Γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου του 1999. Μεγάλωσε στην Ελλάδα, σε μία κοινωνία που δεν του φερόταν πάντα με τον καλύτερο τρόπο, αλλά είχε τον δικό του τρόπο να ξεπερνάει κάθε εμπόδιο. Ο Εμμανουήλ, το χαμογελαστό παιδί, που δεν λυγίζει με τίποτα, συμμετείχε για πρώτη φορά φέτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες κι άφησε το δικό του στίγμα στο Τόκιο. Ισοφάρισε το ατομικό του ρεκόρ στον τελικό του επί κοντώ και κατέλαβε την 4η θέση, σκορπώντας χαμόγελα σε όλη την Ελλάδα. 

Πέρασε εύκολα τα 5.55, τα 5.70 και τα 5.80, ισοφαρίζοντας παράλληλα την καλύτερη ατομική επίδοσή του, αλλά τα 5.87 αποδείχθηκαν ανυπέρβλητο εμπόδιο. 4η θέση στην παρθενική του συμμετοχή κι ένα μεγάλο μήνυμα ελπίδας, με φόντο τη συνέχεια. Στα 22 του, κατάφερε να κοιτάξει στα μάτια τους κορυφαίους αθλητές του κόσμου στο αγώνισμά του κι έφτασε μία... ανάσα από το μετάλλιο. Η επιτυχία είναι δεδομένη κι ο Εμμανουήλ ή Manolo είναι έτοιμος για πολλά περισσότερα!

Σπουδαίος αθλητής, ακόμη πιο σπουδαίος άνθρωπος.

Η σκληρή πραγματικότητα

Η μητέρα, του, Σάρα Μουλούνγκα ταξίδεψε στην Ελλάδα μαζί με την οικογένειά της, αφήνοντας την Ουγκάντα, για να εξασφαλίσουν μία καλύτερη ζωή. Ήταν κι αυτή αθλήτρια του στίβου, το αγώνισμά της ήταν το μήκος, αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός έβαλε πρόωρο τέλος στην καριέρα της. Η Σάρα γνώρισε στην Ελλάδα τον Χάρη, τον πατέρα του Εμμανουήλ που υπήρξε επίσης σπουδαίος αθλητής του δεκάθλου και για έξι χρόνια ήταν κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ. Το ζευγάρι σπούδασε μαζί στην Αθήνα, έφυγε στη Νέα Υόρκη και το 1999, έχοντας επιστρέψει στην Ελλάδα απέκτησε τον Εμμανουήλ και την Αγγελική. Ο Manolo, κλήθηκε από πολύ νωρίς να αντιμετωπίσει την σκληρή πραγματικότητα...

"Η πρώτη ρατσιστική επίθεση ήταν στο δημοτικό, πηγαίναμε στο σχολείο και μια ομάδα παιδιών και μας έλεγαν "να πάτε στη χώρα σας, τι κάνετε εδώ; Μας έσπρωχναν. Πηγαίναμε σε ένα παγκάκι και κλαίγαμε. Γινόταν για πάρα πολύ καιρό. Στον δρόμο βλέπω περίεργα βλέμματα, μου λένε "έλα μαύρε πήγαινε στη χώρα σου". Ευτυχώς η οικογένειά μου με μεγάλωσε με τρόπο ώστε να λαμβάνω μόνο την αγάπη και να μην βάζω μέσα μου την κακία και το μίσος". Τα λόγια του είναι ενδεικτικά κι αποτυπώνουν όλα όσα βίωσε. 

Το όνομά του είναι Εμμανουήλ. Το πήρε από τον παππού του και σε κάθε ευκαιρία δηλώνει περήφανος. "Εμμανουήλ, είναι το όνομα του ιερέα παππού μου, που ήρθε από την Ουγκάντα. Σημαίνει πολλά για μένα, γι’ αυτό και δε μου αρέσει να με φωνάζουν Μάνο ή Μανώλη". Αυτός είναι ο Εμμανουήλ Καραλής. Ένα παιδί περήφανο για την οικογένειά του. Ένα παιδί που δέχθηκε σκληρές "επιθέσεις", αλλά μεγαλώνοντας με αγάπη, έμενε πάντα στη φωτεινή πλευρά. Ακόμη κι όταν δέχθηκε ένα νέο, ισχυρό "χτύπημα" σε μεγαλύτερη ηλικία.

Ο αθλητισμός και το "φάντασμα" που επέστρεψε

Οι γονείς του υπήρξαν σπουδαίοι αθλητές κι ο ίδιος δε θα μπορούσε να μην ακολουθήσει τα βήματά τους. Δοκίμασε διάφορα αθλήματα, όπως η κολύμβηση, το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο, αλλά στα 14 του κατέληξε στον στίβο και στο άλμα επί κοντώ."Συστήθηκε" στον κόσμο σε αρκετά νεαρή ηλικία, καθώς στα 17 του είχε σαρώσει το παγκόσμιο ρεκόρ σε επίπεδο εφήβων, ενώ το 2018 με άλμα στα 5.80 κατέκτησε την 5η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου.

Τραυματίστηκε σοβαρά κι έμεινε εκτός σταδίων για περίπου μισό χρόνο, αλλά δεν το έβαλε ούτε και τότε κάτω. Πάλεψε και βγήκε νικητής. Άλλωστε, ήταν μαθημένος στις σκληρές "μάχες". Έχοντας κληθεί σαν παιδί να αντιμετωπίσει το "φάντασμα" του ρατσισμού, το ίδιο έπρεπε να κάνει και σαν αθλητής. Το 2019 κατήγγειλε τον προπονητή του για ρατσιστική συμπεριφορά κι εξομολογήθηκε όλα όσα είχε βιώσει, προκαλώντας σοκ στην κοινή γνώμη. "Σε ηλικία των 14 άρχισαν τα λόγια, αλλά ήμουν μικρός και δεν καταλάβαινα τι σήμαινε. Στα 15 άρχισαν τα χειρότερα. Από τα 14 μου χρόνια μέχρι και σήμερα πηγαίνω σε ψυχολόγους για να το διαχειριστώ", εξήγησε ο ίδιος. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος τιμωρήθηκε τελικά με τη μικρότερη ποινή και μάλιστα με αναστολή, αλλά ο Εμμανουήλ τα άφησε όλα πίσω, όπως έκανε πάντα.

Το όνειρο στο Τόκιο και η συγκινητική αφιέρωση

Είναι μόλις 22 ετών, αλλά έχει προλάβει ήδη να ζήσει πολλά. Εξασφάλισε για πρώτη την παρουσία του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο κι έζησε το κάθε δευτερόλεπτο. Πήρε την πρόκριση για τον μεγάλο τελικό κι αντιμετώπισε τους πιο σπουδαίους αθλητές στο αγώνισμά του. Τα 5.55 αποδείχθηκαν εύκολο εμπόδιο, το ίδιο τα 5.70 και τα 5.80, ισοφαρίζοντας παράλληλα την καλύτερη ατομική επίδοσή του, αλλά τα 5.87 σήμαναν το φινάλε. Τρεις προσπάθειες, που κρίθηκαν στις λεπτομέρειες, αλλά και πάλι ο Εμμανουήλ δεν έχασε το χαμόγελό του. "Ευχαριστώ μαμά και μπαμπά". Είχε μαζί του ένα χαρτί κι ολοκληρώνοντας την τελευταία του προσπάθεια το έβγαλε και το έδειξε στην κάμερα. 

Κατέκτησε την 4η θέση, στην πρώτη του παρουσία στους Ολυμπιακούς και συγκέντρωσε όλα τα βλέμματα επάνω του. Έκανε περήφανους τους γονείς του, την οικογένειά του κι όλη την Ελλάδα. Το παιδί που έμαθε από πολύ μικρό να παλεύει έκανε και πάλι το θαύμα του. Ξεπέρασε τον εαυτό του, έδωσε ό,τι είχε στο Τόκιο κι έστειλε μήνυμα ελπίδας κι αισιοδοξίας. Ανήκει στη νέα γενιά των Ελλήνων αθλητών του στίβου και το σίγουρο είναι πως έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Η κορυφή είναι δική του και το ξέρει!