Ο Παναγιώτης Βασιλάκης, γνωστός κι ως ο μεγαλύτερος δημιουργός των σύγχρονων χρόνων, Takis ανακοινώθηκε ότι «έφυγε» σήμερα από τη ζωή, με μια ανάρτηση στη σελίδα του Takis Foundation στα social media.

«Ένας αληθινός πρωτοπόρος, επαναστάτης και θρύλος. Θα μείνει για πάντα αλησμόνητος…», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η επιστολή, ο διεθνούς φήμης γλύπτης υπήρξε για χρόνια πρότυπο καλλιτεχνικής εξέλιξης. Με πολυδιάστατο πνεύμα και αστείρευτη επιθυμία για δημιουργία ο σπουδαίος οραματιστής κατάφερε να καταξιωθεί παγκοσμίως και να «προσηλυτίσει» στην τέχνη του μεγάλο μέρος του κοινού, αλλά και των επαγγελματιών κάθε εποχής.

Αυτοδίδακτος εκ πεποιθήσεως, ο Takis αποτέλεσε κύριο εκφραστή, αλλά και πρωτοπόρο της κινητικής τέχνης, αναδεικνύοντας το ταλέντο του λίγο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκείνος ήταν που κατάφερε να δημιουργήσει μία άρρηκτα συνδεδεμένη σχέση της καλλιτεχνικής έμπνευσης και δημιουργίας με την τέχνη των επιστήμων και τα μαγνητικά πεδία.

Ενταγμένος στη μεγάλη αγάπη του από 20 χρονών, μετρούσε 70 χρόνια αναγνωρισμένης πορείας στο χώρο, ενώ τα έργα του λειτούργησαν ως πηγή έμπνευσης για πολλές γενιές νέων ζωγράφων, γλυπτών και ποιητών. Μοιράζοντας τη ζωή του ανάμεσα σε Παρίσι και Λονδίνο, ο γνωστός δημιουργός αφουγκράστηκε την επιθυμία της εποχής για αλλαγή.

Τη δεκαετία του ’60, εκφράζοντας το ανήσυχο πνεύμα του εμπνέεται από τα ραντάρ και τις κεραίες που κοσμούν το σιδηροδρομικό σταθμό Calais της Γαλλίας και κάπως έτσι δημιουργεί ένα από τα πιο γνωστά έργα του, τα «Σινιάλα», ενώ λίγο αργότερα εξελίσσει την τέχνη του οργανώνοντας διάφορα street art happenings στις πλατείες της Πόλης του Φωτός.

Αναδεικνύεται συνεχώς σε καλλιτεχνική διάνοια, ενώ καταφέρνει να συνδυάζει τα στοιχεία της φύσης και του περιβάλλοντος με την προσωπική κινητική του τέχνη. Πειραματίζεται με τον ηλεκτρισμό, τον ήχο και το φως και εντάσσεται δικαίως στη γενιά των Νεο-Ρεαλιστών του Παρισιού. Η Ευρώπη δεν του αρκεί κι έτσι λίγα χρόνια αργότερα μετακομίζει στη Μασαχουσέτη, όπου προσκαλείται με υποτροφία ως ερευνητής στο πανεπιστήμιο του ΜΙΤ –εκεί δημιουργεί τη σειρά από τα Ηλεκτρομαγνητικά γλυπτά του.

Ξεχωριστή περίoδος στην καριέρα του είναι η ανάμιξή του στη δημιουργία θεατρικών σκηνικών και στην επιμέλεια μουσικοχορευτικών παραστάσεων, που έθεταν ως στόχο μια διαφορετική προσέγγιση της Τέχνης ως ιδέα και ουσία, ενώ διακρίθηκε για τις συνεργασίες του με τον Κώστα Γαβρά για την ταινία Section Spéciale το 1975 και με τον Μιχάλη Κακογιάνη για την Ηλέκτρα του Σοφοκλή στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου το 1983.

Ύψιστη στιγμή ανάδειξης του σχεδόν υπερφυσικού -θα έλεγε κανείς- ταλέντου του Takis, αλλά και της αναγνώρισης του σε παγκόσμιο επίπεδο υπήρξε η έκθεση των έργων του Έλληνα γλύπτη στην Tate Modern του Λονδίνου, που σκοπό είχε να τιμήσει τον δημιουργό για τα χρόνια που αφιέρωσε στην υπηρεσία των εικαστικών. Παράλληλα, ποικίλα έργα του κοσμούν τις μόνιμες συλλογές μερικών εκ των πιο σπουδαίων μουσείων του κόσμου, όπως το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης «George Pompidou» στο Παρίσι, το «ΜΟΜΑ» και το «Guggenheim Museum» στη Νέα Υόρκη.

«Θα δεις πολύ λίγα βιβλία για μένα, ίσως δύο ή τρία. Εγώ ήμουν καλλιτέχνης. Δεν ήμουν ο Andy Warhol, που χαρακτήριζε τον εαυτό του ως μηχανικό/καλλιτέχνης. Εκείνος πίστευε σε αυτό. Εγώ από την άλλη πιστεύω ότι αν είσαι καλλιτέχνης, είσαι καλλιτέχνης. Γιατί να σπαταλήσεις την ενέργειά σου για να γίνεις διάσημος; Θέλει πολλή ενέργεια για να διαφημίζεις τον εαυτό σου και να βρίσκεσαι σε όλα τα events. Δεν παραπονιέμαι, γιατί δε με ενδιέφερε να βγάλω λεφτά, αλλά να κάνω τέχνη. Είναι διαφορετικά πράγματα» είχε πει ο Takis σε συνέντευξη που είχε δώσει στη Wall Street Journal.

Info: Η έκθεση “Takis” θα διαρκέσει έως τις 27 Οκτωβρίου. www.tate.org.uk

Κεντρική φωτογραφία: Αριστερά: Takis, Δεξιά: το έργο του Signals πίσω από τη Μεγάλη Αψίδα στο Παρίσι.