Παθιασμένος να μάθει, να εξερευνήσει, να ονειρευτεί. Ο Ορέστης Χαλκιάς είναι ψυχή που εκτιμά βαθιά το χιούμορ και τη ζεστή αγκαλιά των ανθρώπων οι οποίοι τον περιβάλλουν. Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και το φετινό, οι καθημερινοί ρυθμοί του είναι εμποτισμένοι με ισχυρές δόσεις της πιο επιτακτικής του ανάγκης, της Τέχνης.
Μέσα Ιουλίου, ένα ζεστό απόγευμα Πέμπτης. Ήμουν σίγουρη ότι η τηλεφωνική μας επικοινωνία θα μου επιβεβαίωνε από τα πρώτα λεπτά την ταπεινότητα του χαρακτήρα του, αλλά και την αφοσίωσή του στο πνευματικό λειτούργημα που υπηρετεί. Ο Ορέστης Χαλκιάς είναι αυτός ο άνθρωπος που θα σηκώσει το τηλέφωνο με χαμόγελο και πρόθυμος να μοιραστεί μαζί σου ιστορίες για το θέατρο, τις οποίες διηγείται με νοσταλγία.
Μια σχέση χωρίς εποχές
«Πάντα τα καλοκαίρια μου είναι η Τέχνη μου, όπως και όλη μου η ζωή. Δεν υπάρχουν εποχές σε αυτήν τη σχέση. Ακόμη και την καλοκαιρινή περίοδο εργάζεσαι, κάνεις την Τέχνη σου. Ένας άτυπος κανόνας λέει ότι, όταν παίζεις σε αρχαίο θέατρο αυτήν την περίοδο, αποφεύγεις τη θάλασσα, γιατί σε εξαντλεί, σε ρίχνει ενεργειακά. Στην Επίδαυρο ήμουν έξι ημέρες και το πόδι μου δεν μπήκε στα νερά της. Το πιο όμορφο με αυτήν τη δουλειά είναι ότι σου δίνει τη δυνατότητα να δουλέψεις σε διαφορετικές πόλεις και νησιά, οπότε αυτό πάντα σε ενθουσιάζει. Έχω και τη σχετικά πρόσφατη εμπειρία των Παξών και των γυρισμάτων που έκανα εκεί, αλλά και αυτή του να φεύγεις από την Αθήνα και να πας προς την Επίδαυρο, στον μαγικό αυτόν τόπο - κάτι ασύλληπτο.
»Αυτήν την περίοδο που έχω μόνο την παράσταση “Ιππόλυτος” είναι πολύ φυσιολογική η κάθε ημέρα μου. Θα σηκωθώ, θα γυμναστώ και θα πάω στην πρόβα μου, και αργότερα, όταν δεν υπάρχει πρόβα, θα βρίσκομαι νωρίτερα στο θέατρο, να κάνω το ζέσταμά μου για να ανέβω στη σκηνή. Φέτος ειδικά, μου έτυχαν όλα μαζί, αλλά ευτυχώς οι ομάδες παραγωγής και τα προγράμματα συνδυάστηκαν το ένα με το άλλο αβίαστα. Έτσι, υπήρχε περίοδος στην οποία έκανα πρόβες για παράσταση, γύρισμα για το Maestro” και μεταγλώττιση Disney - όλα αυτά ταυτόχρονα. Οι ηθοποιοί είμαστε εκπαιδευμένοι σε αυτό. Συνήθως, κάτι δεν πάει καλά όταν δεν κάνουμε πράγματα. Εκεί το σύστημα καταρρέει, γιατί έχουμε μάθει σε συγκεκριμένους ρυθμούς, τους οποίους δεν είμαστε έτοιμοι να αποχωριστούμε. Στη συζήτησή μας, μου τονίζει ότι επόμενος σταθμός στην έντονη και δημιουργική αυτή πορεία του είναι το γοητευτικό νησί των Παξών, όπου θα βρίσκεται τον Οκτώβριο και για ένα μήνα, για τα γυρίσματα του “Maestro”. «Πρέπει να βρεθεί η καλύτερη περίοδος, ώστε να μην υπάρχουν πολλοί τουρίστες και να είναι ελεύθερα τα πράγματα. Τα γυρίσματα έχουν πολλές απαιτήσεις και είναι απρόβλεπτα».
Θέρος και πλειάδα συγκινήσεων
«Είναι λίγο σπάνιες οι λέξεις με τις οποίες συνδέω το καλοκαίρι στο μυαλό μου, καθώς περιγράφουν ελάχιστες περιόδους του, αλλά αυτές είναι “η ανεμελιά”, “οι φίλοι” οπωσδήποτε και “ο έρωτας”. Το πιο ονειρικό καλοκαίρι για μένα ανήκει στο 2015, που ήμουν στην πρώτη μου κατάβαση στην Επίδαυρο, ως μέλος του χορού στο ΚΘΒΕ, μια περίοδος κατά την οποία υπήρξα και ερωτευμένος. Το έζησα συνολικά πολύ έντονα, γιατί βίωνα τον έρωτα ταυτόχρονα με μια υψηλής αισθητικής παράσταση. Ήταν πολλές συγκινήσεις μαζεμένες, υπήρχε ένα κενό πριν από την Επίδαυρο και μπορούσαμε να κάνουμε και λίγες διακοπές. Το ιδανικό καλοκαίρι στο μέλλον θα είναι να πάω με φίλους στη Λατινική Αμερική, στην Ιαπωνία, στο Μεξικό. Αυτά τα ταξίδια μου φαίνονται πολύ γοητευτικά».
Παξοί και ζεστή αγκαλιά των ντόπιων
«Δυόμισι μήνες στους Παξούς ήταν για όλους μας μια ευλογία. Οι άνθρωποι του νησιού είχαν μια ζεστή αγκαλιά, αλλά και διαθεσιμότητα. Είναι δύσκολο τέτοιες περιόδους να βρει κάποιος κατάλυμα, όμως ήταν όλοι εκεί, δίπλα μας. Ήταν πολύ συγκινητικό και δημιούργησε μια ομαλή λειτουργία. Είναι υπέροχο και πανανθρώπινο να βγαίνεις από το σπίτι σου και, στα εκατό μέτρα, να είναι το γύρισμα και, μέχρι να φτάσεις εκεί, να χαιρετάς τους ανθρώπους του νησιού που σε αγαπάνε και σε βοηθάνε. Χωρίς αυτούς δε θα γινόταν η σειρά! Η πιο μαγική στιγμή συνολικά ήταν η σκηνή του τελευταίου επεισοδίου, όταν τραγουδήσαμε με τη Χαρούλα Αλεξίου πάνω στα βράχια ανάμεσα στους Παξούς και στο μικρό νησάκι Άγιος Νικόλαος. Εκεί ήταν οι κάτοικοι του νησιού σε καραβάκια και έβλεπαν αυτήν τη συναυλία κι άλλοι στα μπαλκόνια τους με πανό «Χαρούλα, σ’ αγαπάμε». Δεν ξεχνώ και μια σκηνή του πρώτου επεισοδίου που απεικόνιζε ένα πάρτι της νεολαίας του νησιού, όπου τραγουδούσα υποτίθεται μαζί με την μπάντα μου το “I want to break free”. Έβλεπες παιδιά με όριο ηλικίας τα 16-17 χρόνια να χοροπηδάνε μέσα στο δάσος στο φανταστικό σκηνικό που δημιουργήθηκε και να τραγουδάνε Queen. Είναι κάπως ελπιδοφόρο αυτό. Και αυτά τα παιδιά ήταν γιοι και κόρες των ανθρώπων του νησιού. Κάποιους από αυτούς τους βλέπαμε σχεδόν κάθε μέρα, όπως το πρωί μια κοπέλα που μου σέρβιρε καφέ σ’ ένα μαγαζί και το βράδυ ήταν βοηθητική ηθοποιός στη σειρά. Είναι μια μικρή κοινωνία και αμέσως γνωριστήκαμε. Από ένα σημείο και μετά χαιρετιόμασταν με τα μικρά μας, υπήρχε θερμή υποδοχή. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι επέλεξε ο κ. Παπακαλιάτης τους Παξούς…».
«Ιππόλυτος»: Μια θεία στιγμή
Για την ώρα, όμως, επίκεντρο του ενδιαφέροντός του είναι η περιοδεύουσα παράσταση «Ιππόλυτος», στην οποία πρωταγωνιστεί. Αφετηρία τους ήταν η Επίδαυρος, ο «ναός της υποκριτικής Τέχνης». «Ο απόηχος των δύο παραστάσεων είναι εδώ, δεν έχει φύγει ακόμη το vibe που ζήσαμε. Δεν έχω ξαναζήσει τόσο έντονα, είναι σαν ένα σύννεφο -όχι με αρνητική χροιά- πάνω από το κεφάλι μου. Μια σπουδαία εμπειρία, στην οποία είχα την ευκαιρία και την ψυχραιμία το Σάββατο να προλάβω να κοιτάξω τον ουρανό για δύο δευτερόλεπτα εκτός ρόλου και να πω: “Είμαι εδώ αυτήν τη στιγμή”. Είναι πολύ σημαντικό και για εμένα και για την οικογένειά μου. Ο απόηχός της θα κρατήσει και άλλο και η παράσταση δεν έχει τελειώσει. Θα κουβαλάμε την αίσθηση της Επιδαύρου όπου και να πάμε. Το πρώτο πράγμα που με ενθουσίασε, όταν μου τηλεφώνησε το Εθνικό Θέατρο για να μου προτείνει αυτήν την ακρόαση, ήταν το όραμα της κ. Ευαγγελάτου. Η συνεργασία μαζί της ήταν άψογη, μπορώ να πω ότι την αγαπώ πια, είχαμε πολύ καλή σχέση. Θέλω να συνεργαστώ ξανά μαζί της. Προσπαθώ και εγώ να εκπληρώνω τα οράματα των ανθρώπων, με τα δικά μου συστατικά να προσφέρω ό,τι μπορώ. O «Ιππόλυτος» είναι ταυτισμένος με τη βαθιά ιδεολογία του πάνω στα πράγματα και το πώς βιώνει τη ζωή χωρίς τον έρωτα, είναι σαν να μη θέλει να μεγαλώσει. Γι’ αυτό και βρίσκεται με τους φίλους του στα δάση και κάνει τη ζωή που θεωρεί πως είναι κοντά στο θείο που θέλει να φτάσει. Θα είχε ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε πώς θα μεγάλωνε αυτό το παιδί αν δεν πέθαινε, και αν θα ένιωθε κάποια στιγμή τον έρωτα, γιατί το να αρνηθείς τον έρωτα είναι σαν να αρνείσαι τη φύση σου».
Μουσικός δεσμός που δεν τελειώνει…
«Η μουσική στη ζωή μου υπάρχει πάντα και μόνιμα. Το “Maestro” στάθηκε η αφορμή για να κυκλοφορήσει. Κάποια στιγμή, αν επέλεγα το συγκεκριμένο σταυροδρόμι, θα ήθελα να έχω και το δικό μου υλικό. Σκέφτομαι από τον χειμώνα μήπως κάνω κάτι παραπάνω μουσικά, ίσως κάποιον δίσκο ή κάποιο EP μικρότερης διάρκειας που με ενδιαφέρει. Μπορούν να γίνουν κάποιες διασκευές με συγκεκριμένο ύφος που αφορούν μια συγκεκριμένη περίοδο ή να συντεθεί κάποιο δικό μου υλικό. Είμαι σε κάποιες συζητήσεις, αλλά όλα αυτά είναι στον αέρα. Τώρα περιμένω να φθινοπωριάσει και να διαχειριστώ αυτό το βήμα με πολλή οργάνωση και σκέψη. Δε χωρούν μόνο συναισθηματισμοί».
Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος
