Ζωγραφίζει και σχεδιάζει από τότε που θυμάται τον εαυτό της και ποτέ δεν περιορίστηκε σε κάποιο μέσο. Όλα ξεκίνησαν πριν από επτά περίπου χρόνια στο Άμστερνταμ για τη Μυρσίνη Αλεξανδρίδη και θα έλεγε κανείς πως ήταν μια τυχαία συγκυρία. Σε μία βόλτα της στην πόλη, βρήκε σε κάποια αντικερί ένα κουτί με λευκά πλακάκια και απλά αποφάσισε να τα πάρει σπίτι και να τα ζωγραφίσει. Η πρώτη σύνθεση που έκανε ήταν μια τετράδα πλακάκια που απεικόνιζαν δύο πρόσωπα και την ονόμασε Λέρο. Η ζωγραφική πάνω τους, της κίνησε το ενδιαφέρον και από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε να δοκιμάζει μπογιές, πινέλα και τεχνικές μέχρι να καταλήξει στον τρόπο που ζωγραφίζει σήμερα. Η ιδέα να χρησιμοποιήσει ένα σχετικά φθηνό υλικό, - το οποίο δεν το συναντάμε συχνά σε art work- προέκυψε εν καιρώ όταν πια ήταν Σουηδία. Πριν τρία χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί και επαγγελματικά με την τέχνη που τόσο αγαπά και ίδρυσε τη Myra. Έκτοτε έχει ζωγραφίσει εκατοντάδες πλακάκια, έχει κάνει υπέροχες συνεργασίες και έχει λάβει πολλή αγάπη για το έργο της.

Τι πιστεύεις ότι είναι αυτό που κάνει τη δουλειά σου να ξεχωρίζει; Ποια είναι η σχεδιαστική σου προσέγγιση; 

Βλέποντας κάποιος/α τα έργα μου αισθάνεται συναισθήματα και ίσως φέρνει στο μυαλό της/του εικόνες και μνήμες από μέρη που έχει επισκεφτεί. Η ζωγραφική πάνω σε πλακάκια είναι κάτι που το έχουμε ξαναδεί αλλά η τεχνική που χρησιμοποιώ, τα θέματα που επιλέγω και ο τρόπος που τα μεταφέρω πάνω στην κεραμική επιφάνεια είναι κάτι διαφορετικό και μοναδικό. Με τα έργα μου στοχεύω να αναδείξω κομμάτια της ελληνικότητας, μεταποιώντας τα, μέσα από τα δικά μου μάτια και βιώματα. Με μία πρόταση αυτό που προσπαθώ να κάνω μέσα από τη ζωγραφική και την κεραμική είναι ένας αυτοσχεδιασμός στο ελληνικό ιδίωμα.

Τι μέρος της ζωής σου καταλαμβάνει η αρχιτεκτονική, η κεραμική και το design;

Σπούδασα αρχιτεκτονική περίπου μία δεκαετία με τις προπτυχιακές και μεταπτυχιακές μου σπουδές και από το 2017 έως και σήμερα εργάζομαι σε αρχιτεκτονικό γραφείο.

Μέσα από την αρχιτεκτονική και παράλληλα με αυτήν ήρθα σε επαφή με το design και ανέπτυξα το δικό μου σχεδιαστικό λεξιλόγιο. Τώρα πια η ζωγραφική και η κεραμική καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου, βαδίζοντας χέρι με χέρι με την αρχιτεκτονική. Τις καθημερινές δουλεύω τη μέρα στο αρχιτεκτονικό γραφείο και ασχολούμαι με σχεδίαση κτιρίων και τα βράδια αφιερώνω τουλάχιστον τρεις ώρες για τα project με τα πλακάκια. Τα Σαββατοκύριακα, ο περισσότερος χρόνος μου αφιερώνεται στη ζωγραφική και την κεραμική.

Μίλησέ μας για τη Στοκχόλμη, την πόλη επέλεξες να ζεις και να δουλεύεις. Τι είναι αυτό που σου προσφέρει και πώς είναι ένας Έλληνας να ξεχωρίζει σε μια ξένη χώρα; 

Η Στοκχόλμη με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Το 2018 τα αρχιτεκτονικά γραφεία άνθιζαν στη Σουηδία και τελειώνοντας το μεταπτυχιακό μου στην Ολλανδία ήρθα μαζί με τον σύντροφό μου στη Στοκχόλμη λόγω δουλειάς. Οι συνθήκες εργασίας, η ισορροπία μεταξύ ιδιωτικής ζωής, ελεύθερου χρόνου και δουλειάς, καθώς και οι δυνατότητες που έχουμε να μεγαλώνουμε την κόρη μας με ηρεμία και ξεγνοιασιά είναι κάποιοι από τους λόγους που επιλέξαμε να ζήσουμε εδώ. Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως αν δε ζούσα εδώ, μάλλον δε θα είχα τολμήσει να ασχοληθώ επαγγελματικά με την τέχνη μου που τόσο αγαπώ. Οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές αλλά κι εγώ τα τελευταία τρία χρόνια εργάζομαι πυρετωδώς ως αρχιτέκτονας και καλλιτέχνης. Με χαροποιεί ιδιαίτερα που τον τελευταίο χρόνο πραγματοποίησα την πρώτη ατομική μου έκθεση σε αυτήν την πόλη και σιγά σιγά η απήχηση της δουλειάς μου μεγαλώνει.

Όταν έρχεται η μαγική στιγμή που ένα project ολοκληρώνεται, τι νιώθεις και ποιο είναι εκείνο που ξεχωρίζεις; 

Κάθε ολοκλήρωση ενός έργου ή project με γεμίζει με υπέροχα συναισθήματα, γιατί έχει περάσει από πολλά στάδια και προσωπικές ή συλλογικές αναζητήσεις, συζητήσεις, έρευνα και πολλή δουλειά. Αγαπώ πολύ τις συνεργασίες και ένα project που ξεχωρίζω είναι η συλλογή για το Σκυριανό αλογάκι που κάναμε μαζί με τη Στεφανία Μαρουδή και τον Αλέκανδρο Μπισκιτζόγλου από το Hyle Land.

Yπάρχει όριο στη δημιουργικότητα;

Ποτέ! Και για αυτό η τέχνη μπορεί να είναι τόσο απελευθερωτική. Η δημιουργικότητα δεν έχει ταβάνι αλλά σίγουρα εξασκείται και κατακτάται μέσα από συνεχή ενασχόληση. Υπάρχουν βέβαια και μέρες που έχω πολλές ιδέες και νιώθω πως θέλω να δημιουργήσω κάτι καινούριο και άλλες που προτιμώ να διαβάζω και να μελετώ άλλους καλλιτέχνες αλλά προσπαθώ καθημερινά να σχεδιάζω κάτι στο sketchbook μου.

Πώς αποτυπώνεται η Ελλάδα στο έργο σου; 

Αντλώ έμπνευση κυρίως από τις μνήμες, τα βιώματά μου, τα ταξίδια στην Ελλάδα. Εμπνέομαι συνεχώς από το ελληνικό τοπίο, την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και τις παραδοσιακές τέχνες, όπως για παράδειγμα τα κεντήματα. Είμαι πολύ τυχερή γιατί μεγάλωσα με δύο γιαγιάδες που κεντούσαν και τώρα τα έργα τους αποτελούν έμπνευση για τα δικά μου. Είναι πολύ σημαντικό να βασίζομαι σε κάτι από το παρελθόν και να το μεταλλάσσω, κάνοντάς το δικό μου. Δεν το θεωρώ νοσταλγία, αντιθέτως πιστεύω ότι είναι μια θέληση να πατήσω πάνω σε γερές βάσεις και να συνεχίσω όλα αυτά που αγαπώ. Η Ελλάδα αποτυπώνεται στα έργα μου μέσα από τη θεματολογία αλλά και τα χρώματα που επιλέγω να ζωγραφίσω, το μπλε του αιγαίου, το χρυσό της άμμου, το πράσινο της ελιάς.

Κάποιοι άνθρωποι που σας ενέπνευσαν; 

Θα μιλήσω πρώτα για έναν αρχιτέκτονα που έφυγε νωρίς από τη ζωή αλλά από τα φοιτητικά μου χρόνια με εμπνέει τόσο με το αρχιτεκτονικό όσο και με το άγνωστο σε πολλούς καλλιτεχνικό έργο, τον Κυριάκο Κρόκο. Τα κτίρια του και τα έργα του συμπυκνώνουν στοιχεία ελληνικότητας με έναν μοναδικό τρόπο.

Έπειτα οι ποιητές και ζωγράφοι της γενιάς του '30 όπως ο Καραγάτσης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Μόραλης, ο Τσαρούχης, ο Εγγονόπουλος που τα έργα τους χαρακτηρίζονται από την παράδοση και τον μοντερνισμό και με κάνουν να σκέφτομαι ποια είμαι, ποια είναι η σχέση μου με τον τόπο και το παρελθόν μου και ποια είναι η θέση μου στον κόσμο.

Τι αγαπάς να σχεδιάζεις περισσότερο;

Αυτόν τον καιρό μου αρέσει πολύ να σχεδιάζω συνθέσεις με αφαιρετικά πρόσωπα και γεωμετρικές φόρμες. Αυτό θα αλλάξει μετά από κάποιες βδομάδες ή μήνες ίσως. Το καλό είναι ότι ποτέ δε σχεδιάζω το ίδιο ή την ίδια θεματολογία.

Συνεργασίες ή εκθέσεις που έχεις να θυμάστε;

Ανέφερα πιο πάνω τη συνεργασία μου με το Ηyle Land και ακόμα μία πολύ αγαπημένη μου συνεργασία με έναν απίστευτα ταλαντούχο άνθρωπο ήταν αυτή με τον Ιωάννη Κοσέλογλου Kose Resort για την καλοκαιρινή συλλογή ρούχων του το 2022. Θα θυμάμαι σίγουρα την πρώτη μου ατομική έκθεση στη Στοκχόλμη με θέμα Text-Tiles: Embroidery on clay αλλά και την ομαδική έκθεση με θέμα Ceramic Art: Painting and Sculpture που πραγματοποιήθηκε πέρυσι τον Απρίλιο στην Αθήνα.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου και ποιο τo dream project που θα ήθελες να πραγματοποιήσεις; 

Για τους επόμενους έξι μήνες είμαι ήδη κλεισμένη σε διάφορα projects, τα περισσότερα εκ των οποίων αφορούν συνεργασίες με ελληνικά και ξένα αρχιτεκτονικά γραφεία για custom commissioned έργα σε ιδιωτικές κατοικίες και σε ξενοδοχεία στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα όμως ετοιμάζω και μία ιδιαίτερη συλλογή με κεραμικά βάζα και αντικείμενα. Ένα dream project που θα ήθελα να πραγματοποιήσω είναι να σχεδιάσω ένα έργο με πλακάκια για δημόσιο εξωτερικό χώρο, όπως το έργο του Von Benthem Crouwel στο τούνελ στο Άμστερνταμ.

Ποια ήταν τα σημεία-σταθμοί στην καριέρα σου; 

Τα πρώτα πλακάκια που ζωγράφισα, η απόφαση να ιδρύσω τη Myra και να δημιουργήσω το website μου και η πρώτη μου ατομική έκθεση.

Πώς νιώθεις βλέποντας ένα κεραμικό σου σε κάποιον χώρο αναπάντεχα; 

Νιώθω απίστευτη χαρά!

Περίγραψέ μας με τρεις λέξεις τον εαυτό σου. 

Εργατική, χαμογελαστή, δημιουργική.

Η χαρά της ζωής περιλαμβάνει...

Στιγμές και παιχνίδι με την κόρη μου, φαγητό και ποτό με οικογένεια και φίλους, κολύμπι στη θάλασσα, διάβασμα στην αιώρα κάτω από τις ελιές, ύπνος με το νανούρισμα των κυμάτων.

Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου αντικείμενο που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ;

Το μικρό sketchbook μου, γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να θελήσω να σχεδιάσω μια νέα ιδέα.

Το αγαπημένο σου μουσείο/gallery και μια έκθεση που λάτρεψες; 

Η Tate Modern στο Λονδίνο γιατί πέρα από τις εκθέσεις που φιλοξενεί είναι ένα βιομηχανικό κτήριο με έναν δημόσιο χαρακτήρα. Μία από τις εκθέσεις που δε θα ξεχάσω είναι το Waterlight του Daan Roosegaarde στο Kunsthal στο Ρότερνταμ.

Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχεις κάνει...

Θα έλεγα το bungy jumping, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι ήταν πολύ ασφαλές. Μάλλον δεν έχω κάνει κάτι ριψοκίνδυνο μέχρι τώρα!

Η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει ποτέ...

Να είμαι πάντα ο εαυτός μου και να κάνω ότι με γεμίζει και με κάνει χαρούμενη.

Κάτι για το οποίο είσαι περήφανη...

Για την εξελιξή μου και για το ότι ποτέ δεν πίστεψα ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω.

Μια τέλεια μέρα θα ξεκινούσε και θα τελείωνε...

Η τέλεια μέρα ξεκινάει με ένα πλούσιο πρωινό μαζί με την οικογένεια σε ένα ηλιόλουστο μέρος, συνεχίζει με λίγο παιχνίδι και διάβασμα, έπειτα ζωγραφική ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική και τελειώνει με γυμναστική και χαλάρωση στο σπίτι.

Ανατρέξτε στη gallery για περισσότερες φωτογραφίες των έργων της!