Όταν η αγαπημένη μου φίλη Σταυρούλα Κλειδαριά μου ζήτησε να γράψω για το πώς βιώνω αυτήν την κατάσταση δέχτηκα με μισή καρδιά. Και αυτό γιατί ένιωθα πως δε θα μπορούσα εύκολα να εκφράσω το καθημερινό roller coaster των συναισθημάτων μου. Από το πρώτο σοκ, στην αγωνία, και στη συγκρατημένη χαρά όταν μαθαίνω για καλούς φίλους που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία της Αθήνας και δίνοντας σκληρή μάχη πηγαίνουν κάθε μέρα και καλύτερα στην υγεία τους. Και από τη χαρά στη στενοχώρια, όταν βλέπω το βράδυ τις ειδήσεις, όπου οι εικόνες των ασθενών στα νοσοκομεία του Μπέργκαμο, της Μαδρίτης, του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης εισβάλλουν στο σαλόνι του σπιτιού μου και το απεγνωσμένο βλέμμα στα μάτια τους με κάνει να μην κοιμάμαι εύκολα τα βράδια.

Έχοντας χάσει πριν από 3 μήνες τη μητέρα μου από καρκίνο του πνεύμονα, έχω νωπή την εικόνα της με το ίδιο ακριβώς βλέμμα, να παλεύει για μια ανάσα ακόμη και με τον αναπνευστήρα και πιστεύω πως δεν πρέπει να υπάρχει χειρότερο βασανιστήριο από το να σε εγκαταλείπουν τα πνευμόνια σου. Ευτυχώς το δικό της μαρτύριο κράτησε μόνο 5 μέρες από τη διάγνωση κι έφυγε ήρεμα και με αξιοπρέπεια όπως είχε ζήσει όλη της τη ζωή. Τώρα με τις εικόνες που βλέπω καθημερινά βρίσκω παρηγοριά στη σκέψη πως ήταν πολύ τυχερή που έφυγε νωρίς και δεν τα ζει όλα αυτά. Ξέρω πως θα αγωνιούσε κυρίως για μένα και τα δυο μου αδέλφια και μετά για τη δική της υγεία και την όποια θεραπεία.

Κατά τα άλλα, η ζωή μας δεν άλλαξε δραματικά, γιατί ο άντρας μου κι εγώ ήμασταν πάντα σπιτόγατοι με τα βιβλία και το Netflix για κύρια συντροφιά εκτός από κάποια δείπνα με καλούς φίλους. Τον τελευταίο ενάμιση μήνα –πριν καν ξεκινήσουν τα μέτρα με το κλείσιμο των καταστημάτων και τον περιορισμό της κυκλοφορίας- είχαμε ήδη αποφασίσει να μείνουμε σπίτι και να κάνουμε μόνο τις άκρως απαραίτητες μετακινήσεις. Το γυμναστήριο κόπηκε, στις προσκλήσεις για φαγητό και άλλες εκδηλώσεις με κόσμο λέγαμε όχι, παρόλο που κάποιοι μας θεωρούσαν υπερβολικούς και υποχόνδριους. Δε μας πείραξε καθόλου...

Όσον αφορά την άσκηση και την απώλεια του γυμναστηρίου, προσπαθώ να την αναπληρώνω με γρήγορο βάδην στον Λυκαβηττό -αν και οι χιλιάδες κάμπιες αυτή την εποχή δε με ενθουσιάζουν καθόλου -και βιντεάκια από το youtube που κάποια βρίσκω αρκετά διασκεδαστικά. Έτσι 2-3 φορές την εβδομάδα έχω τον Billy Βlanks με τα αστεία σορτσάκια του να με ενθαρρύνει να ακολουθήσω το tae bo πρόγραμμαά του χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια κι εγώ να εκτονώνομαι θεωρώντας πως έχω απέναντί μου και γρονθοκοπώ τον αόρατο εχθρό. Τις υπόλοιπες μέρες ενθουσιώδεις όμορφες γυμνάστριες όπως η Kelly, η Tracey και η Amanda κάνοντας γιόγκα και πιλάτες σε καταπράσινα λιβάδια κι εξωτικές παραλίες, με βοηθούν να ηρεμώ και να χαλαρώνω, ξεχνώντας για λίγο τη νέα πραγματικότητα.

Επίσης σκέφτομαι στον άπλετο ελεύθερο χρόνο μου να κάνω μαθήματα θετικής ψυχολογίας διαδικτυακά -υπάρχει μάλιστα ένα πολύ ωραίο μάθημα δωρεάν στο Yale- μιας και ήταν κάτι που είχα ξεκινήσει παλιότερα και με είχε βοηθήσει πολύ. Συγκεκριμένα, είχα την τύχη να παρακολουθήσω πριν 12 χρόνια για ένα εξάμηνο ένα μάθημα Ευτυχίας στο Harvard. Η θετική ψυχολογία ήταν τότε το νέο trend και το συγκεκριμένο μάθημα θεωρείται ακόμη το δημοφιλέστερο όλων των εποχών στην ιστορία του πανεπιστημίου με 700 φοιτητές που κατέκλυζαν καθημερινά το Sandlers theater, το οποίο είχε παραχωρηθεί εκτάκτως μιας και δεν υπήρχε καμία αίθουσα τόσο μεγάλη για να τους χωρέσει και με έναν τρομερό καθηγητή rock star, τον Tal ben Shahar. Είχα την τύχη να γίνουμε φίλοι, ενώ στην πορεία μετέφρασα και το διεθνές best seller βιβλίο του Happier στα ελληνικά (Κατακτώ την ευτυχία, εκδόσεις Πατάκη). Τις μέρες αυτές ανατρέχω συχνά στις σελίδες του και ξαναδιαβάζω για τον ρόλο της ευγνωμοσύνης, του αλτρουισμού και της εσωτερικής δύναμης που όλοι έχουμε, έστω και αν είναι βαθιά κρυμμένη μέσα μας. 

Θέλω να πιστεύω πως θα βγούμε από αυτήν την περιπέτεια πιο δυνατοί, πιο ταπεινοί και πιο ευγνώμονες για όλα όσα απολαμβάνουμε καθημερινά και θεωρούσαμε ως σήμερα δεδομένα. Καλό μας κουράγιο και ας είμαστε αισιόδοξοι πως και αυτό θα περάσει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές.

Bio

Η Μαριάνθη Αλεξίου μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Με σπουδές στην Ελβετία και στην Αθήνα και πτυχίο Πολιτικών Επιστημών, πολύ σύντομα την κέρδισε η δημοσιογραφία. Υπήρξε για πολλά χρόνια διευθύντρια μόδας και διακόσμησης σε γνωστά ελληνικά περιοδικά όπως ο Ταχυδρόμος και το Close Up. Συνεργάστηκε με το Κλικ, το Life and Style και με τον τηλεοπτικό σταθμό Mega, στην παραγωγή της ενημερωτικής εκπομπής Ελλήσποντος. Σήμερα είναι freelance δημοσιογράφος και μεταφράστρια βιβλίων ενώ αρθρογραφεί ως blogger στη Huffington Post Greece. Λατρεύει τα ταξίδια και τις έθνικ κουζίνες.