Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έσκασε σαν «βόμβα» πριν από 20 μέρες. Ενώ η ένταση μεταξύ των δύο χωρών «σιγόκαιγε» εδώ και μερικά χρόνια, κανένας μας δεν πίστευε πως στην Ευρώπη του 2022, οι απειλές θα γίνουν πράξη. Κι όμως, η ζωή δεν σταματά ποτέ να μας εκπλήσσει, τις περισσότερες φορές δυσάρεστα. Ο Ρώσος Πρόεδρος, Vladimir Putin, διέταξε τα στρατεύματα του να εισβάλουν στη γειτονική του χώρα και ξεκίνησε να καταλαμβάνει εξαπίνης περιοχές. 

Ο παγκόσμιος δημοσιογραφικός κόσμος από την πλευρά του, άρχισε να στέλνει στις Ουκρανικές περιοχές ανταποκριτές για να καλύψουν το άκρως σοβαρό και παράλληλα πρωτόγνωρο γεγονός. Η Ελλάδα από την πλευρά της δεν έμεινε αμέτοχη σε όλο αυτό. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, έμπειροι και αξιόλογοι ανταποκριτές βρίσκονται μέχρι και σήμερα στην πρώτη γραμμή, καλύπτοντας λεπτό προς λεπτό τις εξελίξεις, θέτοντας πολλές φορές σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή και αντιμετωπίζοντας δυσκολίες. Ένας από αυτούς, ο Θεσσαλονικιός δημοσιογράφος Σταύρος Ιωαννίδης, απεσταλμένος του ΣΚΑΪ, o οποίος μάλιστα κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ουκρανία, βίωσε μία ιδιαίτερη και τρομακτική -θα μπορούσαμε να πούμε- στιγμή μαζί με τους συνεργάτες του. 

Ας πάρουμε όπως τα πράγματα από την αρχή...

Who is Who

Ο Σταύρος Ιωαννίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της όμορφης -όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει- Καλαμαριάς. Όχι, η δημοσιογραφία δεν αποτέλεσε παιδικό του όνειρο. Σαν παιδί, αγαπούσε την ροκ μουσική και να ασχολείται με τις κιθάρες του, κάτι που κάνει ακόμα και τώρα στον ελεύθερό του χρόνο.

«Συλλέγω ηλεκτρικές κιθάρες, παρακολουθώ μαθήματα μουσικής και προσπαθώ να βρίσκω πάντα λίγο χρόνο για να εξασκούμαι. Είναι ο καλύτερος τρόπος για ν’ αποβάλω την ένταση της ημέρας», είχε πει χαρακτηριστικά σε συνέντευξη του στο GLOW Magazine. 

Το «μικρόβιο» του δημοσιογράφου, το κόλλησε στο λύκειο. Ήταν μία συνειδητή απόφαση, καθώς όπως έχει ομολογήσει δεν θα μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του σ' ένα γραφείο, αντιμετωπίζοντας τις ίδιες καταστάσεις καθημερινά. Ένιωθε την ανάγκη να ασχοληθεί επαγγελματικά μ' ένα αντικείμενο που θα τον γέμιζε εμπειρίες και θα του προσέφερε συγκινήσεις. Όλα τα παραπάνω τον οδήγησαν στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και πιο συγκεκριμένα στο τμήμα Δημοσιογραφίες και ΜΜΕ. 

Το ταλέντο του δεν άργησε να φανεί και να αναγνωριστεί. Από το 2007 ξεκίνησε τη συνεργασία του με τον τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΪ. Στα πρώτα του βήματα ήταν ανταποκριτής στη Βόρεια Ελλάδα. Από την αρχή γνώριζε ότι για να πετύχεις σ' αυτό που έχεις επιλέξει να κάνεις, πέρα από θυσίες, επιμονή και σκληρή δουλειά, χρειάζεται αγάπη. Και αυτή είναι που επισκιάζει όλα τα παραπάνω, που πολλές φορές έχουν αρνητικό πρόσημο. Η συνέχεια της πορείας του γνωστή. Τα τελευταία χρόνια ζει κι εργάζεται στην Αθήνα, συνεχίζει στο δυναμικό του ΣΚΑΪ, καλύπτοντας μεταξύ άλλων ειδήσεις από το Υπουργείο Εσωτερικών και Εθνικής Άμυνας. Έχει κάνει αισθητή την παρουσία του σχεδόν σε όλες τις ενημερωτικές ζώνες, όχι μόνο της τηλεόρασης αλλά και του ραδιοφώνου. 

Το ταξίδι του στην Ουκρανία

Ο Σταύρος Ιωαννίδης ήταν ανάμεσα στους ανταποκριτές που βρέθηκαν στην Ουκρανία και πιο συγκεκριμένα στην Μαριούπολη, μία από τις περιοχές που πολιορκείται έντονα και αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα από την πρώτη κιόλας στιγμή της εισβολής. 

«Κάνοντας ρεπορτάζ στα χωριά του Ντονμπάς συναντήσαμε ζεστούς ανθρώπους που μας άνοιγαν τα σπίτια τους, ειδικά όταν μάθαιναν ότι είμαστε Έλληνες. Τώρα τα χωριά αυτά έχουν εξαφανιστεί, κάποιοι κατάφεραν να φύγουν, κάποιοι όχι. Αυτό που είδαμε τις πρώτες ημέρες, τώρα δεν υπάρχει πια. Είναι ανείπωτο το ανθρωπιστικό δράμα», δήλωσε ο ίδιος σε συνέντευξή του μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα. 

Ο δημοσιογράφος μαζί με τους συνεργάτες του, ήρθε αντιμέτωπος με την φρίκη του πολέμου, αλλά και τον απόλυτο φόβο. Η πιο επικίνδυνη στιγμή ήταν όταν βρέθηκαν ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά. 

«Στην εναλλακτική διαδρομή που ακολουθήσαμε, επειδή είχε κατεδαφιστεί μια γέφυρα 5 χλμ μακριά από την Μαριούπολη ξαφνικά σταματάμε σε έναν χωματόδρομο. Βλέπουμε ότι δεν μπορούμε να περάσουμε και ακούμε πυροβολισμούς. Οι σφαίρες σφύριζαν δίπλα μας. Ακούγαμε τον ήχο του μετάλλου που χτυπάει η σφαίρα. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε ποιος πυροβολούσε και έπρεπε αμέσως να κάνουμε αναστροφή και να φύγουμε. Ήταν πολύ δύσκολο γιατί ήμασταν 30 αυτοκίνητα».

Αυτή δεν ήταν η μόνη δύσκολη στιγμή που έπρεπε να αντιμετωπίσουν: 

«Σε ένα από τα checkpoint βρήκαμε έναν ουλαμό με ρωσικά τεθωρακισμένα. Κατέβηκε ο πρέσβης μας για να διαπραγματευτεί και ξαφνικά βλέπουμε την κάννη του άρματος να σημαδεύει το κονβόι και άλλους 30 στρατιώτες να έχουν στραμμένα τα όπλα τους πάνω μας. Εκεί παγώσαμε και παραμείναμε ακίνητοι. Είχαμε πραγματικά κοκκαλώσει. Υπήρχε ελεύθερος σκοπευτής που διαρκώς βλέπαμε ότι κοιτούσε τα αυτοκίνητα το ένα πίσω από το άλλο. Τελικά ήρθε μετά από λίγη ώρα ο υπεύθυνος του ουλαμού, συνομίλησε με τον διαπραγματευτή και τον Πρέσβη έλεγξαν τα χαρτιά μας και περάσαμε», εξιστορεί ο ίδιος. 

Ακούγοντας τα προσωπικά του βιώματα και διαβάζοντας τις εξελίξεις, το πρώτα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι η αγωνία, ο φόβος, ο τρόμος και η στεναχώρια για όλα αυτά που συμβαίνουν... Για τους ανθρώπους που χάνονται και για όλους όσους βασανίζονται. Σε μία δεύτερη σκέψη και από την επαγγελματική σκοπιά, βαθιά μέσα μου ζηλεύω και θαυμάζω τους δημοσιογράφους που δίνουν το παρών, θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο και παρουσιάζουν την πραγματική πλευρά της ιστορίας.