Για πολλούς, αποτέλεσε έναν από τους πιο σπουδαίους Έλληνες ζωγράφους, που έγραψε τη δική του ιστορία στο χώρο της τέχνης. Η χώρα μας θρηνεί, για τον χαμό ενός σπουδαίου ανθρώπου και καλλιτέχνη, καθώς ο Αλέκος Φασιανός έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών. Έδωσε μεγάλη μάχη τα τελευταία χρόνια, αλλά τελικά άφησε την τελευταία του πνοή, έχοντας στο πλευρό του αγαπημένα του πρόσωπα, βυθίζοντας στο πένθος όλους όσους τον είχαν γνωρίσει μέσα από τις δημιουργίες του. Συνεχίστε να διαβάζετε, για να γνωρίσετε το πλούσιο έργο του και την κληρονομιά που άφησε πίσω του.

Ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες καλλιτέχνες!

Who is who

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935 και τα παιδικά του χρόνια, τα πέρασε στη λαϊκή γειτονιά της Πλάκας στη σκιά της Ακρόπολης. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην ΑΣΚΤ με τον Γιάννη Μόραλη και στη συνέχεια, πήγε στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Εκεί παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des Βeaux-Αrts, κοντά στους Clairin και Dayez από το 1962 μέχρι και το 1964 και τελικά, η γαλλική πρωτεύουσα του έκλεψε την καρδιά. Γι΄αυτό και μετακόμισε εκεί. Για 35 περίπου χρόνια, η ζωή του μοιραζόταν μεταξύ της Γαλλίας και της Ελλάδας, που πάντα είχε μία ξεχωριστή θέση στην ψυχή και το μυαλό του, γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία. 

Για τον Αλέκο Φασιανό δεν υπήρχαν ποτέ όρια. Δεν του ήταν ποτέ αρκετό να ακολουθήσει το ρεύμα της εποχής και να δημιουργήσει συμβατικά έργα. Ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης, ήθελε πάντα να ακολουθεί τη δική του πορεία και προσπαθούσε να εκφράσει τα δικά του «πιστεύω». Στη διάρκεια της παραμονής του στο Παρίσι, γνώρισε σπουδαίες προσωπικότητες και συνεργάστηκε με κορυφαία πρόσωπα του καλλιτεχνικού χώρου, ενώ η αξία του, αναγνωρίστηκε κι από τους Γάλλους, που επί δεκαετίες θαύμαζαν τις δημιουργίες του. Ήταν γεννημένος καλλιτέχνης. Αφιέρωσε τη ζωή του στα έργα του κι όπως είπε κι ο ίδιος πριν από μερικά χρόνια, μερικά πράγματα είναι -τελικά- αναπόφευκτα: «Είναι κάποια πράγματα που γίνονται αναπόφευκτα, σαν να έχουν προγραφεί από παλιά. Θυμάμαι, όταν ήμουν στη Σχολή Καλών Τεχνών, ζωγράφιζα στο δάπεδο, μπροστά στους συμμαθητές μου…Πολλές φορές έκλαιγα, κρυφά, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι ζωγραφική. Μού άρεσε όμως να απλώνω ένα χρώμα έντονο, ένα κόκκινο ή ένα μπλε σε μια μεγάλη επιφάνεια που να παριστάνει κάτι».

Η σχέση με τη μητέρα του κι η μουσική

Οι περισσότεροι καλλιτέχνες βρίσκουν την έμπνευσή τους σε μικρά πράγματα της καθημερινότητας. Στη δική του περίπτωση όμως, υπήρχε ένα πρόσωπο που έπαιζε πάντα το δικό του ρόλο σε όλη την πορεία του. Η μητέρα του, ασκούσε μεγάλη επιρροή επάνω του κι από όταν ήταν ακόμη μικρός, ήταν αυτή που τον βοήθησε να καταλάβει τι ακριβώς ήθελε να κάνει στη ζωή του. «Η μητέρα μου ήταν φιλόλογος και είχε μανία με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Αυτή με πήγαινε συγχρόνως στα μουσεία η την Ακρόπολη και παντού όπου μπορούσε να συναντήσει αρχαία πράγματα. Μου άρεσαν πολύ τα εικονογραφημένα αρχαία βάζα, ιδίως οι λευκές λήκυθοι, που εικόνιζαν νεκρικές παραστάσεις. Πιο πολύ όμως με συγκινούσαν τα κυκλαδικά ειδώλια με στυλιζαρισμένα χέρια, τα μονοκόμματα σώματα που μοιάζανε με παιχνίδια», έχει εξηγήσει στο παρελθόν, μιλώντας για τα πρώτα του βήματα.

Ο πατέρας του από την άλλη, ήταν μουσικός. Δεν έκρυψε ποτέ ότι υπήρξε μία περίοδος που επιχείρησε να ακολουθήσει το συγκεκριμένο μονοπάτι. Σπούδασε βιολί για 12 χρόνια κι είχε την ευκαιρία να γνωρίσει σπουδαίες προσωπικότητες, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ωστόσο, η αγάπη του για την τέχνη και τη ζωγραφική ήταν αρκετή για να τα αλλάξει όλα! «Ο πατέρας μου ήταν μουσικός και έτσι έμαθα να παίζω βιολί. Δε νομίζω ότι αυτό με επηρέασε καθόλου, γιατί ήθελα να ζωγραφίζω από μικρό παιδί. Μέχρι τα 17 μου χρόνια ζωγράφιζα μόνος μου κι είχα όλο τον μαγικό κόσμο των εικόνων, στις εκκλησίες, και από την άλλη μεριά την αγαλματολατρεία των αρχαίων Ελλήνων», ανέφερε σε συνέντευξή του, μιλώντας πάντα με ιδιαίτερο σεβασμό κι αγάπη για τους γονείς του. Τον βοήθησαν με όλες τις δυνάμεις τους κι ήταν στο πλευρό του σε κάθε του βήμα, ιδιαίτερα στο ξεκίνημά του.

Οι διακρίσεις κι η ώρα της αναγνώρισης 

Το μπλε ήταν πάντα ένα από τα αγαπημένα του χρώματα κι δημιουργίες του, απευθύνονταν σε όλους. Ήταν λάτρης της ελληνικής μυθολογίας κι η τέχνη του, είχε κάτι το προσωπικό. Το τρίπτυχο Άνθρωπος – Φύση – Περιβάλλον, κυριαρχούσε πάντα στα έργα του και με το πέρασμα των χρόνων, ήταν πολύ εύκολο να αντιληφθεί κανείς την σπουδαιότητά τους. Γι' αυτό και δεν άργησαν να έρθουν κι οι επιτυχίες. Το 1999 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ το 2010 τιμήθηκε από την Κυβέρνηση της Γαλλίας, με το παράσημο της Legion d'Honneur. Το 2000 φιλοτέχνησε έργα για τον Σταθμό «Μεταξουργείο» του αθηναϊκού Μετρό, ενώ έχουν γυριστεί συνολικά τέσσερις ταινίες για το έργο του, από την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση.

Στη διάρκεια της σπουδαίας καριέρας του, παρουσίασε τα εμβληματικά του έργα σε περισσότερες από 70 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες, πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, ενώ η τελευταία του έκθεση πραγματοποιήθηκε στην Εθνική Πινακοθήκη το 2004, με τίτλο «Φασιανός, Μυθολογίες του καθημερινού». Παράλληλα, συμμετείχε και σε ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς διοργανώσεις στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου, όπως η São Paulo Art Biennial κι η Venice Biennale, το 1971 και το 1972 αντίστοιχα. Μεταξύ άλλων, έχει ασχοληθεί με την εικονογράφηση των βιβλίων γνωστών ποιητών και συγγραφέων στην Ελλάδα και τη Γαλλία, όπως ο Ελύτης, ο Καβάφης, ο Aragon κι ο Apollinaire, ενώ έχει σχεδιάσει αφίσες και γραμματόσημα. Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και άλλους θιάσους, σε παραστάσεις αρχαίου δράματος και σύγχρονων έργων.

Ο Αλέκος Φασιανός μυθοποίησε τη δική του καθημερινότητα κι ως ένας γνήσιος, «λαϊκός καλλιτέχνης», άφησε την τέχνη του να ταξιδέψει σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Τα έργα του, αποτέλεσαν θέμα συζήτησης για δεκαετίες και δεν είναι τυχαίο, ότι πολλοί άνθρωποι του χώρου, τον αποθέωναν σε κάθε ευκαιρία. Μπορεί να έφυγε από τη ζωή, αλλά είναι σίγουρο πως η μνήμη του θα μείνει για πάντα ζωντανή. Οι δημιουργίες του αποτελούν μία σπουδαία παρακαταθήκη και το σίγουρο είναι, πως κι οι επόμενες γενιές θα έχουν την ευκαιρία να τον θαυμάσουν και να τον γνωρίσουν μέσα από αυτές. Ο σπουδαιότερος, Έλληνας ζωγράφος του 20ού αιώνα δε βρίσκεται πια στη ζωή κι όλοι εμείς, θρηνούμε για έναν μοναδικό άνθρωπο που έγραψε τη δική του ιστορία...