Πάντα με γοήτευε αυτή η μία με μιάμιση ώρα πριν από το τρίτο κουδούνι. Όχι για να εντοπίσω τη θέση μου στις ξύλινες κερκίδες των υπαίθριων θεάτρων, αλλά για να διασχίσω τους πέτρινους διαδρόμους και να κατέβω τα σκαλάκια τους, μέχρι να φτάσω στο αγαπημένο μου μέρος: τα καμαρίνια. Στην καρδιά της προετοιμασίας. Εκεί όπου οι ηθοποιοί αλλάζουν σχήματα, χρώματα και μορφή - για όλους εμάς. Αυτό είναι το πρώτο βήμα της μαγείας. Και είναι ιερό. 

Αυτόν τον Ιούλιο, δύο από τις πιο μεγάλες παραστάσεις που περιοδεύουν ανά την Ελλάδα σταμάτησαν για λίγες βραδιές στη Θεσσαλονίκη. Το «Μόνος με τον Άμλετ» στο Θέατρο Δάσους, καθώς και το «Μια άλλη Θήβα» στο Θέατρο Κήπου, στάθηκαν οι αφορμές για να ξεκινήσω μια διαφορετική προσέγγιση: μια δημοσιογραφική καταγραφή με έντονη προσωπική περιέργεια και θαυμασμό. Βρέθηκα στα παρασκήνια, λίγο πριν και λίγο μετά το τρίτο κουδούνι, και συνομίλησα με τα βασικά πρόσωπα που τις απαρτίζουν. Οι πρωταγωνιστές τους - Ο Αιμίλιος Χειλάκης στην πρώτη περίπτωση και ο Θάνος Λέκκας στη δεύτερη - με υποδέχτηκαν με ζεστασιά και ευγένεια, κάνοντάς με σχεδόν αμέσως μέρος της ιεροτελεστίας τους. Βίωσα μαζί τους στιγμές προετοιμασίας, αναμονής, έντασης και σιωπής. Για λίγο, γίναμε όλοι κομμάτι αυτής της εύθραυστης - αλλά γεμάτης ενέργεια - ώρας της μετάβασης.

Ελάτε μαζί μου στα καμαρίνια, για να νιώσετε κι εσείς αυτή τη σιωπηλή, μα γεμάτη παλμό, ώρα πριν ανέβει η αυλαία...

Δευτέρα 7 Ιουλίου, 19:30 – Θέατρο Δάσους
Συνάντηση με τον Αιμίλιο Χειλάκη λίγο πριν ανέβει στη σκηνή για το «Μόνος με τον Άμλετ»

Από τους πιο χαρισματικούς ηθοποιούς της γενιάς του, με έντονη παρουσία στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και –πάνω απ’ όλα– στο θέατρο, ο Αιμίλιος Χειλάκης επιστρέφει με την υποβλητική διασκευή του σαιξπηρικού δράματος, βασισμένη στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά. Στο «Μόνος με τον Άμλετ» – μια παράσταση που περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου και έκανε στάση στη Θεσσαλονίκη για μια και μοναδική βραδιά – ερμηνεύει όλους τους βασικούς ρόλους, εστιάζοντας στην απόσταση ανάμεσα στη Σκέψη και την Πράξη

Είναι η πρώτη φορά που τον συναντώ από κοντά, και αυτό που μου έκανε αμέσως εντύπωση ήταν η φυσική του παρουσία ανάμεσα στους τεχνικούς. Λίγο πριν κατέβει στο καμαρίνι του Θεάτρου Δάσους για να συζητήσουμε, τον είδα να βοηθά στη μεταφορά και την τοποθέτηση των σκηνικών. Χαμογελαστός, ευγενικός, μου ζήτησε με ήρεμη φωνή να τον περιμένω λίγα λεπτά. 

Τον παρακολουθώ καθώς οργανώνει τα πράγματά του· από το μακιγιάζ και τα εργαλεία αφαίρεσής του, μέχρι τη μπάρα δημητριακών που – όπως ανακαλύπτουμε γελώντας – έχουμε κοινή αδυναμία. Ο Αιμίλιος Χειλάκης είναι ακομπλεξάριστος. Κινείται με άνεση στον χώρο, οι κινήσεις του είναι γρήγορες αλλά ψύχραιμες· συγκεντρωμένος. Με γοητεύει το πόσο συνειδητά αντιμετωπίζει τη σκηνική προετοιμασία: «Προετοιμαζόμαστε για όλους εσάς», μου λέει. Το ίδιο έντιμα αποδομεί και την εικόνα του απόμακρου ηθοποιού που δεν του ταιριάζει: δεν τον συγκινούν τα μετα-θεατρικά μυστήρια και προτιμά να βγαίνει μετά την παράσταση για ένα φαγητό ή ένα ποτό, να επιστρέφει στην καθημερινή ζωή.

Θέατρο Δάσους, 32 χρόνια μετά

Ο Αιμίλιος Χειλάκης θυμάται την πρώτη του φορά στο Θέατρο Δάσους πριν από 32 χρόνια και εξηγεί πως πλέον το μόνο που τον απασχολεί είναι να είναι συνεπής, όχι να νικήσει τον φόβο. Μιλάει για το απρόβλεπτο στο θέατρο, όπως την πρόσφατη βραδιά που κάηκαν οι λάμπες στο Ηράκλειο και οι τεχνικοί τις αντικατέστησαν μέσα σε 15 λεπτά.

«Στο Θέατρο Δάσους έπαιξα για πρώτη φορά πριν περίπου 32 χρόνια. Δεν έχω τρακ με την έννοια “ωχ, τι θα γίνει αν ξεχάσω τα λόγια;”. Όχι. Το δικό μου τρακ είναι το τρακ της ευθύνης. Θα κάνω όλα όσα πρέπει; Ξέρω τι πρέπει να κάνω, απλώς με ανησυχεί μήπως κάτι πάει στραβά και δεν καταφέρω να το εκτελέσω όπως θέλω. Γιατί πάντα “παίζεις” με αυτή τη συνθήκη – ότι κάτι μπορεί να στραβώσει. Προχθές, για παράδειγμα, στο Θέατρο Ηρακλείου κάηκαν οι λάμπες. Έτρεξαν αμέσως τρεις άνθρωποι, αγόρασαν νέο εξοπλισμό, και μέσα σε ένα τέταρτο το πρόβλημα είχε λυθεί. Μιλάμε για εξαιρετικούς επαγγελματίες. Εμείς έτσι λειτουργούμε: παίζουμε πάντα με το απρόβλεπτο. Κάθε πόλη σου δίνει ένα διαφορετικό feedback. Και θέλω να πω κάτι που για μένα είναι σημαντικό: θεωρώ απολύτως ψευδές ότι η δημιουργικότητα γεννιέται μέσα από τη δυσκολία. Σιχαίνομαι αυτή τη λογική, ότι "για να κάνεις Τέχνη πρέπει να ταλαιπωρηθείς". Είναι μια ξεπερασμένη αντίληψη της δεκαετίας του ’60!».

Η πατριαρχική αντίληψη στο θέατρο & τα καλά παιδιά του κλάδου

Καθώς η κουβέντα μας βαθαίνει, ο ίδιος αγγίζει ένα από τα πιο δύσκολα και συχνά αποσιωπημένα ζητήματα του σύγχρονου θεάτρου: την πατριαρχική δομή που εξακολουθεί να διέπει τον χώρο, ακόμη και σε περιόδους που μιλάμε για ισότητα και ενδυνάμωση.

«Το πατριαρχικό μοντέλο στο ελληνικό θέατρο δεν έχει πάψει ποτέ – και δεν μιλάω μόνο για την έμφυλη βία. Ακόμα και όταν μια γυναίκα σκηνοθέτις αναλαμβάνει μια παράσταση, συχνά λειτουργεί ως άντρας, γιατί αυτό είναι το κυρίαρχο πρότυπο. Δεν είναι φοβερό; Και παρ' όλα αυτά, το αναπαράγουμε! Κάποιες λένε: “Έτσι λειτουργεί το σύστημα, αυτό θέλουν κάποιοι για να προχωρήσουν τα πράγματα”. Και είναι μια αλήθεια. Γυναίκα συνάδελφος μού έχει πει: “Εντάξει, ρε παιδί μου, δεν είσαι τόσο αυστηρός όσο πρέπει να είσαι!”. Βλέπεις, η πατριαρχική αντίληψη δεν ξεκινά από το θέατρο – ξεκινά από την οικογένεια. Όταν γνώρισα την οικογένεια μιας συνεργάτιδας, κατάλαβα αμέσως πώς αναπαράγει αυτό το μοντέλο που έχει μάθει. Προσωπικά, προσπαθώ να βγαίνω από αυτή τη λογική. Δεν θέλω να είμαι προσβλητικός ή πιεστικός. Διαλέγω ανθρώπους που γνωρίζω καλά και ξέρω τι μπορούν να δώσουν. Δεν ζητάω να παίξουν “μπάλα σαν τον Μέσι” – τους ζητάω να παίξουν με τον δικό τους τρόπο, με τις δικές τους δυνατότητες. Επιλέγω πάντα τα καλά παιδιά. Τα τελευταία χρόνια, οι θίασοι που έχω στήσει αποτελούνται από εξαιρετικούς, συνεργάσιμους συναδέλφους – και είμαι περήφανος γι’ αυτό.»

Ο Άμλετ είναι Έλληνας

Με αφορμή τον πιο εσωστρεφή ήρωα του Σαίξπηρ, ο Αιμίλιος Χειλάκης κάνει μια αιχμηρή παρατήρηση για την τάση των Ελλήνων να φιλοσοφούν χωρίς να δρουν – και για τον κίνδυνο του δογματισμού, απ’ όπου κι αν προέρχεται.

«Όλοι οι Έλληνες είναι Άμλετ. Φιλοσοφούμε με ευκολία – με ευτέλεια πολλές φορές. Έχουμε άποψη και απάντηση για όλα, όμως δεν πράττουμε! Το θέμα είναι: αυτό που πρεσβεύεις και το διατυμπανίζεις, τι κάνεις γι’ αυτό; Ποια είναι η πράξη που αντιστοιχεί στη σκέψη σου; Γιατί αν η πράξη σου είναι η βία, τότε βρίσκεσαι επικίνδυνα κοντά στην ακραία φωνή – και συνήθως, αυτή είναι ο φασισμός, είτε προέρχεται από τα δεξιά είτε από τα αριστερά. Ο φασισμός έχει να κάνει με τη συσπείρωση γύρω από ένα δόγμα. Και ο δογματισμός δεν είναι ποτέ καλός». 

Η πολιτική ως επιχείρηση

Με έντονο στοχασμό γύρω από τη σχέση πολιτικής και κοινωνίας, εκφράζει στην κουβέντα μας την ανησυχία του για τη διαρκώς εντεινόμενη μετατροπή της διακυβέρνησης σε διαχείριση επιχείρησης – και καλεί σε συνειδητή, ενεργή στάση απέναντι στην αδράνεια που απειλεί τη δημοκρατία.

«Η πράξη του Έλληνα είναι ακραία. Θα μπορούσαμε – χωρίς βία – να ζητήσουμε με τη στάση μας από τους κυβερνώντες να πάψουν να είναι απλώς διοικούντες. Βλέπεις, η κυβέρνηση έχει ένα ιδεολογικό πρόσημο: κυβερνώ βάσει μιας αρχής – οικονομικής ή φιλοσοφικής – έναντι του λαού. Όμως οι περισσότερες κυβερνήσεις, μη εξαιρουμένης της δικής μας, λειτουργούν σαν διοικήσεις επιχειρήσεων. Και τι σημαίνει αυτό; Ότι στόχος είναι το κέρδος. Δυστυχώς, μια χώρα δεν μπορεί να λειτουργεί σαν μια κερδοφόρα επιχείρηση. Χρειαζόμαστε ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος. Αυτό ξεκινά από το πιο απλό: από το να ψηφίζουμε συνειδητά. Μόνο έτσι θα ωριμάσει ξανά η πολιτική ανάγκη. Με φοβίζει αυτή η αδράνεια που υπάρχει σήμερα. Είναι λίγο σαν τους καρχαρίες – όχι εκείνους που κυνηγούν διαρκώς, αλλά αυτούς που αν δεν κινούνται, πεθαίνουν. Το έμαθα αυτό πρόσφατα…».

Η ευθύνη ως λύτρωση

Μιλώντας για την ουσία της παράστασης, τονίζει πως η τέχνη – όπως και η ζωή – δεν ζητά έτοιμες απαντήσεις, αλλά ευθύνη. Και αυτή μπορεί να είναι η πιο λυτρωτική πράξη.

«Εγώ πάνω στη σκηνή μετά θα σας ρωτήσω. Θα σηκώσω έναν καθρέφτη για να δείτε τον εαυτό σας. Έχετε ποτέ αναλάβει την ευθύνη να καταλάβετε ποιοι είστε και πώς λειτουργείτε; Οι δικοί μου κανόνες και μηχανισμοί μου ζητούν να δράσω. Δεν θα σας πω τι να κάνετε, αλλά ότι πρέπει να κάνετε κάτι. Η παράστασή μας στέλνει το ερώτημα σε εσάς: θα μείνετε άπραγοι ή θα επιλέξετε να πεθάνετε πράττοντας; Η ίδια η παράσταση έχει πάρει την ευθύνη της ως ανθρώπινο κατασκεύασμα, ή έστω κατασκεύασμα πολλών ανθρώπων. Μέσα από το "κέλυφος" του Άμλετ, προτείνουμε κάτι που εμείς αντιλαμβανόμαστε – γι’ αυτό και λέγεται ερμηνεία. Δεν υπάρχει κάτι δύσκολο σε αυτή την παράσταση. Μου είναι εξαιρετικά ευχάριστο το κάθε της στοιχείο. Αν αναλάβεις την ευθύνη σου, είναι πράγματι δύσκολο στην αρχή, αλλά τόσο ανακουφιστικό. Να έχεις πει αυτό που πιστεύεις! Αυτή η ευθύνη είναι, για μένα, το πιο υψηλό που μπορώ να καταλάβω ως ανάγκη αυτή τη στιγμή». 

Ιnfo: Η παράσταση «Μόνος με τον Άμλετ» έρχεται στο Αμφιθέατρο Νέων Μουδανιών στις 10 Αυγούστου και στο Αμφιθέατρο Σίβηρης στις 11 Αυγούστου. 

Τετάρτη 16 Ιουλίου, 19:30 – Θέατρο Κήπου

Συνάντηση με τους ηθοποιούς Θάνο Λέκκα & Δημήτρη Καπουράνη στη 2η ημέρα της παράστασης «Μια άλλη Θήβα» 

Πρόκειται για μια παράσταση-φαινόμενο των τελευταίων θεατρικών σεζόν, που συγκίνησε πάνω από 100.000 θεατές και συνεχίζει για τρίτη χρονιά με sold out στο Θέατρο Κνωσός, ταξιδεύοντας και φέτος το καλοκαίρι σε σκηνές ανά την Ελλάδα. Με αφετηρία μια τολμηρή συνθήκη – τη συνάντηση ενός συγγραφέα με έναν νεαρό πατροκτόνο μέσα στη φυλακή – το έργο του Σέρχιο Μπλάνκο ανοίγει έναν βαθύ διάλογο για τη βία, την ταυτότητα, την τιμωρία και την τέχνη. Ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ενορχηστρώνει με ακρίβεια μια παράσταση που έχει αγαπηθεί θερμά από κοινό και κριτικούς, με τον Θάνο Λέκκα και τον Δημήτρη Καπουράνη να προσφέρουν δύο από τις πιο καθηλωτικές ερμηνείες της χρονιάς.

Βρίσκομαι στο Θέατρο Κήπου νωρίς, πολύ πριν φτάσει το κοινό. Ξέρω πως οι ηθοποιοί κάνουν πρόβα στη σκηνή – σ’ αυτό το ιδιαίτερο σκηνικό που θυμίζει φυλακή: ένα μικρό γήπεδο μπάσκετ, συρματοπλέγματα, ψηλά φώτα. Κινούμαι διακριτικά, δεν θέλω να τους ενοχλήσω. Παρατηρώ τις κινήσεις τους, τις ασκήσεις, τα πειράγματα. Γελούν, είναι ήρεμοι. Οι τεχνικοί τούς χειροκροτούν κάθε φορά που πετυχαίνουν καλάθι. Ξαφνικά, ο Θάνος Λέκκας με πλησιάζει χαμογελαστός. Είναι η πρώτη φορά που τον συναντώ. Με κάνει να νιώσω άνετα, μου δίνει τη μπάλα. Προσπαθώ να ρίξω – δεν τα καταφέρνω. Γελάμε. Εδώ, η πορεία είναι διαφορετική: πρώτα λήψεις, μετά την παράσταση κουβέντα. Και κάπως έτσι, ξεκινά η συνάντησή μας!

Η παράσταση ήταν συγκλονιστική και με έκανε να σκεφτώ βαθιά τις πράξεις των ανθρώπων και τις σχέσεις τους. Όσοι δεν την έχετε δει ακόμα, είναι πραγματική τροφή για σκέψη. Λίγο μετά τις 11 και μισή τη νύχτα, αφού έπεσε η αυλαία, ο Θάνος Λέκκας με συναντά στις κερκίδες για να μιλήσουμε αποκλειστικά οι δυο μας. Μοιράζεται μαζί μου τα συναισθήματά του, σα να έχει φύγει μόλις από προπόνηση, αλλά νιώθει πολύ χαλαρός.

Ένα θεατρικό παιχνίδι πριν αρχίσει η παράσταση

Η συζήτησή μας ξεκινά με τη δική μου ανάγκη να μάθω περισσότερα για το ενδιαφέρον και το διαφορετικό στοιχείο της παρουσίας και των δύο πάνω στη σκηνή, ενώ ο κόσμος ακόμα καταφτάνει. Ο ίδιος έκανε ένα παιχνίδι μαζί μας, με χειροκροτήματα, ένα είδος warm up.

«Δεν έχω συνηθίσει αυτή τη συνθήκη· ξαφνικά ανοίγει η κουρτίνα, ανάβουν τα φώτα και παίζουμε. Είναι μια ιδιαίτερη μορφή θεάτρου, και εμένα μου αρέσει αυτή η συμφωνία: "Πάμε να παίξουμε;" Πιστεύω ότι οδηγεί σε κάτι ανώτερο από την ψευδαίσθηση το ότι βγαίνω στη σκηνή. Αυτή η παράσταση καταφέρνει ακριβώς αυτό - έχει στοιχεία άμεσης και καθαρής αφήγησης, αλλά και αναπαράστασης, ενώ η απόσταση που κρατάει οδηγεί την ιστορία ακόμα πιο πέρα».

Ό,τι συγκινεί και προβληματίζει το κοινό 

Στη συνέχεια τον ρωτώ -λόγω της μεγάλης επιτυχίας της παράστασης- τι μοιράζεται συνήθως το κοινό μαζί τους.

«Ακούμε πολύ συχνά από το κοινό λέξεις όπως «ευχαριστώ» και «ελπίδα», κυρίως για τη σχέση που αναπτύσσεται στην παράσταση. Ωστόσο, πάνω στη σκηνή εστιάζουμε πάρα πολύ στον Μαρτίν, τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Δημήτρης και τον ερμηνεύει εξαιρετικά, καθώς έχει καταφέρει να αποδώσει μια προσωπικότητα που είναι ταυτόχρονα αυθεντική, ειλικρινής, γειωμένη και καλόψυχη, παρά το ασυνήθιστο πλαίσιο της αμορφωσιάς – με την έννοια της μορφής που αυτή έχει λάβει».

Η διαδρομή της πρόβας: Ανθρώπινη επαφή, αλήθεια και το παιχνίδι των ρόλων μέσα στο κλουβί

Ο ίδιος μου εξηγεί πώς η ανθρώπινη αλήθεια και η ειλικρινής σχέση ανάμεσα στους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη διαμορφώνουν ένα έργο που εξερευνά τη σύνθετη δυναμική δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων μέσα σε ένα κλουβί, ακολουθώντας φυσικά το κείμενο και τις γραμμές του συγγραφέα του έργου.

«Με τον Βαγγέλη, που ουσιαστικά μας βρήκε, στην πρόβα ήμασταν συνήθως τέσσερα άτομα και ήθελε αυτή την αλήθεια, αυτή την ανθρώπινη σχέση. Δοκιμάζαμε να κατανοήσουμε τι συμβαίνει σε κάθε σκηνή, τι ζητάει ο καθένας, πώς διαμορφώνεται η σκηνή και ποιοι είναι οι κανόνες. Γιατί μπαίνει ένας άνθρωπος προνομιούχος, ακαδημαϊκός και τυχερός μέσα σε ένα κλουβί όπου βρίσκεται ένας άνθρωπος που έχει δυστυχήσει στην αρχή της ζωής του; Και πώς του φαίνεται; Ο πρώτος είναι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που πρέπει να πάρει αποφάσεις και να διατηρήσει αποστάσεις. Ο δεύτερος πρέπει να χειριστεί κάτι που δεν είναι επιθετικό απέναντί του, όπως έχει συνηθίσει. Όλες αυτές οι "πίστες" σαν παιχνίδι ήταν πράγματα που βλέπαμε πώς λειτουργούν και πόσο είναι ανθρώπινα, και πώς το ένα μπορεί να έρθει σε αντίθεση με το άλλο, να τονίσει και να φωτίσει τη μία ή την άλλη πλευρά. Δοκιμές και λάθη, δουλειά, και υπήρχε πολύ το κομμάτι της κατανόησης του τι συμβαίνει, και μου άρεσε ότι ήταν ανθρώπινα τα κριτήρια. Όσον αφορά τον συγγραφέα, έχει γράψει ένα περίπλοκο έργο με πολλές εσωτερικές αναφορές, επαναλήψεις σαν καθρεφτίσματα του τι συμβαίνει στην πραγματικότητα και πως το βλέπουμε στο θέατρο, αλλά και πως συμβαίνει αυτό στη λογοτεχνία ή πως το βλέπουν οι ψυχολόγοι. Το δείχνει από πολλές πλευρές. Ταυτόχρονα, έχει καταφέρει να παρουσιάσει και αυτή τη σημαντική σχέση ανάμεσα σε κάποιον που έρχεται να βοηθήσει και σε κάποιον που θέλει να βοηθηθεί - και μετά όλα αυτά γίνονται τούμπα. Ο σκηνοθέτης είχε διάφορες οδηγίες για το πώς θέλει να παίζεται το έργο με το κλουβί, το σχέδιο αυτό: να φοράμε αθλητικά, να είναι όλο μιλητό, σα να βλέπουμε εκθέματα».

Ο δάσκαλος, ο μαθητής και η αλήθεια τους

Ο ίδιος μου εξηγεί πως στην παράσταση, οι πιο δυνατές στιγμές δεν είναι απαραίτητα οι θεαματικές.

«Αυτό που με συγκινεί περισσότερο είναι οι στιγμές που ο ένας σοκάρει τον άλλον με την αλήθεια του. Δεν μπορείς να τις προσεγγίσεις ακαδημαϊκά ούτε να τις μετατρέψεις σε ποίηση. Είναι τόσο δυνατές από μόνες τους, που σου μιλούν απευθείας. Σου γεννούν την ανάγκη να πας να πεις σε κάποιον "σ' αγαπώ", όχι να γράψεις ένα δοκίμιο. Μια τέτοια στιγμή είναι όταν ο συγγραφέας καταλαβαίνει ότι ο Μαρτίν δεν έχει ιδέα τι είναι το σχολείο, πώς λειτουργεί το μυαλό, ότι πρέπει να ρωτάμε. Ξαφνικά ξυπνά μέσα του ένα "ανθρώπινο δασκαλοπράγμα" – κάτι που θεωρώ ιερό. Ο δάσκαλος είναι κάτι ιερό. Δεν έχει τίποτα το ακαδημαϊκό εκείνη η σκηνή. Ή εκεί που ο Μαρτίν τού εξομολογείται για τους γονείς του με μια ψυχραιμία, σαν να το έχει κάπως χωνέψει πια. Εκεί συνειδητοποιείς τι μπορεί να αντέξει, τι μπορεί να χωρέσει ένας άνθρωπος. Μιλώ για τέτοιες στιγμές».

Η εξουσία και η ευθύνη της επαφής

Πώς διαχειρίζεται κανείς την εξουσία μέσα σε έναν χώρο ευαλωτότητας; Πότε η τέχνη γίνεται συνάντηση αληθινή και όχι επίδειξη; Στην παράσταση Μια άλλη Θήβα, η ευθύνη απέναντι στον άλλον -εντός και εκτός σκηνής- τίθεται στο επίκεντρο.

«Οι άνθρωποι φαίνονται όταν τους δίνεται εξουσία - και η εξουσία απαιτεί ευθύνη. Στην παράσταση, ένας άνθρωπος με προνόμια και θέση εισέρχεται σε έναν χώρο περιορισμού και πόνου. Οφείλει να σταθεί απέναντι στον άλλον με σεβασμό, να αναγνωρίσει τη θέση στην οποία βρίσκεται, πριν ακόμη ξεδιπλωθεί η ιστορία του. Οφείλει να μην τον τραυματίσει με το “θέλω” του, να μη τον μειώσει - να τον δει ολόκληρο. Το ίδιο ισχύει και για τον ηθοποιό, τον Φεδερίκο. Η σχέση στην πρόβα ξεκινά επαγγελματική, αλλά δεν είναι ποτέ απλή, όταν η τέχνη συναντά την ψυχή. Εκεί αρχίζει η λεπτή ισορροπία: να υπάρχει καθαρότητα στο περιβάλλον, μια συμφωνία αλήθειας. Η πρόβα μοιάζει με ανοιχτό παράθυρο· η φυλακή, με δωμάτιο νοσοκομείου. Ο συγγραφέας έχει τη δύναμη να πει ναι ή όχι, μα το κάνει με υπευθυνότητα, αποφεύγοντας την ηθικολογία. Από την αρχή ορίζει τα όρια: δεν σχολιάζει τη θρησκεία, ούτε τη σεξουαλικότητα. Κρατά τη συμφωνία καθαρή».

Info: Λόγω της μεγάλης ζήτησης έχει προστεθεί μια επιπλέον παράσταση στην Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Δάσους, στις 7 Σεπτεμβρίου 21:00