Αν αναρωτιέστε τι θα πει να είναι ένας άνθρωπος multitasker, τότε θα πρέπει να γνωρίσετε τον Γιάννη Καμίνη. Γεννήθηκε στο Πασαλιμάνι του Πειραιά και είναι απόγονος προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Σπούδασε Επικοινωνία στο Coventry University, στη συνέχεια έκανε το μεταπτυχιακό του στο Marketing στο University of Westminster στο Λονδίνο. Τα πράγματα όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Προχώρησε σε σπουδές στην Ψυχανάλυση στη Φροϋδική Εταιρεία Βορείου Ελλάδος, ενώ από το 2014 φέρει τον τίτλο του καλλιτέχνη. Το εικαστικό του έργο χαίρει διεθνούς απήχησης για την πρωτοτυπία, το νόημα και την καλαισθησία που δίνει στην αφηρημένη τέχνη. Εκθέτει στη Νέα Υόρκη στις ΗΠΑ, στη Σεούλ στη Ν. Κορέα, στη Βηρυτ στο Λίβανο, στο Ριάντ-Σαουδική Αραβία, στο Κούσκο στο Περού και στην Ευρώπη. Τα έργα του έχουν χρησιμοποιηθεί ως εικαστική βάση σε διεθνή συνέδρια, ως εξώφυλλα ακαδημαϊκών βιβλίων, και έχουν αποτελέσει έμπνευση για τη δημιουργία ρούχων κοσμημάτων και αξεσουάρ μόδας.

Πολλές φορές δεν χρειάζεται να γεννηθείς σε μία πόλη για να τη νιώσεις «σπίτι» σου. Έτσι συνέβη και με τον Γιάννη και τη Θεσσαλονίκη, που έχουν δημιουργήσει μια σημαντική σχέση μεταξύ τους. Ίσως να την αγαπάει και να την εκτιμάει περισσότερο από πολλούς ντόπιους. Λατρεύει το Κέντρο και την Παραλία της, καθώς αποτελεί το μέρος όπου μπορεί να «καθαρίσει» το μυαλό του από τις σκέψεις και να αναζωογονηθεί!

Ανακαλύψτε περισσότερα παρακάτω!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Πασαλιμάνι. Στον Πειραιά αγάπησα τη θάλασσα και την απεραντοσύνη του ορίζοντά της. Ως απόγονος Μικρασιατών προσφύγων ίσως να μην είναι τυχαίο που η θάλασσα είναι πάντοτε σημείο αναφοράς στη ζωή μου. Έτσι ένιωσα σπίτι μου και τη Θεσσαλονίκη.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι πάντοτε το κέντρο. Από το Λευκό Πύργο ως το Λιμάνι της Θεσσαλονίκης όπου συμβαίνουν όλα τα δρώμενα της πόλης. Το σημαντικό είναι πως δεν χρειάζεται αυτοκίνητο και πως είναι όλα κοντά. 

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω καλλιτέχνης. 

Σπούδασα Επικοινωνία (ΒΑ Communication, Culture and Media, Coventry University) κι έκανα μεταπτυχιακό στο Marketing (MA Marketing Communications, University of Westminster, 2001) στο Λονδίνο. Στη συνέχεια, σπούδασα Ψυχανάλυση στη Φροϋδική Εταιρεία Βορείου Ελλάδος, Ψυχαναλυτική Σχολή Λακανικού Προσανατολισμού (2012). Σήμερα σας συστήνομαι ως ζωγράφος.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι μια σχέση αγάπης. Από εδώ κατάγεται η σύζυγός μου. Γνωρίζοντας την οικογένειά της, απέκτησα μια νέα οικογένεια με κοινά ενδιαφέροντα στις τέχνες, την ψυχολογία, τη φιλοσοφία και τη διανόηση. Η σύζυγος μου, Ντόρα Ψαλτοπούλου, πρωτοπόρος στον χώρο της μουσικοθεραπείας είχε ήδη δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του επαγγέλματος έχοντας ως έδρα τη Θεσσαλονίκη. Έτσι και εγώ αποφάσισα να τη στηρίξω στο έργο της από τον τόπο, όπου ξεκίνησε η μουσικοθεραπεία στην Ελλάδα και από το 2011 με τη δική της συμβολή, εξελίσσεται μέσα από το ΑΠΘ και το ΠΑΜΑΚ.

Η ενασχόλησή μου με τη ζωγραφική ξεκίνησε από τότε που ήμουν παιδί. Θα μπορούσα να ζωγραφίζω όλη μου τη ζωή αλλά ξεκίνησα να εμβαθύνω σε ώριμη ηλικία, όπου έπρεπε να διαχειριστώ μια προσωπική κρίση. Το αδιέξοδό μου βρήκε σωτήρια λύση στη ζωγραφική και έτσι σιγά σιγά προχώρησα με την προσωπική μου γραφή και τεχνοτροπία μέχρι σήμερα ως αυτοδίδακτος. Η πρώτη μου έκθεση έγινε το Δεκέμβριο του 2014 στο θέατρο «Αυλαία» με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Θωμά Χαρέλα για την παρουσίαση 5 μουσικών παραστάσεων 5INAROW υπό την έμπνευση, επιμέλεια και εκτέλεση του διάσημου πιανίστα Νικόλαου Ζαφρανά. Το αίτημα ήταν να οπτικοποιήσω τα μουσικά έργα που αποτέλεσαν την πρώτη ατομική μου έκθεση στη Θεσσαλονίκη. Κάθε μέρα φωτιζόταν ο πίνακας που σχετιζόταν με τη θεματική της ημέρας και στο τέλος της παράστασης οι θεατές μπορούσαν να ανέβουν στη σκηνή και να δουν από κοντά τα έργα. Μέρος της παράστασης ταξίδεψε στην Αθήνα με μεγάλη επιτυχία.

Το πιο ξεχωριστό έργο μου είναι αυτό που δεν έχω κάνει ακόμα. Σίγουρα, συνεχίζει να με συναρπάζει η «Αποκάλυψη» (Revelation). Το έργο παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη και απεικονίζει τη στιγμή μιας συνειδητοποίησης. Τη στιγμή που ένας άνθρωπος βιώνει πως ενώ είναι ζωντανός είναι παράλληλα θνητός. Το έργο απεικονίζει τη μορφή μιας γυναίκας, και σε μια άλλη ανάγνωση το προφίλ του θανάτου, ανάλογα με το που θα εστιάσει κανείς. Το συγκεκριμένο, όπως και τα περισσότερα έχουν πολλές αναγνώσεις ανάλογα με τον θεατή.

Η ζωγραφική για εμένα είναι τρόπος ζωής. Είναι η αναπνοή μου. Δίνει νόημα και ουσία στη ζωή μου ως σημείο υπαρξιακής έκφρασης και ως σημείο σύνδεσης με τον κόσμο. Κάθε φορά εκπλήσσομαι με τις νέες ανακαλύψεις και καινοτομίες που προκύπτουν. Για παράδειγμα, ανακάλυψα πως 6 μικρά έργα που είχα ζωγραφίσει ξεχωριστά το καθένα, μπορούν να αποτελέσουν ένα ενιαίο σύνολο με παραλλαγές κατά το δοκούν του ιδιοκτήτη. Μιλώ για το εξάπτυχο έργο Sacred Secret από τη σειρά Αιθέρας (Ether). Το έργο απεικονίζει πως όλοι είμαστε μέρη ενός συνόλου αλλά το αγνοούμε. Το μήνυμα της σειράς είναι πως ο δημιουργός και τα δημιουργήματα μοιράζονται την ίδια ενέργεια.

Οι χώροι τέχνης που ξεχωρίζω στην πόλη είναι τα θέατρα. Είμαστε τυχεροί να απολαμβάνουμε θεατρικές παραστάσεις υψηλού επιπέδου.

Ο αγαπημένος μου συνδυασμός χρωμάτων είναι το τυρκουάζ με το λευκό και το ασημένιο, το χρυσό με το κόκκινο, το μπλε με το γαλάζιο και πολλοί άλλοι. Ξέρετε ως ζωγράφος, βλέπω παντού χρώματα.

Ένας καλλιτέχνης που αγαπώ είναι ο ρεαλιστής ζωγράφος Αρίων-Αλέξανδρος Τσαμουσιάδης που υπήρξε και δάσκαλός μου στη ζωγραφική.

Η ψυχανάλυση συνδέεται με τη ζωγραφική μ’ έναν τρόπο αυτόματο. Η ψυχανάλυση ερευνά το ασυνείδητο και η ζωγραφική το μετουσιώνει. Τα σημαίνοντα στον δικό μου τρόπο ζωγραφικής προκύπτουν από το ασυνείδητο μετά από μια διαλογιστική διαδικασία αλλαγής επιπέδου συνείδησης στην οποία έχω εκπαιδευτεί. Όταν ζωγραφίζω για κάποιον άνθρωπο, επιλέγω τα χρώματα που επικρατούν στο ενεργειακό της/του πεδίο και το έργο προκύπτει αποτυπώνοντας υπαρξιακά και άλλα σημαντικά θέματα, όπως χρειάζεται να εκδηλωθούν για την ψυχική της/του αυτογνωσία και διαδρομή. Η όλη διαδικασία αποτελεί έκπληξη και για εμένα. Αντίστοιχα, όταν ζωγραφίζω για συλλογικά θέματα, προκύπτουν μηνύματα, σύμβολα και αρχέτυπα που εκφράζουν μέσα από τη σύνδεση και τον συμβολισμό των σχημάτων και των χρωμάτων, υπαρξιακές και πνευματικές έννοιες.

Ελληνικό καλοκαίρι σημαίνει το καλύτερο καλοκαίρι στον κόσμο! Όσοι έχετε αμφιβολία ταξιδέψτε στο εξωτερικό και θα με θυμηθείτε.

Το αγαπημένα μου νησιά είναι οι Σπέτσες, η Κρήτη και η Σαντορίνη. Το κοντινότερο όμως, που σαν κι αυτό δεν έχει, είναι σίγουρα η Χαλκιδική κι ας μην είναι νησί. Φέτος το καλοκαίρι θα βρείτε έργα μου στις Σπέτσες, την Κέρκυρα, τη Σύμη, την Πάρο, τη Λήμνο, την Κρήτη και την Άνδρο.

Μία στιγμή στην καριέρα μου που έχει μείνει ανεξίτηλη είναι όταν στην πρώτη μου ατομική έκθεση στη Νέα Υόρκη, όπου παρουσίασα 54 έργα με πλησίασε μια καθηγήτρια ιστορικός τέχνης. Αφού μελέτησε τις δημιουργίες μου για αρκετή ώρα, μού είπε: «Έχω δει πάρα πολλές εκθέσεις ζωγραφικής στη ζωή μου, είχα όμως να συγκινηθώ τόσο πολύ από την έκθεση της Φρίντα Κάλο». Όπως καταλαβαίνετε πέρα από το πρωταρχικό σοκ, η ανατροφοδότησή της μου έδωσε φτερά και κουράγιο να συνεχίσω. Έτσι ακολούθησαν πολλές εκθέσεις σε διάφορες μεριές του κόσμου.

Τη ζωή μου μετά από 10 χρόνια τη φαντάζομαι ξέγνοιαστη και ανέμελη!

Ένα 24ωρο μου μπορεί να περιλαμβάνει art direction για τη δημιουργία διαφημιστικών, marketing consulting, εκπαίδευση, ψυχαναλυτικές συνεδρίες, και φυσικά ζωγραφική. Τους καλοκαιρινούς μήνες κολύμπι και snorkeling.

Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το καφέ Μπαράκα στη Γούναρη. Εκεί θα βρείτε πάντα κάτι ασυνήθιστο ή και σπάνιο να απολαύσετε.

Η πιο έντονη μνήμη που έχω από τη Θεσσαλονίκη είναι από τις πρώτες μέρες τις πανδημίας που άδειασε και ερήμωσε όλο το κέντρο σα να ήταν σκηνικό ταινίας.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι η Αγία Σοφία που ως εκκλησία είναι μικρογραφία της Αγιάς Σοφιάς στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ενώπιον 1000 ανθρώπων παντρεύτηκα τη γυναίκα μου και όπως καταλαβαίνετε και την πόλη.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η γειτονιά δίπλα από το γραφείο μου στην Προξένου Κορομηλά με Λασσάνη. Εκεί πάντα θα βρεις γευστικούς πειρασμούς, ωραίο καφέ, το καλύτερο κρουασάν της πόλης και νόστιμα φρούτα.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ σχετίζεται με το νόημα της ζωής. Ένας σοφός άνθρωπος λοιπόν με ρώτησε, «Γιάννη ξέρεις ποιο είναι το νόημα της ζωής»; Εγώ βιάστηκα να απαντήσω στα 20 μου χρόνια τότε, πως το νόημα της ζωής είναι να μάθεις. Μετά από συζήτηση και αφού δεν είχα άλλη απάντηση μου είπε: «Το νόημα της ζωής είναι να τη ζήσεις».

Το επόμενο project που ετοιμάζω είναι η αναδρομική ατομική έκθεση στο Ναύπλιο στην Vasiliki - Galerie d’art με τίτλο «Έκσταση». Εγκαινιάζεται το Σάββατο 27 Αυγούστου και ολοκληρώνεται την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου. Είστε όλοι καλεσμένοι να σας ξεναγήσω στη ζωγραφική μου διαδρομή με επιλεγμένα έργα από τις εικαστικές σειρές: Αιθέρας, Ίντιγκο, Ταξίδι στον Χρόνο, Ματζέντα, Παράδοξο και Νέα Ζωή.

Ένας πίνακας που μ’ εντυπωσιάζει ακόμα είναι το έργο Tipler Cylinder από την κόκκινη εικαστική μου σειρά Ταξίδι στον Χρόνο (Time Travel). Το έργο απεικονίζει τη διαδικασία πρόσβασης στο εσωτερικό μας κέντρο, ώστε στο εδώ-και-τώρα να συντελεστεί η θεραπεία του παρελθόντος για να οραματιστούμε κάθε καινούργιο μέλλον. Το ταξίδι στον χρόνο συντελείται, για τον κάθε άνθρωπο, στην κάθε στιγμή, όταν συνειδητά υπάρχει, αποδέχεται και εμπεριέχει την ολότητά του. Στο αριστερό σκέλος του πίνακα, σαν να υπάρχει ένα χωνί που οδηγεί στο κέντρο, από όπου μπορεί να έρθει η οποιαδήποτε αλλαγή. Το κόκκινο χρώμα δηλώνει την ενέργεια της ρίζας που έχει να κάνει με το γήινο πεδίο στο οποίο ζούμε και το φυσικό σώμα. Το μπλε αφορά στο τρίτο μάτι, το πεδίο της διαύγειας και της πνευματικής αφύπνισης. Το τυρκουάζ το κέντρο της βούλησης και της πράξης. Το χρυσό την ανώτερη πνευματική διάσταση που συμβάλει στην αφύπνιση των συνειδήσεων και στα χαρίσματα του κάθε ανθρώπου.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να πίνω καφέ με τον φίλο τον Σταυράκη και να χαιρετώ τον κυρ Βασίλη που είναι 90 χρονών και αποτελεί έμπνευση και ελπίδα για κάθε νεότερο άνθρωπο.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα. Σίγουρα η Παραλία με βοηθά να καθαρίζω το μυαλό μου από σκέψεις και να αναζωογονούμαι με τον θαλασσινό αέρα.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί και ζεστοί. Παλεύουν στην καθημερινότητά τους διατηρώντας τις αρχές τους και στέκονται στο ύψος των περιστάσεων ενάντια στο πείσμα των καιρών. Ίσως οι αρχαίοι και βυζαντινοί χώροι της πόλης να μας θυμίζουν πως αυτή έχει αναγεννηθεί μέσα από τη στάχτη της πολλές φορές. Έτσι κι εμείς αναζητούμε και ανακαλύπτουμε τρόπους να ξαναγεννηθούμε.

Αν θα άλλαζα κάτι στην πόλη μου θα ήταν η δημιουργία δημόσιων χώρων τέχνης. Υπάρχουν όλα αυτά τα γυάλινα κτίρια στην Παραλία που παραμένουν άδεια και εγκαταλελειμμένα. Κατά καιρούς παραχωρούνται για εικαστικές εκθέσεις από τον Δήμο για ένα ή δύο μήνες και όλη την άλλη περίοδο παραμένουν κενά. Φανταστείτε να φιλοξενούσαν τέχνη όλο τον χρόνο. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και με τις στάσεις λεωφορείων όπως στο παρελθόν φιλοξενήθηκαν εκτυπωμένα έργα αλλάζοντας την εικόνα της πόλης και ενισχύοντας τους εν ζωή ζωγράφους της με το project της «Επίμονης Τέχνης» της Χρύσας Μπαρζόκα.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο εξωστρεφή και λιγότερο περιορισμένη στο κομμάτι της ανάπτυξης. Θυμάμαι όσο την επισκεπτόμουν από το Λονδίνο, χαιρόμουν που έβλεπα τόσους πολλούς ανθρώπους να πίνουν τον καφέ τους χαλαρά και να απολαμβάνουν τη ζωή. Αναρωτιόμουν άραγε εργάζονται, ή μήπως είναι άνεργοι ή συνταξιούχοι; Μετά κατάλαβα πως το «χαλαρά» της πόλης αφορά έναν τρόπο ζωής, ίσως και λόγω της επαγγελματικής και χρηματοδοτικής απαξίωσής της, από τα κέντρα αποφάσεων της χώρας.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις θα ήταν Δροσερή, Απαιτητική, Σαγηνευτική.

To έργο στην κεντρική φωτογραφία ονομάζεται Tipler Cylinder