Από παιδί αγαπούσε να κοιτάζει πίνακες ζωγραφικής και προσπαθούσε να αναλύσει την ιστορία που κρυβόταν πίσω από μια φωτογραφία. Όλα ξεκίνησαν στην Γερμανία όταν ο πατέρας της Ολυμπίας Κρασαγάκη, της έκανε δώρο μια φωτογραφική μηχανή. Τα πρώτα της «μοντέλα» ήταν η οικογένεια και οι φίλοι της. Από την αρχή γνώριζε ότι ήθελε να φωτογραφίζει πρόσωπα. Στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι ως βοηθός φωτογράφων, όπου συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά της εποχής και πρακτορεία και κάλυπτε τα Φεστιβάλ Κινηματογράφου στις Κάννες και στην Βενετία. Εκεί της δόθηκε η ευκαιρία να φωτογραφίσει σε αποκλειστικότητα μεγάλα ονόματα του Χόλιγουντ. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1998 και από τότε συνεργάζεται με lifestyle περιοδικά, φωτογραφίζει πορτραίτα καλλιτεχνών και πολιτικών και έχει την φωτογραφική επιμέλεια στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές».

Είσαι μια γυναίκα φωτογράφος που αποτυπώνει την ομορφιά με μια ιδιαίτερη ευαισθησία. Πώς προκύπτει η αδυναμία σου στα πρόσωπα;

Αγαπώ να φωτογραφίζω πρόσωπα, γιατί αγαπώ τον άνθρωπο. Μέσα από ένα βλέμμα αναζητώ πάντα ένα κομμάτι του χαρακτήρα τους. Ένα βλέμμα μπορεί να σου πει πολλές ιστορίες.

Τι είναι η φωτογραφία για σένα και πώς λειτουργείς για να έχεις το αποτέλεσμα που θέλεις. Τι σε καθοδηγεί; 

Η φωτογραφία για εμένα είναι μια στιγμή. Είναι μια πρόκληση που με εξιτάρει. Αντιθέτως, πολλές φορές όταν συνεργάζομαι με περιοδικά υπάρχει ένας σχεδιασμός μια κατεύθυνση, κάποιες φορές λειτουργεί κάποιες όχι.

Πώς λειτουργεί ένας φωτογράφος σε σχέση με το θέμα που έχει απέναντί του. Υπάρχει διαφορά αν είναι πρόσωπο, still life ή χώρος; Τι προτιμάς, τι αγαπάς περισσότερο; 

Αγαπώ τα πορτρέτα και οτιδήποτε περιέχει την ανθρώπινη ύπαρξη. Αν φωτογραφίσω ένα φλιτζάνι ως still life θα έχει το αποτύπωμα ενός κραγιόν.

Αγαπάς τις έμψυχες φωτογραφίες περισσότερο και γιατί;

Αγαπώ τις φωτογραφίες που σου διηγούνται ιστορίες.

Οι φωτογραφίες που βγάζεις για την εσωτερική σου γαλήνη τι διαφορετικό έχουν;

Θέλω να εκπέμπουν μια καλοσύνη, να είναι ένα χάδι στην ψυχή.

Υπάρχει κάτι που ονειρεύεσαι να πραγματοποιήσεις; Ποιο είναι το dream project σου;

Θα ήθελα να ταξιδεύω και μέσα από ένα τοπίο, ένα πρόσωπο, μια χώρα να αναδεικνύω την όποια αδυναμία η ευαισθησία. Θα ήθελα να έβλεπα ένα πορτρέτο μου στο περιοδικό National Geographic.

Όταν φτάνει η στιγμή που έχεις κατακτήσει αυτό που θέλεις σε μια λήψη, πώς νιώθεις;

Ποτέ δεν βάζω όριο στην δημιουργικότητα, πάντα αναζητώ το κάτι παραπάνω. Υπάρχουν λίγες στιγμές που νιώθω την ικανοποίηση σε μια δημιουργία.

Έχεις φωτογραφίσει εκατοντάδες ανθρώπους διάσημους και μη. Πώς καταφέρνεις να τους ξεκλειδώσεις και να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα;

Προσπαθώ να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους. Η ευγένεια είναι το κλειδί για να «ξεκλειδώσεις» κάποιον. Μου αρέσει πριν μια φωτογράφιση να έχω χρόνο να συζητήσω, να γελάσω, να γνωρίσω λίγο παραπάνω τον φωτογραφιζόμενο.

Διηγήσου μας μια όμορφη backstage ιστορία.

Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Βενετία, ένα μεσημέρι στο ξενοδοχείο Excelsior φωτογράφισα αποκλειστικά τον Kevin Costner για λογαριασμό ενός γερμανικού περιοδικού. Ήταν πολύ ευγενικός και συνεργάσιμος. Αργότερα το βράδυ στο γνωστό κόκκινο χαλί πήγα να χαζέψω τους stars που θα πόζαραν μπροστά στους φωτογράφους και στο κοινό που τους περίμενε. Δεν είχα μαζί την κάμερα μου, απλά βρισκόμουν ανάμεσα στους Ιταλούς συναδέλφους μου. Κάποια στιγμή ακούστηκαν ουρλιαχτά να φωνάζουν το όνομα του Costner. 

Kevin, Kevin... επικρατούσε μια υστερία. Εκείνος ήρεμος ποζάρει στους φωτογράφους και τα φλας δεν σταματούν να τον τυφλώνουν. Ξαφνικά σταματάει μπροστά μου, απλώνει το χέρι του και με τραβάει προς το μέρος του. Περπατήσαμε χέρι χέρι μέχρι την είσοδο του Palais. Οι φωτογράφοι φίλοι μου δεν φώναζαν πια Kevin αλλά για μεγάλη μου έκπληξη φώναζαν Olympia Olympia... Θέλω να πιστεύω ότι κάπου υπάρχει μια φωτογραφία μου στην πιο αμήχανη στιγμή της ζωής μου.

Ποια είναι τα ιδανικά συστατικά μιας καλής φωτογραφίας;

Για εμένα, το φυσικό φως παίζει τον σπουδαιότερο ρόλο σε μια φωτογράφιση.

Τι είδους άνθρωποι σε εξιτάρουν περισσότερο για να τους φωτογραφίσεις; 

Όλα τα πρόσωπα με προκαλούν. Μα πιο πολύ, αυτά που ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του.

Ποιοι είναι οι φωτογράφοι που θαυμάζεις και ποιο είναι το μέλλον που βλέπεις στη φωτογραφία; 

Έχω απεριόριστο σεβασμό και θαυμασμό στους φωτορεπόρτερ και ιδιαίτερα στους πολεμικούς φωτογράφους. Πριν χρόνια, φωτογράφισα τον Γιάννη Μπεχράκη ο οποίος ήταν ένας αφοσιωμένος φωτοειδησεογράφος, κατέγραφε την ωμή πραγματικότητα με μια αισθητική που οι φωτογραφίες του έμοιαζαν με έργα τέχνης. Η φωτογραφία θα υπάρχει πάντα στη ζωή μας, γιατί υπάρχει η ανάγκη να αποθηκεύουμε τις αναμνήσεις μας.

Ποιον ή ποια θα ήθελες να έχεις απέναντι σου για να φωτογραφίσεις; 

Τη Μαρία Κάλλας. Αυτήν την αγέρωχη παρουσία που κατά βάθος ήταν μια πονεμένη προσωπικότητα. Αυτήν την ευαίσθητη, πονεμένη ματιά της θα αναζητούσα.

Πώς νιώθεις όταν βλέπεις κάποιο έργο σου τυπωμένο ή σε κάποιον χώρο και πόσο πολύ σε εξιτάρει η αναγνώριση της δουλειάς σου στο εξωτερικό;

Σίγουρα με χαροποιεί να βλέπω μια δημιουργία μου, αλλά είμαι αρκετά αυστηρή με τον εαυτό μου.

Πώς ορίζεις την ομορφιά; 

Η ομορφιά κρύβεται στην προσωπικότητα του ατόμου.

Ποια είναι η πιο αγαπημένη σου φωτογραφία; Μια δική σου και κάποια άλλη ίσως...

Το αγαπημένο μου πορτρέτο είναι μια φωτογραφία της Ιωάννας Παλαιοσπύρου, χωρίς την μάσκα της. Είναι το πιο αληθινό βλέμμα που έχω αποτυπώσει. Όλες οι φωτογραφίες του National Geographic με συναρπάζουν. Λατρεύω το κορίτσι με τα πράσινα μάτια από το Αφγανιστάν, όπως και φωτογραφίες από παγωμένες θάλασσες στην Ανταρτική και πορτρέτα λιονταριών.

Ποια είναι τα επόμενα σου βήματα;

Αφήνω τον χρόνο να με εκπλήσσει και τον εκμεταλλεύομαι. 

Έχεις πράγματα που χρησιμοποιείς για χρόνια κι αν ναι, ποιο είναι το αγαπημένο σου; 

Έχω έναν (ρεφλέκτορα) – αντανακλαστήρα που χρησιμοποιώ από τότε που ξεκίνησα. Επίσης δεν μπορώ να αποχωριστώ της φωτογραφικές μου μηχανές. Έχουμε μοιραστεί πολλά κλικ, πολλές αναμνήσεις.

Ελλάδα είναι... ΦΩΣ!

Ποιο είναι το αγαπημένο σου secret place στην Ελλάδα, όπου έχεις περάσει μια μαγική στιγμή...

Η Φεγγαρόπετρα κοντά στο Σούνιο.

Περιέγραψέ μας με τρεις λέξεις τον εαυτό σου...

Αναζητώ τη χαρά.

Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχεις κάνει...

Φωτογράφισα εν αγνοία μου τον τοίχο ενός τζαμί στην Τένεδο και λίγα λεπτά αργότερα βρέθηκα στο τμήμα με Τούρκους αστυνόμους.

Το μεγαλύτερο μάθημα που σου δίδαξε η φωτογραφία... 

Να βλέπω μέσα από τον φακό μου και τι κρύβεται μέσα στα μάτια που φωτογραφίζω.

Η καλύτερη συμβουλή, που σου έχουν δώσει ποτέ... 

Όταν ήμουν ακόμη βοηθός φωτογράφου είχα την ευκαιρία να συναντήσω τον Helmut Newton. Νέα φωτογράφος με ανησυχίες πήρα το θάρρος να τον ρωτήσω, τι πρέπει να κάνω για να είμαι καλή φωτογράφος κι εκείνος με κοίταξε και μου είπε κλείνοντας το μάτι: "keep clicking".

Κάτι για το οποίο είσαι περήφανη... 

Πάντα σέβομαι τον φωτογραφιζόμενο.

Μια τέλεια μέρα θα ξεκινούσε... βλέποντας τη θάλασσα. 

Και θα τελείωνε... βλέποντας τη θάλασσα.