Η Νικολέττα Λέκκα γεννήθηκε στα Ιωάννινα, αλλά μεγάλωσε και σπούδασε στον Βόλο. Αφού αποφοίτησε από το τμήμα Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, αποφάσισε να αρχίσει να σχεδιάζει τη δική της σειρά κοσμημάτων παράλληλα με το επάγγελμά της ως αρχιτέκτονας. Η έμπνευση που οδήγησε στη δημιουργία της συλλογής κοσμημάτων Material Drops είναι το αποτέλεσμα της συγκρότησης δύο στοιχείων. Δύο στοιχεία που ορίζουν και περιβάλλουν το στήθος της γυναίκας που απεικονίζεται στα περίφημα είδωλα των δύο ισχυρών πολιτισμών της αρχαίας Ελλάδας, του Κυκλαδικού και του Μινωικού. 

Γεννήθηκα στα Γιάννενα, όταν ήμουνα 1,5 χρονών και για τυχαίους λογούς βρεθήκαμε στην πόλη του Βόλου, όπου και μεγάλωσα. Οι γονείς μου είναι ένα κράμα Ελλάδας κι εξωτερικού. Κάναμε πάντα πολλά ταξίδια, αυτό μου κέντριζε το ενδιαφέρον και όξυνε την παρατηρητικότητά μου, τόσο για το καινούριο χώρο - τόπο όσο και για την ιστορία του.

Ο Βόλος είναι μια προικισμένη πόλη γεωγραφικά και τοπογραφικά. Είναι στο κέντρο της Ελλάδας και συνδυάζει ένα μαγευτικό βουνό και μια υπέροχη θάλασσα. Με συγκινούν και τα δυο με την ίδια ένταση. Το βουνό με μια τρομερή αντίφαση ηρεμίας και αγριάδας ταυτόχρονα, αλλά και η θάλασσα προσφέρουν μια μαγική καθαρότητα που ξεπλένει κάθε ένταση, έχουν υπάρξει και τα δύο «καταφύγιό» μου αλλά και πηγή δημιουργίας και αναγέννησης. Η Θεσσαλονίκη, από πολύ μικρή ηλικία, υπήρξε αγαπημένος μου τόπος, την επισκεπτόμουν συχνά. Έχουν κάτι πολύ κοινό αυτές οι δυο πόλεις, άλλωστε, βουνό γύρω τους και ανοιχτό μέτωπο στη θάλασσα και θεωρώ πως αυτό με έκανε να νιώθω πάντα πολύ οικία. Το κέντρο της Θεσσαλονίκης χαρακτηρίζεται από αέναη κίνηση σε πολιτικό, εμπορικό και κοινωνικό επίπεδο – πεδίο. Όταν τριγυρνάς στους δρόμους της, νιώθεις πραγματικά ότι βρίσκεσαι σε μια ευρωπαϊκή πόλη, όπου η σύγχρονη, η παλιά αλλά και η αρχαία αρχιτεκτονική «παντρεύονται» και οι αισθήσεις και τα συναισθήματα πλέκουν μια εκπληκτική εμπειρία. Έχω επιλέξει το κέντρο της πόλης το χρονικό διάστημα που διαμένω στη Θεσσαλονίκη γιατί νιώθω πως βρίσκομαι μέσα στον παλμό και μπορώ να συμμετέχω σε όλες τις δράσεις που επιθυμώ.

Όταν ήμουν παιδί, δε θυμάμαι ποτέ να λέω «θέλω να γίνω αρχιτέκτονας, γιατρός…» ή οτιδήποτε άλλο. Όμως θυμάμαι πολύ έντονα την επιθυμία μου να συμμετάσχω σε πολλά πράγματα, να δοκιμάζω νέα και κυρίως να συνθέτω και να πειραματίζομαι, από τα άπλα, τις ζωγραφιές μου, τα αθλήματα που συμμετείχα, με τα ρούχα μου και τον χώρο μου, το δωμάτιό μου. Όλα αυτά πηγαία και όχι συνειδητά. Όταν στα 17 κλήθηκα να επιλέξω ποιες σχολές θα με ενδιέφεραν, ένιωθα ότι ακόμα δεν είχα την ωριμότητα, τη γνώση και τη σιγουριά ποιο επάγγελμα θα με έκανε χαρούμενη, έτσι ώστε να μπορώ να το ακολουθήσω μια ζωή. Τότε, διέκρινα πως η αρχιτεκτονική έχει μια ελευθεριά στο αντικείμενο μελέτης (σχέδια, design, σύνθεση…), έτσι αισθάνθηκα πως ήταν κάτι που μου ταίριαζε! Είναι κράμα επιστήμης και τέχνης. Σε μαθαίνει και σε εξελίσσει έχοντας πάντα τους ορίζοντές σου ανοιχτούς και σου δίνει τη δυνατότητα της επιλογής να κινηθείς σε εύρη επαγγελματικό φάσμα.

Η αγάπη μου για τον κόσμο της τέχνης ξεκίνησε από μικρή ηλικία, κυρίως μέσω των ταξιδιών, ήταν ο δικός μου τρόπος, ψάχνοντας την τέχνη, να ανακαλύπτω τους τόπους που επισκεπτόμουν. 

Το πρώτο ερέθισμα σχετικά με τη δημιουργία κοσμημάτων ήρθε από τη γενέτειρά μου. Η τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας για την πόλη των Ιωαννίνων είναι ορόσημο. Είναι λαογραφικό της χαρακτηριστικό και πολύ έντονο στοιχειό της παράδοσης της περιοχής.

Έπειτα με αφορμή την εθελοντική εργασία που έκανα στις ανασκαφές της αρχαίας Θήρας και του Ακρωτηρίου στο νησί της Σαντορίνης, μου δόθηκε η δυνατότητα να έρθω σε επαφή με κοσμήματα της αρχαιότητας και να μελετήσω το κοσμήματα, που από τότε ήταν σύμβολο κοινωνικού στάτους. Εκεί γοητεύτηκα από την απλότητα και τη λιτότητα της αρχαιοελληνικής αισθητικής. Συνειδητοποίησα ποσό επίκαιρη είναι, ότι μπορείς να πάρεις ένα αρχαιοελληνικό κόσμημα και να το φορέσεις έτσι όπως είναι, ατόφιο.

Σπούδασα στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο πολυτεχνικό τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών κι έπειτα παρακολούθησα σεμινάρια αργυροχρυσοχοΐας.

Ένα έργο/project μου που ξεχωρίζω είναι το πρώτο κόσμημα που σχεδίασα. Όταν φέρνω στη μνήμη μου εκείνη τη στιγμή γεμίζω από χαρά. Η ιδέα, η σύνθεση και τέλος η δημιουργία ήταν μια νέα όμορφη πρόκληση που την έφερα εις πέρας. Και φυσικά ήταν η αρχή πολλών νέων.

Ένας άνθρωπος που θαυμάζω ιδιαίτερα, υπήρξε έμπνευση κι εξακολουθεί, είναι η σχεδιάστρια Σοφία Κοκοσαλάκη. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα σχεδιάστρια μόδας που τοποθέτησε την σύγχρονη ελληνική μόδα στον παγκόσμιο χάρτη. Εμπνεόταν από την αρχαιότητα, πίστευε πως «η πολιτιστική μας κληρονομιά είναι ακόμα μοντέρνα, στέκει ακόμα και σήμερα έτσι όπως ακριβώς είναι, και πάντα φαίνεται φρέσκια» χωρίς καμία φολκλόρ διάθεση. Αυτή η ματιά γοητεύει και μένα. Ο πολιτισμός είναι μήτρα έμπνευσης, εξέλιξης και δημιουργίας στην τέχνη αλλά και σε όλους τους τομείς.

Ως alter ego μου θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον αδελφό μου. Αρχιτέκτονας. Είναι ο άνθρωπος που μιλάμε κι επικοινωνούμε με τα ματιά. Ό,τι με χαροποιεί, με προβληματίζει, μου κεντρίζει το ενδιαφέρον μπορεί να είναι αντικείμενο συζήτησης με το άλλο μου εγώ. Και πάντα αυτές οι συζητήσεις έχουν να με πάνε ένα βήμα παραπέρα.

Το αγαπημένο μέρος της πόλης, αν και μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω γιατί έχω αρκετά, είναι η νέα παραλία της πόλης. Νιώθω σαν να βρίσκομαι στο κέντρο μιας «αγκαλιάς». Στα δεξιά απλώνεται το εμπορικό κέντρο της πόλης, η παλιά παραλία, μετά το μάτι σου συναντά το εμπορικό λιμάνι. Αριστερά, το Μέγαρο Μουσικής, η Καλαμαριά κι έπειτα η Περαία. Απέναντι ο Όλυμπος. Και ταυτόχρονα στέκω σε ένα σημείο που κατά τη διάρκεια της ημέρας η κινητικότητα και η επισκεψιμοτητα του κόσμου μεταβάλλεται και πότε είναι ήσυχο, πότε πολύβοο γεμάτο από ανθρώπους.

Μπορεί να με συναντήσει κανείς στο κέντρο της πόλης. Κατόπιν ραντεβού στο εργαστήριο της Αριάδνης Καπελιώτη, Ρογκότη 3, πάνω από την πλατεία Ελευθερίας. Το πρωί ίσως για έναν γρήγορο καφέ στο 17, απόγευμα για συνάντηση με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, τόσο για χαλαρή κουβέντα όσο και για επαγγελματικές συζητήσεις στο Έλξατε ή στη Giulietta. Και το βραδύ για ένα ωραίο ποτήρι κρασί στο suel ή και για φαγητό στη Μούργα ή στο +τροφή. Κι ένα καινούριο αγαπημένο μου σημείο, τόσο για καφέ και ποτό είναι το Tom Dixon.

Αγαπημένος χώρος τέχνης; Όλη η πόλη. Ειλικρινά θεωρώ πως η πόλη της Θεσσαλονίκης είναι ένα ανοιχτό μουσείο.

Η επόμενη δουλεία που ετοιμάζω έχει να κάνει με κοσμήματα και στοιχειά που περιβάλλουν και διακοσμούν κυρίως το πρόσωπο. Ίσως επηρεασμένη από τα νέα δεδομένα της πανδημίας στράφηκα στο σημείο του σώματος που προβάλλεται καθαρά μέσα από τα ψηφιακά μας ραντεβού, τηλεδιασκέψεις κ. λπ. Άλλωστε, έχω αδυναμία στα ιδιαίτερα σκουλαρίκια και headpieces.

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι... μυστικό! Κυρίως είναι το σπίτι μου, όπου αδειάζω από όλη την ένταση, αλλά και γεμίζω τις μπαταρίες μου. Και συναντώ όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Υπάρχουν όμως και μια δυο γωνιές, κοντά στη θάλασσα, και σε σημεία όπου η κλίμακα της πόλης μικραίνει και γίνεται ένα με σένα και σε αγκαλιάζει, που μου δίνουν τρομερή δύναμη, αλλά θα συνεχίσω να τα κρατώ μυστικά.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει η ανάγλυφη ιστορία της, ζωντανή ακόμα σε κτίρια, εκκλησίες και γειτονιές, η νεανική της ταυτότητα, η ποιοτική σχέση των ανθρώπων με τον χρόνο.

Θα ήθελα το κέντρο της πόλης να μπορέσει να γίνει ένας τεράστιος πεζοδρόμος, να παραδοθεί τόσο στους κάτοικους της όσο και στους επισκέπτες της. Με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αλλά και ιδιωτικά, ηλεκτρικά οχήματα ήπιας κυκλοφορίας, π.χ. ποδήλατα, πατίνια. Όσο δύσκολο και να μας ακούγεται, θεωρώ πως η πόλη με μια τέτοια κίνηση θα αναβαθμιστεί, θα «ανθίσει», και το βιοτικό επίπεδο θα εκτοξευτεί.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν απρόοπτη, πλανεύτρα κι ερωτική!