Στο σπίτι της Νικομάχης Καρακωστάνογλου στο Νυμφαίο όλα έχουν το δικό της μαγικό άγγιγμα. Τη φροντίδα της για τον χώρο, την αγάπη της για τον τόπο, τη μοναδική της τέχνη, που εκεί ανθεί και δηµιουργεί µικρά θαύµατα.  

Eίχα μια γλυκιά ανυπομονησία γι’ αυτό το ταξίδι. Ήταν το πρόσωπο που, αν και δεν είχα ξανασυναντήσει, ένιωθα πως θα είχαμε να πούμε πολλά. Ήταν ο τόπος που, αν και είχα χρόνια να επισκεφθώ, είχε χαράξει όμορφες εικόνες στη θύμησή μου. Ήταν και η τέχνη της, που μπορεί ελάχιστα να είχα συναναστραφεί, είχα, όμως, πολύ θαυμάσει. Ήταν όλα μαζί που δημιούργησαν υψηλές προσδοκίες, οι οποίες επιβεβαιώθηκαν στο μέγιστο. Η Νικομάχη μας υποδέχτηκε στο παραμυθένιο σπίτι της στο Νυμφαίο, με το διάπλατο χαμόγελο να στολίζει το φωτεινό της πρόσωπο, την Πατού, το σκυλάκι να είναι μονίμως η σκιά της, και την υπέροχη αύρα της να διαπερνά μ’ έναν ανάλαφρο, βελούδινο τρόπο τα πάντα. Είπαμε πολλά για την οικογένειά της, τις δημιουργικές, ξεχωριστές αδελφές της, τον αγαπημένο της Μιχάλη και την όμορφη κόρη τους, το κρασί, ιστορίες του σπιτιού από τα παλιά, τον τρόπο που το ανακαίνισε και του έδωσε σύγχρονη πνοή, την αγάπη της για τον τόπο που κρατάει χρόνια. Με μύησε στον μαγικό κόσμο του ατελιέ της, εκεί που συναντιέται με τη δημιουργία και χτίζουν μαζί τα πιο όμορφα όνειρά της. Μιλώντας για την τέχνη της χάνεται σε ταξιδιάρικα μονοπάτια της Ανατολής, εκεί που ανακαλύπτει δυσεύρετες χρωματιστές σκόνες με χρυσαφιές και μαργαριταρένιες αποχρώσεις και σπάνια υλικά. Παθιάζεται με τις καινούριες προκλήσεις, όπως αυτή με τα αγγεία που είχε μόλις ολοκληρώσει για τις σουίτες του Grand Hyatt, και λατρεύει να μιλάει για την τέχνη της, τον τρόπο που εξελίχθηκε, την αλήθεια που κρύβει μέσα της και τη μοναδική ικανοποίηση που της προσφέρει.     

Κάθε χειμωνιάτικη Κυριακή… της παιδικής μου ηλικίας θυμάμαι τον πατέρα μου να μας πηγαίνει πρωινή επίσκεψη στην Εθνική Πινακοθήκη, στην Αθήνα. Μας μάθαινε πώς να ξεχωρίζουμε τους ζωγράφους μέσα από το στιλ και την τεχνοτροπία τους, ανάγοντας την επίσκεψη σε κουίζ. «Τίνος είναι αυτό το έργο», ήταν η συνήθης ερώτηση κι εμείς, οι τέσσερις αδελφές, προσπαθούσαμε να βρούμε τη σωστή απάντηση, η καθεμιά πρώτη από τις άλλες.

Οι τοίχοι στο σπίτι μας… ήταν κατάμεστοι από Έλληνες ζωγράφους του 19ου και 20ού αιώνα. Όλος αυτός ο συνωστισμός μου έμοιαζε απολύτως φυσιολογικός.

Ήμουν 16 ετών… όταν ξεστόμισα ότι ήθελα να γίνω γλύπτρια και τότε ο πατέρας μου μου ανακοίνωσε: «Πρώτα θα σπουδάσεις Οικονομικά ή Νομική και μετά μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις». Σπούδασα, λοιπόν, Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων στην ΑΣΟΕΕ και στη συνέχεια, έφυγα στο Λονδίνο, όπου παρακολούθησα ένα εντατικό τμήμα Ιnterior Design στο KLC. Συνέχισα σπουδάζοντας τέχνη για δημόσιους χώρους στο Chelsea School of Arts και Γλυπτική στο Wimbledon School of Arts.

Τον Μιχάλη Mπουτάρη... τον γνώρισα σ’ έναν γάμο. Μέσα από μια σειρά τυχαίων γεγονότων καθίσαμε μαζί στο ίδιο τραπέζι. Κάποια στιγμή, καθώς κρατούσε ένα ποτήρι κόκκινη Παράγκα με ρώτησε: «Τι πιστεύεις, ότι είναι το κρασί;». Σώπασα...«Παγιδευμένο φως», μου απάντησε. Ήταν εκείνη η στιγμή που τα μάτια της ψυχής μου τον κοίταξαν βαθιά και τον ερωτεύτηκα.

Η οικογένειά μου… έχει καταγωγή από τη Σμύρνη και τον Πόντο. Η μητέρα μου είναι ένας γίγαντας ήθους, ψυχικής δύναμης και γενναιοδωρίας. Οι αδελφές μου, Μαρία, Λητώ και Μυρτώ, είναι η καθεμιά ξεχωριστή για τα ταλέντα και το κάλλος της ψυχής της.

Η Σαγκάη... όπου χρειάστηκε να μετακομίσω με την οικογένειά μου για αρκετά χρόνια, ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου, αλλά της είμαι ευγνώμων γιατί με οδήγησε σε βαθιές εσωτερικές αλλαγές .

Το interior design προέκυψε... μετά από μια 10ετία σπουδών. Επέστρεψα στην Ελλάδα, όπου κλήθηκα να βρω τον τρόπο με τον οποίο θα συνέθετα όλες αυτές τις σπουδές σ’ ένα ενιαίο αντικείμενο, το οποίο θα ανταποκρινόταν στην τότε σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, τι είχα μάθει μέσα απ’ όλο αυτόν τον κύκλο σπουδών; Πάνω απ’ όλα, ν’ ανασύρω την αλήθεια. Μέσα από τις σπουδές στα οικονομικά απέκτησα μια δομημένη σκέψη. Από την άλλη, οι σπουδές πάνω στην τέχνη μου έμαθαν να εστιάζω στην ουσία.

Αποφάσισα ν’ ασχοληθώ… με τους ανθρώπους και τους χώρους τους. Ανέπτυξα μια μεθοδολογία συλλογής πληροφοριών. Έτσι, διαμόρφωσα μια βιβλιογραφία που αποτελείται από βιβλία αποκλειστικά με εικόνες, από το διάστημα, αεροφωτογραφίες της γης, δυσπρόσιτους προορισμούς, εικόνες από τη ζούγκλα, τη θάλασσα, τον βυθό και εικόνες μέσα από το μικροσκόπιο. Ήταν μία καλοσχεδιασμένη διαδρομή από τη μάκρο-εικόνα στη μίκρο-εικόνα. Ζητούσα, λοιπόν, από τον πελάτη να ξεφυλλίσει τα βιβλία αυτά με συγκεκριμένη σειρά και να σταθεί σε εικόνες που του δημιουργούσαν έντονα -θετικά ή αρνητικά- συναισθήματα. Αυτά για μένα ήταν οι πληροφορίες που θα συνέθεταν το προφίλ του και θα διαμόρφωναν το brief του έργου. Ήταν πληροφορίες που αφορούσαν στη σχέση του με τους όγκους, το φως, το σκοτάδι, τις υφές, το χρώμα, τις επιφάνειες. Πληροφορίες που αποτελούσαν τις πρώτες ύλες με τις οποίες θα σχεδίαζα τον χώρο, σε συνδυασμό με τις πρακτικές ανάγκες του.

Ονόμασα αυτήν την προσωπική μέθοδο προσέγγισης… sculpting space και δούλεψα πάνω σε αυτήν για 15 χρόνια. Ίδρυσα ένα μικρό κι ευέλικτο γραφείο, σχήμα το οποίο μας έδινε τη δυνατότητα να επιλέγουμε τα έργα και όχι να τα κυνηγάμε. Συνεργαζόμενη στενά με αρχιτεκτονικά και κατασκευαστικά γραφεία υλοποίησα έναν μεγάλο αριθμό έργων, όπως ιδιωτικές κατοικίες, εμπορικά καταστήματα, ξενοδοχεία, χώρους γραφείων, αλλά και σχεδιασμό εκθέσεων. Παράλληλα, ασχολήθηκα εντατικά και με το εικαστικό μου έργο, που αποτελούσε πάντα για μένα βασικό μέσο έκφρασης.

Στη δουλειά μου μου αρέσει να… τολμώ καινούργια πράγματα, να ερευνώ σε βάθος πριν οδηγηθώ στην τελική πρόταση.

Κάθε μου έργο είναι... αποτύπωμα μιας στιγμής υψηλής δόνησης.

Τα υλικά μου… τα συλλέγω μέσα από τα ταξίδια μου. Όπου και να πηγαίνω πάντα ανακαλύπτω ένα παλιό κατάστημα με είδη τέχνης και αγοράζω θησαυρούς.

Κάθε καινούριο project… είναι ένας νέος έρωτας, που με ξυπνάει νωρίς και με κρατάει σ’ εγρήγορση μέχρι την ολοκλήρωσή του.

Από τις δουλειές μου ξεχωρίζω... αυτές με τις οποίες είχα την καλύτερη συνεργασία με τους πελάτες μου.

H πρώτη μου έκθεση... ήταν ατομική, στην gallery Μαρτίνος, τον περασμένο Μάρτιο και ήταν μια μοναδική εμπειρία. Η εμπιστοσύνη που μου έδειξε η Ελένη Μαρτίνου με συγκίνησε. Είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα γυναίκα, με μια ξεχωριστή ψυχική νιότη και ομορφιά.

Πρόσφατα… η Enny di Monaco -για δεύτερη συνεχή χρονιά- έκανε στο Αρχοντικό Βενιέρη στη Μύκονο μια παρουσίαση, σε επιμέλεια Μαριλύν Κατσαρή, στην οποία συμμετείχα με δυο σειρές από νέα σχέδια. Επίσης, άνοιξε το ολοκαίνουργιο Grand Hyatt Athens, για το οποίο ανέλαβα την επιμέλεια των έργων τέχνης και κινήθηκα με τον διττό ρόλο του curator και του public artist. Το θέμα της επιμέλειας ήταν η Αρχαία Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ. Ένα project με διεθνείς προδιαγραφές και υψηλές απαιτήσεις.

Το μέλλον στη δουλειά μου... διαμορφώνεται βλέποντας τα σχέδιά μου να μεταμορφώνονται σε μαρμάρινες φόρμες μεγάλης κλίμακας.

Προσέχω ιδιαίτερα... τον άνθρωπο που έχω μπροστά μου. Tον κοιτάζω βαθιά και τον ακούω με προσοχή.

Αυτό που με εμπνέει... είναι η ψυχή, το φως και η διαφάνεια.

Μου αρέσει να… μαθαίνω, να μου βάζουν δύσκολα, να βρίσκω αφορμές για προσωπική και καλλιτεχνική εξέλιξη.

Οι άνθρωποι που με βοήθησαν… στη ζωή μου είναι οι γονείς μου, ο σύζυγός μου με την αφοσίωσή του και την πίστη του στην τέχνη μου και η Λητώ, η τρίτη μου αδελφή, με την οποία έχουμε μια σχεδόν καρμική σχέση αγάπης και σύμπνοιας.

Επαγγελματίας, μητέρα και σύζυγος... Είναι η μεγαλύτερη πρόκληση μιας γυναίκας να μπορεί να συνδυάζει και τους τρεις ρόλους ταυτόχρονα και ανάλογα τη στιγμή, να δίνει και την αντίστοιχη προτεραιότητα!

Το Νυμφαίο… είναι ο τόπος καταγωγής του Μιχάλη. Ο τόπος των νεραϊδών, όπως, άλλωστε, σημαίνει και η λέξη στα Βλάχικα.

Την πρώτη φορά που το επισκέφθηκα..., πριν 16 χρόνια, νόμιζα ότι είχα μπει σ’ ένα παραμύθι. Τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν ήταν μόνο το κάλλος του τόπου και της φύσης που με είχαν συνεπάρει, αλλά και η βαθιά θεραπευτική ενέργειά του.

Το σπίτι μας στο Νυμφαίο... το ανακαινίσαμε ριζικά, πριν φύγουμε για Κίνα. Κατά την ανακαίνιση σεβάστηκα τα παραδοσιακά στοιχεία που είχε, προσδίδοντας, όμως, ένα ξεκάθαρο τόνο άνεσης και ανάτασης στην καθημερινή εμπειρία του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν είχε πρωτομπεί σπίτι ο πεθερός μου, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της ανακαίνισης, αναφώνησε: «Νικομάχη, κατάφερες να φέρεις τη Νέα Υόρκη στο Νυμφαίο. Συγχαρητήρια!!!».

Σήμερα… το σπίτι φιλοξενεί το ατελιέ μου, στο οποίο πηγαίνω απολύτως μόνη μου κάθε μήνα για δύο εβδομάδες περίπου. Βυθίζομαι στη θεραπευτική ενέργεια του τόπου, κάνω μια καθημερινή βόλτα στο δάσος, διαλογισμό και μετά μπαίνω στο ατελιέ. Δουλεύω ασταμάτητα μ’ έναν ρυθμό εντατικό και σταθερό, με την επίγνωση ότι ο χρόνος είναι πολύτιμος και συγκεκριμένος.

Όταν δεν είμαστε εμείς με φίλους μας, το ενοικιάζουμε με το concept της εμπειρίας του βουνού, του κρασιού και του δικού μας τρόπου φιλοξενίας. Την ιδέα μου έδωσε μια φίλη, που μας είχε ζητήσει να νοικιάσει το σπίτι με μια μεγάλη παρέα και μου είχε πει: «Νικομάχη, θέλω να ζήσουμε το δικό σου Νυμφαίο! Αυτό με τις βόλτες στο δάσος, με τις μαρμελάδες από τα δέντρα του χωριού, με τα παιδιά να ζωγραφίζουν στο στούντιο, με τις στιγμές ραστώνης κάτω από την μηλιά ξαπλωμένοι στις κρεβατίνες του κήπου...».

Αν μπορούσα να διαλέξω για το μέλλον… θα ήθελα να δω την οικογένειά μου να χαμογελάει.

Σε 10 χρόνια θα ήθελα να... ζω μεταξύ Νυμφαίου, ενός ελληνικού νησιού και μιας μεγαλούπολης του κόσμου.

Η Ελλάδα μου είναι... ο καθαρός ουρανός, η ασφαλής τροφή, ο οικογενειακός ιστός και η αγάπη των φίλων.

Μου αρέσει να ζω... όπως ακριβώς σήμερα. Στο κέντρο της Αθήνας, να δουλεύω στο Νυμφαίο, να ταξιδεύω όπου με οδηγεί η περιέργεια και το ένστικτό μου.

Οι άνθρωποί μου… είναι οι καλοί φίλοι που τους μετράω στα δάχτυλα και μιλάμε με τη γλώσσα της καρδιάς και της αλήθειας. 

Η καθημερινότητά μου… στην Ελλάδα είναι απλή και φωτεινή. 

Νοσταλγώ... τα καλοκαίρια στην Ηρακλειά, στη Δονούσα πριν 15 χρόνια, την ανεμελιά της νιότης…

Φωτογραφία: Άρης Ράμμος