Ο Νικόλας Κουτσοδόντης είναι ποιητής και μεταφραστής με καταγωγή από την Άνδρο, που επέλεξε να ζει στη Θεσσαλονίκη. Αυτό που αγαπά περισσότερο στη δουλειά του είναι το γεγονός ότι του επιτρέπει να αγκαλιάσει αυτό που κουβαλά η ψυχή του και να μοιραστεί με ανθρώπους που ουδέποτε θα γνωρίσει κι ωστόσο αυτοί θα βρουν, πιθανώς, ένα κομμάτι του εαυτού τους στα λόγια του. Όπως μου εκμυστηρεύτηκε, στο μέλλον θα ήθελε να γνωρίσει καλύτερα τον κόσμο και να είναι πιο μαλακός με τους ανθρώπους. Η μεγαλύτερη επιτυχία του θα είναι να επιτελέσει τον στόχο κάθε συγγραφέα, που για τον Walter Benjamin είναι να παράξει άλλους συγγραφείς. Εύχεται, λοιπόν, να συμβάλλει κι άλλα ανθρώπινα πλάσματα να δοκιμάσουν και να πάνε παρακάτω την Ελληνική ποίηση.
Παρακάτω, ο ίδιος μάς συστήνεται καλύτερα και μας ξεναγεί στη δική του Θεσσαλονίκη μέσα από 15+1 στάσεις!
Who is Who
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στη γειτονιά της Νεάπολης Εξαρχείων. Από τα παιδικά μου χρόνια η εικόνα της πόλης ήταν ο συνδυασμός των πεύκων του Λυκαβηττού με την έντονη κίνηση της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, οι άνθρωποι και τα αμάξια που με τα χρόνια αλλάζουν σάμπως συγχρονισμένα. Το νησί, η ιδιαίτερη πατρίδα Άνδρος, ήταν κοντά, αλλά και πολύ έντονα εντός της ζωής μας στην πρωτεύουσα.
Σπούδασα Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Η επιστήμη μου μού χάρισε έναν τρόπο σκέψης, μια βάση που σταθερά καθορίζει την αντίληψη μου, αλλά κι ένα εργαλείο ερμηνείας του κόσμου, που αργότερα θα έβαζε τα θεμέλια και στην συγγραφική μου δραστηριότητα.
Επέλεξα να ζω στη Θεσσαλονίκη γιατί είναι ο ήρεμος τόπος που θα γράψω τα επόμενα βιβλία μου. Ίσως τις νύχτες σε ένα παγκάκι στη Νέα Παραλία, χαζεύοντας τα καράβια του Θερμαϊκού, ίσως και απλώς βαδίζοντας στην Εγνατία, στη γειτονιά της Σβώλου, στην Κασσάνδρου, στο Καραμπουρνάκι, στο Ντεπώ.
H Θεσσαλονίκη έχει βαριά ιστορία στην Ελληνική λογοτεχνία. Παραμένει πάντοτε η πόλη του Ασλάνογλου, του Χριστιανόπουλου, του Ιωάννου και ως σήμερα ανθεί και προσφέρει το έδαφος να γραφούν και πάλι θαυμάσιες σελίδες στα ελληνικά γράμματα. Είναι προνόμιο να ζω σε αυτόν τον μαγικό τόπο και τιμή να συμβάλλω όσο μπορώ από την Εταιρεία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, τον φορέα που ίδρυσαν τέτοιες κορυφές όπως η Ζωή Καρέλλη, ο Μανόλης Αναγνωστάκης και ο Κλείτος Κύρου.
Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόληση μου με την ποίηση ήταν τα πρώτα μου διαβάσματα στα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι ο προορισμός της ζωής μου ήταν να γράφω, σε αυτό όμως συνέβαλε η σχολή μου και η εργασία που έκανα πάνω στο μυθιστόρημα «Θύματα ειρήνης» του Βασίλη Βασιλικού. Όλως τυχαίως, το βιβλίο αυτό είναι πλημμυρισμένο από Θεσσαλονίκη. Αργότερα αυτό που καθόρισε την πορεία μου ήταν η φοίτηση στο ποιητικό εργαστήρι του Ιδρύματος Τάκης Σινόπουλος και, μετά την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου, η γνωριμία με τους δασκάλους μου, που πλέον δεν βρίσκονται εν ζωή, τον Χριστόφορο Λιοντάκη και τον Κώστα Παπαγεωργίου.
Τα ποιήματα που γράφω έχουν να κάνουν συχνά με την εμπειρία ενός ΛΟΑΤΚΙΑ+ άντρα στην Ελλάδα του σήμερα, αλλά και με την συνειδητή καταγραφή της ζωής από την σκοπιά ενός χαμηλά αμειβόμενου εργαζόμενου, που τα βγάζει πέρα αρκετά δύσκολα. Στα ποιήματά μου φιλοδοξώ να μιλήσω για την διαρκή κίνηση, την αλλαγή, την ανάγκη για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς βία, διακρίσεις, πολέμους, όπου η καθεμιά και ο καθείς θα μπορεί να αναπτύξει την προσωπικότητα του ελεύθερα και να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο το καλύτερο κομμάτι του εαυτού του.
Το νέο μου βιβλίο «Ίσως φύγεις στο εξωτερικό» πραγματεύεται την ερωτική και συντροφική σχέση μεταξύ δυο νέων αντρών στην Ελλάδα του σήμερα. Μιλά για την ανάγκη της τρυφερότητας και την αντιλαμβάνεται ως πολιτική, αλλά ταυτόχρονα μιλά για «της χώρας το λίμνασμα», την αίσθηση οτι το μέλλον και η προοπτική απουσιάζουν από τον τόπο.
About Thessaloniki
Η αγαπημένη μου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι το Φάληρο, όπου και ζω. Τόσο δίπλα στη θάλασσα, έχοντας ενδιάμεσα σειρά τα εβραϊκά νεοκλασικά της Λεωφόρου Όλγας και πιο πάνω, στη Λεωφόρο Στρατού, τον φούρνο με το καλύτερο ψωμί της πόλης, τον Φούρνο του Σαμ.
Το σημείο της πόλης όπου έχω την πιο ξεχωριστή ανάμνηση είναι η γειτονιά του Βαρδάρη. Υπήρξε μια φορά που ερωτεύτηκα πολύ και μια νύχτα συγκεκριμένη που το κατάλαβα. Δεν έχω ξαναπεράσει από αυτόν τον δρόμο.
Ξεκινάω τη μέρα μου με καφέ στο βιβλιοπωλείο των Ακυβέρνητων Πολιτείων. Είναι το ιδανικό σημείο για διάβασμα και συνάντηση με φίλους λογοτέχνες.
Ένα εστιατόριο όπου απολαμβάνω να τρώω είναι η Ταραντούλα, στην οδό Ολύμπου με vegan φαγητό, παρότι δεν ακολουθώ αυτήν τη διατροφική συνήθεια, και τα Καλαμαράκια του Αρίστου στα Λαδάδικα.
Kαι για ποτό στο Ήλεκτρον Café, στο Belleville sin patron στην περιοχή της Ροτόντας, στο Baraka Bistrot Café στην Ναυαρίνου και στο Art Core στην περιοχή της Ρωμαϊκής αγοράς.
Ένα κτίριο που πάντα θαύμαζα είναι το παλιό Αρχαιολογικό Μουσείο, το πανέμορφο Γενί Τζαμί στη γειτονιά του Φαλήρου.
Περνάω τον ελεύθερο μου χρόνο διαβάζοντας μέχρι αργά στον αναγνωστήριο του ΑΠΘ.
Ένα αξιοθέατο/σημείο στο οποίο θα ξεναγούσα κάποιον γνωστό μου από άλλη πόλη είναι τα στενά στην Άνω Πόλη, το Τσινάρι, τα Κάστρα και φυσικά η Λεωφόρος Νίκης ως το παλιό λιμάνι.
Όταν θέλω να αποφορτιστώ, το καταφύγιο μου είναι ένας ήρεμος περίπατος στη Νέα Παραλία.
