«Ζωγράφιζα από μικρο παιδί», μας λέει η εικαστικός Μαρία Φραγκουδάκη που ζει και εργάζεται πλέον μόνιμα στη Νέα Υόρκη. «Κλεινόμουν σε ένα δωμάτιο και ζωγράφιζα με τις ώρες. Πάντα όμως τα έργα μου ήταν για μένα. Ήταν μια εσωτερική ανάγκη να εκφραστώ χωρίς να θέλω να τα μοιραστώ με κανέναν.»

Κάπως έτσι, μετά τις σπουδές της στη Χημεία, Φαρμακολογία και στο Μanagement η ανάγκη της να ζωγραφίζει όλο και μεγάλωνε. Όταν πια ζούσε κι εργαζόταν στο Λονδίνο ένιωθε ένα κενό που μόνο όταν χανόταν στους  πίνακές της το κάλυπτε. Προσπαθώντας να ανακαλύψει τι ακριβός ήταν αυτό που ένιωθε και μέσα από την αναζήτηση που όλοι κάνουν ως νέοι, σε μια πρώτη δουλειά αντιλήφθηκε ότι ο χώρος της τέχνης είναι για εκείνην πολύ πιο σημαντικός από οποιονδήποτε άλλον. Μέσα σ' αυτόν αισθανόταν ο εαυτός της και μπορούσε να εκφραστεί ακριβώς όπως ήθελε. Έτσι πήρε την απόφαση να φύγει για τη Νέα Υόρκη και να ξαναρχίσει ουσιαστικά από την αρχή τη ζωή της, με στόχο να εκπαιδευτεί καλλιτεχνικά, να βρει το στούντιο της και να δουλέψει πάνω σε αυτό που αγαπάω. Όπως και έκανε...

Ποια η σχέση σας με τα υλικά που χρησιμοποιείτε; 

Μπορώ και τα κατανοώ λόγω των σπουδών μου στην Χημεία. Κατανοώ τις ιδιότητές τους και μπορώ να τα χειρίζομαι πετυχαίνοντας το αποτέλεσμα που θέλω. Έχω δουλέψει με πολλά υλικά συμπεριλαμβανομένων το λάστιχο, το πούπουλο, τα τρίμματα ξύλου, το μέταλλο, το ύφασμα και άλλα. Αυτό που με ιντρίγκαρε περισσότερο απ' όλα είναι το ύφασμα και είναι και αυτό με το οποίο «έστησα» τα τελευταία μου 2 projects, το «BedSheets – The Duality of Freedom» (ο Δυισμός της Ελευθερίας) και την εγκατάσταση «STAND FREE» που παρουσίασα πρόσφατα στον διεθνή αερολιμένα Αθηνών και στη συνέχεια στην Ερμού στην Αθήνα.

Τι σημαίνει για εσάς Τέχνη; 

Όλη μου η ζωή. Εμπνέομαι από το κάθε τι: Τα παιδιά μου, τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφομαι, από τη μουσική, από τη διαδρομή προς το στούντιο μου. Νιώθω καθημερινά ότι ζω πάνω σε έναν τεράστιο καμβά στον οποίο κάθε μέρα αφήνω τα σημάδια μου. Σημάδια που μετατρέπονται σε πληροφορία που γίνονται χρώμα και τελικά πίνακας.

Η ζωγραφική είναι...

Το αγρίμι που ζει μέσα μου. Μια δύναμη, μια εντελώς ατίθαση αίσθηση που την βγάζω πάνω στον καμβά και κάθε μου κίνηση οδηγεί την επόμενη. Είναι σαν μια χορογραφία, συχνά αυτοσχέδια, που όμως εξελίσσεται σε διάλογο μεταξύ έμενα, του σώματός μου και του καμβά. Η γλυπτική είναι πιο «λεπτεπίλεπτη», απαιτεί σκέψη, οργάνωση και σχέδιο. Με ιντριγκάρει πολύ και παράλληλα με ηρεμεί.

Πώς αισθάνεστε όταν ολοκληρώνετε κάποιο έργο σας;

Η αίσθηση ολοκλήρωσης που νιώθω δεν παρομοιάζεται με καμιά άλλη. Η λέξη όριο και δημιουργικότητα είναι πολύ αντίθετες για μένα. Τα όρια αν και απαραίτητα σε άλλες περιπτώσεις στην τέχνη μπλοκάρουν τη δημιουργικοτητα.

Ποιες είναι οι σωστές δόσεις ενέργειας που διαθέτετε στην τέχνη, και σε όλα τα υπόλοιπα; 

Η τέχνη μου δίνει ενέργεια, δεν νιώθω ότι δίνω κάτι εγώ. Εγώ βάζω το συναίσθημά μου, τις σκέψεις μου, την έμπνευσή μου, τον εαυτό μου ολόκληρο πολλές φορές κι εκείνη με γεμίζει με την πιο φωτεινή ενέργεια που υπάρχει. Φεύγω από το στούντιο μου γεμάτη. Νιώθω τυχερή γιατί μετά όλο αυτό που «παίρνω» μπορώ και το μοιράζομαι με τα παιδιά μου και τον άντρα μου.

Πόσο έχει επηρεάσει η παραμονή σας στη Νέα Υόρκη την τέχνη σας; 

Νομίζω ότι περισσότερο με επηρεάζει το περιβάλλον στο οποίο ζω, δηλαδή, η ενέργεια της πόλης και οι άνθρωποι. Στη Νέα Υόρκη το έργο μου είναι πολύ διαφορετικό γιατί η ενέργεια του κόσμου και της πόλης είναι διαφορετική. Στην Ελλάδα, στην Ιαπωνία, στην Αγγλία – χώρες όπου έχω δουλέψει πάνω σε έργα μου – αντίστοιχα με έχουν επηρεάσει διαφορετικά. Είχε ενδιαφέρον για μένα να δω ότι η Ιαπωνία για παράδειγμα μου έβγαλε πολύ έντονα την ανάγκη να ασχοληθώ με ήχο και βίντεο κάτι με το οποίο δεν είχα ασχοληθεί πότε. Για μένα κάθε χώρα στην οποία δουλεύω μου δίνει ένα μάθημα και με βοηθάει να ανακαλύψω μια πλευρά του εαυτού μου που την βλέπω στον καμβά πριν καν την συνειδητοποιήσω.

Πώς διατηρείτε την ισορροπία στη ζωή σας;

Δεν έχω καταλήξει σε κάποιον συγκεκριμένο τρόπο ζωής, έχω το ζιζάνιο του ανικανοποίητου μέσα μου οπότε συνεχώς αλλάζω τρόπο ζωής μέχρι να νιώσω όμορφα και σε ισορροπία. Σίγουρα στο πρόγραμμά μου καθημερινά προτεραιότητα έχουν τα παιδιά μου και μετά η δουλειά μου. Οπότε σταθερά αφιερώνω όσο πιο πολύ χρόνο μπορώ σ αυτά.

Πώς αισθάνεστε βλέποντας κάποιο έργο σας σε κάποιον χώρο; 

Νιώθω υπέρτατη χαρά και υπερηφάνεια. Τη χαρά ενός μικρού παιδιού που είναι άδολη και αφιλτράριστη.

Έχει αποτελέσει έμπνευση η Ελλάδα για εσάς; 

Στο έργο μου υπάρχει πάντα η Ελλάδα. Είμαι Ελληνίδα, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα και παρόλο που έζησα πολλά χρονιά στο εξωτερικό η χωρά μου ήταν πάντα στην καρδιά μου και στη σκέψη μου. Πάντα διατηρούσα επαφή με την Ελλάδα και φρόντιζα να εκθέτω και εδώ και σίγουρα όλα μου τα παιδικά βιώματα που έχουν περάσει στο ασυνείδητο μου περνάνε και στην τέχνη μου και πάντα βγαίνουν προς τα έξω. Όλα αυτά τα βιώματα είναι που κάνουν το έργο μου να έχει πάντα μεγάλο ποσοστό Ελλάδας.

Ελλάδα είναι...

Φως και ήρεμη δύναμη.

Σχεδιάζετε κάτι άλλο; 

Δουλεύω πάνω σε 2 performances και μια εικαστική έκθεση.

Η χαρά της ζωής περιλαμβάνει...

Το ξεκαρδιστικό γέλιο των παιδιών και τα μάτια ενός παιδιού ή ενήλικα την ώρα που του προσφέρεις την βοήθεια που έχει ανάγκη.

Υπάρχει ένα κόσμημα, το οποίο δεν αποχωρίζεστε ποτέ; 

Ένα κολιέ με τα αρχικά των παιδιών και του άντρα μου.

Χαρακτηρίστε τον εαυτό σας με τρεις λέξεις. 

Δημιουργική, ευαίσθητη, ενθουσιώδης. 

Ποιο είναι το αγαπημένο σας μουσείο ή art gallery;

Το Whitney στην Νέα Υόρκη. Μια από τις αγαπημένες μου εκθέσεις ήταν του Rothko στην Pace Gallery της Νέας Υόρκης.

Ποιος είναι ο ορισμός της ομορφιάς για εσάς; 

Θα συμφωνήσω με την σκηνοθέτη Anna Ginsburg ότι η ομορφιά δεν μπορεί να οριστεί.

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σας έχουν δώσει ποτέ;

«Η ζωή είναι σύντομη.»

Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια; 

Χαρούμενη, υγιής, με ένα ακόμα παιδάκι και πολλές καινούριες ιδέες για νέες εκθέσεις και projects.

Μια τέλεια μέρα θα ξεκινούσε... και θα τελείωνε...

Με μια ζεστή αγκαλιά!