Προτιμά να σκέφτεται τη φωτογραφία ως ένα μέσο για να εκφράζει όσα τον απασχολούν. Σπούδασε την τέχνη της στο Λονδίνο, τη δεκαετία του ’90. Πριν από την ψηφιακή εποχή, πριν τα κινητά και τα social media εξουσιάσουν τον κόσμο. Τότε, τυπώνανε κάθε λήψη στο χέρι, στον σκοτεινό θάλαμο, και η όλη διαδικασία είχε κάτι το εξωπραγματικά μαγικό. Απέκτησε, λοιπόν, μια σπάνια πείρα, μαθαίνοντας να φωτογραφίζει αναλογικά χρησιμοποιώντας φιλμ. Καθόλου τυχαίο που δέχθηκε τόσο γρήγορα την αναγνώριση, με τον ίδιο να διαγράφει χιλιόμετρα πορείας στα ελληνικά περιοδικά, να αναλαμβάνει την εικόνα των σπουδαιότερων brands παγκοσμίως και να κατακτά διεθνείς διακρίσεις. Το 2014, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά και το Nomas, το δικό του περιοδικό, μια εξαμηνιαία συλλεκτική έκδοση με αντικείμενο το ταξίδι, την Τέχνη και την κουλτούρα του διαφορετικού. Σήμερα, όπως δηλώνει, κάθε νέο project είναι εκείνο που τον αφορά περισσότερο. Το “A Manual for Solitude. In a Landscape” είναι η αρχή μιας φανταστικής περιπέτειας, η οποία πιστεύει πως θα συνεχιστεί, ενώ στα σχέδιά του είναι και η έκδοση ενός βιβλίου. Όπως φαίνεται, το υπερταλέντο Γιάννης Μπουρνιάς δεν θα πάψει να μας απασχολεί.

Η ενότητα “A Manual of Solitude”... διερευνά την εύθραυστη ισορροπία της σύγχρονης αστικής εμπειρίας στον δημόσιο χώρο αλλά και στις εσωτερικές, ιδιωτικές του όψεις. Οι εικόνες που παρουσιάζονται στην έκθεση, αποτυπώνουν μια τομή στον χρόνο, μια παύση. Ισορροπούν σε μια πραγματικότητα που εκκρεμεί ανάμεσα στη διάλυση και την ανασύνταξη. Κρύβουν, όμως, κι ένα παιχνίδι μεταξύ του φανταστικού και του πραγματικού. Ένα αίνιγμα που ο θεατής καλείται να λύσει. 

Μου έκανε πραγματικά μεγάλη εντύπωση... η περιέργεια και το ενδιαφέρον του κοινού να καταλάβει τι συμβαίνει μέσα στις εικόνες. Σαφέστατα η παρατήρηση της ζωής των άλλων -που αρκετές λήψεις μου αποτυπώνουν- είναι δελεαστική. Ο κόσμος, όμως, δεν μένει σε αυτό. Πάει ένα βήμα παρακάτω, στο επόμενο και πιο ουσιαστικό επίπεδο, εκεί που κρύβεται το συναίσθημα.

Ως χώρο μου... αντιλαμβάνομαι την κοινωνία όπου ζω και εργάζομαι. Η ψηφιακή εποχή έχει πολλά καλά, όπως είναι η εξέλιξη της τεχνολογίας και η ταχύτητα. Αλλά έχει και αρκετά αρνητικά. Ο χρόνος που ξοδεύουμε χαζεύοντας τα κινητά μας είναι πραγματικά χαμένος. Ζούμε μέσα από αυτά, δυστυχώς.

Έχω την αίσθηση ότι... το φωτογραφικό μου DNA δεν έχει αλλάξει. Εξακολουθούν και με εμπνέουν τα ίδια πράγματα: ο κινηματογράφος, ένα βλέμμα, ένα τοπίο. Είμαι λάτρης τους φωτός. Το φως καθορίζει πολλά σε μια εικόνα. Εκείνο είναι που πάντα κυνηγώ.

Η φωτογραφία... ίσως με έχει κάνει πιο εσωστρεφή, πιο κλειστό. Εκφράζομαι συχνά μέσα από τη φωτογραφία. Αυτό εξ ορισμού είναι μια μοναχική διαδικασία.

Είναι μεγάλη πρόκληση... να ανακαλύπτει κανείς τι του αρέσει και να μένει πιστός σε αυτό δίχως να επηρεάζεται από όσα συμβαίνουν. Καλό είναι να εξελισσόμαστε κοιτώντας προς τα έξω. Χρειάζεται όμως να κοιτάζουμε και προς τα μέσα. Ανακαλύπτοντας ποιοι πραγματικά είμαστε, θα οδηγηθούμε χωρίς μεγάλη δυσκολία εκεί που θέλουμε να φτάσουμε.

Από τις λήψεις μου... μου αρέσουν αρκετές, αλλά μία, που απεικονίζει το φως κίτρινο στο παράθυρο μιας πολυκατοικίας με καμινάδα που καπνίζει, εξακολουθεί να με αγγίζει περισσότερο απ’ όλες. Την τράβηξα σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη περίοδο της ζωής μου. Πραγματικά αγαπημένες μου, όμως, είναι πολλές φωτογραφίες που έχω τραβήξει του γιου μου και της οικογένειάς μου. Όχι απαραίτητα καλλιτεχνικές. Με φέρνουν σε επαφή με τα πρόσωπα που αγαπώ περισσότερο.

Κάθε άνθρωπος... είναι διαμορφωμένος από βιώματα, μνήμες και εμπειρίες. Το ταλέντο σαφώς υπάρχει. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι ο Leonardo da Vinci ήταν ιδιοφυής καλλιτέχνης ή ότι ο Giacometti και ο Picasso είχαν ταλέντο που περίσσευε. Πιστεύω όμως πως μέρος αυτού που λέγεται ταλέντο «χτίζεται». Οι άνθρωποι εκπαιδεύονται. Αρκεί να έχουν την επιθυμία.

Τελευταία, με συγκινούν... πολλά πράγματα. Συνήθως με τραβά καλλιτεχνικά ό,τι έχει συναίσθημα. Η φόρμα πιθανόν να με εντυπωσιάσει, δεν θα μείνω όμως εκεί. Θέλω να ακούσω και να καταλάβω την πρόθεση του καλλιτέχνη και προσπαθώ να είμαι δίκαιος στην κρίση για κάθε καλλιτεχνική δουλειά που βλέπω. Αρκεί να μην έχει επιτήδευση.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ CHRISTOS TZIMAS

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2025