Η δημοσιογραφία δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό του ως σκέψη, ούτε ως όνειρο, παρόλο που ως έφηβος μεγάλωσε ξοδεύοντας όλα του τα χρήματα σε περιοδικά. Θυμάται ότι αγόραζε όλους τους τίτλους που κυκλοφορούσαν στην ελληνική αγορά, αρχής γενομένης από το ΚΛΙΚ. Κρατούσε μάλιστα και αρχείο όλων των περιοδικών μέχρι που το πατρικό του ένιωσε ασφυξία και κάποια τα «θυσίασε». «Περιοδικοφάγος» μέχρι τελικής πτώσεως. Αν και  ήθελε να γίνει κτηνίατρος, η ζωή τα έφερε αλλιώς. Σπούδασε Ιταλική Γλώσσα και Φιλολογία, μέχρι που κάποια στιγμή εμφανίστηκε στη ζωή του ο Γιώργος Κελέφης, διευθυντής τότε του πολύ εκλεκτικού free press OZON, το οποίο κυκλοφορούσε στην Αθήνα και του πρότεινε να αρχίσει να γράφει για τη Θεσσαλονίκη, καθώς αποφάσισε να φέρει το περιοδικό και εκεί. Ξεκίνησε να αρθρογραφεί για το θέατρο και τα εικαστικά και έκανε μικρές συνεντεύξεις για το περιοδικό. Κάπως έτσι τον ανακάλυψε ο Γιώργος Τούλας, αρχισυντάκτης τότε στο Close Up και του πρόσφερε και επίσημα την πρώτη του δουλειά ως μέλος μίας συντακτικής ομάδας, αρχικά στο Close Up και έπειτα στο ένθετο Sunday της εφημερίδας Αγγελιοφόρος της Κυριακής. Σε μία «στροφή», εμφανίστηκε στο δρόμο του η Κλεοπάτρα Πατλάκη, η οποία τον κάλεσε για το πρώτο του δοκιμαστικό στο ραδιόφωνο. Τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής του την πήρε τον Αύγουστο του 2007, όταν ήρθε η πρόταση – μέσω της Τζίνας Σπάρτακου και του Χρήστου Ζαμπούνη – από το εβδομαδιαίο lifestyle περιοδικό Hello! και τη διευθύντρια τότε, Γωγώ Αυγερινοπούλου, να αναλάβει ως αρχισυντάκτης, μετακομίζοντας στην Αθήνα. Τον Φεβρουάριο του 2008, παίρνοντας μία συνέντευξη από την Ελένη Μενεγάκη για το εξώφυλλο του περιοδικού, διαπίστωσαν και οι δύο πως ανάμεσά τους υπήρξε μία σπίθα. Η πρόταση δεν άργησε να έρθει και έτσι 8 μήνες μετά πέρασε πλέον και την πόρτα της τηλεόρασης. Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους κι ο Άρης Καβατζίκης περπατάει – και συνεχίζει! - κάθε φορά με ενθουσιασμό και φόβο σε κάθε νέο επόμενο βήμα.

Τι θεωρείς το πιο δυνατό σου κομμάτι το γράψιμο ή την επαφή σου με τους ανθρώπους;

Αυτοαναφορικό ακούγεται σίγουρα, αλλά και τα δύο. Το γράψιμο είναι μία προσωπική διαδρομή την οποία απολαμβάνω. Είναι μία διαδικασία έρευνας, προσήλωσης, απομόνωσης και συγκέντρωσης που με φέρνει σε επαφή με τα βαθύτερα πεδία της ύπαρξής μου της ίδιας. Με το γράψιμο με ανακαλύπτω κάθε φορά και περισσότερο, ανοίγοντας πόρτες του μυαλού, της μνήμης και του συναισθήματος. Από την άλλη, η επαφή με τους ανθρώπους για εμένα ξεκινά και τελειώνει στο βλέμμα τους. Κοιτάζοντας τον άλλο στα μάτια, μετά από τριάντα χρόνια δουλειάς ξέρω ποιον έχω απέναντί μου και ξέρω σε ποια μονοπάτια θα περπατήσω μαζί του για να τον αποκρυπτογραφήσω, για να μάθω και να ακούσω τις ιστορίες του.

Πως λειτουργεί ένας καταξιωμένος δημοσιογράφος σε σχέση με το θέμα που έχει αναλάβει; Τι προτιμάς και τι αγαπάς περισσότερο;

Το «καταξιωμένος» θα το αφήσω στην άκρη γιατί μου χτυπάει μία φλέβα παραίτησης και τετελεσμένου. Προτιμώ το «έμπειρος». Σε όλη μου τη ζωή και κατά συνέπεια και στο επάγγελμά μου προσπαθώ να φέρω αυτό που μου έμαθαν οι γονείς μου: το σεβασμό και την ευγένεια. Για μένα η δημοσιογραφία εμπεριέχει την εκτίμηση για τα πρόσωπα και τα πράγματα και τη διακριτικότητα στις κόκκινες γραμμές των άλλων. Αυτές τις διαχωριστικές γραμμές δεν θέλω να τις ξεπερνάω ποτέ για χάρη ενός τίτλου, δεν με εκφράζει, δεν είμαι εγώ. Προτιμώ και αγαπώ τα πάντα που έχουν να κάνουν με τον πολιτισμό, ο οποίος μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Ο πολιτισμός διδάσκει, αφυπνίζει και ομορφαίνει.

Πόσο σε έχει βοηθήσει η τηλεόραση; Είναι κάτι που δεν θα άλλαζες με τίποτε;

Με έχει βοηθήσει δίνοντάς μου τη δυνατότητα να αποδείξω τι μπορώ να κάνω. Αλλά και με έχει ταλαιπωρήσει εξίσου, «αναγκάζοντάς» με να ασχοληθώ με θέματα τα οποία δεν με αφορούσαν και δεν ήταν της αισθητικής μου. Υποχρεώθηκα να σχολιάσω πράγματα και καταστάσεις που με έφερναν σε τρομερά δύσκολη θέση. Πάλεψα με τα «πιστεύω» μου και την αγωγή μου, έλιωσα την αισθητική μου, αλλά είμαι ευγνώμων που βγήκα αλώβητος από αυτή τη γραφική διαδικασία της κακής ελληνικής τηλεόρασης. Τι δεν θα άλλαζα; Δεν θα άλλαζα τις χείριστες στιγμές που έζησα στην τηλεόραση γιατί παρά την εσωτερική ταλαιπωρία, έμαθα τις κακοτοπιές, αξιολόγησα τους καλούς και τους φαιδρούς, απέκτησα κριτήριο και διεισδυτική ματιά που ξεχωρίζει τους ουσιαστικούς από τους επιφανειακούς.

Έχεις απέναντι σου έναν άνθρωπο σε συνέντευξη. Τι είναι αυτό που σε εξιτάρει περισσότερο και πως καταφέρνεις την διείσδυση σε μια προσωπικότητα;

Με ενδιαφέρουν οι ατελείς και «γδαρμένοι» άνθρωποι. Όχι οι τέλειοι και οι ευτυχείς. Μπορεί να ακούγεται ως διάκριση ή ρατσισμός, αλλά εμένα με ενδιαφέρουν οι πληγές γιατί και εγώ τις πληγές μου προσπαθώ όλα αυτά τα χρόνια να κλείσω. Στη μελαγχολία υπάρχει αλήθεια και όχι στα χαμόγελα που είναι κολλημένα και δεν σβήνουν ποτέ. Όταν ο άλλος διαφημίζει την ευτυχία του, μου είναι παγερά αδιάφορος για να του κάνω μία ουσιαστική συνέντευξη. Δεν βρίσκω ενδιαφέρον, δεν βρίσκω σκοτεινές ενδιαφέρουσες περιοχές, δεν υπάρχει υλικό για «σκάψιμο».

Υπάρχει κάτι που ονειρεύεσαι να πραγματοποιήσεις; Ποιο είναι το dream project σου;

Υπάρχουν δύο dream projects. Το ένα αφορά την έκδοση ενός περιοδικού που θα εκφράζει απόλυτα εμένα και τους 2-3 συνεργάτες που έχω στο μυαλό μου και το έχουμε ήδη συζητήσει. Υπάρχει συγκεκριμένο concept που το έχουμε συγκεκριμενοποιήσει και ευχόμαστε μία μέρα το όνειρό μας να υλοποιηθεί. Το άλλο project αφορά μία πολύ συγκεκριμένη τηλεοπτική πρόταση, την οποία δουλεύω στο μυαλό μου, αλλά δεν μπορώ ακόμη να μιλήσω αναλυτικά γι’ αυτήν.

Έχεις συναντήσει σημαντικά πρόσωπα στην πολύπλευρη πορεία σου. Ποιες υπήρξαν οι πιο μαγικές στιγμές στην καριέρα σου;

Δεν είναι ωραίο που θα ξεχωρίσω ανθρώπους, γιατί κάθε συνάντηση είναι διαφορετική και έχει τη δική της αξία. Αλλά να, είναι και κάποιες στιγμές που φεύγεις από μία συνέντευξη και νιώθεις ξαφνικά άλλος, νιώθεις καινούργιος, όπως μου έχει συμβεί με το δημιουργό αλληλουχιών εικόνων, Δημήτρη Παπαϊωάννου, με τον αρχαιολόγο και διευθυντή του Μουσείου της Ακρόπολης, Νίκο Σταμπολίδη, με τη διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση, Αφροδίτη Παναγιωτάκου, με τους εξαιρετικούς ηθοποιούς μας, Δημήτρη Καταλειφό και Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τις μοναδικές ερμηνεύτριες, Χάρις Αλεξίου και Τάνια Τσανακλίδου.

Ποιον ή ποια θα ήθελες να έχεις απέναντι σου (ακόμη και ιστορικό πρόσωπο)

Μου συμβαίνει κάτι πολύ αυθόρμητα κάθε φορά που βλέπω ταινία ή ακούω τη φωνή της Έλλης Λαμπέτη. Δακρύζω και συγκινούμαι. Νιώθω ότι αγγίζει κάτι πολύ βαθιά μέσα μου και δεν το έχω ακόμη αποκωδικοποιήσει. Θα ήθελα να την είχα συναντήσει, να της είχα εκφράσει όλα όσα νιώθω κάθε φορά που εμφανίζεται, να είχαμε συζητήσει για εκείνα που την τραυμάτισαν. Το πιο γοητευτικά μελαγχολικό βλέμμα του ελληνικού κινηματογράφου.

Πως νοιώθεις όταν βλέπεις παλιότερες συνεντεύξεις σου;

Δεν βλέπω ποτέ παλιότερες συνεντεύξεις μου. Αφενός ντρέπομαι και αφετέρου με κριτικάρω ανελέητα. Δεν υπάρχει λόγος να προσθέτω επιπλέον προβλήματα στην ήδη δύσκολη καθημερινότητά μου!

Σε σχέση με το παρελθόν τι σου έχει προσφέρει η ωριμότητα πιστεύεις;

Ηρεμία, τραύματα, υπομονή, τραύματα, συγκέντρωση, τραύματα, εικόνες, τραύματα. Η εμπειρία είναι δώρο, σε εξελίσσει, σε διαμορφώνει, σε βελτιώνει. Αλλά το πέρασμα των χρόνων και η τριβή με τη δουλειά και την ίδια τη ζωή σε γεμίζει πληγές και γρατσουνιές. Κι εκεί ακριβώς είναι που γίνεσαι πιο ολοκληρωμένος, γιατί μόνο ο πόνος μάς κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Πως ορίζεις την ομορφιά;

Ομορφιά για μένα είναι η ευγένεια, η αισθητική, η ταπεινότητα και ο πολιτισμός της καθημερινότητας.

Ποια είναι τα πιο αγαπημένα σου πρόσωπα;

Ο πατέρας μου και τα ξαδέλφια μου που είναι η οικογένειά μου, ο my partner in crime Στέλιος, η καλή μου φίλη Μαρίνα που είναι η αδελφή που ποτέ δεν απέκτησα, μερικοί καλοί φίλοι που μετριούνται στο δάχτυλα του ενός χεριού και ο κοκεράκος Chester. Βέβαια, για μένα αγαπημένα πρόσωπα είναι και εκείνα που δεν βλέπω πλέον, αλλά με έναν άλλο τρόπο υπάρχουν και είναι παρόντα: η μητέρα μου και ο αδελφός μου, Δημήτρης.

Πόσο δυσεύρετη είναι η ποιότητα στους ανθρώπους;

Αν και αδόκιμος ως όρος, «δυσευρετότατη»! Έχω απογοητευτεί τόσες πολλές φορές από λάθος «επενδύσεις» σε ανθρώπους, που έχω πλέον αρχίσει να κλείνω τα παράθυρα της ανοιχτωσιάς και της ανεκτικότητάς μου. Νιώθω ότι έχω χτίσει το φρούριό μου και για να μπει κάποιος σε αυτό θα πρέπει όχι απλώς να με εκπλήξει, αλλά να με πολιορκήσει. Ωστόσο, δεν είμαι εγωιστής. Επειδή νιώθω ότι για να παντρευτούν οι ποιότητες απαιτείται κόπος, ούτε εγώ είμαι πρόθυμος να εισβάλλω στα φρούρια των άλλων. Ξέρω ότι μοιάζει με παραίτηση, αλλά όλο και συχνότερα λέω στον εαυτό μου, «ό,τι έκανες έκανες και όσους γνώρισες γνώρισες, φτάνει τώρα…».

Ποια είναι τα επόμενα σου βήματα;

Να ξεκινήσω γυμναστική και διαλογισμό!

Ποιο είναι τα πιο αγαπημένα σου αντικείμενα που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ;

Δύο σταυρουδάκια στο λαιμό μου που δεν αποχωρίζομαι ποτέ γιατί προέρχονται από πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα και το αντισηπτικό μου.

Έχεις πράγματα που χρησιμοποιείς για χρόνια κι αν ναι, ποιο είναι ένα αγαπημένο σου;

Δεν πετάω εύκολα πράγματα και ειδικά ρούχα. Τα θυμάμαι, τα ψάχνω και τα ξαναφοράω. Έχω αγαπημένα ζευγάρια γάντια που φοράω ακόμη σήμερα και από τα αγαπημένα μου κομμάτια 20 και πλέον χρόνων είναι μία μάλλινη ζακέτα και ένα κασκόλ Dolce & Gabbana που παραμένουν ζωντανά και άφθαρτα!

Από τα ταξίδια σου ανά τον κόσμο τι έχεις να θυμάσαι;

Τις δέκα μέρες στην Κοπεγχάγη που με έκαναν να καταλάβω ότι μέσα μου κυλάει σίγουρα δανέζικο αίμα! Την ξενοιασιά και την τρέλα της Βαρκελώνης! Το πρωϊνό ξύπνημα με χιονοθύελλα στη Νέα Υόρκη! Το Ralph’s στο Παρίσι, όπου θα επιστρέφω πάντα! Τα Χριστούγεννα στη θαλπωρή του Sacher Hotel στη Βιέννη! Τις ιπποδρομίες στο Ascot! Το ηλιοβασίλεμα στην έρημο στο Άμπου Ντάμπι!

Ελλάδα είναι...

Τα γεμιστά και ο ντάκος το καλοκαίρι δίπλα στη θάλασσα, τα σπιτικά ταβερνάκια στο Λασίθι, τα όμορφα μουσεία μας, οι ορεινές διαδρομές, οι θεατρικές μας σκηνές, οι καλλιτέχνες μας, η ασχήμια της Αθήνας, οι αγενείς οδηγοί ταξί και η μεγαλύτερη απάτη που πότισε την ύπαρξή μας, ότι «ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου» (παιδιά δεν είναι αλήθεια!)

Ποιο είναι το αγαπημένο σου secret tip στην Ελλάδα όπου έχεις περάσει μαγικά;

Δύο είναι και θα παραμείνουν τα καταφύγιά μου! Η Πάτμος, έτσι όπως την αγάπησα μέσα από τα αγνά και καθαρά μάτια της φίλης μου, Άντζελας Ισμαήλου και το Ζαγόρι, όπου έζησα τα τέσσερα πρώτα χρόνια της ζωής μου και κάθε φορά που επιστρέφω γαληνεύω, ξεχνάω, μικραίνω.

Περιέγραψέ μας με τρεις λέξεις τον εαυτό σου

Πιστός, ανυπόμονος, ντροπαλός.

Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχεις κάνει...

Το ότι κινδύνευσα να χάσω τον εαυτό μου δουλεύοντας σε lifestyle έντυπο, ασχολούμενος με τις «λαμπερές» ζωές των Ελλήνων celebrities (!)

Το μεγαλύτερο μάθημα που σου δίδαξε η δημοσιογραφία...

Ποτέ μην εμπιστεύεσαι απόλυτα κανέναν. Πάντα θα υπάρξει η ανατροπή, που θα σε αφήσει εκτεθειμένο και απογοητευμένο. Πάντα!

Η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει ποτέ...

Μην απαντάς ποτέ όταν σε «χτυπούν». Η σιωπή θα σε σώσει.

Κάτι για το οποίο είσαι περήφανος...

Επιβίωσα και παρέμεινα πιστός στον εαυτό μου, κολυμπώντας στον απύθμενα επιφανειακό και δημοσιοσχετίστικο κόσμο της μιντιακής Αθήνας.

Μια τέλεια μέρα θα ξεκινούσε με περπάτημα στο βουνό με έναν καλό φίλο και τον σκύλο μου και θα τελείωνε με 2-3 αγαπημένους ανθρώπους σε ένα ωραίο restaurant με ροζέ κρασί.

Για τη νέα χρονιά θα ήθελα...

Λιγότερη τοξικότητα, περισσότερη ευγένεια και σεβασμό.

Εύχομαι...

Οι άνθρωποι να παραμένουν πιστοί στην ύπαρξή τους, να μην παρασύρονται από σειρήνες, να πιστεύουν στην αλήθεια και όχι στη λεζάντα, να είναι ευγενικοί με το διπλανό τους, να σέβονται τις ιδιαιτερότητες των άλλων και οι νεότεροι να μάθουν να υποχωρούν μπροστά στους μεγαλύτερους τιθασεύοντας την ορμή, το θράσος και τον εγωϊσμό τους, όπως ακριβώς έκανε και η δική μου γενιά απέναντι στους πρεσβύτερους.