Ακολουθώντας τη σκανδιναβική σχολή αστυνομικής γραφής, χωρίς ωστόσο να ξεχνά τη δική του, προσωπική σφραγίδα και να εμπλουτίζει τις σελίδες του με άρωμα Ελλάδας, ο συγγραφέας Βαγγέλης Γιαννίσης είναι το τρανό παράδειγμα ότι η σύγχρονη ελληνική αστυνομική λογοτεχνία μπορεί να συναγωνιστεί ακόμα και σπουδαίους εκπροσώπους του είδους, όπως ο Jo Nesbo ή ο Arne Dahl.

Ο ίδιος ζει μεταξύ Ελλάδας, Σουηδίας και ΗΠΑ, ενώ έχει κυκλοφορήσει πέντε βιβλία με τις εκδόσεις Διόπτρα. Αν και βασικός πρωταγωνιστής στα πρώτα βιβλία του ήταν ο διάσημος πια επιθεωρητής Άντερς Οικονομίδης που εξιχνιάζει υποθέσεις στο Έρεμπρο της Σουηδίας, στο τελευταίο βιβλίο του «Η Γυναίκα του Ίσνταλ», εμπνευσμένο από την αληθινή, πασίγνωστη υπόθεση στο Μπέργκεν της Νορβηγίας, η οποία μένει ακόμα ένα μυστήριο ύστερα από πέντε δεκαετίες, την υπόθεση αναλαμβάνει ο δαιμόνιος αστυνομικός Ραλφ Στόλεσν, με τη βοήθεια του ειδικού πράκτορα εγκληματολογικού Άνερς Φλο. Ο θάνατός της αποτελεί αίνιγμα. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν η γυναίκα αυτοκτόνησε ή αν έπεσε θύμα δολοφονικής ενέργειας. Θα μπορέσουν εκείνοι να βρουν την άκρη του νήματος;

Ποια είναι όμως η καθημερινότητα ενός συγγραφέα και καταξιωμένου μεταφραστή; Ο ίδιος μας την περιγράφει παρακάτω...

8:00 Η ώρα που χτυπάει το πρώτο ξυπνητήρι. Προλαβαίνω να ακούσω τις πρώτες νότες του Don’t stop me now των Queen, προτού το χέρι κινηθεί ενστικτωδώς στο κινητό και βάλει το snooze. Συγγνώμη, Freddie. Not today.

8:10 Ανοίγω τα μάτια. Από αυτό το σημείο και για τα επόμενα εξήντα λεπτά, ακολουθεί η golden hour της ημέρας, το διάστημα στο οποίο: περνάω από το μπάνιο για ξύρισμα προσεκτικό με φαλτσέτα, πλύσιμο, ενυδατική, συνεχίζω με προετοιμασία του πρωινού και του δεκατιανού στην κουζίνα και καταλήγω στο γραφείο, όπου πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Τρώω το πρωινό και κάνω ένα γρήγορο σερφάρισμα σε σόσιαλ μίντια και Reddit, ώστε να δω τι κοσμοϊστορικό τόλμησε να συμβεί ενώ εγώ κοιμόμουν. Spoiler alert: τις περισσότερες φορές δε γίνεται τίποτα.

9:00 Αρχίζω δειλά-δειλά να δουλεύω. Νιώθω τυχερός που έχω μία δουλειά, η οποία γίνεται από το σπίτι -παρά τους χιλιάδες περισπασμούς, από τα εκατοντάδες βιβλία που βρίσκονται γύρω μου, το Netflix που ψιθυρίζει πονηρά «Ε, ψηλέ, ένα επεισόδιο Alta Mar βάλε, έτσι για το καλό» κι έναν γάτο που… Οκ, αυτός δεν είναι εμπόδιο, με γράφει κανονικότατα. Αλλά, καταλαβαίνετε. Παρόλα αυτά, θέτω καθημερινά έναν στόχο: μέσα σε ένα τετράωρο το πρωί να βγάλω μετάφραση είκοσι σελίδων από το βιβλίο που μεταφράζω. Δηλαδή, από το ένα εκ των δύο. Το πληκτρολόγιο παίρνει φωτιά, μερικές φορές είμαι τυχερός και το κείμενο ρέει ομαλά, δίχως βοήθεια «γκουγκλαρίσματος» φυτών που υπάρχουν μόνο στην Αγγλική ύπαιθρο. Άλλες φορές δεν είμαι τόσο τυχερός και ο στόχος των είκοσι σελίδων γίνεται άπιαστο όνειρο. But a man can dream, right?

13:00 Ώρα για φαγητό. Προσπαθώ να ακολουθώ ένα fixed πρόγραμμα (πχ Δευτέρες ψάρι, Τρίτη κοτόπουλο, Τετάρτη κάτι σε πράσινο, κτλ) το οποίο μου επιτρέπει να γλιτώνω χρόνο, που σε άλλη περίπτωση θα ξόδευα προσπαθώντας να αποφασίσω τι φαγητό θα φτιάξω σήμερα. Προσπαθώ να κρατήσω τις συνταγές απλές, χωρίς να κλέβω από την απόλαυση και την ποιότητα του μαγειρέματος και του φαγητού. Προσπαθώ επίσης, για χάρη χρόνου, τα μεσημέρια να ελαχιστοποιήσω τη χρήση τηγανιών και κατσαρολικών, χρησιμοποιώντας κυρίως τον φούρνο. Το φαγητό συνοδεύεται συνήθως με μία από τις σπιτικές μπίρες που παράγω και με ένα επεισόδιο της σειράς που βλέπω εκείνη την περίοδο. Αν τα καταφέρω και μείνω στο ένα, δηλαδή.

14:30 Εκατόν είκοσι λεπτά τρεξίματος αρχίζουν. Όχι κανονικού. Μεταφραστικού. Αν έμειναν εκκρεμότητες από το πρώτο βιβλίο, κλείνουν εδώ, ειδάλλως το δεύτερο slot της ημέρας περιέχει μετάφραση δέκα σελίδων από το δεύτερο βιβλίο που μεταφράζω.

16:30 Διάλειμμα. Τριάντα λεπτά me-time. Μπορεί να είσαι ο πρωθυπουργός, ο Πάπας, ή ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Δε με απασχολεί καθόλου. Δε σηκώνω τηλέφωνα, δεν απαντώ σε μηνύματα, απλά απολαμβάνω τριάντα λεπτά χαλάρωσης στον καναπέ.

17:00 Η ώρα-πασπαρτού της ημέρας. Αν είμαι στις καλές μου, θα κάνω γυμναστική με τον Luke (ένα air walker που έχω στην κρεβατοκάμαρα, κάτι σαν ελλειπτικό, το οποίο χαϊδευτικά έχω ονομάσει Luke -από το Skywalker), βλέποντας κάτι στο Netflix. Ειδάλλως, είναι ώρα για ψώνια, επιπλέον δουλειά, αν χρειαστεί, ή οποιαδήποτε άλλη αγγαρεία έχει μαζευτεί. Καθάρισμα. Ξεσκόνισμα. Πλυντήριο. Αν θέλω επειγόντως χαλάρωση, θα διαβάσω κάτι.

19:00 Μαγείρεμα μέρος δεύτερον. Είτε ζέσταμα του φαγητού, είτε μαγείρεμα από την αρχή. Εδώ, όταν έχω περισσότερο χρόνο, συνήθως επιχειρώ τις περισσότερες γαστριμαργικές «μαγκιές». Σπιτικά μακαρόνια (είναι πιο εύκολο απ’ όσο ακούγεται) ή σπιτική ζύμη πίτσας ή ψωμί. Μία όμορφη medium μπριζόλα. Ένα southern-style κοτόπουλο. Το βραδινό φαγητό είναι ιεροτελεστία. Είναι απόλαυση. Είναι η ώρα που χαλαρώνω πραγματικά.

21:00 Κάπου εδώ αρχίζω να γράφω το δικό μου βιβλίο. Καθημερινά, βάζω τον στόχο των χιλίων λέξεων τουλάχιστον και δε σταματάω αν δεν τον πετύχω. Το γράψιμο είναι σκληρή, επίμονη δουλειά -κι αν δεν το δεις σαν δουλειά, sorry, ούτε κι εκείνο θα σε δει σοβαρά. Ο Στίβεν Κινγκ συμβουλεύει τους συγγραφείς να έχουν ένα μυθιστόρημα στην οθόνη του υπολογιστή (που γράφεται), ένα στο γραφείο (που επιμελείται) κι ένα στο συρτάρι (τελειωμένο, που περιμένει να έρθει η σειρά του για επιμέλεια). Αφού πιάσω τον ημερήσιο στόχο, συνεχίζω με διάβασμα. Υποχρεωτικά.

00:30 Κάπου εκεί γέρνω στο μαξιλάρι, βάζω μία ταινία ή σειρά να παίζει στο λάπτοπ και προσπαθώ να κοιμηθώ, έτοιμος για το αυριανό repeat!

Info: Το βιβλίο του Βαγγέλη Γιαννίση «Η γυναίκα του Ίσνταλ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Την άνοιξη του 2020 θα κυκλοφορήσει και το νέο του βιβλίο «Άμαροκ», από τις ίδιες εκδόσεις, όπου επιστρέφει ο αγαπημένος μας Άντερς Οικονομίδης.