Έχοντας δυναμώσει ψυχικά, η δυναμική και φλογερή Στεφανία σήμερα βρίσκεται στην πιο ώριμη περίοδο της ζωής της, τολμώντας ακόμα και να ενισχύσει την σπλαχνική της αγάπη για το θέατρο μέσα από την πρόκληση της τηλεόρασης, που από τις ελάχιστες φορές θα αποδεχτεί ως πρόταση τον Σεπτέμβρη, μιας και την ενδιαφέρουν πολύ οι αποχρώσεις που θα αποκτήσει η υποκριτική της μέσα από την εμπειρία της κάμερας. Αυτό έρχεται, βέβαια, σε συνδυασμό με τις μυθικές παραγωγές “Maestro” και “The Doctor”, όπου πρωταγωνιστεί, και η επιτυχία τους οδηγεί σε δεύτερο κεφάλαιο. Μαζί μιλήσαμε για τα παιδικά της χρόνια, για τον ρόλο της Τέχνης στη ζωή της, καθώς και για όσα της χάρισαν οι πρόσφατες συνεργασίες της, αλλά και για τα βαθύτερα και ουσιαστικότερα που βοηθούν την ηρεμία της.

Η μικρή Στεφανία

Μεγάλωσε στο Παλαιό Φάληρο, το οποίο θεωρεί ένα από τα θεραπευτικά στοιχεία της ζωής της. Η ίδια ομολογεί πως η οικογένειά της είναι κάπως ετερόκλητη και χρειάζεται ένας κόπος για να είναι κοντά ο ένας με τον άλλον, δίχως αυτό ν’ αποτελεί ελάττωμα στις σχέσεις τους. «Γιατί έτσι είναι οι οικογένειες και, όταν η καθεμία αυτό το παραδεχτεί, γίνονται πιο αυθεντικές οι σχέσεις. Το θεωρώ πιο πολύτιμο από το να προσποιούμαστε ότι είμαστε καλά και “ένα”. Εμείς παραδεχόμαστε ότι κάνουμε χώρο ο ένας για τον άλλον για να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε», μου λέει και δέχομαι πως έχει δίκιο.

Μικρή, ήταν ένα «αγρίμι που έψαχνε να βρει τρόπους να επιβιώσει, να διοχετεύσει τον θυμό της, να πάρει την αποδοχή των άλλων» - πράγματα τα οποία τώρα σιγά σιγά έχουν αρχίσει και εξομαλύνονται σ’ αυτήν και οι γωνιές στρογγυλεύουν. «Ήμουν αρκετά κλειστή, μέσα σ’ έναν κόσμο δικό μου, όπου η φόρα που είχα, η ένταση και η παρόρμηση με έκαναν πιθανότατα λίγο αποκρουστική στους άλλους. Αυτά, όμως, θεωρώ ότι με τον καιρό και με την ηλικία άρχισαν να διοχετεύονται σ’ ένα σωστό κανάλι και έγιναν τώρα μία ηθοποιός. Σαν παιδί, ανησυχία μου ήταν πιο πολύ να πάρω την αποδοχή όσων θαύμαζα. Αγαπούσα πάρα πολύ τη μητέρα μου. Ταυτόχρονα, έψαχνα να βρω κάποια αντίβαρα προτύπων στα οποία ήθελα να φτάσω κοντά. Το βασικό μου μέλημα ήταν να τραβήξω το βλέμμα με τον όποιο τρόπο - κάτι τέτοιο βλέπω να συμβαίνει ακόμα περισσότερο στα παιδιά σήμερα. Γονείς σκυμμένοι πάνω από μια οθόνη και αυτά να τους τραβάνε από το μπατζάκι να γυρίσουν να τα κοιτάξουν. Είναι μια θλιβερή σκηνή αυτή κάθε φορά που τη βλέπω. Έτσι ένιωθα, όμως, κι εγώ, ακόμα και όταν δεν ήταν τέτοιες οι εποχές».

Στη ζωή της, η αναγνώριση των παγιωμένων πεποιθήσεών της απέναντι στις προσωπικές σχέσεις ήταν που τη δυνάμωσε. Η ίδια αποδέχεται ότι σκέφτεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο και δημιουργεί προσδοκίες απέναντι στους άλλους, ενώ η ψυχοθεραπεία τη βοήθησε να αλλάξει αυτές τις αντιλήψεις: «Δεν είναι οι άνθρωποι το πρόβλημα, αλλά τα θέματα που μας πληγώνουν βάσει των τραυμάτων που έχουμε. Όσες πόρτες και να κλείσεις, αυτό το pattern που έχεις θα σου ξαναχτυπήσει την πόρτα. Εκτός κι αν τα τραύματά σου είναι μαλακά, που τότε μπορούν να πάνε και όλα ομαλά. Δεν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους, δυστυχώς».

Η Τέχνη που σε αλλάζει

Με χαρτογραφημένη τη στάση της απέναντι σ’ αυτό που επέλεξε να κάνει, όντας μια ηθοποιός υψηλών αξιώσεων, είχε πάντα ξεκάθαρους σκοπούς: «Αν δε νιώθεις ότι αυτό που λες έχει έναν αντίκτυπο και ότι μπορεί να αλλάξει λίγο τον τρόπο σκέψης έστω κι ενός ανθρώπου την ώρα που το ακούει, δεν έχεις λόγο να κάνεις αυτήν τη δουλειά. Δηλαδή, μετά λες ψέματα στον εαυτό σου. Αν τα έργα ως αφετηρία δεν μπορούν να αγγίξουν την αλλαγή της σκέψης και δε δημιουργούν τον χώρο για να δεχτεί κάποιος την άποψη ενός άλλου, δεν μπορεί κανείς να είναι και πιο ανοιχτός στο συναίσθημα. Γι’ αυτό βλέπουμε τέτοια απανθρωπιά στις μέρες μας: επειδή ο τρόπος σκέψης είναι πάρα πολύ στενός. Το να δεχτεί ένας θεατής ότι υπάρχει και μια άλλη αντίληψη, είναι μια πολύ σημαντική μετακίνηση που μπορεί να γίνει. Ξέρετε, υπάρχουν κάποια έργα και σκηνοθέτες που αυτοσκοπός τους είναι να φέρουν τη νέα πρωτοπορία, να βρουν τον διαφορετικό τρόπο έκφρασης, να εξελίξουν το θέατρο, αλλά καμιά φορά και η απλότητα -όπως στο “The Doctor”- είναι υπεραρκετή. Ο αυτοσκοπός τού να “πάμε την Τέχνη μπροστά” κάπου μέσα μου έχει ηρεμήσει. Με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο το πώς θα μπορέσω να μετακινήσω τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Αυτήν τη δουλειά την κάνω τόσο γι’ αυτό, αλλά και γιατί για μένα είναι ο μοναδικός τρόπος ψυχοθεραπείας, που δεν είναι κι ένας έντιμος λόγος».

Το “Maestro” επιστρέφει

Στη σπουδαία παραγωγή Παπακαλιάτη στους Παξούς, η Στεφανία συνδέθηκε πάρα πολύ με τον δικό της ρόλο, αυτόν της μητέρας που χάνει ένα παιδί πριν γεννηθεί, με την ίδια ν’ αναγνωρίζει ότι αυτός είναι ένας πόνος πολλών γυναικών. «Κατά τ’ άλλα, και ο αγώνας αυτός, δύο παιδιών ερωτευμένων από την επαρχία, και το τι γίνεται στα σπίτια των γυναικών που κακοποιούνται, και το πώς ένα ζευγάρι προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό τον γάμο του, και αυτή η ιστορία του Χριστόφορου, ενός 40άρη που ακόμα ψάχνει να βρει τα πατήματά του, είναι αξιομνημόνευτες. Τώρα, στον δεύτερο κύκλο, αυτή η ιστορία που με “τραβάει” πιο πολύ, πέρα από τη δική μου σαφώς, είναι της Χαρούλας Αλεξίου», μου λέει. Τα γυρίσματα δεν έχουν τελειώσει ακόμα και, αυτήν τη στιγμή, καθώς μεταβαίνει και η ίδια στο νησί, υπάρχει ακόμα ένα μεγάλο τμήμα της ιστορίας που πρέπει να ολοκληρωθεί, η οποία αλλάζει, αποκτά ακόμα περισσότερο βάθος και ουσία: «Η μεγάλη μου έκπληξη στο νέο σενάριο που έγραψε ο Χριστόφορος είναι ότι, ενώ θα περίμενε κανείς, για λόγους εμπορικούς, να διαλέξει τον εύκολο δρόμο, αντ’ αυτού κινήθηκε σε μονοπάτια πολύ πιο δύσκολα, αλλά πολύτιμα καλλιτεχνικά, εμβαθύνοντας στις σχέσεις. Υπάρχουν κάποιες ανατροπές, αλλά όχι τόσες όσες θα περίμενε κανείς από τον δεύτερο κύκλο του “Maestro”. Όταν κάποιος το παρακολουθήσει και μείνει μέχρι το τέλος, θα έχει κερδίσει πολλά περισσότερα από απλά να του ανεβοκατέβαινε η αδρεναλίνη. Εμένα αρχίζει και μου θυμίζει απίστευτα άξιες παραγωγές του εξωτερικού, που δε φοβούνται τον χρόνο στα πράγματα. Στον δεύτερο κύκλο, η μεγάλη μου χαρά ήταν ότι ο Χριστόφορος με έπαιρνε πιο συχνά τηλέφωνο να ρωτήσει τη γνώμη μου για τις ιδέες του. Ζήσαμε μια πιο ζωντανή καλλιτεχνική σχέση, στο γράψιμο κυρίως. Εντάξει, στην υποκριτική τα βρίσκαμε ούτως ή άλλως! Με τον τρόπο του με έκανε να συμμετέχω ακόμα περισσότερο σε αυτό».

Ο mega ρόλος της γιατρού

Πρωταγωνίστρια και στο “The Doctor” του Robert Icke, την κορυφαία παράσταση της χρονιάς, πέρασε το προηγούμενο διάστημα και από τη Θεσσαλονίκη, ολοκληρώνοντας πρόσφατα τις ερμηνείες της επί του σανιδιού στο Βασιλικό Θέατρο. Καθότι όλα τα σημαντικά θεατρικά έργα αφορούν την κοινωνία, είδαμε ότι ο βαθμός δυσκολίας διά χειρός της εκπληκτικής Κατερίνας Ευαγγελάτου προέκυπτε από το ότι η εν λόγω παραγωγή εμβαθύνει ταυτόχρονα και παράλληλα σε πολλές παθογένειες. «Το εντυπωσιακό στο “The Doctor” είναι το πώς όλα τα ζητήματα τίθενται μαζί την ίδια στιγμή. Αυτό αντηχεί φυσικά τον παραλογισμό της κοινωνίας που ζούμε, όπου θεωρούμε αυτονόητο ότι η ανθρώπινη ζωή είναι το μεγαλύτερο αγαθό και η μεγαλύτερη αξία για την οποία πρέπει να παλεύει κάποιος, πόσο μάλλον μία γιατρός, αλλά κάτι τέτοιο φαίνεται να μην ισχύει. Στο έργο μαρτυρούμε ότι αυτή η γιατρός θα έπρεπε απλά να σώσει τη ζωή ενός κοριτσιού, αλλά τελικά πως αυτό δεν είναι το προφανές. Και αυτό αποτελεί μια τεράστια υποκρισία της κοινωνίας μας, μαζί με το πόσο ρόλο παίζει που είναι γυναίκα και προχωράει στην επιλογή που κάνει, να μην επιτρέψει σ’ έναν ιερέα να διαβάσει τη μικρή, γιατί υπάρχει ακόμα η ελπίδα ότι μπορεί να “γυρίσει”. Κι εδώ είναι το ενδιαφέρον: ενώ αρνείται κατά κάποιον τρόπο τη θρησκεία και τον παπά να μπει μέσα και να ελαφρύνει την ψυχή της κοπέλας, την ίδια στιγμή πιστεύει σ’ ένα θαύμα, πως τα αντιβιοτικά θα πιάσουν και θα αλλάξουν την πορεία της υγείας της. Ο συγγραφέας πραγματεύεται τόσο έξυπνα το δικαίωμα στην επιλογή - από τη σεξουαλικότητα μέχρι τη θρησκεία, οποιαδήποτε επιλογή ενός ανθρώπου που δεν επιβαρύνει τον δίπλα του. Βλέπουμε ότι, όταν το δικαίωμα στην επιλογή παύει να είναι πρωταρχική αξία, τότε σταματάει να είναι πρωταρχική αξία και η ανθρώπινη ζωή. Γιατί σημασία έχουν άλλα πράγματα: το κέρδος, η φήμη, το “τι θα πούμε στους άλλους”, η υστεροφημία… Και τελικά, αντιλαμβανόμαστε ότι η καθεμία κοινωνική ομάδα, όσο υπερασπίζεται τον εαυτό της -που δεν μπορεί να κάνει και διαφορετικά-, τόσο φαίνεται ότι χάνει το δίκιο της με έναν τρόπο. Στην παράσταση δεν προλαβαίνεις καλά να τα σκεφτείς όλα αυτά, γιατί το ένα σχήμα σε χτυπάει κατακούτελα αμέσως μετά το άλλο, και αρχίζεις και χάνεις την αίσθηση του ποιος είσαι και τι πιστεύεις. Όλοι μοιάζουν να έχουν δίκιο ταυτόχρονα. Πολύ, πολύ έξυπνο έργο. Εμείς, να φανταστείς, ακόμα το ανακαλύπτουμε».

Ευτυχία σε δυστυχισμένους καιρούς

Περνώντας στα σχέδιά της γι’ αυτό το καλοκαίρι, η παράσταση «Ηρακλής Μαινόμενος», που θα ανέβει στην Επίδαυρο, με τη Στεφανία να αποτελεί μέλος του εξαιρετικού καστ, θέτει στο επίκεντρο το ερώτημα: «Ποιος άνθρωπος γεννήθηκε τόσο δυστυχισμένος;» Έτσι, μας δίνεται η αφορμή να συζητήσουμε για το αν η ίδια θεωρεί πως σήμερα γεννιούνται δυστυχισμένοι άνθρωποι. «Ακόμα χειρότερα. Θεωρώ ότι γεννιούνται άνθρωποι οι οποίοι δε γνωρίζουν πόσο δυστυχισμένοι είναι και κρύβονται πίσω από συνήθειες, από κοινωνικά πλαίσια αρεστά, πίσω από τη μεγάλη μάστιγα του “πόσο καλά περνάμε”, ενώ υπάρχει μεγάλο σκοτάδι εκεί έξω. Υπάρχει κόσμος που το πρωί ξυπνάει δυστυχισμένος και δεν ξέρει γιατί είναι έτσι, ενώ όλα του πάνε καλά. Τελικά, υπάρχει μία στρεβλή εικόνα του τι είναι ευτυχία. Δηλαδή, πολύς κόσμος θεωρεί ότι έχει πετύχει τον σκοπό της ζωής του αν έχει κάνει παιδιά και οικογένεια, ενώ δεν είναι για όλους αυτό κάτι που θα του προσφέρει πραγματική ευτυχία. Νομίζω ότι ο κόσμος από αυτό πάσχει περισσότερο: από το να μην ξέρει τι προκαλεί τη δυστυχία του. Τη δική μου την ευτυχία αυτήν τη στιγμή τη δημιουργούν οι ήρεμες στιγμές, η εκτίμησή τους και το τι έχω πετύχει έως τώρα. Κι εννοώ σε προσωπικό επίπεδο, σε φίλους, σε σχέση με τη φύση. Σε πράγματα απλά. Την ευτυχία δεν τη βλέπω σαν κάτι απρόσιτο - είναι δίπλα μας», απαντάει.

«Το τελευταίο καταφύγιο»

Σήμερα, την προβληματίζει πάρα πολύ η απανθρωπιά, το πώς έχει νομιμοποιηθεί το “πατώ επί πτωμάτων” είτε σε εθνικά επίπεδα ως εξωτερική πολιτική είτε στις ανθρώπινες σχέσεις ή η απληστία. «Όλα αυτά με θυμώνουν και νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικό του κάθε καλλιτέχνη να αντιδράει με αυτόν τον τρόπο. Οι άνθρωποι που επιβιώνουν καλύτερα είναι αυτοί που δεν τους απασχολεί η όλη κατάσταση. Η Τέχνη είναι το τελευταίο καταφύγιο ανθρωπιάς. Γι’ αυτό και κάπως νομίζω ότι δε θα καταφέρω να την εγκαταλείψω. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μπορεί να με εγκαταλείψει αυτή, αλλά εγώ δε νομίζω. Όταν κάποιος άνθρωπος εκτιμάει και έχει δει το δώρο που ονομάζεται “ψυχή” ενός ανθρώπου, η μόνη του παρηγοριά μπορεί να είναι η Τέχνη, γιατί όλα τα άλλα πράγματα στη ζωή έχουν να κάνουν με την απόλαυση. Την εξερεύνηση της πολύπλευρης έννοιας της ψυχής μόνο μέσα από την Τέχνη μπορεί να την πετύχει κάποιος. Και πιστεύω ότι, αν -έστω και λίγο- την έχεις οσμιστεί, δεν μπορείς να την εγκαταλείψεις. Συνέχεια σκάβεις να βρεις την έννοιά της. Πολλοί την έχουν απαρνηθεί την έννοια της ψυχής, κι αυτό είναι μια από τις πηγές της δυστυχίας: το να ευχαριστιέσαι πολύ λίγα κομμάτια αυτού του δώρου. Ακόμα έχω τη ρομαντική αίσθηση ότι η Τέχνη μπορεί να περάσει τα μηνύματά της και να αφυπνίσει συνειδήσεις, αρκεί η πρόθεσή της να μην είναι τόσο εμφανής. Νομίζω ότι πρέπει να το κάνει ύπουλα, όπως οι πίνακες των μεγάλων ζωγράφων, που δε σου “φωνάζουν”. Και φυσικά, μπορεί να έχει επίδραση μόνο στους ανθρώπους που έχουν τη διάθεση να την αναζητήσουν».

Credits 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΝΑΚΗΣ (10ΑΜ )

STYLING ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΟΥΚΛΙΑΣ (D-TALES)

HAIR & MAKE UP ΔΗΜΗΤΡΑ ΑΛΤΑΝΗ (D-TALES)

EYXAΡΙΣΤOYME TO ΞENOΔOXEIO THE DOLLI ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗΣ

Kεντρική φωτογραφία: Bodysuit πουκάμισο και φούστα Elisabetta Franchi, Grigio 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ 2024