Η Γεωργία Μεσαρίτη είναι από τις νέες ηθοποιούς που ξεχωρίζουν για την ευαισθησία, τη σεμνότητα και τη βαθιά αφοσίωσή τους στην τέχνη της υποκριτικής. Με σπουδές που ξεκινούν από τα Οικονομικά και φτάνουν μέχρι το Ωδείο Αθηνών, η διαδρομή της αποδεικνύει πως όταν κάτι σε καλεί εσωτερικά, δύσκολα του αντιστέκεσαι. Από την πρώτη της κινηματογραφική εμπειρία στην ελληνοαμερικανική παραγωγή "A Spartan Dream" μέχρι τη συμμετοχή της στην επιτυχημένη σειρά «Κάνε ότι κοιμάσαι» και τον απαιτητικό ρόλο της Έλι στη θεατρική παράσταση «Η Φάλαινα», η Γεωργία ακολουθεί πιστά το ένστικτό της.

Με αφορμή την επιστροφή της Φάλαινας στη Θεσσαλονίκη από σήμερα έως τις 12 Οκτωβρίου, μιλήσαμε μαζί της για την πορεία της, τις εμπειρίες της στη σκηνή και στην κάμερα, αλλά και για τη Θεσσαλονίκη, την πόλη που εξακολουθεί να θεωρεί δεύτερο σπίτι της.

Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με την υποκριτική και πώς ξεκίνησες την καριέρα σου;

Στα 17 μου συμμετείχα στο Θεατρικό Φεστιβάλ στη Γερμανία στο Bad Hersfeld, όπου βρεθήκαμε παιδιά από όλη την Ευρώπη με κοινό την αγάπη μας για το θέατρο. Εκεί ένιωσα πως ανήκω σε αυτό τον κόσμο και μια εσωτερική φωνή με κατεύθυνε προς την υποκριτική. Αρχικά, ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο τμήμα Οικονομικών, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όμως στη συνέχεια έδωσα εξετάσεις στο Ωδείο Αθηνών, όπου ξεκίνησα τη φοίτησή μου ως ηθοποιός. Η πρώτη μου επαγγελματική εμπειρία ήρθε μέσα από τον κινηματογράφο. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με σπουδαίους συντελεστές σε μια ελληνοαμερικανική παραγωγή, με τίτλο "A Spartan Dream", και η ταινία έκανε πρεμιέρα στην Αμερική το καλοκαίρι.

Έχεις συμμετάσχει στην επιτυχημένη σειρά «Κάνε ότι κοιμάσαι». Ποιο ήταν το πιο απαιτητικό ή ξεχωριστό κομμάτι αυτής της εμπειρίας;

Το «Κάνε ότι κοιμάσαι» ήταν για μένα ένα πραγματικό δώρο, και νιώθω πολύ τυχερή που υπήρξα μέρος του. Είναι σπάνιο στην τηλεόραση να συναντάς μια δουλειά τόσο προσεγμένη, με κινηματογραφική αισθητική και προσέγγιση. Οι άνθρωποι πίσω αλλά και μπροστά από τις κάμερες ήταν εξαιρετικοί· δημιούργησαν ένα κλίμα ασφάλειας και ζεστασιάς που θύμιζε οικογένεια. Αυτή η αίσθηση παραμένει μέχρι σήμερα, αφού συχνά συναντιόμαστε ξανά, κάνοντας μικρά reunions, και γελάμε θυμούμενοι αστείες στιγμές από τα γυρίσματα. Νιώθω επίσης ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη που είχα την ευκαιρία να είμαι τηλεοπτική κόρη του Σπύρου Παπαδόπουλου. Είναι ένας άνθρωπος με μεγάλη γενναιοδωρία ψυχής και ανοιχτή καρδιά για όλους.

Πώς συγκρίνεις την εμπειρία της τηλεόρασης με αυτή του θεάτρου; Τι σου αρέσει περισσότερο σε κάθε είδος;

Το θέατρο και η τηλεόραση είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι, που όμως τους αγαπώ εξίσου. Στο θέατρο υπάρχει η μοναδική μαγεία της άμεσης επαφής με το κοινό· τα πάντα συμβαίνουν ζωντανά, εκείνη τη στιγμή, και μοιράζεσαι το «τώρα» με τους θεατές. Στην τηλεόραση, αντίθετα, με γοητεύει η δημιουργία ενός ολόκληρου κόσμου μέσα από την κάμερα, η διαφορετική ματιά που δίνει κάθε σκηνοθέτης και ο τρόπος που το αποτέλεσμα αποτυπώνεται μόνιμα στην οθόνη. Η αλήθεια είναι πως έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για τον κινηματογράφο - με συνεπαίρνει ο ρυθμός του, η αισθητική του και η δύναμη που έχει να ταξιδεύει το κοινό πέρα από τα όρια του χώρου και του χρόνου.

Πού σε βρίσκουμε φέτος τηλεοπτικά;

Φέτος θα με δείτε στη νέα τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1, «Ο Δικαστής». Πρόκειται για μια δραματική παραγωγή που αγγίζει βαθιά ηθικά διλήμματα, με έντονη δράση και πολλές ανατροπές που κρατούν τον θεατή σε αγωνία.

Στην παράσταση «Η Φάλαινα» υποδύεσαι την Έλι. Τι σε τράβηξε σε αυτόν τον ρόλο και πώς είναι να δουλεύεις δίπλα σε ένα τόσο σημαντικό καστ ηθοποιών;

Η Έλι είναι ένας ρόλος που αγγίζει πολύ ευαίσθητα κομμάτια της ψυχής μου. Πρόκειται για ένα κορίτσι που έχει φτάσει στο σημείο να απορρίπτει τους γονείς του, να αρνείται το σχολείο και να ζει χωρίς φίλους. Η εσωτερική της μοναξιά και η ανάγκη της για αγάπη με συγκίνησαν βαθιά και ήταν ο λόγος που ήθελα να την ενσαρκώσω. Η Φάλαινα είναι μια παράσταση που σε ταρακουνάει, που σε φέρνει αντιμέτωπο με δύσκολες αλήθειες. Για μένα είναι πολύ σημαντικό, αν μέσα από την ερμηνεία μου καταφέρω έστω και σε έναν θεατή να νιώσει λιγότερο μόνος. Το να δουλεύω δίπλα σε ένα τόσο σημαντικό καστ είναι πραγματική ευλογία. Μαθαίνω συνεχώς, εμπνέομαι καθημερινά και αισθάνομαι τυχερή που μοιράζομαι τη σκηνή με ανθρώπους που θαυμάζω. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης μας καθοδήγησε με μεγάλη ακρίβεια, βοηθώντας μας να φτάσουμε στην αλήθεια και την αθωότητα των χαρακτήρων.

Υπήρξαν στιγμές κατά τη διάρκεια της παράστασης που σε συγκίνησαν ή σε δίδαξαν κάτι προσωπικό;

Όταν παίρνεις το θάρρος να πεις μια αλήθεια μέσα από το κείμενο, δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος. Η παράσταση με μετακινεί κάθε βράδυ, και ακόμη και στην καθημερινότητά μου, καθώς περπατώ ή παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου, ανακαλύπτω νέες δραματουργικές διαστάσεις. Κάτι που με συγκίνησε ιδιαίτερα ήταν μια κοπέλα που μου είπε πως, αφού είδε την παράσταση, πήρε τηλέφωνο τον μπαμπά της και του είπε ότι τον αγαπάει. Αυτό με σόκαρε και ταυτόχρονα με συγκίνησε βαθιά. Είναι μια στιγμή που θα κρατήσω για πάντα μέσα μου, υπενθυμίζοντάς μου γιατί αγαπώ τόσο πολύ τη δουλειά μου.

Με ποιον τρόπο πιστεύεις πως το κοινό συνδέεται με τη συγκεκριμένη παράσταση; Γιατί κάποιος να έρθει να την παρακολουθήσει;

Είναι μια πολυδιάστατη παράσταση που αγγίζει όσους αισθάνονται μοναξιά κι έχουν ανάγκη σύνδεσης ή ακόμα και από μια απλή αγκαλιά. Δείχνει πώς η έλλειψη αγάπης, τόσο από τον ίδιο μας τον εαυτό όσο και από τους γονείς μας, μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας. Μέσα από αυτήν την ιστορία, μπορεί κάποιος να δει τον εαυτό του, να ταυτιστεί και να έρθει αντιμέτωπος με αλήθειες για τις σχέσεις, τα συναισθήματα και τις επιλογές του.

Ποια είναι η αγαπημένη σου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη και πώς ακριβώς συνδέεσαι με αυτήν την πόλη;

Μου αρέσει πολύ να πίνω καφέ στον Πύργο του ΟΤΕ - με ηρεμεί και με γεμίζει έμπνευση. Εδώ έζησα τα καλύτερά μου φοιτητικά χρόνια και λατρεύω τη Θεσσαλονίκη. Αν ήταν εφικτό με τη δουλειά μου, ίσως να ζούσα εδώ μόνιμα.

Tι είναι αυτό που λίγοι γνωρίζουν γι' αυτήν;

Λίγοι γνωρίζουν ότι η Θεσσαλονίκη για μένα είναι σαν ένα δεύτερο σπίτι.

Κάτι που καμιά άλλη πόλη δεν έχει;

Έχει έναν ρομαντισμό και ταυτόχρονα μια θλίψη, δεν ξέρω πώς γίνεται! Επίσης, όπου κι αν πας, θα γευτείς πεντανόστιμα πιάτα.

Ένας δρόμος/μια γειτονιά όπου ο χρόνος μοιάζει σαν να σταματά;

Έξω από το παλιό μου σπίτι στην Εγνατία.

Πού έχεις ζήσει τα καλύτερα parties;

Στα Λαδάδικα με τις κολλητές μου.

Είναι μεσάνυχτα σε μια πόλη άδεια. Πού σου αρέσει να περπατάς;

Από τον Λευκό Πύργο μέχρι τη Νέα Παραλία, ειδικά μεσάνυχτα, όταν η πόλη είναι ήσυχη και άδεια. Είναι στιγμές που νιώθεις την πόλη με έναν ξεχωριστό τρόπο.

Ένας χώρος Τέχνης που ξεχωρίζεις εδώ;

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Εκεί παρακολουθούσα πολλές παραστάσεις όσο σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη.

Πού θα ξεναγούσες έναν γνωστό σου από άλλη πόλη;

Στα Κάστρα. Είναι φανταστικά και από εκεί βλέπεις όλη την πόλη από ψηλά.

Δεν πρέπει να φύγει κανείς από τη Θεσσαλονίκη, αν δε δοκιμάσει…

Τρίγωνα Πανοράματος.

Αν αυτή η Θεσσαλονίκη ήταν ένα βιβλίο, μια ταινία, ένα τραγούδι, θα είχε τίτλο…

«Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα, όλοι οι δρόμοι γράφουνε γύρνα»

Το αγαπημένο σου κτίριο εδώ;

Ο Πύργος του ΟΤΕ.

Φθινοπωρινό πρωινό Κυριακής στη Θεσσαλονίκη… Πού επιλέγεις να το περάσετε;

Για καφέ στη Μητροπόλεως.

Η δική σας Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις…

Καλύτερα φοιτητικά χρόνια.