Με αφορμή το βίντεο της ημέρας που ποστάραμε σήμερα σχετικά με τους ανεκπλήρωτους έρωτες -το οποίο απόλαυσα πάρα πολύ και ήταν σαν να βλέπω ταινία- δε θα μπορούσα παρά να σκεφτώ ότι η υπόθεση αφορά λίγο πολύ όλους -ή τουλάχιστον όσους είναι ή ήταν single.
Για να κάνουμε μια περίληψη, μια γυναίκα και ένας άνδρας συναντιούνται καθημερινά στο ασανσέρ του κτιρίου όπου δουλεύουν. Ο ένας αρέσει πολύ στον άλλον και διαβάζουμε σε υπότιτλους τις σκέψεις τους.
«Να του μιλήσω, να μη της μιλήσω. Και τι να της πω; Μήπως με περάσει για ανόητη; Σήμερα, θα της πω καλημέρα!». Είναι μερικές από αυτές. Το τέλος δε θα σας το πω, για να το δείτε εσείς. Αλλά θα σας πω απλά ότι, αν έλεγε κάποιος από τους δύο ένα «Γεια! Δε σε έχω δει ξανά στο κτίριο. Εδώ δουλεύεις;» τα πράγματα θα εξελίσσονταν εντελώς διαφορετικά.
Βέβαια, δε λέμε κάτι καινούριο. Το ότι ο κόσμος πια όχι μόνο δε φλερτάρει, αλλά δε λέει ούτε μια απλή καλημέρα στο ασανσέρ είναι ένα φαινόμενο που κυριαρχεί εδώ και χρόνια και ακόμα καλά κρατεί. Μήπως φταίνε τα social media ή απλά αυτά λειτουργούν ως ο αποδιοπομπαίος τράγος, για να δικαιολογήσουμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία που όλοι προτιμούν να κάνουν scroll down σ’ ένα κινητό, παρά να μιλήσουν στον διπλανό τους;
Ανακαλέστε για παράδειγμα την τελευταία φορά που βγήκατε για ποτό. Ανδροπαρέες και γυναικοπαρέες. Σίγουρα περνάνε καλά. Ο ένας παρατηρεί ένα ενδιαφέρον πρόσωπο στο απέναντι τραπέζι. Της τραβάει την προσοχή και κερδίζει το βλέμμα της. Χαμόγελο. (Hint: Εκεί είναι που μπορείς να πας να της μιλήσεις, διακριτικά και με ευγένεια). Τίποτα. Ξανά ματιές, ξανά χαμόγελα. Κάποια στιγμή ο ένας ξεκλειδώνει το κινητό, βλέπει τα stories, βάζει κι ένα like. Αφήνει κάτω το κινητό, κοιτάζει προς την άλλη πλευρά. Λείπει. «Μάλλον έχει πάει να πάρει κι άλλο ποτό» σκέφτεται. Επιστρέφει στη θέση της και βγάζει selfie με τις φίλες της. Βγάζουν καμιά 7-8 γιατί πρέπει να κάνουν post στο instagram και πρέπει να έχουν βγει όλες κούκλες, αλλιώς δεν μπορεί να ανέβει σε καμία περίπτωση. Ένας φίλος από την άλλη παρέα προτείνει το ίδιο. Ακόμα ένα 20λεπτο ανάμεσα σε φλας και αλλαγή θέσεων για το καλύτερο προφίλ. Τελικά, όταν πια έχει γίνει το νικητήριο κλικ και από τις δυο πλευρές, εκείνος -με τη βοήθεια φίλων και του αλκοόλ- αποφασίζει να της μιλήσει (θα του μιλούσε εκείνη, αλλά ακόμα ζούμε σε μια τόσο οπισθοδρομική κοινωνία που διστάζει, αν είναι δυνατόν!). Εκείνη με την παρέα της όμως ετοιμάζονται να φύγουν. Φοράει το τζάκετ, τον κοιτάει μια τελευταία φορά, με ύφος “ίσως την επόμενη φορά” και περπατά προς την έξοδο. Μπερδεμένος, σε μια τελευταία προσπάθεια να φανεί θαρραλέος, σκέφτεται να την ακολουθήσει έξω. Αλλά μήπως τον περάσει για τρελό; Game over...
Σας θυμίζει κάτι; Σίγουρα!
Γυρνώντας ξανά στα social media και το online dating, στέκομαι στη σκέψη του πόσο εύκολο είναι να κάνεις ένα friend request, να περιμένεις να σε δεχτεί, να κάνεις ένα like, ένα comment και να ξεκινήσεις μια κουβέντα στο messenger. Προχωρώντας και στις εφαρμογές τύπου Tinder, όπου μ’ ένα swipe right ή left επιλέγεις με όσους θες να μιλήσεις (αν σε επιλέξουν και οι ίδιοι) ή όχι, καταλαβαίνουμε ότι η οθόνη ενός κινητού η υπολογιστή προσφέρει μια σχετική «ασφάλεια». Η απόρριψη σίγουρα δεν «πονάει» τόσο πολύ και μπορείς να κάνεις ακόμα και pause στην κουβέντα, αν δεν έχεις έμπνευση για το ποια θα είναι η επόμενη ερώτηση, δίνοντας μια δικαιολογία τύπου «σόρι, με πήραν τηλέφωνο, τι λέγαμε;». Ως άνθρωπος που ανήκε σε αυτήν την κατηγορία (με τη σχέση μου γνωριστήκαμε online) έχω να πω ότι το κατανοώ. Κάθε φορά που μου έλεγαν οι φίλοι μου να πλησιάσω κάποιον και να του μιλήσω ένιωθα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου, Σαν να με έπιασε ο καθηγητής αδιάβαστος την ώρα της εξέτασης. Σαν να περίμενε κάποιος τα πάντα από μένα, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Αλλά, δεν έλεγα να το καταλάβω.
Δεδομένου ότι διανύουμε την technological era, δεν είναι φυσικά κατακριτέο να επιλέγει κανείς αυτή τη μέθοδο για να πλησιάσει ένα πιθανό έτερον ήμισυ. Οι παραπάνω σκέψεις αφορούν περισσότερο εκείνους που θέλουν να πλησιάσουν όποιον τους μαγνήτισε σ' ένα club και να χορέψουν μαζί του χωρίς φόβο και τρόμο. Αυτούς που είδαν μια όμορφη κοπέλα σε μια καφετέρια και θέλουν να της πουν κάτι αυθόρμητα, αλλά ένιωσαν ότι αν πλησιάσουν στο τραπέζι της θα τους λούσει κρύος ιδρώτας.
Ωστόσο, τι είναι αυτό που όλοι τρέμουν; Είναι στ’αλήθεια τόσο φοβερό;
Όχι δα! Σκεφτείτε το εξής. Αν τυχόν, πείτε μια καλημέρα σε κάποιον που σας αρέσει από το γραφείο και αρέσετε και σε αυτόν, το πιο πιθανό είναι να προσπαθήσει και ο ίδιος να παρατείνει την κουβέντα σας. Αν υπάρχει ενδιαφέρον θα το καταλάβετε, έτσι κι αλλιώς, και σίγουρα θα νιώσετε πιο χαλαρή για να κάνετε έξτρα ερωτήσεις και να αφήσετε την κουβέντα με ένα «τα ξαναλέμε». Την επόμενη φορά, ίσως σας ζητήσει το κινητό σας ή θα του το ζητήσετε εσείς. Προς Θεού, φτάνει πια με τα σεξιστικά ταμπού.
Δεν ξέρω τελικά τι φταίει κι ο κόσμος πια δε μιλάει. Ξέρω όμως σίγουρα ότι στο μυαλό πολλών, τα πράγματα είναι πολύ πιο... τεράστια από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Η μιλιά δύσκολα βγαίνει, η αυτοπεποίθηση είναι σε χαμηλά επίπεδα -ανεξάρτητα αν είναι κανείς κούκλος ή κούκλα- και η επιβεβαίωση μετριέται περισσότερο με followers και καρδούλες. Ωστόσο, είναι να γίνει η αρχή. Την επόμενη φορά που θα βγείτε, τολμήστε το. Μιλήστε με κάποιον που βρίσκετε ενδιαφέρον. Πιάστε του την κουβέντα. Αν σας αγνοήσει, so what? Τι είχατε τι χάσατε...
Κι αν δε σας αγνοήσει, αλλά τελικά είστε εσείς που το ξανασκεφτήκατε και δε σας βγαίνει να κάνετε κάτι παραπάνω μαζί του; Πάλι, κανένα πρόβλημα. Ξεκαθαρίστε το όταν σας ζητήσει το κινητό σας ή πείτε του ευγενικά ότι πρέπει να φύγετε. Θα το πιάσει το νόημα. Αν πάλι είστε και οι δυο σε θετικό mood, τότε θα νιώσετε τα vibes και τη διάθεση σας να απογειώνεται.
Και αυτό είναι απλά τέλειο!
