Με αφορμή την άφιξη της Isabelle Huppert στη Θεσσαλονίκη για το 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αξίζει να σταθούμε σε όλες τις φορές που η σπουδαία αυτή ηθοποιός απέδειξε -και συνεχίζει να αποδεικνύει- το εξαιρετικό της ταλέντο στην υποκριτική. Από τους πρώτους ρόλους της, μέχρι τις πιο πρόσφατες συνεργασίες της με κορυφαίους δημιουργούς, η Huppert γράφει μια πορεία μοναδική, με τον τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει να κάνει.

Ας θυμηθούμε τους «σταθμούς» της καριέρας της...

Η αρχή των πάντων και τα πρώτα, πολλά υποσχόμενα βήματα

Η Huppert γεννήθηκε το 1953 στο Παρίσι και εισήλθε στο Ωδείο Conservatoire των Βερσαλλιών το '68, καθώς από μικρή έδειξε το πάθος της για την τέχνη. Κάνοντας ένα δυναμικό ξεκίνημα, η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση ήταν στο Faustine et le bel été (1971). Οι πρώτες της εμφανίσεις δεν προϊδέαζαν πόσο βαθιά και πολλαπλά στρώματα θα αποκτούσε η καριέρα της. Όμως, το 1977 με το The Lacemaker (La Dentellière) της Claude Goretta, όπου υποδύθηκε την Πομ, μια νεαρή γυναίκα που αντιμετωπίζει ψυχολογική κρίση, η Huppert εκτινάχθηκε στο διεθνές προσκήνιο. Μάλιστα, χάρη σε αυτόν τον ρόλο κέρδισε το BAFTA στην κατηγορία "EE Rising Star Award".

Αμέσως μετά, στο Violette Nozière (1978) του Claude Chabrol, η ίδια ενσάρκωσε μια νεαρή γυναίκα που δολοφονεί τον πατέρα της - ρόλος που την οδήγησε στις Κάννες και της χάρισε βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού. Ήταν ήδη ξεκάθαρο: η Huppert δεν ταξίδευε στα ασφαλή νερά του σινεμά, αλλά επέλεγε ρόλους που δοκίμαζαν τα όριά της. Κι έτσι ξεκίνησε να γράφει τη δική της ιστορία στο σινεμά.

Οι συνεργασίες της με τον θρυλικό Claude Chabrol

Η μακρά συνεργασία της με τον Claude Chabrol αποδείχθηκε καθοριστική. Ταινίες όπως το αξεπέραστο La Cérémonie (1995), έθεσαν την Huppert στο υψηλότερο βάθρο της υποκριτικής. Η ίδια ταινία της χάρισε και το César Καλύτερης Ηθοποιού. Παράλληλα, η ποικιλία των ρόλων της -από τον μελαγχολικό, εσωστρεφή χαρακτήρα μιας ανυπόμονης μεσοαστής στη Madame Bovary έως τη γυναίκα που παλεύει με την ηθική και τη δύναμη- αποκαλύπτει ότι η Huppert δεν επαναπαύεται ποτέ.

Σταθμό στην καριέρα της αποτέλεσε και η συνεργασία της με τον Michael Haneke στην ταινία The Piano Teacher (2001). Τότε, την είδαμε σε έναν ρόλο δύσκολο, σκληρό και βαθύτατα ψυχολογικό, του οποίου η ερμηνεία την οδήγησε σε ακόμη ένα βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στις Κάννες. Με όλους τους συνεργάτες αυτούς -Chabrol, Haneke, Goretta- η Huppert έδειξε ότι δε φοβάται να εκτεθεί. Και το έκανε πάντα με μια ακρίβεια, με μια «εσωτερική λιτότητα» που μετατρέπει τις πιο ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις σε υποκριτική δύναμη.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Huppert συνέχισε να μας εκπλήσσει. Στην ταινία Elle (2016) του Paul Verhoeven, όπου ερμηνεύει μια επιτυχημένη επιχειρηματία που έπειτα από σεξουαλική επίθεση δεν αντιδρά όπως θα περίμενε κανείς, αλλά παίρνει με τον δικό της τρόπο τον έλεγχο, απέδειξε πώς μπορεί να μετατρέψει τον θύτη και το θύμα, την αδυναμία και τη δύναμη, σε ένα υποκριτικό αριστούργημα για τον θεατή.

Η βράβευσή της με Golden Globe και η υποψηφιότητα για Όσκαρ καθιστούν σαφές ότι η Huppert πέρασε σε ένα επίπεδο που ελάχιστοι ηθοποιοί στην Ευρώπη καταφέρνουν.

Αξίζει να σταθούμε στο γεγονός ότι η Huppert έχει το ρεκόρ των περισσότερων υποψηφιοτήτων για το βραβείο César (16 φορές), γεγονός που υπογραμμίζει την σταθερά υψηλή ποιότητα της δουλειάς της. Η ίδια έχει μάθει να υποδύεται γυναίκες σε κρίση, ακεραιότητας, αντιφάσεων, με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει να κάνει.