Αυτό δεν είναι ακόμη ένα success story. Η Χριστίνα Γεωργάκη έχει διεκδικήσει σθεναρά όσα έχει κατακτήσει. «Χωρίς κόπο και σκληρή δουλειά δεν πας πουθενά», μου τονίζει, κι έχει απόλυτο δίκιο. Κάτω των 40, υποψήφια Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Warwick στην Αγγλία -7ο στην παγκόσμια κατάταξη στο είδος του- και μητέρα ήδη από τα 28 της χρόνια, η ίδια μου εξομολογείται από το corner office της με θέα το Λιμάνι της Θεσσαλονίκης ότι: «Δεν υπάρχουν μυστικά. Γνώρισε πώς θέλεις να είναι η ζωή σου και κάνε ό,τι μπορείς για να το πετύχεις».

Με αφετηρία τα ιδεώδη

Ρωτώντας την πώς και πότε πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με τη δικηγορία, αντιλαμβάνομαι ότι το «μικρόβιο» δυνάμωνε από μικρή ηλικία μέσα της: «Ήμουν στα πρώτα χρόνια του δημοτικού όταν ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι θα γίνω δικηγόρος. Έμεινα σταθερή σε αυτήν μου την επιλογή και στο μηχανογραφικό μου έβαλα μόνο τρεις σχολές: τις τρεις Νομικές. Δεν υπήρξε ποτέ για μένα δεύτερο σενάριο. Ήταν προαποφασισμένο μια ζωή ότι θα γίνω δικηγόρος. Είμαι πολύ οργανωτική και στοχοπροσηλωμένη. Παράλληλα, ανιχνεύω τον χώρο γύρω μου, ανακαλύπτω τι μου ταιριάζει, αλλά και αντιλαμβάνομαι το σωστό timing, μεταβάλλοντας ραγδαία τους σκοπούς μου, ανάλογα με τις απαιτήσεις της αγοράς. Ό,τι εμφανιζόταν μπροστά μου, το αξιολογούσα ανάλογα. Ήταν πάντα “take it or leave it”. Τελείωσα τη Νομική Θεσσαλονίκης, στη συνέχεια έκανα ΜBA στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, κι έπειτα έφυγα part-time για το Λονδίνο, κάνοντας Διαμεσολάβηση και Διεθνή Διαιτησία. Κάπου στο ενδιάμεσο πραγματοποίησα στο Harvard το Μasterclass για διαπραγματεύσεις για δικηγόρους και σήμερα είμαι υποψήφια Διδάκτωρ στο Warwick Business School, ενώ εργάζομαι στον χώρο των άμεσων ξένων επενδύσεων, δουλεύοντας με διεθνές πελατολόγιο. Μοιράζω τον χρόνο μου μεταξύ Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Λονδίνου. Ξεκινάω την ημέρα μου στις πέντε το πρωί με επενδυτές από το Χονγκ Κονγκ και καταλήγω το βράδυ με πελάτες στο Σιάτλ».

Νέες πραγματικότητες

Γνωρίζοντας από κοντά μια τόσο δυναμική κι επιτυχημένη γυναίκα, μου είναι αδύνατον να μη συζητήσω μαζί της για τις νέες επαγγελματικές τάσεις που απασχολούν όλο και περισσότερες από εμάς. Η ίδια ξεκαθαρίζει: «Το “soft quitting”, το “imposter syndrome” κ.ά. είναι κατάλοιπα των ’90s, όταν έγινε κατάχρηση στον εργασιακό χρόνο των γυναικών, κι αυτό βγήκε στην επιφάνεια. Η πανδημία, από την άλλη, επαναπροσδιόρισε τις αξίες και τον τρόπο ζωής όλων. Μια απόσυρση σε λιγότερες ώρες εργασίας δε σημαίνει ότι θέλω να είμαι λιγότερο αποδοτική ή ανταγωνιστική. Αντιθέτως, μαρτυρά ότι επιθυμώ να δοκιμαστώ και σ’ έναν ακόμη τομέα δραστηριότητας. Δεν αποτελούν σίγουρα παθογένεια της εποχής. Ένα “soft quitting” μπορεί να είναι ένα μεταβατικό διάστημα για μια γυναίκα που δεν την καλύπτει πλέον μια δουλειά».

Πολλαπλοί Ρόλοι  

Ως μητέρα δύο παιδιών, μοιάζει σχεδόν ηρωικό το γεγονός ότι καταφέρνει να συνδυάζει την επιχειρηματική και ακαδημαϊκή καριέρα με την οικογενειακή ζωή. Κι όμως, η Χριστίνα έχει βρει τον τρόπο να ισορροπεί ανάμεσα και στις πιο δύσκολες υποθέσεις. «Δεν είδα ποτέ τη μητρότητα ως μια δυσκολία. Οι κόρες μου, Ηρώ και Λήδα, είναι ό,τι πιο σπουδαίο έχω καταφέρει. Είμαι ευλογημένη που τις έχω. Η μητρότητα σου μαθαίνει να συμβιβάζεσαι με το γεγονός ότι δεν μπορείς να είσαι τέλεια παντού. Κάνεις την ειρήνη σου με αυτό εσωτερικά. Πολλές φορές νιώθεις ενοχές που δεν περνάς όσο χρόνο θα ήθελες με τα παιδιά σου, αλλά τουλάχιστον προσφέρεις ένα role model, που σίγουρα θα τους χρειαστεί στη μετέπειτα ζωή τους. Η εξέλιξή τους δε με φοβίζει, ωστόσο με κάνει να δουλεύω πάνω στο να πάρουν τις σωστές αποφάσεις μόνες τους για το πώς θέλουν να πορευτούν στη ζωή τους, ώστε να γίνουν ευτυχισμένες», μου εξηγεί.

Κώδικας Αξιών 

Μιλώντας για την οικογένεια, συγκινείται. Πρόκειται για μια γυναίκα που από μικρή έμαθε την έννοια της προσαρμοστικότητας, καθώς με μπαμπά στρατιωτικό αναγκάστηκε να ζήσει μια νομαδική ζωή, η οποία, ωστόσο, της χάρισε τα εφόδια που την έφτασαν στην κορυφή. «Γρήγορα έμαθα ότι τίποτα δεν έρχεται μόνο του και χωρίς προσπάθεια. Τίποτα δε χαρίστηκε ποτέ σε κανέναν. Κάτι που δεν το δούλεψες και δεν το αξίζεις δε θα σου μείνει στα χέρια. Σίγουρα δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον παράγοντα τύχη, ωστόσο η συστηματική προσπάθεια είναι αυτή που στο τέλος θα ανοίξει την πόρτα της!» υποστηρίζει. Και κάπου εκεί αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν αυτό είναι κάτι που προσπαθεί να περάσει και στα δικά της παιδιά, με εκείνην να μου απαντάει: «Εννοείται. Αυτά μαζί με ισορροπία, ασφάλεια και άπειρη αγάπη. Χρειάζεται τίποτα άλλο;»

Βλέψεις στο μέλλον

Παρακολουθώντας την έντονη δραστηριότητά της στα κοινά αλλά και τον καθαρό λόγο της, τη ρωτώ αν θα έστρεφε το ενδιαφέρον της στην πολιτική – κάτι που, όπως μου εκμυστηρεύεται, δεν αποκλείει: «Πράγματι, η ενασχόληση με τα κοινά υπήρχε πάντα στη ζωη μου, άλλωστε είμαι εκλεγμένο μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας. Ωστόσο, αυτήν τη στιγμή προτεραιότητά μου είναι οι ακαδημαϊκοί μου στόχοι. Ήθελα πάντα να συμβάλλω στην επιστήμη και την έρευνα, για να δείξω ότι οι Ελληνίδες, οι μητέρες, όσες διαθέτουμε καριέρα, μπορούμε να είμαστε εξίσου επιτυχημένες και στον ακαδημαϊκό κόσμο. Αυτό είναι ένα στοίχημα για μένα και το μήνυμα που θέλω να περάσω».

Φωτογραφία: Άρης Ράμμος