Με πολλές βραβεύσεις και μοναδικές λήψεις στο ενεργητικό του, ο Χρήστος Δημητρίου έχει αυτό που ψάχνει κάθε φωτογράφος... Ισορροπία και εμπειρία. Μετρώντας πάνω από 30 χρόνια στο χώρο, ο ταλαντούχος φωτογράφος έχει δουλέψει με δεκάδες Α-list stars, από τους αγαπημένους U2 μέχρι και τους μοναδικούς Dsquared. Η παρουσία της δουλειάς του μαγεύει το κοινό σε εκθέσεις από το 2011. Μεταξύ των βραβείων που έχει λάβει κατά καιρούς συγκαταλέγονται τα: 1ο βραβείο κριτικής επιτροπής στο διεθνές φεστιβάλ φωτογραφίας Ιωαννίνων Photometria 2012 (borders), 1o βραβείο στον διαγωνισμό του International Hellenic University 2012 (Thessaloniki, Views and Perspectives of a City). Με σύγχρονη ματιά μας παρουσιάζει τη δική του Θεσσαλονίκη, μέσα από στέκια και εικόνες που διηγούνται ένα όμορφο ταξίδι ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν. 

Γεννήθηκα στη Λήμνο, στην Θεσσαλονίκη ήρθαμε όταν ήμουν 8 ετών οικογενειακώς, για να σπουδάσουν τα αδέρφια μου.

Μεγάλωσα στην Τούμπα με μπάλα στις αλάνες, ποδήλατο μέχρι τη Σαλαμίνα, στο λούνα παρκ και πίτα γύρο από τον Γιώργο στην Μπότσαρη. Ανάμνηση έντονη, το τυπογραφείο στην πολυκατοικία μας, η στοιχειοθεσία των τυπογραφικών, η μυρωδιά από τα μελάνια, οι βαριές γερμανικές μηχανές και το χαρτί που ζωντάνευε με τα τυπωμένα γράμματα. Είχα φτιάξει μόνος μου τη δική μου σφραγίδα: "Χρήστος Δημητρίου Μαθητής". Η γειτονιά μου τώρα, στο Μέγαρο Μουσικής. Παρά την πολυκοσμία και το δύσκολο παρκάρισμα, έχει την παραλία δίπλα, μικρά μαγαζάκια, πολλοί φίλοι μένουν κοντά και ωραία θέα στον Χορτιάτη και στη θάλασσα από το διαμέρισμα που μένω.

Όταν ήμουν παιδί δεν είχα ιδέα τι ήθελα να γίνω. Ήμουν 16 όταν άνοιξε στην γειτονιά το Νεανικό Σταυροδρόμι του Δήμου Θεσσαλονίκης, εκεί, με τον μετέπειτα κουμπάρο μου τον Νίκο Δελχανίδη, γραφτήκαμε στην ομάδα φωτογραφίας. Μετά από τρεις μήνες, είχα αποφασίσει ότι θα γίνω φωτογράφος. Στα 18, το κάρμα, το κισμέτ, το ριζικό και το πεπρωμένο με οδήγησαν στο στούντιο του δασκάλου μου, Δημήτρη Αθυρίδη. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη εικόνα όταν μπήκα μέσα, ένας σκοτεινός ψηλοτάβανος χώρος, στη μέση ένα πιρούνι με μακαρόνια στηριγμένο σε τριπόδια με δύο φώτα γύρω του και στο βάθος η φωνή του Van Morrison στο Into the Mystic. Με τον Δημήτρη έμαθα φωτογραφία, μουσικές, ανοίχτηκαν δρόμοι και βέβαια εκεί γνωρίστηκα με τον συνοδοιπόρο μου, από τότε, στο επάγγελμα, τον Νίκο Βαβδινούδη.

Αυτό που αγαπάω στη φωτογραφία είναι οι πολλαπλές της εκφάνσεις. Κρατάει μια ανάμνηση στον χρόνο, προβάλλει ένα προϊόν, καταγράφει ένα εντυπωσιακό τοπίο, εγείρει ερωτήματα, συγκινεί. Μ' αρέσει που δουλεύω επαγγελματικά ως φωτογράφος και παράλληλα τραβάω φωτογραφίες για προσωπική χρήση. Από τη μια, οι προδιαγραφές του πελάτη και από την άλλη, η απόλυτη ελευθερία, δύο διαφορετικές συνθήκες, που η μία τροφοδοτεί την άλλη. Ως φωτογράφος σχεδόν 30 χρόνια τώρα, οι ενδιαφέρουσες στιγμές αμέτρητες, γνώρισα ανθρώπους της επικαιρότητας, ηθοποιούς, τραγουδιστές, αθλητές, καλλιτέχνες, μπήκα σε εκατοντάδες σπίτια, φωτογράφησα και γεύτηκα υπέροχα φαγητά, έγινα φίλος με συνεργάτες. Σταχυολογώντας τις συνεργασίες μου, θα ανέφερα ως highlights τη φωτογραφική κάλυψη για περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας της θρυλικής συναυλίας των U2 στη Θεσσαλονίκη το 1997, καθώς και τη μακροχρόνια συνεργασία με το Sani Gourmet, που έχει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς χρόνο με τον χρόνο βλέπω τις φωτογραφίες να διαμορφώνονται και να εξελίσσονται.

Τα απρόοπτα στη δουλειά πολλά και διασκεδαστικά τα περισσότερα. Στη μεγάλη έκθεση του Helmut Newton στη Βίλκα, το περιοδικό-χορηγός μας είχε αναθέσει να φωτογραφίσουμε γυμνά μοντέλα μπροστά στα γιγαντιαία γυμνά του Newton, και ενώ είχαμε στήσει φώτα, είχαμε κάνει τα δοκιμαστικά polaroids με τα μοντέλα, τελευταία στιγμή έρχεται εντολή από άνωθεν να σταματήσει πάραυτα η φωτογράφηση. Μία ευχάριστη στιγμή ήταν, όταν οδήγησαν τη βέσπα μου οι Dsquared, Dean και Dan στο λιμάνι, σε φωτογράφιση για το Glow, αν θυμάμαι καλά. Όπως επίσης κι ένας... λαϊκός βάρδος, ο οποίος, προκειμένου να χαμογελάσει στη φωτογράφηση για τηλεοπτικό περιοδικό, ήθελε σε κάθε λήψη, να σηκώνεται, να κάνει τον γύρο του σκαμπό που καθόταν και να ρίχνει ένα στιγμιαίο χαμόγελο.

Εάν δεν ήμουν φωτογράφος θα μου άρεσε να μαγειρεύω και να φτιάχνω φωτογραφικά βιβλία.

Οι άνθρωποι που θαυμάζω ιδιαίτερα είναι δύο. Θαυμάζω τα παιδιά μου, τα οποία αντιμετωπίζουν την ζωή με την ορμέμφυτη ενέργεια της εφηβείας. Είμαι χαρούμενος που προχωράμε μαζί μπροστά, κρατώντας την ομορφιά του παρελθόντος ως οδηγό.

Αγαπημένο μέρος στην πόλη, η παραλία. Για περπάτημα, για συνάντηση με φίλους, για φωτογραφίες τα κρύα ομιχλώδη πρωινά του χειμώνα. Είναι η αγκαλιά της πόλης.

Προτιμώ να βγαίνω στην γειτονιά. Μπορεί να με συναντήσει κανείς στο Laika στην Ανθέων τα απογεύματα, όπου μαζεύονται φίλοι και γνωστοί, καθώς και στο Ωραίο Ντεπώ.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ είναι το Μουσείο Βυζαντινού πολιτισμού, το οποίο είναι ένα έκθεμα από μόνο του.

Το εστιατόριο που συχνάζω αυτόν τον καιρό είναι η Μούργα, έχω φάει ροφό όπως τον έκανε η μητέρα μου, αλλά και καραβίδες με αυγά με μια τόσο διακριτικά δοσμένη επίγευση σκόρδου, που ήταν απλά μαγική.

Μια από τις σχεδόν καθημερινές μου συνήθειες είναι η στάση για το φοβερό κουλούρι με σταφίδα και καρύδι από τη Fornaretta. Τα βράδια προτιμώ το κέντρο της πόλης, ξεκινώντας από το La Doze και φτάνοντας μέχρι την Ολύμπου για να βρω φίλους.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει η μικρή της κλίμακα, σε 15 λεπτά με το μηχανάκι από την Καλαμαριά βρίσκεσαι στο κέντρο. Το άνοιγμα στη θάλασσα, ασύγκριτο. Το συνεχές της παρουσίας της στον χρόνο και το παλίμψηστο που δημιουργείται αδιαλείπτως. Οι άνθρωποι που αγαπώ είναι κι αυτοί αναπόσπαστο κομμάτι της πόλης.

Αυτό που θα ήθελα να δω στη Θεσσαλονίκη είναι να δημιουργηθεί ένας μεγάλος περίπατος, από το Καλοχώρι μέχρι το αεροδρόμιο. Είναι πραγματικά κρίμα παραθαλάσσιες περιοχές να παραμένουν απρόσιτες στο κοινό και να βαλτώνουν κυριολεκτικά.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν: «και μάνα κι αδερφή κι αγάπη εσύ» παραπέμποντάς σας στο γνωστό άσμα του μοναδικού Γιάννη Πάριου.

Θα παρομοίαζα τη Θεσσαλονίκη αυθόρμητα με το σπουδαίο έργο «Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων» του Hieronymus Bosch.