Πολυπράγμων και πολύχρωμη, η Αναστασία Κοτελίδου είναι ένα άτομο που, παρά τη νεαρή της ηλικία, έχει ήδη καταφέρει πολλά από όσα ονειρευόταν. Δημοσιογράφος και μία εξαιρετική παρουσία στα social media, έχει δημιουργήσει το δικό της κοινό, με το οποίο μοιράζεται μια αμφίδρομη αγάπη. Ξεκινώντας από την πόλη της, την Καβάλα, που η ίδια αποκαλεί «σπίτι της» και για την οποία θα μας μιλήσει σήμερα, μάζεψε τις βαλίτσες της και μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη για να δοκιμαστεί και να αναπτυχθεί. Πάντα με χαμόγελο, διάθεση, αποφασιστικότητα και αστείρευτη ενέργεια, δεν επαναπαύεται ούτε συμβιβάζεται ποτέ αλλά κυνηγά πάντα την πρόκληση και το άγνωστο. Όπως υποστηρίζει η ίδια, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το σπίτι μας και τις ρίζες μας, αλλά υπάρχουν πολλές κορυφές που μπορεί ακόμα να κατακτήσει και πολλά πράγματα να ζήσει. Προς το παρόν, μας γυρίζει λίγο πίσω, για να γνωρίσουμε τις άγνωστες πτυχές της γενέτειράς της, της Καβάλας, όπως τις ζει και τις συνεχίζει να ανακαλύπτει η ίδια.

Αυτό που με κάνει να επιστρέφω είναι το κομμάτι του εαυτού μου που είναι πάντα εκεί και περιμένει να ενωθεί με τα υπόλοιπα…!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Καβάλα, οπότε με θυμάμαι να είμαι εκεί «από πάντα». Αυτός ο τόπος βρήκε μια πραγματική θέση στην καρδιά μου όταν έφυγα. Πιστεύω πως -αν και κοινότοπη- η έκφραση εκτιμάς κάτι όταν το χάνεις ταιριάζει τέλεια σε αυτή την περίπτωση. Η επαρχία όταν είσαι μικρός φαντάζει «μικρή» για τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τις περιπέτειες που θέλεις να ζήσεις. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι είναι το καταφύγιο μου και όχι η φυλακή που τότε νόμιζα.

Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν φτάνω εκεί είναι να συναντάω τους ανθρώπους μου. Την οικογένεια μου, το αγόρι μου και τους φίλους μου. Δεν έχω καλύτερο από ένα σαββατόβραδο στη Καβάλα με μια κρέπα στο χέρι και βόλτα στο λιμάνι.

Τους ανθρώπους εδώ θα τους περιέγραφα διαφορετικούς με τη θετική έννοια φυσικά. Οι ρυθμοί είναι πιο χαλαροί και αυτό το καταλαβαίνεις από τις εκφράσεις των προσώπων τους μέχρι τον τρόπο που περπατούν, το πως οδηγούν και το πως θα σε εξυπηρετήσουν στο περίπτερο. Δεν μπορώ να το βάλω σε λόγια.

Αν αυτό το μέρος ήταν μια μυρωδιά, αυτή θα ήταν παστίτσιο που μόλις βγήκε από τον φούρνο…σπίτι.

Πέρα από τα προφανή, το καλύτερο φαγητό το έχω απολαύσει στον Δεληκάρη, με την ίσως καλύτερη πίτα της ζωής μου. Παραδοσιακή, απλή και ταυτόχρονα νόστιμη λες και έχει σαράντα υλικά. Δεν είμαι και πάρα πολύ άνθρωπος των εστιατορίων οπότε νομίζω πως αυτό το μαγαζί έχει την καρδιά μου. Αν και πολλοί γκρινιάζουν για την νυχτερινή ζωή της, εγώ νιώθω πως υπάρχουν επιλογές. Όταν θέλουμε πιο ρομαντική ατμόσφαιρα πηγαίνουμε στο Marine με μία μοναδική θέα ενώ αν προτιμάμε κάτι πιο urban επιλέγουμε τονΤσαλαπετεινό. 

Η γεύση που κουβαλάω μαζί μου κάθε φορά που φεύγω είναι γλυκόπικρη. Η ζωή μου πλέον είναι στη Θεσσαλονίκη αλλά οι άνθρωποι και οι πιο δυνατές αναμνήσεις μου μένουν εκεί.

Κάνεις δε μιλάει γι’ αυτό, αλλά το μέρος αλλάζει πρόσωπο όταν καλοκαιριάζει. Πάντα είναι όμορφη πόλη, αλλά εκείνες οι Αυγουστιάτικες Κυριακές που πας στο ταβερνάκι μετά από την παραλία και το βράδυ βγαίνεις για ποτό με βρεγμένο το μαλλί…είναι αλλιώς!

Η μεγάλη γιορτή του τόπο είναι το Cosmopolis, ένα φεστιβάλ που προάγει τους διάφορους ανά τον κόσμο πολιτισμούς. Ξεχωριστή θέση στις καρδιές των ανθρώπων έχει και το Αρχαίο Θέατρο στους Φιλίππους με τις παραστάσεις που φιλοξενεί κάθε καλοκαίρι και μας φέρνει πιο κοντά στην τέχνη μιας και δεν είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη σε μια επαρχιακή πόλη.

Αν έπρεπε να μοιραστώ μια ιστορία μου που συνέβη μόνο εδώ, αυτή θα ήταν, όταν είχε ξεσπάσει ο κορωνοϊός και εγώ ήμουν δεκαεπτά χρονών. Έπρεπε λοιπόν να στέλνουμε μηνύματα για να βγούμε από το σπίτι. Η παρέα μου και εγώ μαζευόμασταν τότε στα κρυφά στο σπίτι ενός από τους φίλους μας και βλέπαμε ταινίες, παίζαμε παιχνίδια. Θυμάμαι ακόμη και σήμερα την παραλία εντελώς άδεια και την αγωνία που είχαμε περπατώντας για να επιστρέψουμε σπίτι. Πλέον, κάπως πιο ώριμη, αντιλαμβάνομαι ότι ίσως και να φερόμασταν κάπως επιπόλαια!

Ένα ηλιοβασίλεμα εδώ που δε θα ξεχάσω ποτέ, είναι οποιοδήποτε με βρίσκει αγκαλιά με το αγόρι μου!