Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου ζει μέχρι και σήμερα. Σε ηλικία 19 ετών άρχισε να παίζει μουσική ως ερασιτέχνης και κατόπιν ασχολήθηκε επαγγελματικά με το χώρο της μουσικής βιομηχανίας και των διοργανώσεων. Από τα χρόνια της εφηβείας του και έπειτα θυμάται τον εαυτό του με μια βαλίτσα δίσκους στο χέρι να ταξιδεύει σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Είναι περήφανος πατέρας, αυτοδημιούργητος, μία πολύπλευρη προσωπικότητα με έντονη πολιτιστική δράση και η "ψυχή" των Kapani Project και Music Showcase of Greece.

Παρακάτω o Κωνσταντίνος Τίκης μας ξεναγεί στην πόλη που αγαπά μέσα από τα μάτια του...

Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στην περιοχή της Άνω Τούμπας. Σε μια κλασική ελληνική γειτονιά, όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες. Τότε οι γείτονες λέγανε καλημέρα και τα παιδιά παίζαμε στους δρόμους, στα πάρκα ακόμη και σε ένα κράσπεδο. To πρώτο πράγμα που μου 'ρχεται στο μυαλό από τον εαυτό μου είναι να παίζω μπίλιες, κρυφτό, τζαμί και κάρτες με αυτοκίνητα με τους φίλους μου. Τριγυρνούσα στο λόφο της Τούμπας, έναν λόφο με πανάρχαια ιστορία και εξερευνούσα τις σπηλιές μαζί με τους κολλητούς μου, με τους οποίους μέχρι και σήμερα ήμαστε μαζί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να τρυπώνουμε στα ρεμπετάδικα της εποχής και να χαζεύουμε στα κρυφά τους οργανοπαίκτες να παίζουν με τις κιθάρες, τα μπαγλαμάδακια και τα μπουζούκια τους. Έτσι διασκεδάζανε οι μεγάλοι. Όμως τη Θεσσαλονίκη τη γνώρισα στις καθημερινές εξορμήσεις στο κέντρο. Έμπαινα μέσα στο 14άρι και περνούσα βλέποντας τον πύργο του ΟΤΕ σαν ένα διαστημόπλοιο στα τότε παιδικά μου μάτια, όπως και το φωτεινό παπούτσι του Καρύδα, το οποίο παρομοίαζα με το φωτεινό παπούτσι του γίγαντα. Όλα αυτά στον δρόμο για το εργαστήριο χαρακτικής του πατέρα μου, στη Μητροπόλεως. Στις μέρες μας, όταν πια περνάω από την Τούμπα, βλέπω ότι σχεδόν δεν έχει αλλάξει τίποτα, μπορεί αντί για μονοκατοικίες να βλέπεις μεγάλα, γκρίζα κτήρια, όμως πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι ίδιοι.

Η αγαπημένη μου γειτονιά παραμένει η Τούμπα των παιδικών μου χρόνων. Αν μπορούσα να την έχω μπροστά όπως τότε, (και να ήμουν ξανά παιδί), δε θα την άλλαζα με τίποτα.

Σαν παιδί ο κόσμος μου ήταν το παιχνίδι. Εκεί μέσα βρίσκονταν και τα όνειρα μου. Επομένως δεν είχα κάποια τρελή επιθυμία σαν πιτσιρικάς. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει χαρακτηριστικά ''Ό,τι ονειρεύεσαι ή ό,τι σκέφτεσαι να το κάνεις... ξεκίνα και κάντo". Το θράσος εμπεριέχει ευφυΐα, δυναμική και μαγεία. Μπορείς να πεις ότι η πρώτη μου επαφή με αυτό που αγάπησα στην πορεία, συνέβη στα 13 μου, όταν ανακάλυψα την κασέτα και φυσικά, το walkman. Πνεύμα αντιλογίας και υπερβολικά κοινωνικός, έσκασα μια φορά στο σχολείο με το walkman μου και έφαγα τιμωρία από τον δάσκαλο, γιατί το μοίραζα στα άλλα παιδιά. Ένα άλλο απόγευμα, καθώς γύρισα σπίτι, βρήκα τέσσερα μεγάλα ηχεία, έναν ενισχυτή και ένα πικ απ. Ένιωσα ότι ήρθαν από το διάστημα. Το επεξεργάστηκα, περίεργος για το πώς μπορεί να βγαίνει ο ήχος μέσα από αυτό το πράγμα και αφού το πλησίασα στα κρυφά, το έβαλα στη διαπασών και οι πρώτες φασαρίες με τους γονείς και τους γείτονες είχαν ήδη ξεκινήσει. Έτσι, ήξερα τι δρόμο θα ακολουθήσω. Αργότερα θα το έβρισκα ξανά ως έφηβος στα δισκάδικα της πόλης και θα το εξερευνούσα από άκρη σε άκρη. 

Κάπως έτσι σπούδασα σε Σχολή Μουσικής Τεχνολογίας και Μάρκετινγκ. Αλλά ένα χαρτί δε μπορεί να σου χαρίσει τις εμπειρίες που σου δίνουν άλλα πράγματα. Παράλληλα με τη Σχολή μου άρχισα να διοργανώνω τις δικές μου βραδιές στις μουσικές σκηνές της εποχής κάπου στο 2001 καλώντας διεθνείς καλλιτέχνες ακόμα και σε χώρους που δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις, λίγα ηχεία καλή παρέα και διψασμένοι νέοι για μουσική ήταν το σκηνικό της εποχής... Έπειτα ξεκίνησα να γράφω τη δική μου μουσική, να την κυκλοφορώ σε εταιρίες του εξωτερικού, να την παρουσιάζω σε όλο τον κόσμο. Μέχρι σήμερα κάνω το ίδιο. Έφτασα στο σημείο που ήθελα και η αναγνώριση ήρθε ακόμα και από το εξωτερικό. Από clubs, φεστιβάλ, μέχρι μέγαρα μουσικής, αποθήκες και λιμάνια. Τα ταξίδια στο εξωτερικό με έφεραν σε επαφή με ξένες κουλτούρες, καλλιτέχνες από όλο το κόσμο και διαφορετικές αντιλήψεις για την τέχνη.

Το 2008 μετά από μια έντονη πορεία στο εξωτερικό, επέστρεψα στην πόλη. Τότε ένιωσα την ανάγκη να δημιουργήσω μια εταιρία παραγωγής και διοργάνωσης εκδηλώσεων. Σκέφτηκα πως είναι σπουδαίο να στήνεις μια παραγωγή, να δημιουργείς το περιβάλλον, τις συνθήκες για να παρουσιάσουν το έργο τους οι καλλιτέχνες. Είμαι ανθρώπους που ζω και κυκλοφορώ στην πόλη. Συνεπώς, τα σημεία που επιλέγω είναι χώροι που ταυτίζονται με το προφίλ του εκάστοτε πρότζεκτ, έχουν δηλαδή χαρακτηριστικό το εναλλακτικό στοιχείο αλλά παραμένουν ενταγμένα στο αστικό τοπίο. "Μύρισα" στην αστική ατμόσφαιρα την ανάγκη των νέων δημιουργών για καλλιτεχνική έκφραση και επικοινωνία του έργου τους αλλά και την ανάγκη του κοινού να έρθει σε επαφή με την σύγχρονη καλλιτεχνική ενέργεια της πόλης. Ήθελα πάντα το διαφορετικό, ενάντια στο κατεστημένο. Οι παραγωγές μου ήθελα να ξεχωρίζουν για την επιλογή του χώρου, αλλά και το concept. Είναι καλό μια παραγωγή να παρουσιάζει και άλλες μορφές τέχνης, εκτός της μουσική και έτσι, απευθυνόμενος καταρχάς σε καλλιτέχνες που βρίσκονταν εκτός καλλιτεχνικών κύκλων και γκαλερί, με άξονα την μουσική και τα εικαστικά, γεννήθηκε το Art is Hard. Στα 6 χρόνια ζωής του φιλοξένησε πάνω από 2500 καλλιτέχνες και πραγματοποιήθηκε σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Κρήτη. Οι εποχές σκληρές, η οικονομική και η ανθρωπιστική κρίση προ των πυλών, αλλά ποτέ δεν το ένιωσα έτσι. Για μένα τα αποτελέσματα μιας κρίσης είναι δύο, οι δυσκολίες και οι ευκαιρίες.

Για να πραγματοποιήσεις ένα project χρειάζεται πάθος και μεράκι, πάθος για την πόλη που ζεις. Το 2016 ένιωσα ότι από την πόλη έλειπε το αυθόρμητο, το καινούργιο, το διαφορετικό το σύγχρονο μέσα από το πρίσμα του παραδοσιακού. Πώς αναβιώνεις την ιστορικότερη αγορά της Θεσσαλονίκης; Φέρνοντας τον νέο κόσμο σε επαφή με αυτή μέσα από την τέχνη. Αυτό κάναμε το 2016. Μέσα από την εμπειρία μου στον χώρο του πολιτισμού και της μουσικής σχημάτισα μια ομάδα δημιουργικών ανθρώπων και ξεκινήσαμε το Kapani Project. Το στοίχημα ήταν μεγάλο. Δεν δημιουργήσαμε από το μηδέν τη δική μας ατμόσφαιρα, αλλά βασιστήκαμε πάνω σε αυτή της αγοράς. Στην αλληλεπίδραση των καλλιτεχνών και των εμπόρων της αγοράς, στη μοναδικότητα του να βλέπει ένας έμπορας να εξελίσσεται ένα performance μπροστά στα φρούτα του, στον παλμό της μουσικής που έκανε τον κόσμο να μας ακολουθήσει. Μέσα από τρεις διοργανώσεις το Kapani Project φιλοξένησε πάνω από 300 καλλιτέχνες από όλη την Ελλάδα και Ευρώπη, 15.000 κόσμο, και κάπως έτσι καθιερώθηκε ως ένα από τα πιο αγαπητά γεγονότα της Θεσσαλονίκης. Φέτος, η διοργάνωση θα είναι διήμερη, με ένα ξεχωριστό line up από όλο το φάσμα της μουσικής και θα πραγματοποιηθεί στις 5 και 6 Οκτωβρίου, στο πλαίσιο των Δημητρίων. 

Όταν πρωτοξεκινήσαμε, στην πρώτη διοργάνωση υπήρχε μια ανασφάλεια και ένας ενδοιασμός στους ανθρώπους της αγοράς για το τι πρόκειται να συμβεί. Δε θα ξεχάσω ποτέ, όταν άρχισαν τα πρώτα performances του Kapani Project, το πώς βίωναν οι ίδιοι το πρωτόγνωρο αυτό για εκείνους εγχείρημα, το πώς οι καλλιτέχνες ξεπέρασαν, όποιες δυσκολίες είχαν. Τα πρόσωπα τους και την αγάπη που έδωσαν σε αυτό που αντίκρισαν. Και δεν ήταν μόνο αυτοί. Ήταν ο κόσμος που γέμισε τα στενά, οι άνθρωποι που το στήριξαν από την πρώτη στιγμή και ολόκληρη η πόλη που το αγκάλιασε. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είχα την δυνατότητα να δουλέψω με ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι για το έργο τους. Είναι ευλογία να συνεργάζεσαι με άτομα που έχουν ιδέες, γνώσεις και μοιράζονται το όραμα σου. Είναι συναρπαστικό μέσα από αυτές τις συνεργασίες να συναντούμε όλους εσάς. Πάμε για τέταρτη χρονιά να μοιράσουμε ξεχωριστές εμπειρίες στην πόλη αλλά και έξω από αυτήν.

Η μουσική σκηνή στη Θεσσαλονίκη απαρτίζεται από εξαιρετικά ταλαντούχα άτομα, στα οποία, όμως, δεν δίνεται η απαραίτητη προσοχή και βοήθεια, ώστε να καταφέρουν να πάνε ένα βήμα παραπέρα, με αποτέλεσμα να μοιάζει πολύ δύσκολο να ανθίσει και πάλι στις μέρες μας, όπως είχε συμβεί κάποτε. Όταν έχεις ένα συγκρότημα και ξεκινάς να βλέπεις τη διπλανή μπάντα, που είναι στην ίδια φάση με εσένα, ως ανταγωνιστή και όχι ως συνοδοιπόρο, τότε υπάρχει πρόβλημα από την αρχή. Οι μουσικοί σήμερα νιώθω, ότι τους νοιάζει περισσότερο να είναι επάνω στη σκηνή και όχι να κάνουν κάτι συλλογικά γι' αυτήν. Πάντως, είναι αλήθεια ότι η Θεσσαλονίκη τον τελευταίο καιρό επενδύει πολύ στα φεστιβάλ και σε δράσεις εξωστρέφειας, προσπαθεί να δημιουργήσει πόλο έλξης για μουσικό τουρισμό και σε ένα μεγάλο ποσοστό τα έχει καταφέρει. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, ότι εδώ λαμβάνει χώρα το μεγαλύτερο ροκ φεστιβάλ, όπως και το μεγαλύτερο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής της χώρας, πράγμα που δίνει μια μοναδική ταυτότητα στην πόλη και τη σκηνή της.

Δημιουργικά πάντως η Ελλάδα διανύει μια καλή εποχή, ακούω αρκετές μπάντες που μας στέλνουν υλικό για να λάβουν μέρος στο Music Showcase και μπορώ να πω, ότι είμαστε σε πολύ πολύ καλό επίπεδο. Η μουσική βιομηχανία στη σύγχρονη εποχή βρίσκεται σε ένα κρίσιμο στάδιο. Οι συνεχόμενες μειώσεις των πωλήσεων, η αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου και οι τεχνολογικές εξελίξεις της εποχής διαμορφώνουν ένα περιβάλλον με μεγάλο βαθμό αβεβαιότητας. Η πολιτεία πρέπει να πάρει ως παράδειγμα τι γίνεται στο εξωτερικό, το πώς νοιάζονται εκεί τους μουσικούς τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δημιουργία ''σπιτιών της μουσικής'', όπου γίνονται δωρεάν σεμινάρια στη μουσική παραγωγή και υπάρχουν χώροι ηχογραφήσεων και στούντιο για δωρεάν πρόβες όσον αφορά τις μπάντες. Σκοπός ιερός οι νέοι δημιουργοί να έχουν ένα χώρο να καταφύγουν και ένα κανάλι να διοχετεύουν τα έργα τους ώστε να φτάσουν με άλλη ταχύτητα στο ευρύ κοινό αλλά και τους πιο εξειδικευμένους επισκέπτες. Έπειτα από πολλά παρόμοια φεστιβάλ που παρακολούθησα στη εξωτερικό, πήρα την απόφαση μαζί με τη δημιουργική μου ομάδα για πρώτη φορά στην Ελλάδα να πραγματοποιήσουμε το Music Showcase of Greece, φέρνοντας Έλληνες καλλιτέχνες σε επαφή με εκπροσώπους της διεθνούς μουσικής βιομηχανίας. Σε ένα υψηλών προδιαγραφών μουσικό Forum με συναυλίες παράλληλες δράσεις και ένα Συνέδριο για θέματα επάνω στη μουσική.

Το αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι η παραλία. Δεν υπάρχει στην Ελλάδα πόλη που να διαθέτει 5 χιλιόμετρα αξιοποιημένο και αναπλασμένο παραλιακό μέτωπο. Η παραλία είναι προορισμός μου, όταν θέλω να απολαύσω τον ήλιο και τη θάλασσα. Εκεί ηρεμώ βλέποντας τον ουρανό να χάνεται στον ορίζοντα. Είναι το πρώτο μέρος που θα πάω με τον γιο μου, όταν θέλει να κάνει πατίνι ή ποδήλατο. Το ιστορικό κέντρο από την άλλη, στο οποίο ζω τα τελευταία 10 χρόνια, με ένα μικρό διάλειμμα, είναι πραγματικά ο τόπος των αντιθέσεων. Τόσο όμορφο, τόσο ενεργειακό αλλά την ίδια στιγμή αισθάνομαι ότι μερικές φορές θέλω να πατήσω ένα κουμπί και να βρεθώ μακριά από αυτό.

Το στέκι μου είναι το προσωπικό μου γραφείο. Εκεί μπορεί να με βρει κανείς 12 ώρες την ημέρα να δουλεύω τις ιδέες για τα projects που θα έρθουν.

Ένας χώρος που ξεχωρίζω στην πόλη είναο το Μέγαρο Μουσικής, ένα από τα "σύμβολα" της Θεσσαλονίκης, με άριστη αρχιτεκτονική, εναρμονισμένο άψογα με το περιβάλλον, τον ήλιο, τη θάλασσα, τον ουρανό. Βέβαια, η Θεσσαλονίκη από μόνη της είναι ένα μουσείο. Σε κάθε δρόμο μπορείς να βρεις κάτι από το παρελθόν, σε κάθε στενό μπορείς να δεις ένα πανέμορφο γκράφιτι κάπου ανώνυμου καλλιτέχνη. Η έμπνευση δε "χωράει" μέσα σε τοίχους.

Για φαγητό μου αρέσει ο Γαλέριος, γιατί συνδυάζει άψογα μπαρ και εστιατόριο. Μου αρέσει και η Μούργα για τα πιάτα της με ψάρια ενώ ένα μέρος που ανακάλυψα πρόσφατα είναι το Τάρτι, σε ένα δρομάκι πίσω από την Εθνικής Αμύνης, όπου θα βρεις το πιο φρέσκο χταπόδι στην πόλη.

Δεν συνηθίζω να βγαίνω αρκετά έξω. Όταν παίζω μουσική, οι βραδιές είναι τόσο έντονες που μέχρι να έρθει η επόμενη εμφάνιση νιώθω γεμάτος. Προτιμώ μικρά μπαρ με ποιοτικό ποτό και καλαίσθητο κόσμο. Το «Don’t tell mama» είναι ένα μπαρ που πηγαίνω 17 χρόνια, δεν το αλλάζω με τίποτα. Απέναντι είναι Miss blanche. Έχω τον Λευτέρη να μου κάνει cocktails πίσω από την μπάρα. Στο The Blue Cup επίσης θα κάνω μια στάση. Μου αρέσει η κουλτούρα του κόσμου, η αισθητική τους και ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τον χώρο. Επιλέγω να πηγαίνω συχνά σε συναυλίες και να κλείνω τις βραδιές μου με ηλεκτρονική μουσική στο Urania και στην Αίγλη.

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι το σπίτι μου. Είναι ο χώρος που μαζευόμαστε με φίλους, που σκέφτομαι, εμπνέομαι, χαλαρώνω, περνάω προσωπικές στιγμές και πειραματίζομαι μουσικά στο στούντιο μου. Αυτή είναι η φωλιά μου. Κάνω selection για το επόμενο dj set μου και ακούω δισκάκια στα πικ απ. Όλη η έμπνευση μέσα σε ένα μέρος.

Η ομορφιά της Θεσσαλονίκης ξεκινάει από μία στιγμή... Την ώρα του απογευματινού σούρουπου στην Αριστοτέλους από το ύψος της Τσιμισκή και κάτω -εκεί, στο ιδιόμορφο ημικύκλιο που σχηματίζει το Electra Palace με το Ολύμπιον-, βγαίνοντας μετά στην παραλιακή, μπορώ να ξεχάσω όποιο πρόβλημα κι αν έχω. Από εκεί, μέσα σε δυο λεπτά μπορείς να βρεις όλη την παράδοση της πόλης στα στενά του Καπανιού. Τόσα όμορφα πράγματα μέσα σε μερικά τετράγωνα. Βέβαια, αυτό που αγαπάω περισσότερο στην πόλη είναι η εξωστρέφεια της που φαίνεται μέσα από όσα παράγει αυτή σε πολιτιστικό επίπεδο. Από τα φεστιβάλ που προσκαλούν καλλιτέχνες του εξωτερικού, από τις δυνατότητες που δίνει στους εγχώριους μουσικούς, από την έμπνευση η οποία εκφράζεται μέσα από τις ευκαιρίες που της δίνονται. Τέλος, μου αρέσει που η Θεσσαλονίκη ατενίζει το μέλλον με χαμόγελο. 

Η πόλη είναι ένα διαρκές έργο σε εξέλιξη, έτσι ήρθε ο καιρός για τη γενιά μας να πάρει αποφάσεις για την εξέλιξη του έργου αυτού. Τώρα, λοιπόν, είναι η ώρα να διαμορφώσουμε τις δικές μας απόψεις. Να συμμετέχουμε στο να την κάνουμε πιο όμορφη. Το πρώτο που θα άλλαζα, αν μπορούσα, θα ήταν οι όψεις των πανεπιστημίων, τα θεωρώ τα πιο άσχημα στην Ευρώπη, εξωτερικά και εσωτερικά. Θα έκανα κινήσεις να γίνει η Θεσσαλονίκη μια Μητρόπολη. Θα αναζητούσα μια ανθρώπινη, λειτουργική, σύγχρονη πόλη-πρότυπο. Θα ήθελα η συνεργασία μεταξύ φορέων και δημιουργικών ομάδων να συνεχίσει να υπάρχει, γιατί αυτό θα μπορούσε να προάγει την αξία της. Θα ήθελα να γίνει μια έξυπνη πόλη τεχνολογικά. Οι έξυπνες πόλεις συνήθως ορίζονται ως αυτές που χρησιμοποιούν την τεχνολογία για τη βελτίωση των υπηρεσιών. Πιστεύω ότι μπορούμε να την αξιοποιήσουμε ακόμη περισσότερο.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν... Έμπνευση, άνθρωποι, δημιουργία.