To πολυαναμενόμενο fashion documentary της χρονιάς, το The Super Models έκανε επιτέλους πρεμιέρα στο Apple TV+ παρουσιάζοντας τις Cindy Crawford, Naomi Campbell, Linda Evangelista και Christy Turlington - των οποίων η ομορφιά και η γοητεία κυριάρχησαν στα media και στην αισθητική στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '90.
Στην πραγματικότητα υπήρχαν πέντε supermodels, αλλά έχει ληφθεί σαφώς η απόφαση ότι, εκτός από μια αφιέρωση στη μνήμη της στους τίτλους τέλους του 2ου επεισοδίου, η Tatjana Patitz πρέπει να αναφερθεί ελάχιστα. Ίσως επειδή αποσύρθηκε από τον κόσμο της μόδας νωρίτερα από τις άλλες και δεν είχε ποτέ τον ίδιο πολιτιστικό αντίκτυπο. Όπως και να 'χει, λόγω της επιμονής -σε όλη τη διάρκεια του show- στον ιδιαίτερο δεσμό που είχαν δημιουργήσει τα μοντέλα και στην υποστήριξη που προσέφεραν το ένα στο άλλο κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, φαίνεται ως μια σημαντική παράλειψη!
Για πολλούς από εμάς, το ντοκιμαντέρ αποτελεί μια συναρπαστική «κλεφτή ματιά» σ' έναν εξαφανισμένο κόσμο στον οποίο τα περιοδικά αποτελούσαν πύλη προς το μεγαλείο, όλες οι φωτογραφίες ισοδυναμούσαν με τέχνη και μπορούσαν να κυριαρχήσουν σε ένα πολιτιστικό τοπίο.
Οι συνεντεύξεις με τα top models διανθίζονται με πλάνα από τις αρχές της πορείας τους και τις μέρες της δόξας τους. Μόνο η Evangelista ενδιαφερόταν για τη μόδα από μικρή ηλικία και ήθελε να γίνει μοντέλο. Η Campbell εκπαιδεύονταν για να γίνει ηθοποιός και χορεύτρια όταν την εντόπισαν με φίλους της στο Covent Garden. Η Crawford είχε μια θέση με υποτροφία για να σπουδάσει χημικός μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Northwestern του Ιλινόις, όταν η τύχη της στο modeling της χαμογέλασε. Η Turlington ήταν στο αγρόκτημά της όταν την εντόπισε ένας φωτογράφος και την έκανε να υπογράψει συμβόλαιο με το πρακτορείο Ford Models.
Πολύς λόγος γίνεται για το πώς αναμόρφωσαν την παραδοσιακή τροχιά του επαγγέλματος. Αντί να είναι «ζωντανές κρεμάστρες», όπως χαρακτηρίζει τους προκατόχους τους ο κριτικός της Washington Post Robin Givhan, έφεραν την προσωπικότητά τους στη δουλειά και έκαναν το σχεδόν πρωτοφανές βήμα από την έντυπη μορφή στην πασαρέλα.
Από εκεί διαφοροποιήθηκαν περαιτέρω, σε παγκόσμιες διαφημιστικές καμπάνιες και διαφημιστικά σποτ (η Κρόφορντ για την Pepsi, η Turlington για το άρωμα Eternity του Calvin Klein) και από εκεί, όπου ήθελαν. Η Campbell τα έκανε όλα αυτά και μέσα στον χώρο του ενσωματωμένου ρατσισμού, χάνοντας επιδείξεις και διαφημίσεις επειδή οι αρμόδιοι δεν ήθελαν να χρησιμοποιήσουν ένα μαύρο μοντέλο, αν και η Evangelista ιδίως έκανε ό,τι μπορούσε για να αποκαταστήσει τις ισορροπίες, λέγοντας στους ανθρώπους ότι αν δεν κλείσουν τη Naomi δεν την παίρνουν ούτε εκείνη.
Μόλις η εποχή των supermodels έδωσε τη θέση της στο grunge και στην απλότητα της Kate Moss, η παρέα παρέμεινε φίλη αλλά πήρε διαφορετικούς δρόμους: επέστρεψε στο πανεπιστήμιο, ή ανέπτυξε άλλες επιχειρήσεις, εργάστηκε στο καλλιτεχνικό στερέωμα ή στράφηκε σε φιλανθρωπικό έργο ανάλογα με τη διάθεση και την ιδιοσυγκρασία της καθεμίας.
Είναι συναρπαστικό και εξαιρετικά διασκεδαστικό να περνάς χρόνο μαζί τους τώρα - ακόμα όμορφες αλλά με την αυτοπεποίθηση (εκτός ίσως από την Evangelista, της οποίας τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ πιο δύσκολα) και τη σοφία της ηλικίας. Αλλά υπάρχουν προφανή κενά. Ένα από αυτά είναι ότι η Campbell δεν πιέζεται να αναφερθεί στην γνωστή σε όλους κακή συμπεριφορά της (την οποία αποδίδει σε πρόβλημα με το ποτό και ανεπίλυτα θέματα εγκατάλειψης). Μια άλλη είναι η οποιαδήποτε πραγματική αναγνώριση της σκοτεινής πλευράς μιας βιομηχανίας που φετιχοποιεί τη γυναικεία νεολαία και βασίζεται στην αντικειμενοποίηση του σώματος, και στην οποία εκείνες μπήκαν πολύ πριν βγουν από την εφηβεία τους.
Αλλά όλοι γνωρίζουμε ήδη πάρα πολλά για να το αγνοήσουμε εντελώς. Έτσι, κάνουμε μια περαστική αναγνώριση του πόσο εξαιρετικό ήταν το γεγονός ότι αυτές οι τέσσερις γυναίκες κατάφεραν να περιηγηθούν σε αυτόν τον κόσμο -σε μεγάλο βαθμό μόνες τους- σε μια τόσο τρυφερή ηλικία, αλλά ποτέ καμία υπόνοια ότι κάποια από αυτές ήταν αντικείμενο ανεπιθύμητης προσοχής ή ότι η βιομηχανία είχε κάποιο πρόβλημα με τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις.
Μόνο στο προτελευταίο επεισόδιο, όταν η Evangelista θυμάται με δάκρυα στα μάτια τη διαφυγή της, σε ηλικία 27 ετών, από τον τοξικό εξαετή γάμο της με τον Gérald Marie (πρώην επικεφαλής της Elite Model Management, Παρίσι) και τους πολλαπλούς ισχυρισμούς γυναικών αργότερα ότι τις βίασε και τους επιτέθηκε (τους οποίους αρνείται), υπάρχει μια πραγματική αίσθηση του τι κρυβόταν κάτω από την αίγλη. Δεδομένου του πόσο πολύ γίνεται λόγος σε όλη την ταινία για το πόσο πρωτοποριακές και «ενδυναμωμένες»- μια λέξη που δεν έχω ακούσει ή δει πουθενά χωρίς να αισθάνομαι ότι θα έπρεπε να είναι σε εισαγωγικά - ήταν/είναι αυτές οι γυναίκες, θα ήταν ωραίο να δούμε κάτι από αυτό να γίνεται πράξη.
Με πληροφορίες από το The Guardian.
