Κάποιος είχε πει ότι είμαστε -κατά μεγάλο ποσοστό και μετά τους ανθρώπους που γνωρίσαμε- τα μέρη που έχουμε επισκεφθεί. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ταξιδεύουν απλά γι’ αναψυχή, αλλά επειδή η ανήσυχη φύση τους διψά για περιπέτεια, γνώσεις, νέες εικόνες κι εμπειρίες. Ταξιδευτές στην ψυχή, που γνωρίζουν καλά ότι το ταξίδι δεν είναι ούτε μόνο η διαδρομή ούτε ο προορισμός. Αληθινοί globetrotters, που έχουν την τύχη, αλλά και το πάθος όχι μόνο να σχεδιάζουν επί χάρτου διαδρομές, αλλά να τις υλοποιούν. Το συμπέρασμα ένα: τα ταξίδια είναι φιλοσοφία, τρόπος ζωής
και ο πιο υγιής εθισμός!

Ταξίδι: η αναμονή, οι στιγμές, οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι ήχοι, η επαφή, η συγκίνηση, η έκπληξη, η χαρά, οι αισθήσεις σε πλήρη ανάταση. Σαν μια απόλυτη ολιστική εμπειρία. Ζητήσαμε από ερασιτέχνες ταξιδιώτες, που έχουν γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο -κάποιοι τον γύρισαν κυριολεκτικά- να μοιραστούν μαζί μας τα ταξιδιωτικά μυστικά τους και τι είναι αυτό το συναρπαστικό στις αποδράσεις τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που μετουσιώνουν το όνειρό τους σε καθημερινότητα. Που εμπνέονται και μας εμπνέουν, γιατί ίσως τελικά για κάποιους «ο κόσμος να μην είναι αρκετός»!

Η Βούλα Νέτου είναι από τις λίγες γυναίκες που έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου. Με τον σύντροφό της Άκη Τεμπερίδη ετοιμάζονται να επαναλάβουν το εγχείρημα -με άλλη διαδρομή-, αυτήν τη φορά, όμως, μαζί με την 7χρονη κόρη τους, Αναστασία. Η ίδια μας μίλησε για όσα της χάρισαν οι αποδράσεις σε κάθε μεριά της γης κι όλα τα θαυμαστά που έζησε!

Με τον Άκη γνωριστήκαμε μέσω ενός κοινού φίλου στη Θεσσαλονίκη. Στην πορεία καταλάβαμε ότι είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, αν και ο γύρος του κόσμου ήταν όνειρο δικό του. Σ’ ένα ταξίδι μας στην Ιταλία, μέσα στο τρένο, μου το αποκάλυψε και του είπα: «Πάμε»! Ποιος λέει «όχι» σ’ ένα τέτοιο όνειρο; Ποτέ δε θα τολμούσα να κάνω μόνη μου ένα τέτοιο ταξίδι. Τελικά, το αποφασίσαμε όταν ζούσαμε στην Αθήνα. Το πρώτο μας ταξίδι ήταν στην Ιταλία και μετά, από Βαρκελώνη στη Λισσαβόνα και πίσω με το αυτοκίνητο. Το πρώτο μας μεγάλο ταξίδι, όμως, ήταν στην Τανζανία, το 2002, μετά στη Βραζιλία, το 2003, πάλι Τανζανία, το 2004, και στο Περού το 2005. Μόλις είχαμε αποφασίσει να οργανώσουμε τον γύρο του κόσμου. Κι αυτό το ταξίδι των τριών εβδομάδων με αυτοκίνητο στο Περού ήταν σαν δοκιμή για εμάς.

Before the trip

Στις 25 Απριλίου του 2007, ξεκινήσαμε για τον γύρο του κόσμου και στις 9 Σεπτεμβρίου του 2010 -1234 μέρες μετά- επιστρέψαμε. Την πρώτη φορά δεν είχα αρνητικές σκέψεις ή φόβους γιατί ήταν μια απόφαση τρελή. Ή το κάνεις ή δεν το κάνεις. Ήταν κυριολεκτικά o γύρος του κόσμου, όχι, όμως, σε όλες τις χώρες. Γι’ αυτό ίσως ξαναφεύγουμε -ετοιμαζόμαστε για τον δεύτερο γύρο. Αυτήν τη φορά, η πρώτη μου σκέψη είναι το παιδί. Όμως αν κάτσεις και το σκεφτείς, δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να μεγαλώσει ένα παιδί γυρίζοντας τις γειτονιές του κόσμου. Σταμάτησα, λοιπόν, τη δουλειά μου τότε, ο Άκης δεν πήγαινε πλέον στο γραφείο, αλλά δούλευε από το σπίτι, και αρχίσαμε να το οργανώνουμε, ξεκινώντας από χορηγούς, παρουσιάσεις, website, επαφές. Μετά, κάθισα και βρήκα διαδρομές και προορισμούς, ελάχιστους, όμως. Αρχικά, πρέπει να βρεις το μέσο -με τι θα ταξιδέψεις; Μετά με τι χρήματα; Κι αν έχεις παιδί, πώς θα πάει σχολείο; Για εμάς αυτά τα τρία είναι τα βασικά αυτήν τη φορά. Τα υπόλοιπα -διαβατήρια, βίζες, πολύπτυχο, διαδρομές και προορισμοί- τα κάνουμε όσο προχωράμε.

Στις 25 Απριλίου 2007, ξεκινήσαμε την πρώτη φορά μ’ ένα Land Rover Discovery3 από την Αφρική -27 χώρες συνολικά σε 10 μήνες. Μετά, διασχίσαμε την Ασία για έναν χρόνο, Αυστραλία για 3 μήνες και μετά Αμερική, από βορρά προς νότο για έναν χρόνο και 2-3 μήνες. 67 χώρες συνολικά. Τα θαλάσσια περάσματα τα κάναμε με καράβι για το αυτοκίνητο (κοντέινερ) και με αεροπλάνο εμείς. Μόνο στην επιστροφή καταφέραμε να διασχίσουμε κι εμείς τον Ατλαντικό με εμπορικό πλοίο -από το Μπουένος Άιρες στο Ντακάρ. 

Memories to last

Οι χώρες που με γοήτευσαν ιδιαίτερα είναι η Αργεντινή, η Μαλαισία και η Αυστραλία. Με απογοήτευσαν, όμως, κάποιες της Δυτικής Αφρικής -και με φόβισαν συγχρόνως- όπως η Γκαμπόν, η Νιγηρία και η Λ.Δ. του Κόνγκο. Μια πολύ ωραία εμπειρία ήταν όταν πήραμε την απόφαση να πεζοπορήσουμε στο Grand Canyon. Να κατεβούμε μέχρι τον ποταμό Κολοράντο, να διανυκτερεύσουμε σε σκηνή και το επόμενο πρωί, να περπατήσουμε για 10 ώρες μέχρι να φτάσουμε στο σημείο εκκίνησης. Όταν φτάσαμε στο αυτοκίνητο δεν είχαμε πια κουράγιο ούτε να φάμε, ούτε να κάνουμε μπάνιο, πέσαμε για ύπνο και ξυπνήσαμε την επομένη. Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν φτάσαμε -με αυτοκίνητο αυτήν τη φορά- στην αγαπημένη μας Τανζανία και συναντηθήκαμε με τον φίλο μας Κώστα. Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν μας τράκαραν στην Αμερική. Το πιο περίεργο πράγμα που είδα ήταν οι κηδείες στο Σουλαουέζι. Περισσότερο θύμιζαν γιορτή παρά κηδεία. Το κοτόπουλο με σάλτσα σοκολάτας (Mole), καθώς και οι τηγανητές ακριδούλες -πάντα στο Μεξικό ήταν ό,τι πιο περίεργο γεύτηκα. Εικόνες, δυστυχώς ή ευτυχώς, έχω πολλές να θυμάμαι, όπως ο βράχος Ουλούρου στην Αυστραλία, το Salar de Uyuni στη Βολιβία, η Καπαδοκία από ψηλά, οι αμμόλοφοι στη Σαχάρα, οι καταρράκτες τους Ζαμβέζη και του Ιγκουαζού... Ένιωσα περίεργα θλιμμένα όταν έφτανε η στιγμή να επιστρέψουμε στην Ελλάδα. Ήταν σαν να πρόδιδα όλα αυτά που είδα κι έζησα.

Everyday life

Κύριος χορηγός μας ήταν το περιοδικό 4ΤΡΟΧΟΙ, μαζί με το STR8 και δύο ραδιόφωνα, το Ράδιο Θεσσαλονίκη και το Best στην Αθήνα. Αυτήν τη φορά, θα ταξιδεύουμε μ’ ένα αυτοκινούμενο Iveco 4x4, στο οποίο έχουμε διπλό και μονό κρεβάτι, τουαλέτα και κουζίνα. Συνήθως, ταξιδεύαμε 5-6 ώρες την ημέρα. Μέναμε συνήθως στη Maggiolina, τη σκηνούλα στην οροφή του αυτοκινήτου. Mαγείρευα, αλλά στην Ασία τρώγαμε πολύ έξω. Είχαμε μία μικρή ντουζιέρα ή μέναμε σε κάποιο κάμπινγκ ή δωμάτιο κάθε τόσο. Κατά μέσο όρο -με όλα μέσα (καύσιμα, φαγητό, ύπνο, βίζες και μεταφορές από ήπειρο σε ήπειρο)-, ξοδεύαμε 60 ευρώ την ημέρα. 1234 ημέρες, 67 χώρες σε 5 ηπείρους, 167.000 χιλιόμετρα με το Discovery και άλλες 7.000-8.000 με νοικιάρικα στην Αμερική. Η γραφειοκρατία μπορεί να ήταν και το δυσκολότερο κομμάτι του ταξιδιού, οι βίζες κλπ. Το πιο γοητευτικό είναι να ξυπνάς κάθε μέρα αλλού. Συναντήσαμε κάθε λογής ανθρώπους. Συνήθως, αντιδρούσαν θετικά ή και με θαυμασμό γι’ αυτό που κάναμε. Οι Ιρανοί σαν άνθρωποι μας άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις και οι Βιετναμέζοι, τις χειρότερες. Ήμουν λίγο πιο «ανθεκτική» από τον Άκη, λόγω άγνοιας πολλές φορές. Ως γυναίκα, όμως, έχω να πω ότι ήταν λίγο πιο δύσκολα. Όχι ότι μου έλειπε κάτι, απλά κάθε μήνα είχα τα θέματά μου και δεύτερον, το wc ήταν για μένα ένα βάσανο όταν κατασκηνώναμε σε μια μεγάλη πόλη. Δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να βρω είτε ένα βενζινάδικο είτε ένα ξενοδοχείο ή μια καφετέρια. Όπως καταλαβαίνεις, το μεγάλο θέμα μου ήταν αυτό. Κάποιες φορές, σε μέρη όμορφα, μου έλειπαν κάποιοι αγαπημένοι άνθρωποι κι αυτό γιατί θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί τους.

Μετά τον γύρο του κόσμου…

Όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα το είδαμε κι αυτό σαν περιπέτεια, όμως, δεν κράτησε για πολύ, γιατί φύγαμε Τανζανία για να δουλέψουμε, τον Δεκέμβριο του 2010. Δεν μπορέσαμε να ζήσουμε την τυπική καθημερινότητα. Και στην Τανζανία, όμως, βρεθήκαμε να έχουμε μια ρουτίνα. Μια ρουτίνα που ο Άκης δεν άντεξε πολύ. Τον Αύγουστο του 2011, έμεινα έγκυος. Ζούσαμε στο Εθνικό Πάρκο Σααντάνι τότε και είχα περάσει σε άλλο στάδιο, οπότε τίποτε άλλο δε μ’ ένοιαζε από το να είμαστε καλά. Όμως και πάλι ησυχία δεν είχαμε, γι’ αυτό για τρίτη φορά μετακομίσαμε και πήγαμε στην Ιταλία, τον Μάρτιο του 2012. Η Αναστασία γεννήθηκε εκεί. Μεγάλωσε σ’ ένα περιβάλλον καθαρό, ήσυχο και προβλέψιμο. Εκεί, δούλεψα σε εστιατόριο και μέναμε σε σπίτι Airbnb. Εγώ απορροφήθηκα αρκετά -και λογικό είναι- από την παρουσία του παιδιού, όχι, όμως, και ο Άκης, ο οποίος δε σταμάτησε να ονειρεύεται και φυσικά, ν’ αναπολεί το ταξίδι μας, την ελευθερία μας. Όταν πια η Αναστασία μεγάλωσε, άρχισα να είμαι κι εγώ σε θέση να τον ακούω και να τα σκέφτομαι όλα αυτά, όχι πάντα με θετικότητα, με μια επιφύλαξη, πάντα, όμως, τα στριφογυρνούσα στο κεφάλι μου. Έτσι, λοιπόν, για δεύτερη φορά ξεκινήσαμε να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα και να που βρεθήκαμε στους δρόμους παρέα με το παιδί μας αυτήν τη φορά. Μάλλον, ήταν δεν ήταν το παιδί εμείς θα συνεχίζαμε να ταξιδεύουμε. Η παρουσία του απλά μας παροτρύνει να το κάνουμε με πιο δυνατό «θέλω». Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε τον γύρο του κόσμου ξεκινώντας από χώρες που αφήσαμε την προηγούμενη φορά. Την πρώτη, ξεκινήσαμε με Αφρική, αυτήν την φορά θα πάμε προς Ασία και θ’ αφήσουμε για το τέλος την αγαπημένη μας ήπειρο. Θα κινούμαστε πολύ πιο αργά και θα προσπαθήσουμε να μένουμε λίγο παραπάνω σε μέρη που μας αρέσουν. Σίγουρα στο πρόγραμμά μας θα τρυπώσουν και άλλα πράγματα που ούτε μας περνάνε από το μυαλό. Πολλά, όμως, θα εξαρτηθούν από τις ανάγκες και τα θέλω της Αναστασίας.

Αυτήν τη φορά θέλουμε να μοιραστούμε όσα είδαμε μαζί της. Η Αναστασία, σήμερα που μιλάμε, είναι γραμμένη στο Ελληνικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης και παρακολουθεί τα μαθήματά της διαδικτυακά. Υπάρχει, όμως, και μια δασκάλα που εθελοντικά θέλησε να τις δώσει τις πρώτες βάσεις κι αυτό γιατί πιστεύει στην ιδέα ενός παιδιού να μαθαίνει τη γλώσσα του έξω από τους τοίχους ενός σχολείου και γυρίζοντας τον κόσμο. Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, θα κινηθούμε και για τα επόμενα χρόνια μέχρι η Αναστασία να τελειώσει το Δημοτικό. Στο Γυμνάσιο, θα πρέπει μάλλον να βρεθούμε κάπου που να μας αρέσει και να φτιάξουμε μια βάση κι αυτό γιατί θα μου είναι δύσκολο να την βοηθήσω με τα μαθήματά της και γιατί θα πρέπει να βρει μια φίλη, μια κολλητή, που θα μοιράζονται τα μυστικά και τις ζαβολιές τους.

Travel is…

Το ταξίδι απαιτεί να έχεις την τρέλα να γνωρίσεις καινούρια πράγματα, πρώτα απ’ όλα. Να είσαι ταπεινή και να σέβεσαι τις διαφορετικές κουλτούρες, ήθη κι έθιμα που συναντάς. Να έχεις ανοιχτό μυαλό, γιατί βλέπεις διαρκώς νέα πράγματα. Πρέπει να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, γιατί πολλές φορές θα συγκρουστείς μαζί του. Πράγματα που τα έχεις μάθει κάπως θα τα βρεις μπροστά σου με διαφορετικούς τρόπους.

Η εμπειρία μάς επηρέασε αρκετά και τους δυο. Περισσότερο ίσως τον Άκη. Η σχέση μας έγινε ακόμα πιο δυνατή. Μας επηρέασε τόσο που όταν επιστρέφαμε στην Ελλάδα της κρίσης, εμείς ήμασταν τόσο ελεύθεροι και τόσο πλούσιοι -με όλα αυτά που είχαμε ζήσει- που βλέπαμε τη ζωή μας στην Ελλάδα σαν περιπέτεια. Μας επηρέασε τόσο πολύ που δεν αντέξαμε στην Ελλάδα για πάνω από τρεις μήνες. Αλλά είχαμε την τρέλα, το κουράγιο και το θάρρος να φύγουμε και να πάμε να ζήσουμε και να δουλέψουμε στην Τανζανία. Από τότε είμαστε ο τέντζερης και το καπάκι.Θα το πρότεινα σε όλους γιατί είναι κάτι που ο καθένας θα μπορούσε να κάνει, αν πραγματικά το θέλει. Τονίζω, όμως το “αν πραγματικά το θέλει” κι αυτό γιατί το ταξίδι δίχως βαλίτσα και εισιτήριο επιστροφής είναι ένα καθημερινό σχολείο με πρόγραμμα και διαλείμματα. Το ταξίδι σού προσφέρει ελευθερία, χρόνο και πολλά συναισθήματα. Αυτό που έχω διδαχτεί είναι να μη φοβάμαι τίποτα. Οι άνθρωποι γύρω μας είναι καλοί. Χρόνο μόνο χρειάζονται για να σε δεχτούν. Σεβασμό στη φύση, σεβασμό στον άνθρωπο, σεβασμό στο κάθε διαφορετικό. Αυτό που θες να το διεκδικείς και τότε θα το έχεις. Ο Άκης έχει υιοθετήσει και την άποψη «ναι σε όλα», εγώ ακόμα δεν μπορώ να το δεχτώ. Ίσως τώρα, που πάμε για δεύτερη φορά, να το καταφέρω.

Αυτή την στιγμή που μιλάμε, κάνουμε ήδη ένα μικρό όνειρο μέσα στο μεγάλο που έρχεται. Ταξιδεύουμε στα μαγευτικά ελληνικά νησιά μας, στην ήσυχη περίοδο -τον χειμώνα ξεκινήσαμε- με τη βοήθεια της Blue Star Feries. Όταν με το καλό ολοκληρωθεί το όνειρό μας, θα ήθελα να επισκεφθώ κάποιες χώρες στη βόρεια Ευρώπη…

Top 10

Η πόλη που αγαπώ: Είναι αυτή που γεννήθηκα, η Θεσσαλονίκη. Στο ταξίδι αγάπησα και άλλες που έμοιαζαν με αυτήν, όπως το Μπουένος Άιρες.

Η χώρα που θα ζούσα: Αργεντινή.

Κορυφαίος προορισμός για καλοκαίρι: Ζανζιβάρη, Τανζανία.

5 πράγματα που έχει η βαλίτσα του καλοκαιριού: Μαγιό, παρεό, βιβλία και ζακετούλα, απαραίτητα.

Μουσική για καλοκαιρινές διαδρομές: Μουσική του κόσμου, ethnic.

Αγαπημένη παραλία: Kendwa στη Ζανζιβάρη.

Αγαπημένο ηλιοβασίλεμα: Στο Σααντάνι, όταν δουλεύαμε εκεί.

Αεροπλάνο, τρένο, πλοίο: Road trip.

Κορυφαίο travel blog: Το δικό μας, www.thewordoffroad.com!

Ταξίδι για μένα σημαίνει... καινούριες εμπειρίες, άγνωστοι τόποι, ελευθερία.

Κεντρική φωτογραφία: Εξερευνώντας τους ναούς του Angor στην Καμπότζη, του μεγαλύτερου αρχαιολογικού τόπου στον κόσμο

ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ GLOW 149 ΙΟΥΝΙΟΣ 2019