Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο ενδιαφέρουσα και πανέμορφη είναι η καλλιτεχνική σκηνή της Θεσσαλονίκης. Θαυμάζω τους ανθρώπους που παρά τις δυσκολίες και τις περιπλοκότητες της εποχής που ζούμε τολμούν και δεν φοβούνται να υλοποιήσουν τα όνειρα τους. Σ' αυτήν την κατηγορία ανήκει και η Ελένη Γιαννακούλη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο κέντρο της πόλης και από μικρή ηλικία ξεκίνησε να ασχολείται με την Τέχνη. Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι σπούδασε Ιστορία της Τέχνης, ενώ δε δίστασε να πάρει και το δεύτερο πτυχίο της στο Fashion Design. Με εφόδια τα παραπάνω, άνοιξε τη δική της gallery, την The Eye Altering, εν μέσω πανδημίας και μπροστά σ' ένα άγνωστο μέλλον. Στόχος της: να δημιουργήσει έναν μικρό χώρο, όπου θα παρουσιάζει στο κοινό τις «φαντασιώσεις» των νέων καλλιτεχνών που έχουν ανάγκη να εκφραστούν χωρίς περιορισμούς. Για την Ελένη, που με έκανε να νιώσω οικεία από την πρώτη στιγμή, η Τέχνη είναι «όλα όσα είναι δύσκολο να ειπωθούν, όσα λέγονται με μια νέα μοναδική γλώσσα που τη δημιουργεί ο Καλλιτέχνης και απευθύνεται με έναν διαφορετικό τρόπο στον καθένα». 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο. Κάθε μέρα γυρίζοντας από το σχολείο σαν παιδί περνούσα μπροστά από την Ρωμαϊκή Αγορά την εποχή που γίνονταν οι κύριες ανασκαφές. Αυτή η διαδρομή έχει σημαδέψει την παιδική μου ηλικία. Ωστόσο, σήμερα πρόκειται για μια διαδρομή πολύ διαφορετική.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι η περιοχή γύρω από την Βαλαωρίτου, η οποία έχει βιώσει ιστορικά την απόλυτη δόξα και τη ραγδαία παρακμή. Μέσα σε αυτές τις αντιθέσεις καταφέρνει να παραμένει το επίκεντρο της καλλιτεχνικής αναζήτησης της πόλης. Γι’ αυτό το λόγο επέλεξα να στεγάσω την γκαλερί The Eye Altering στο μικρό στενό της Πάικου, στον αριθμό 2 εντός της στοάς. Ένα στενό που ενώνει με τον πιο ιδιαίτερο τρόπο της διαφορετικές όψεις της πόλης. 

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ευτυχισμένη. Από μικρή παρατηρούσα την επίδραση της εργασιακής ρουτίνας στον κόσμο που με περιέβαλλε και αποφάσισα, αφού καλύψω τις υλικές μου ανάγκες, να αφοσιωθώ στα χρώματα, τα βιβλία και τη μουσική.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη ήταν και παραμένει περίπλοκη. Εξελίσσεται όσο περνάνε τα χρόνια σε φυγόκεντρη, ωστόσο για την ώρα είμαι εδώ.

Σπούδασα Ιστορία και Θεωρία Τέχνης. Επειδή όμως πάντα με μάγευαν τόσο οι Καλές όσο και οι Εφαρμοσμένες Τέχνες, το δεύτερο μου πτυχίο είναι στο Fashion Design.

Η ενασχόληση μου με την τέχνη ξεκίνησε από παιδί. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ασχολήθηκα πρώτη φορά μαζί της, ελπίζω πάντως, να μην πάψω να ασχολούμαι ποτέ. Περνάω την καθημερινότητά μου στην γκαλερί γνωρίζοντας νέους καλλιτέχνες, συζητώντας για πρωτοποριακές ιδέες και για το πως μπορούν να υλοποιηθούν.

Αντλώ έμπνευση από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και από τα πράγματα για τα οποία κανείς δε θέλει να μιλήσει αλλά οφείλουν να ειπωθούν.

Τέχνη σημαίνει συλλογική μνήμη, κατανόηση της διαφορετικότητας, απενοχοποίηση... Τέχνη είναι όλα όσα είναι δύσκολο να ειπωθούν, όσα λέγονται με μια νέα μοναδική γλώσσα που τη δημιουργεί ο Καλλιτέχνης και απευθύνεται με έναν διαφορετικό τρόπο στον καθένα.

Μία στιγμή στην καριέρα μου που έχει μείνει ανεξίτηλη είναι όταν αποφάσισα να ανοίξω το The Eye Altering. Ήταν για μένα το αντίστοιχο της «χαρακτηριστικής στιγμής» του Henri Cartier-Bresson: Ένα «κλικ» που έγινε μέσα μου και αποφάσισα να δημιουργήσω ένα μικρό χώρο Τέχνης όπου θα παρουσιάζει στο κοινό τις «φαντασιώσεις» των νέων καλλιτεχνών που έχουν ανάγκη να εκφραστούν χωρίς περιορισμούς.

Η φιλότεχνη σκηνή της Θεσσαλονίκης αντέχει παρά τις αντίξοες συνθήκες.

Η δημιουργικότητα είναι συνώνυμο του να ζούμε ελεύθεροι.

Ωραιότερο έργο τέχνης σε δημόσιο χώρο θεωρώ To Day's End του David Hammons που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη.

Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης είναι ο Γάλλος νέο-ρεαλιστής Yves Klein.

Ένας χώρος τέχνης που λατρεύω είναι το Sant' Andrea De Scaphis, η πρώην εκκλησία στο Τραστέβερε της Ρώμης που μερικά χρόνια πριν μετατράπηκε σε γκαλερί, αρχικά από τον Βρετανό art dealer Gavin Brown και συνεχίζει να λειτουργεί υπό νέα διεύθυνση.

Ένας άνθρωπος που θαυμάζω ιδιαίτερα είναι ο Alejandro Jodorowsky όχι τόσο για όσα έκανε, αλλά κυρίως γι’ αυτά που δεν κατάφερε να κάνει.

Νιώθω περήφανη για τους ανθρώπους που διατηρούν τη νηφαλιότητα τους, που δεν το βάζουν κάτω και ζουν την ζωή τους όπως θέλουν, κόντρα σε κοινωνικές νόρμες.

Μια στιγμή στη ζωή μου που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι η πρώτη φορά που διάβασα ποίημα της Joyce Mansour.

Το «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το Πικάπ στην Ολύμπου, παρόλο που δεν πίνω καφέ. 

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι το Εκκλησάκι στον Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης που στις αρχές των ΄00s ήταν το καταφύγιο των «αντιδραστικών» παιδιών της πόλης.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι ο κινηματογράφος Ολύμπιον που έχω περάσει αμέτρητες ώρες ανακαλύπτοντας νέες ταινίες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει είναι να δημιουργήσω την γκαλερί μου εν μέσω πανδημίας.

Το πιο «τρελό» μου όνειρο είναι να υποστηρίξει το Ελληνικό κράτος την Σύγχρονη Τέχνη.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ «η ελπίδα και η προσμονή κάνουν τον σοφό ηλίθιο».

Το επόμενο project που ετοιμάζω είναι το site της γκαλερί στο οποίο θα περιλαμβάνεται και ηλεκτρονικό κατάστημα όπου κανείς θα μπορεί να βρει αυθεντικά έργα και μικροαντικείμενα Τέχνης. Περισσότερες πληροφορίες σύντομα στο instagram της γκαλερί @theeyealtering_official.

Για τη νέα χρονιά εύχομαι να σταματήσουν οι γυναικοκτονίες.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι το σπίτι ενός καλού φίλου στην περιοχή κάτω από το Διοικητήριο. Ένα μέρος που όλα μπορούν να συζητηθούν και να βρεθεί λύση σε κάθε είδους πρόβλημα.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί κουβαλάει μια μακρά και πολύπλοκη ιστορία αντιθέσεων που είναι ακόμα φανερή στα μάτια που ξέρουν να κοιτάζουν, κάπου ανάμεσα στις προβλήτες στο λιμάνι, στο Καπάνι και τα ακριβά στέκια στις γωνιές του Κέντρου.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν οι αναχρονιστικές αντιλήψεις που χαρακτηρίζουν κάποιες ομάδες ανθρώπων.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο ενεργή όσον αφορά την Σύγχρονη Τέχνη και τους νέους καλλιτέχνες και περισσότερο ευαισθητοποιημένη σε κοινωνικά ζητήματα.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις Λευκός Πύργος, μπουγάτσα, Μετρό.

Info: To πορτρέτο της Ελένης Γιαννακούλη είναι ένα δικό της σχόλιο προς την πανδημία και η μάσκα είναι δημιούργημα του καλλιτέχνη Φώτιου Μπάλα