Το εννοιολογικό άλμα της Marina Abramovic στο σχέδιο δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το στούντιο ξυλουργικής La Metropolitana στην Πόλη του Μεξικού. Η καλλιτέχνιδα πέρασε μια ζωή ερευνώντας την τέχνη στα πιο βασικά της συστατικά: χρόνο, χώρο, παρουσία και αντοχή. Τώρα, φέρνει την ίδια ένταση στον κόσμο του design αποκαλύπτοντας το "Elephant in the Room", που εκτίθεται στον εκθεσιακό τους χώρο του La Metropolitana. 

Η σειρά από χειροποίητες καρέκλες από ξύλο και χαλκό σηματοδοτεί την πρώτη της προσέγγιση στον σχεδιασμό επίπλων που παρουσιάστηκε με μια παράσταση στην οποία αλληλεπιδρούσε με τις ίδιες τις καρέκλες. Για το όνομα του έργου, η La Metropolitana δηλώνει, «Η συλλογή πήρε το όνομά της από μια μεταφορά για το άρρητο, αυτές τις άβολες πραγματικότητες που, παρά την αναμφισβήτητη παρουσία τους, συχνά αγνοούνται».

Ως κάτι περισσότερο από λειτουργικά αντικείμενα, αυτές οι καρέκλες συμμετέχουν σιωπηλά στις οικείες, επιτελεστικές συναντήσεις που καθόρισαν την πρακτική της Abramovic για περισσότερες από πέντε δεκαετίες. Γνωστή για την υπέρβαση των ορίων της σωματικής και συναισθηματικής αντοχής, έχει χρησιμοποιήσει συχνά την καρέκλα ως πηγή έντασης. Με το "Elephant in the Room", η καρέκλα μετατρέπεται σε έναν παράγοντα υλικής μνήμης, ένα λείψανο χειροτεχνικής μαεστρίας και μια γλυπτική πράξη. Η σχέση της Abramovic με τις καρέκλες είναι μακρά και ιστορική. 

Σε αυτήν την τελευταία συνεργασία με τη La Metropolitana, αυτή η φιλοσοφία εφαρμόζεται στην υλική τέχνη. Η συλλογή μετατρέπει την καρέκλα από καθημερινό αντικείμενο σε ένα στοιχείο γεμάτο νόημα. Όπως το θέτει η ίδια η καλλιτέχνιδα, «Τα αντικείμενα μπορούν να ξεπεράσουν τη χρησιμότητα για να γίνουν μεταφορείς ενέργειας και δημιουργοί συναισθηματικών δεσμών, αντανακλώντας την ικανότητά μας να μεταμορφώνουμε υλικά με ευαισθησία». Το La Metropolitana, που ιδρύθηκε το 2008, έχει χτίσει τη φήμη του με τη συγχώνευση των μεξικανικών, σκανδιναβικών και ανατολικών σχεδιαστικών παραδόσεων, με μια προσέγγιση που δίνει προτεραιότητα στην ηθική προμήθεια και στη χειροτεχνία.

Εκεί, η συλλογή "Elephant in the Room" ωθεί σε κάτι τελετουργικό που απαιτεί περισυλλογή. Η γλυπτική παρουσία και τα στοιχειώδη υλικά τους παραπέμπουν σε κάτι αρχαίο, αρχέγονο. Αποτελούμενη από απλά ευθύγραμμα επίπεδα, έχει μια έντονη, μονολιθική παρουσία, με τις καρέκλες να ξεχωρίζουν για το τετράγωνο κάθισμα και σκαλισμένη πλάτη τους. Οι εκτεθειμένες παραδοσιακές τεχνικές ξυλουργικής αναδεικνύουν την ακριβή κατασκευή και τη χειροτεχνία τους. Τα πραγματικά χαρακτηριστικά στοιχεία της καρέκλας είναι τα «πόδια» της που φαίνονται αγκυρωμένα στο έδαφος. Η συλλογή αυτή αψηφά τις συμβατικές αναλογίες, πλησιάζοντας πιο κοντά στη σφαίρα του γλυπτού και του παραστατικού. 

Το La Metropolitana χρησιμοποίησε υλικά που φέρουν πολυεπίπεδες ιστορίες, εμβαθύνοντας περαιτέρω τις έννοιες των αντικειμένων. Οι καρέκλες είναι κατασκευασμένες από ξύλο Rosa Morada (Tabebuia rosea), με βάσεις κατασκευασμένες από Cocobolo (Dalbergia retusa), υλικά που έχουν βαθιές ρίζες στις μεξικανικές βιοτεχνικές παραδόσεις αλλά απειλούνται ολοένα και περισσότερο λόγω υπερεκμετάλλευσης. 

Πέρα από το ξύλο, η συλλογή ενσωματώνει επίσης ανακυκλωμένο χαλκό, που ανακτάται από νομίσματα και βιομηχανικά απόβλητα. Για την Abramovic, ο χαλκός δεν είναι μόνο ένα υλικό, αλλά ένα μέταλλο εμποτισμένο με τη φόρτιση της ανθρώπινης επαφής, του εμπορίου και του στοιχειακού μετασχηματισμού, απηχώντας την αρχαία μεσοαμερικανική χρήση του χαλκού στην τελετουργία και την ιατρική, καθώς και τις αλχημικές παραδόσεις που έβλεπαν τα μέταλλα ως φορείς πνευματικής δύναμης. Η Abramovic δεν είναι η πρώτη καλλιτέχνης που έχει θολώσει τα όρια μεταξύ της εννοιολογικής τέχνης και των λειτουργικών αντικειμένων. Αναφέρει, η ίδια, καλλιτέχνες όπως ο Marcel Duchamp ως «ο πατέρας της εννοιολογικής τέχνης».

Κάποιος θα μπορούσε, επίσης, να κάνει έναν καλλιτεχνικό παραλληλισμό με τον Andrea Branzi, το έργο του οποίου κατέρριψε επίσης τη διάκριση μεταξύ design και τέχνης, αμφισβητώντας τον ρόλο των επίπλων και της αρχιτεκτονικής στη διαμόρφωση της κοινωνίας, με σχέδια που ήταν συχνά εννοιολογικές προκλήσεις. Όπως ο Branzi, η Abramović βλέπει το design ως μια ευκαιρία να επαναπροσδιορίσει τη σχέση μεταξύ ανθρώπων και αντικειμένων. Η εισβολή της Σερβίδας καλλιτέχνιδας στον κόσμο του design μόνο απαρατήρητη δεν μπορεί να περάσει.