Το 1989 ο Χρήστος Δημητρίου είχε αποφασίσει ήδη ότι θα γίνει φωτογράφος, στο νεανικό σταυροδρόμι του Δήμου Θεσσαλονίκης στην Τούμπα, όταν ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον μαγικό τρόπο που μπορεί να μεταμορφώσει τα πράγματα μια φωτογραφία. Μετά, το κισμέτ, το κάρμα και το πεπρωμένο τον οδήγησαν στο στούντιο του καταξιωμένου για την εποχή του φωτογράφου Δημήτρη Αθυρίδη. Ανοίχτηκε ένας κόσμος γεμάτος φως, εικόνες, χρώματα, μουσικές, λογοτεχνία και παρεμπιπτόντως έμαθε την φωτογραφία σε βάθος...
Πώς εξελίχθηκε στη διάρκειά της η διαδρομή σου;
Από το 1996 συνεργάζεται μαζί με τον Νίκο Βαβδινούδη, αφού δημιούργησαν από κοινού το studiovd.gr που εδώ και σχεδόν 30 χρόνια έχει συνεχή παρουσία στην εφαρμοσμένη φωτογραφία, περιοδικά, ξενοδοχεία, εστιατόρια, βιομηχανίες, ή και ιδιώτες που τους εμπιστεύονται για τις φωτογραφικές τους ανάγκες. Η συνύπαρξη με έναν άνθρωπο για τόσα χρόνια δεν είναι κάτι αυτονόητο. Η εκτίμηση, ο θαυμασμός και η αμοιβαιότητα είναι απαραίτητα στοιχεία για να λειτουργήσει η συνεργασία.
Πόσο εύκολο είναι να δημιουργείς στον χώρο σου και τι δυσκολίες συναντάς σε σχέση με τη δημιουργικότητα;
Την εποχή που η δημιουργία και δημοσίευση μιας φωτογραφίας, είναι μια διαδικασία άμεση και προσβάσιμη στον καθένα με τα κινητά τηλέφωνα, η δημιουργικότητα για έναν επαγγελματία φωτογράφο είναι μία συνεχής πρόκληση. Πέρα από τα προφανή που χρειάζεται να έχει ένας φωτογράφος, η συνέπεια, τεχνική κατάρτιση, αισθητική, το στοιχείο που θα τον κάνει να ξεχωρίσει από την πληθώρα των φωτογράφων, είναι η στάση του και η αντίληψη για τον κόσμο. Όταν η προσωπική ματιά συναντά τις ανάγκες του πελάτη προκύπτουν φωτογραφίες που ξεχωρίζουν.
Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας μιας φωτογραφίας;
Μυστικό για πετυχημένη φωτογραφία δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον, είναι διαφορετικό για τον καθένα. Στην προσωπική φωτογραφία που κάνω, επιδιώκω οι εικόνες μου να είναι ανοιχτές, χωρίς προφανείς απαντήσεις και να προκαλούν ερωτήματα, πρώτα σε μένα και μετά στον θεατή. Μία φωτογραφία μπορεί να είναι επιτυχημένη και σημαντική για διαφορετικούς λόγους για τον καθένα, για παράδειγμα, ένα φευγαλέο πορτραίτο ενός αγαπημένου προσώπου που έφυγε είναι σημαντικό για αυτόν που το έχασε, μία καταγραφή ενός ιστορικού γεγονότος είναι σημαντική για μια κοινωνία. η εικόνα ενός συγκεκριμένου ηλιοβασιλέματος, θα είναι πάντα σημαντική για το ζευγάρι που έτρεχε ο ένας προς τον άλλον για να φιληθούν λίγο πριν χαθεί η τελευταία ακτίνα του ήλιου στο μούχρωμα της δύσης.
Πιστεύεις πως η έφεση στη φωτογραφία είναι κάτι έμφυτο ή κάτι που καλλιεργείται κι εξελίσσεται;
Η έφεση στην φωτογραφία συγκεκριμένα, δεν θα έλεγα ότι είναι κάτι έμφυτο, έμφυτη είναι η ανάγκη κάποιων ανθρώπων για δημιουργία. Η έκφανση αυτής της ανάγκης μπορεί να είναι οι τέχνες, κομμάτι των οποίων ίσως είναι και η φωτογραφία. Μετά, το ταλέντο για να εξελιχθεί χρειάζονται τρία πράγματα: δουλειά, δουλειά και δουλειά.
Πόσο διαφορετικό είναι να φωτογραφίζεις επαγγελματικά και πόσο να το κάνεις για σένα;
Σε μία επαγγελματική φωτογράφηση, οι προδιαγραφές και οι ανάγκες του πελάτη θα πρέπει να συμπορευτούν με την δημιουργικότητα του φωτογράφου και το τελικό κόστος. Στην προσωπική φωτογραφία, όλα αυτά μένουν πίσω, είσαι μόνος, χωρίς εξωτερικές προδιαγεγραμμένες κατευθύνσεις, εσύ κι ο εαυτός σου. Είναι ένας ευχάριστος γρίφος, μια συνεχής πρόκληση, μία αδιάκοπη μάχη με τον εαυτό σου και άλλα κλισέ που όμως εδώ έχουν λόγο ύπαρξης. Συχνά βέβαια, η εμπειρία από το επαγγελματικό σκέλος μπλέκεται αρμονικά με την ελευθερία της προσωπικής ματιάς, και ως αποτέλεσμα, το ένα κομμάτι τροφοδοτεί, και εξελίσσει το άλλο.
Δώσε μας τον δικό σου ορισμό για την ομορφιά.
Η αντίληψη της ομορφιάς είναι εγκεφαλική διεργασία. Σαφώς και δεν υπάρχουν κανόνες που καθορίζουν την ομορφιά, τα κοινωνικά πρότυπα ομορφιάς μεταλλάσσονται μέσα στον χρόνο. Όσα έχει ζήσει ο καθένας, δημιουργούν ένα πολύ προσωπικό κιβώτιο στιγμών και εμπειριών που καταστούν την έννοια της ομορφιάς μοναδική για τον καθένα. Η ομορφιά είναι η οπτικοποίηση του βιώματος, και όπως είπε ο μέγιστος μύστης της ανθρώπινης πολυπλοκότητας, Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, κι ας μην είναι μόνο μία. Ένα έργο που έχει μείνει στην μνήμη μου είναι η «φιγούρα στο παράθυρο», πρώιμο έργο του Νταλί, εδώ συνυπάρχουν, ένα παράθυρο, μάτι στον κόσμο, η θάλασσα που πάντα την κουβαλάω μέσα μου και ο ανεπαίσθητος ερωτισμός του γυναικείου σώματος.
Ποιο είναι η πιο πιο αγαπημένη σου φωτογραφία ever;
Μια φωτογραφία του Bernard Plossu, ένα ζευγάρι κύματα, λίγο πριν τελειώσουν στην ακτή - είναι η αγαπημένη μου, στάθηκε για μένα εφόδιο για το μέλλον, σημείο αναφοράς και έμπνευσης, ίσως γιατί την είδα όταν ήμουν 17 χρονών και μου έδειξε ότι η φωτογραφία μπορεί να είναι ποίημα και να δώσει μορφή σε μια φευγαλέα σκέψη.
Η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει ποτέ...
Να μην ακούω συμβουλές από ανθρώπους που δίνουν συμβουλές.
Περιέγραψέ μας με τρεις λέξεις τον εαυτό σου.
Τα τρία επίθετα που θα με χαρακτήριζαν είναι: ευαίσθητος, τελειομανής και ειλικρινής, από αυτά, τα μισά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχεις κάνει;
Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει είναι να φάω κυρίως πιάτο, σαλάτα και γλυκό σε εστιατόριο στην παλιά εθνική, σε δρομολόγιο Αθήνα Θεσσαλονίκη Αθήνα με ΚΤΕΛ.
Κάτι για το οποίο είστε περήφανος;
Για τα δυο μου παιδιά, μεγαλώνουν όμορφα, γίνονται ανεξάρτητοι άνθρωποι, χαίρομαι να μαθαίνω από αυτά. Έχουν μέσα τους πολλή αγάπη που πήραν από την μητέρα τους, απαραίτητο εφόδιο για όσα φέρνει η ζωή.
Μίλησέ μας για την ιδιαίτερη σχέση σου έχει με τη Λήμνο;
Γεννήθηκα στην Λήμνο αλλά μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη, έτσι είχα την ευκαιρία να την επισκέπτομαι τα καλοκαίρια, μ' αυτόν τον τρόπο συνδέθηκα σε βάθος με το νησί χωρίς να έχω την καθησυχαστική καθημερινή συνήθεια του τόπου. Αυτή η αποσπασματική σχέση, μου δίνει το προνόμιο να βλέπω το νησί κάθε φορά με νέα μάτια, με αστείρευτη και συνεχή έμπνευση. Την Λήμνο την φωτογραφίζω εδώ και τριάντα χρόνια, η ήρεμη ροή των λόφων, το ιδιαίτερο χρώμα της γης με τον ουρανό, οι άνθρωποι και τα διαφορετικά πρόσωπα της θάλασσας είναι η βάση των φωτογραφιών της έκθεσης «Ελεύθερη ροή, ένα βλέμμα στην Λήμνο».
Η έκθεση που ετοιμάζεις, τι διαφορετικό έχει να διηγηθεί;
Αποτελεί μια ιδιαίτερη στιγμή για μένα, καθώς είναι η πρώτη ατομική έκθεση που κάνω στο νησί.Απέφυγα την στεγνή καρτποσταλική όψη του νησιού, θέλησα οι φωτογραφίες να εμπεριέχουν το προσωπικό στοιχείο. Οι φωτογραφίες της έκθεσης επιλέχθηκαν από ένα τεράστιο αρχείο, φωτογραφίες τραβηγμένες με φιλμ, ψηφιακές, με drone, καλύπτουν μια χρονική περίοδο τριάντα και πλέον ετών. Για την Λήμνο δεν μπορω να μιλήσω αντικειμενικά, νομίζω ότι την ουσία της έκθεσης την περιέγραψε ακριβέστατα η φίλη Χρύσα Ζαρκαλή, μουσειολόγος, με τον καλύτερο τρόπο στο κείμενο που συνοδεύει την έκθεση και καταλήγει ως εξής: «Η ροή ενυπάρχει παντού, ξεχειλίζει και εν τέλει γίνεται χάδι από χέρι αγαπημένο, τρόπος να ζεις, να βλέπεις, να αναπνέεις στον τόπο του/σου.» Οι φωτογραφίες θα εκτεθούν στην Ώχρα Μπλε του Νικόλα Μπλιάτκα και της Ζάννας Κανδυλίδου, έναν ιδιαίτερο χώρο τέχνης στην κεντρική αγορά της Μύρινας.
Πληροφορίες για την έκθεση:
Χρήστος Δημητρίου
Ελεύθερη ροή: Ένα βλέμμα στη Λήμνο
Χώρος Τέχνης Ώχρα Μπλε – Λήμνος, www.ochrablue.com
Διάρκεια 9 Μαΐου - 3 Ιουλίου 2024. Εγκαίνια: Πέμπτη 9 Μαΐου, ώρα 8.00 μ.μ
