Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί να ξεκινήσει η σχέση μεταξύ σχεδιαστή εσωτερικών χώρων και πελάτη, αλλά μάλλον λίγοι είναι αυτοί που ξεκίνησαν τόσο διστακτικά τη συνεργασία τους όσο εκείνη μεταξύ της Lucy Hammond Giles, αναπληρώτριας διευθύντριας της Sibyl Colefax & John Fowler, και της Αμερικανίδας ιδιοκτήτριας αυτού του σπιτιού. «Στην αρχή, ήθελε απλώς μερικές λευκές λινές κουρτίνες για το σπίτι της στο Λονδίνο», λέει η designer. Κάποια χρόνια αργότερα θα έρχονταν ξανά σε επαφή, αυτήν τη φορά γι' άλλο λόγο.

«Όλα ξεκίνησαν σιγά-σιγά», αναφέρει η ιδιοκτήτρια, η οποία άρχισε να εργάζεται για τη μεταμόρφωση του ακινήτου της Προβηγκίας πριν από 10 χρόνια. «Πλέον, η Lucy είναι μια από τις καλύτερες φίλες μου - είναι νονά του μικρότερου παιδιού μου. Και με έχει βοηθήσει με τη διακόσμηση και τον σχεδιασμό κάθε σπιτιού στο οποίο έχω ζήσει έκτοτε, καθώς και του γραφείου του συζύγου μου στο Λονδίνο».

Στην αρχή, η οικογένεια ήθελε να κρατήσει το σπίτι της Προβηγκίας μόνο λευκό και κρεμ, αλλά το λευκό άρχισε να μοιάζει ψυχρό και λίγο θαμπό, ειδικά τον χειμώνα. Κατά τη διάρκεια μιας περιόδου πέντε ετών η Lucy «ζέστανε» όλα τα δωμάτια, βάφοντάς τα σε ελκυστικά ροζ κρεμ χρώματα. Αναδιάταξε τα έπιπλα και ταξίδεψε μεταξύ Λονδίνου και Γαλλίας με μια βαλίτσα γεμάτη δείγματα χρωμάτων και υφασμάτων, τα σκίτσα της, καρτ ποστάλ με έργα τέχνης, φωτογραφίες από προηγούμενα έργα και εικόνες ιστορικών εσωτερικών χώρων - όλα προτάσεις για σημαντικές αλλαγές. Σταδιακά, το σπίτι άλλαξε τελείως μορφή και η οικογένεια αποφάσισε να εγκαταλείψει το Λονδίνο και ζήσει στην Προβηγκία.

Ωστόσο, η μεγαλύτερη αλλαγή από όλες έγινε στο χολ και τη σκάλα, που μεταμορφώθηκαν από μια εντυπωσιακή τοιχογραφία από τον διακοσμητή Lin Connor. «Φαντάστηκα μερικές εικόνες από σκηνές των Βεδουίνων, οι οποίες αποτέλεσαν την έμπνευση για το σχέδιο», εξηγεί η Lucy. Το σχέδιο συνεχίζεται μέχρι τη σκάλα στον τελευταίο όροφο και είναι ορατό από όλα τα κύρια δωμάτια μέσω ενός εντοιχισμού που διατρέχει το μπροστινό μέρος του σπιτιού σε όλους τους ορόφους. «Είναι υπέροχο να βλέπεις τις αίθουσες και τη σκάλα από τόσα διαφορετικά δωμάτια», συνεχίζει η designer.

Ακόμη, εισήγαγε μια τοιχογραφία στο petit salon, επίσης από τον Lin, η οποία ήταν εμπνευσμένη από την εικόνα ενός ουγγρικού καφέ των αρχών του 20ού αιώνα που είχε δει η Lucy σε ένα περιοδικό. «Η οροφή με τον γύψο και τις ξύλινες ρίγες έμοιαζε πολύ βαριά σε αντίθεση με τους λευκούς τοίχους», θυμάται η Lucy.

«Ήθελα να φέρω κάτι από το εξωτερικό μέσα. Οι στιλιζαρισμένοι βράχοι και τα δέντρα με τα αιωρούμενα φύλλα συνδυάζονταν τόσο καλά με το ταβάνι κι έδιναν νόημα σε αυτό. Λατρεύω αυτά τα τρελά σύννεφα». Αυτό το προηγουμένως αχρησιμοποίητο δωμάτιο, το οποίο είχε το κεντρικό τζάκι του σπιτιού, έγινε ένα ζεστό καταφύγιο όπου οι κόρες των ιδιοκτητών περνούσαν ώρες καθισμένες δίπλα στη φωτιά πάνω σε μαξιλάρια.

Με την πάροδο των ετών και σε όλο το σπίτι, η Lucy και η ιδιοκτήτρια επανατοποθέτησαν τις εικόνες, πρόσθεσαν ένα χαλί από μαλλί στο κύριο υπνοδωμάτιο και τοποθέτησαν πιο ζεστές κουρτίνες, φωτιστικά και μαξιλάρια. Οι αλλαγές μπορεί να μη φαίνονται σημαντικές, αλλά μεταμόρφωσαν εντελώς το εξοχικό. «Η Lucy βρήκε γρήγορα αυτό που μου άρεσε», εξηγεί. 

«Προμηθεύτηκε με περίσκεψη - επιλέγοντας κομμάτια που ήταν βιώσιμα, βιολογικά και χειροποίητα. Ήμουν αρκετά διστακτική στην αρχή, αλλά η συνεργασία μαζί της μου έδωσε τόση αυτοπεποίθηση για να κάνω τις σωστές επιλογές. «Αγαπήσαμε το Λονδίνο για τη δουλειά, το σχολείο και τον πολιτισμό, αλλά, μόλις η Lucy κι εγώ δουλέψαμε πάνω σε αυτό το κτίριο, η Προβηγκία έγινε το σπίτι μας».

Πηγή: House & Garden | Φωτογραφίες: Simon Upton