Κάνοντας μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή της, μεταπήδησε από τη Φαρμακευτική στο Τμήμα Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης, αφού η τέχνη φάνταζε ως η μοναδική διέξοδος για εκείνη. Ερωτευμένη με τις ταινίες μικρού μήκους, οι δικές της έχουν συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ, έχουν κερδίσει πολλά βραβεία, έκαναν πρεμιέρες, από τις Κάννες μέχρι το Λοκάρνο, φιλοξενήθηκαν σε ρετροσπεκτίβες -Bafici, Go shorts, Festival du Νouveau Cinema Montreal κ.ά.-, ενώ το “Limbo” είχε λάβει υποψηφιότητα στην κατηγορία «Μικρού Μήκους Ταινία» στα Oscar του 2017. Γι' αυτήν, αλλά και την “Washingtonia” -υποψήφια για τη Χρυσή Άρκτο- βραβεύθηκε από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, ενώ είχε δύο υποψηφιότητες και από την αντίστοιχη Ευρωπαϊκή. Οι ταινίες της έχουν αγοραστεί και προβληθεί από κανάλια στην Ευρώπη, την Ασία και τις ΗΠΑ, ενώ διανεμήθηκαν και σε πλατφόρμες, όπως οι Criterion και Mubi. Οι διεθνείς διαδρομές της Κωνσταντίνας δείχνουν να συνεχίζονται και με τις τελευταίες της δημιουργίες.

Alert & inventive

Δημιουργικά ανήσυχη, έχει δηλώσει πως γράφει παράλληλα πολλά έργα, για να μην... αποκοιμιέται. Το τελευταίο διάστημα τη βρίσκει με διάφορες ασχολίες, για τις οποίες αναφέρει: «Οι τελευταίοι μήνες είχαν μια πιο γήινη αίσθηση για μένα, καθώς έφτιαχνα το σπίτι μου. Είχα καθημερινά πάρε δώσε με οικοδομικά συνεργεία, εργάτες, αρχιτεκτονικό οραματισμό. Μια διαδικασία άγνωστη, που ξύπνησε μέσα μου ποιότητες που ήταν σε νάρκη. Παράλληλα, τελείωσα ένα σενάριο που είχα ξεκινήσει στην προηγούμενη καραντίνα: ένας κομήτης πέφτει στο τέλος του καλοκαιριού και δε φέρνει καμία από τις αλλαγές που ο κόσμος είχε προβλέψει. Ακόμη, ελπίζω σύντομα να ξεκινήσω την ταινία μεσαίου μήκους που ακυρώθηκε τον Οκτώβριο».

Get inspired

Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της, «Τιτανικός Ωκεανός», με τα αναπάντεχα ερωτήματα μιας έφηβης που ονειρεύεται να γίνει γοργόνα, βρίσκεται σε στάδιο ολοκλήρωσης, με πάρα πολλές αντιξοότητες μπροστά της. Εντούτοις, επαναφέρει διαρκώς στο μυαλό της το πιο πετυχημένο σχόλιο που εισέπραξε γι’ αυτήν, κάτι που την ενδυναμώνει και της δίνει ακόμη ένα κίνητρο να συνεχίσει. «Είναι μια πολύ φιλόδοξη ταινία, και πολλές φορές με φοβίζει αυτό. Αν θα τα καταφέρουμε. Υπάρχει μια φράση, όμως, που μου έδωσε τη μεγαλύτερη ώθηση, ότι “η ταινία αυτή είναι τόσο τρελή και ακατόρθωτη, που γι’ αυτόν τον λόγο και μόνο πρέπει να γίνει”», εκμυστηρεύεται.Ο 45λεπτος «Ηλεκτρικός κύκνος» της, από την άλλη, ένα μωσαϊκό ανθρώπινων συμπεριφορών μέσα σ’ ένα πολυτελές residence, είναι γυρισμένη στο Μπουένος Άιρες, όπου η σκηνοθέτης έζησε για δύο χρόνια. Αφού έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, παρουσιάστηκε και διακρίθηκε σε σημαντικούς θεσμούς, όπως το Clermont-Ferrand, η Ένωση Γάλλων Κριτικών, το Zubroffka και το La Cabina Medium Length Film Festival. Και μπορεί να διαδραματίζεται στην Αργεντινή, παρ’ όλ’ αυτά, φαίνεται πως οι θεματικές της αφορούν ανθρώπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη. 

Κατά πόσο, όμως, τα κομμάτια της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας -επικαιρότητα, όπως η ίδια επιλέγει να τη χαρακτηρίζει- μπορούν να λειτουργήσουν ως πηγή έμπνευσης για μια νέα ιστορία; «Τα πάντα μπορούν να μ’ εμπνεύσουν. Από ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο μέχρι την αφρικανική σκόνη που θολώνει την Αθήνα. Ή τα σκαθάρια που τρώνε τους φοίνικες, αλλά και ο αφρικανός μετανάστης που τους γιατρεύει. Απλώς έτσι όπως τα τοποθετώ αποκτούν τη δική τους μυθοπλασία. Συγχρονίζονται πια μεταξύ τους, μέσα στο πλαίσιο που τα ρίχνω, και καμουφλάρεται ο συγχρονισμός με την επικαιρότητα», μας αποκαλύπτει.

Το 2017, με υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση, φοίτησε στην κινηματογραφική σχολή του Μπουένος Άιρες, όπου ανέπτυξε το σενάριο της μεγάλου μήκους ταινίας “Titanic Ocean” («Τιτανικός Ωκεανός»).

Love for Art

Παρά τις σπουδές της στη Φαρμακευτική, η τέχνη την είχε ήδη κερδίσει και μας εξηγεί τον λόγο: «Νομίζω ότι ο κόσμος όπου νιώθω άνετα είναι αυτός του μύθου. Ο Καμύ έχει πει πολύ όμορφα ότι υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων, αυτοί που ζουν κι αυτοί που αγαπούν. Κι εγώ ζω αγαπώντας όλο και πιο πολύ τη μυθοπλασία». Οι ιστορίες της έχουν κάτι φανταστικό, μαγικό, σουρεαλιστικό, αλλά σίγουρα ελκυστικό. Άραγε, τι συμβαίνει στο μυαλό της Κωνσταντίνας όταν ξεκινά να χτίζει ένα σενάριο και όσο το προχωράει; «Όταν έρχεται μια ιδέα, αρχίζει κάτι και στοιχειώνει μέσα σου. Γεμίζει σιγά σιγά τα όργανά μου με άλλη ουσία, μετά τους γύρω ιστούς και τελικά, καταλαμβάνει το σώμα μου. Εκτοπίζομαι. Γίνομαι τελικά κάποιος άλλος, με διαφορετικό πρόσωπο και ξένα μαλλιά. Χτενίζω το καινούριο μου κούρεμα και το απολαμβάνω», μας περιγράφει τα συναισθήματα που τη διακατέχουν κάθε φορά που «γεννάει» μια ιστορία, που στην πορεία γίνεται ταινία.

Trip of experience

Όσο γι’ αυτό που νιώθει μετά το τέλος αυτής της διαδικασίας, αλλά και το ενδεχόμενο να ζήσει μόνιμα στο εξωτερικό, εξομολογείται: «Είναι όμορφο συναίσθημα να φεύγει η ταινία από πάνω σου και ν’ ανοίγει στον κόσμο. Τότε μπορείς να επιστρέψεις στο σώμα σου ουσιαστικά. Μόλις έφτιαξα το σπίτι μου στην Αθήνα. Θέλω να το χαρώ πρώτα πριν σκεφτώ το εξωτερικό». Με δεδομένη τη μεγάλη της εμπειρία στις διεθνείς διοργανώσεις, της ζητάμε να μοιραστεί μαζί μας μια δυνατή ανάμνησή της, κι εκείνη επιλέγει το Φεστιβάλ Βενετίας, τη στιγμή που έπαιξε η τιμητική προβολή του “Irreversible” του Gaspar Noé. «Είχα την τύχη να κάθομαι δίπλα στους Vincent Cassel και Monica Bellucci. Για κάποιον περίεργο λόγο, στην πίσω σειρά και όχι δίπλα του κάθισε η νέα του γυναίκα, 25 χρόνια νεότερη. Ο Cassel σπάραξε στο κλάμα σε όλη την ταινία και ιδιαίτερα στην τρυφερά ερωτική σκηνή με τη Monica. Μεταδοτικά σχεδόν, έκλαιγα με τη σειρά μου που τον έβλεπα. Ήμουν κι εγώ σε περίεργη φάση. Τα φώτα άνοιξαν και η Bellucci έφυγε χαιρετώντας τον διακριτικά», θυμάται.

Upcoming plans

Όσο για το μέλλον, το προσδιορίζει διαφορετικά. «Φοβάμαι να το φανταστώ. Κι αυτό το νιώθω από παιδί. Προσπαθώ να το αλλάξω, όμως, αυτό, γιατί είναι σαν να φοβάσαι ν’ ακούσεις τη φωνή σου. Στα μεγάλα ζόρια τώρα πια την ακούω. Πρέπει να το κάνω καθημερινά», δηλώνει κι απ’ ό,τι φαίνεται ο αυθορμητισμός είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό της.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2021