέρον να μεταφέρουν το μήνυμά τους σ' ένα ευρύ κοινό. Κάποιες από αυτές θα τις βρείτε στο sociall.gr και στο podtales.gr.

Στο μέλλον θα ήθελα να συνεχίσω όλα όσα κάνω με περισσότερο πείσμα. Θα ήθελα να δω τα προσωπικά μου project να μεγαλώνουν, να συνεργαστώ με ανθρώπους που θαυμάζω και να μάθω από αυτούς.

Αντλώ έμπνευση από παντού! Ακούγεται κλισέ, αλλά συμβαίνει. Πρόσφατα, αφορμή για ένα κείμενό μου ήταν μια συζήτηση που πήρε το αυτί μου στην αναμονή του αεροδρομίου. Αντλώ μεγάλη έμπνευση από τους ανθρώπους που καλούμαι να πάρω συνέντευξη, από τα έργα τους, από τις ζωές ανθρώπων που παραμερίζουν τις όποιες δυσκολίες και τα καταφέρνουν. Ακούω πολλά podcasts, audiobooks και με βοηθούν και αυτά να πάω τη σκέψη μου ένα βήμα πιο πέρα.

Μέσω της δουλειά μου θέλω να προσφέρω. Θέλω να μπορώ να καταγράφω γεγονότα κι ιστορίες που διατηρούνται στον χρόνο και κάποιος μπορεί να δει αυτό το περιεχόμενο και να μάθει για αυτά τα πρόσωπα ακόμη και χρόνια μετά.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου είναι η επικοινωνία και η γνωριμία μου με άλλους ανθρώπους. Η δουλειά μου, είτε αφορά στη δημοσιογραφία είτε στη διαχείριση περιεχομένου εταιρειών είναι ένα «όχημα» για να επικοινωνήσω, να γνωρίζω κόσμο, να δω άλλες οπτικές στα πράγματα. Μαθαίνω τη ζωή από τα μάτια πολλών ανθρώπων και αυτό είναι σπουδαίο.

Προτιμώ να γράφω από την ηρεμία του σπιτιού μου. Η γραφή θέλει συγκέντρωση και αυτό μπορεί να γίνει σε έναν χώρο που νιώθεις οικεία και δεν υπάρχουν πολλοί αντιπερισπασμοί.

Αυτό που θα ήθελα να αλλάξει στη δημοσιογραφία είναι η ματιά της. Οι δημοσιογράφοι ειδικότερα της ενημέρωσης οφείλουν να ακούν τις ανάγκες των πολιτών μιας κοινωνίας. Να σταματήσουμε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε κάποια πράγματα και να είμαστε πιο προσεκτικοί με πολύ ευαίσθητα θέματα. Δυστυχώς, η «αγορά» έχει διαμορφωθεί έτσι που μπαίνεις στο τριπάκι να εστιάζεις περισσότερο στα κλικ και στη θεαματικότητα παρά στην ουσία. Αυτό έχει να κάνει και με τον τρόπο που το κοινό «καταναλώνει» περιεχόμενο. Δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει αυτό, αλλά δε βλέπω και πρόθεση.

Το Podtales προέκυψε όταν μου γεννήθηκε η ανάγκη να μοιραστώ ιστορίες ανθρώπων που εμπνέουν. Ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που μπορούν να μας παρακινήσουν, να μας ξεβολέψουν και να μας συγκινήσουν με όσα έχουν να μοιραστούν. Το Podtales είναι ένα podcast που ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2022. Ξεχωρίζω την ιστορία του Ρεζά Γκολαμί που ήρθε από το Αφγανιστάν στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή, έμαθε ελληνικά, άνοιξε τη δική του επιχείρηση, έγραψε ένα βιβλίο στη γλώσσα μας για όσα έζησε στην πατρίδα του. Εμπνεύστηκα πολύ για να κάνω αυτό το βήμα από τη Γιώτα Τσιμπρικίδου, την οποία θαυμάζω πολύ. Μου άρεσε τόσο πολύ η δουλειά της στο δικό της podcast που σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να κάνω και εγώ κάτι ανάλογο ανοίγοντας περισσότερο τη βεντάλια της θεματολογίας.

Η κινητήριος δύναμή μου είναι η αγάπη που δέχομαι από το κοντινό μου περιβάλλον, όπως και η στήριξη. Πολλές φορές είμαι ντροπαλός στο να ανακοινώσω ότι ξεκινάω κάτι καινούριο, όμως, όταν τελικά το μαθαίνουν μου δείχνουν όλη τους τη στήριξη.

Η ζωή στην πόλη έχει τις δυσκολίες της. Έχει, όμως, και μια ζωντάνια αξιοζήλευτη. Έχει κάτι το παρεΐστικο και το χαλαρό, σαν να μην τελείωσε ποτέ το πανεπιστήμιο.

Ένα 24ωρό μου περιλαμβάνει καφέ το πρωί, μισή ώρα περπάτημα, εργασία κυρίως από το σπίτι, ακρόαση podcasts, λογοτεχνικά audiobooks, χαλάρωση ή προετοιμασία για κάποια συνέντευξη, ύπνο γύρω στις δώδεκα.

Ένα όνειρό μου που έχει γίνει πραγματικότητα ήταν να ασχοληθώ με τη συγγραφή. Ένα διήγημα μου διακρίθηκε σε διαγωνισμό και κυκλοφορεί στη συλλογική έκδοση με τίτλο «Μείνε κοντά μου από μακριά» (εκδ. Πηγή).

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω ακόμη είναι να καταφέρω να βιοπορίζομαι πλήρως από αυτά που αγαπώ πιο πολύ να κάνω. Κάποιες φορές αυτό μπορεί να σου μειώσει το κίνητρο. Ακόμη, επιλέγω να βλέπω κάποια πράγματα πιο ρομαντικά από ό,τι πρέπει και απογοητεύομαι όταν διαπιστώνω ότι δεν είναι έτσι.

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για να παίζω Zelda, το αγαπημένο μου παιχνίδι.

Η χαρά της ζωής περιλαμβάνει καλούς φίλους, καλό φαγητό κι ύπνο. Με αυτήν τη σειρά.

Ένας χώρος τέχνης της πόλης που αγαπώ είναι το εργαστήρι θεάτρου ΟΜΝΙΑ. Είχα παρακολουθήσει ένα πολύ ωραίο φεστιβάλ με παρουσιάσεις νέων καλλιτεχνών (θεατρικά έργα, μουσική, εικαστικά) και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον.

Ένας άνθρωπος-μέντορας για μένα είναι η μητέρα μου κι αυτό κυρίως για τις άμυνες που με βοήθησε να χτίσω μεγαλώνοντας.

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το Coffee Story στη Χαριλάου. Μου αρέσει που είναι ένα μαγαζί που καλύπτει όλες τις ανάγκες μου. Τον χειμώνα είναι ένα ζεστό μέρος με ωραία διακόσμηση για να απολαύσεις ένα ζεστό ρόφημα. Το καλοκαίρι είναι μια ωραία στάση για ένα δροσερό καφέ ή ποτό.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η παραλία. Λατρεύω τις βόλτες εκεί, ιδίως όταν πέφτει ο ήλιος. Λατρεύω τις μουσικές που ακούγονται και μου αρέσει να χαζεύω τους περαστικούς σε κάποιο σύντομο διάλειμμα σ' ένα από τα παγκάκια.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να περπατάω μέχρι χαμηλά στη Μαρτίου και να αγοράζω καφέ από ένα μικρό, αλλά πολύ όμορφο μαγαζάκι μπροστά στη στάση του 30.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί έχει ένα αξιοζήλευτο κοσμοπολίτικο παρελθόν, μια υπέροχη θέση, έχει νόστιμες γεύσεις και σημεία με πολύ όμορφη θέα στη θάλασσα.

Αν θα άλλαζα κάτι στην πόλη μου θα ήταν οι συγκοινωνίες, η οδηγική συμπεριφορά και η διαχείριση των σκουπιδιών.

Η Θεσσαλονίκη θα ήθελα να μοιάζει περισσότερο με ευρωπαϊκή πόλη. Να αγαπά τα ποδήλατα, να σέβεται τα ΑΜΕΑ, να έχει περισσότερη οργάνωση κι εξωστρέφεια.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις, αυτές θα ήταν: γοητευτική, χαλαρή, αδικημένη.