Η Ελευθερία Μπαργιώτα είναι στη νέα γενιά καλλιτεχνών που κινείται με άνεση ανάμεσα σε διαφορετικούς μουσικούς κόσμους, πλάθοντας μια προσωπική ταυτότητα που αντλεί έμπνευση από την τζαζ, την κλασική μουσική, το ελληνικό έντεχνο και παραδοσιακό τραγούδι, αλλά και πιο σύγχρονους ήχους. Από τα παιδικά της χρόνια, η μουσική υπήρξε σταθερός συνοδοιπόρος: πρώτα μέσα από τις σπουδές της στο πιάνο και την κλασική μουσική και αργότερα, στο πανεπιστήμιο, μέσα από την ανακάλυψη της φωνής και της σύνθεσης. Σήμερα, συνεχίζει να εξερευνά, να πειραματίζεται και να εξελίσσεται, με το μέλλον της να φαντάζει λαμπρό.

Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σου στη μουσική και ποια ήταν τα ερεθίσματά σου ως παιδί;

Παιδί ακόμα, ξεκίνησα πιάνο και συνέχισα με σπουδές στην κλασική μουσική μέχρι και το λύκειο. Έπειτα, στο πανεπιστήμιο ανακάλυψα την αγάπη μου για το τραγούδι και τη σύνθεση. Τα μουσικά μου ερεθίσματα ήταν πολλά και πολυποίκιλα ως παιδί καθώς στο σπίτι ακούγαμε κλασική, τζαζ, ελληνικά, Χατζιδάκι, dance και instrumental μουσική.

Πώς είναι να συνδέεις παλιές επιρροές στη μουσική με πιο σύγχρονες νότες; Είναι κάτι που σε ενδιαφέρει;

Με ενδιαφέρει φυσικά, χωρίς να το έχω απαραίτητα σαν στόχο να παντρεύω τα είδη. Προτιμώ να γράφω ένα κομμάτι χωρίς να προσδιορίζω εξ αρχής τι θέλω να είναι. Προτιμώ να μου φανερωθεί στην πορεία η ταυτότητά του. Υπάρχουν κομμάτια στον δίσκο που ενώνουν πιο παραδοσιακά ελληνικά στοιχεία με σύγχρονο ήχο, αλλά αυτό έγινε αυθόρμητα γιατί ταίριαζε στο συγκεκριμένο κομμάτι, δεν ήταν ο αυτοσκοπός. Συνήθως γράφουμε με ό,τι ερεθίσματα κι επιρροές έχουμε ήδη, οπότε ναι, θεωρητικά γίνεται ένα πάντρεμα ειδών.

Μέχρι στιγμής, ποια θεωρείς πως είναι τα highlights της πορείας σου και πώς θα ήθελες να εξελιχθείς μέσα στα επόμενα χρόνια;

Για μένα, ο πρώτος μου δίσκος, οι «Τρεις Εποχές», είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα για την πορεία μου στο τραγούδι. Είμαι πολύ χαρούμενη με τους ανθρώπους και συνεργάτες που έχω δίπλα μου και πλαισιώνουν το project, και μου δίνει πολλή ελπίδα όλο αυτό. Θα ήθελα να γράψω κι άλλο, να κάνω συνεργασίες με καλλιτέχνες που αγαπώ και να συνεχίσω να έχω τόσο καλή ομάδα γύρω μου.

Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης, τη δουλειά του οποίου θαυμάζεις ή που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις ως μέντορά σου;

Θαυμάζω πολλούς καλλιτέχνες, Έλληνες και ξένους, μουσικούς και μη, την Bjork, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, την Amy Winehouse, αλλά και τους μουσικούς με τους οποίους συνεργάζομαι τώρα στην μπάντα μου τον Δημήτρη Αστραντίνη, τον Ράφο Γκέντζη και τον Τόλη Αζά, με τους οποίους χτίζουμε αυτό το project και τους εμπιστεύομαι πολύ και σε πολλά πράγματα.

Ποια συνεργασία αποτελεί όνειρο ζωής σου;

Με τον Γιώργο Λάνθιμο. Αν μπορούσα, για παράδειγμα, να γράψω ένα κομμάτι που να ταιριάξει σε κάποια ταινία του, θα ήταν πραγματικά απίστευτο για μένα.

Ποια είναι η αγαπημένη σου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη;

Η Άνω Πόλη και τα πανέμορφα στενά της. Η απίθανη θέα και τα υπέροχα μικρά καφέ της.

Ένα spot για φαγητό που μόνο λίγοι έχουν ανακαλύψει;

Θα έλεγα το «Τοίχο Τοίχο» στην Άνω Πόλη, αν και νομίζω ότι ήδη το ξέρουν πολλοί.

Κάτι που καμιά άλλη πόλη δεν έχει;

Κάστανα τα χειμωνιάτικα πρωινά του Σαββάτου στην Τσιμισκή.

Ένας δρόμος/μια γειτονιά όπου ο χρόνος μοιάζει σαν να σταματά;

Η Πανεπιστημιούπολη, καθώς εκεί πέρασα πολλά όμορφα και γεμάτα χρόνια. Έμαθα πολλά πράγματα, έκανα φίλους κι ένιωθα ότι έχω πολλά ακόμα να ανακαλύψω.

Πού έχεις ζήσει τα καλύτερα parties;

Σε σπίτια φίλων εννοείται!

Μια προσωπική σου ιστορία στην πόλη που ποτέ δεν έχεις μοιραστεί;

Ήθελα να γυρίσω το video clip των «Δίπλα» στις φοιτητικές εστίες. Eίχα πάει μια μέρα μόνη και μετρούσα τα σκαλιά από όροφο σε όροφο και χαρτογραφούσα λίγο τον χώρο, πώς και πού θα μπορούσε να συμβεί, μου είχε αρέσει πολύ σαν ιδέα. Εν τέλει κόλλησε στις άδειες η διαδικασία.

Το video clip των «Δίπλα»:

Είναι μεσάνυχτα σε μια πόλη άδεια. Πού σου αρέσει να περπατάς;

Σίγουρα στην παραλία.

Ένας χώρος Τέχνης που ξεχωρίζεις εδώ;

Το μπαρ Ορατός, στην οδό Σφέτσου πάνω από τη Φράγκων. Πολύ ωραίες μουσικές και ωραίοι άνθρωποι.

Πού θα ξεναγούσες έναν γνωστό σου από άλλη πόλη;

Στα Λαδάδικα και στην Άνω Πόλη.

Δεν πρέπει να φύγει κανείς από τη Θεσσαλονίκη, αν δε δοκιμάσει…

Τρίγωνα Ελενίδη.

Αν η Θεσσαλονίκη ήταν ένα βιβλίο, μια ταινία, ένα τραγούδι, θα είχε τίτλο…

«Μέσα στη βουή του δρόμου». Εντάξει, είναι πασίγνωστος στίχος, αλλά μου το βγάζει αυτό η Θεσσαλονίκη. Έχει μεν αυτήν τη πολυκοσμία και τις τάσεις της μεγαλούπολης, όμως είναι και ρομαντική - όλοι το ξέρουν αυτό.

Το αγαπημένο σου κτίριο εδώ;

Το Πολυτεχνείο. Όχι για την εξωτερική του ομορφιά, απλώς επειδή κάθε φορά που περνάω το χαζεύω γιατί έχω πολλές μνήμες από αυτό.

Ένας άνθρωπος που με τον τρόπο του έχει αλλάξει τα δεδομένα στην πόλη;

Πιστεύω πως την πόλη τη μεταβάλουν περισσότερο οι άνθρωποί της μαζικά. Αυτοί και οι δράσεις τους της δίνουν κατεύθυνση.

Χειμωνιάτικο πρωινό Κυριακής στη Θεσσαλονίκη… Πού επιλέγεις να το περάσεις;

Θα πήγαινα στην Κρήνη, να δω λίγο θάλασσα και να απολαύσω εκεί τον κυριακάτικο καφέ μου.

Η δική σου Θεσσαλονίκη με τρεις λέξεις...

Άνθρωποι, μουσική, ζωή.