Κυριακή 6 Οκτωβρίου, ώρα 4 μ.μ. και το κοινό στη θεατρική αίθουσα της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, χειροκροτούσε όρθιο τη Στεφανία Γουλιώτη, τη μεγάλη ελληνίδα ηθοποιό, η οποία ανέβηκε στη σκηνή στις 4 μ.μ. της προηγούμενης ημέρας, συμπληρώνοντας 24 ώρες on stage. Πρώτη φορά στη χώρα μας το παραστασιακό project που εμπνεύστηκαν οι Nat Randall και Anna Breckon - που έχουν επιμεληθεί το κείμενο και την σκηνοθεσία - πήρε σάρκα και οστά, παίζοντας με τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και δημιουργώντας μια εθιστική και σίγουρα, καταπιεστική και ταυτόχρονα εκτονωτική συνθήκη. 

Η Στεφανία ανέβηκε στην σκηνή ερμηνεύοντας μία 8λεπτη σκηνή χωρισμού ξανά και ξανά. Το φοβερό όμως είναι ότι δεν είναι μόνη, αλλά από το πλευρό της πέρασαν 100 διαφορετικοί παρτενέρ, επαγγελματίες ηθοποιοί ή και όχι, άντρες κάθε ηλικίας καθώς και non binary άτομα. Η σκηνή μάλιστα, επαναλήφθηκε εκατό φορές, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία πρόβα. Για την ακρίβεια, η ηθοποιός αντίκρισε τους παρτενέρ της - μερικοί από τους οποίους είναι στενοί φίλοι της - για πρώτη φορά εκείνη την ώρα. 

Όπως μοιράστηκε μαζί μας ο δημοσιογράφος Άρης Καβατζίκης ο οποίος παρακολούθησε για τέσσερις συνεχόμενες ώρες την Στεφανία Γουλιώτη στη Στέγη: «Αρχικά δεν αντιλαμβανόσουν τι έβλεπες - παρακολουθούσαμε την εξέλιξη του project μέσω ενός τεράστιου video wall που θύμιζε καλλιτεχνικό installation. H Στεφανία ήταν συναρπαστική. Το γεγονός ότι δεν μπορούσε να πει περισσότερες ατάκες, πέρα από τις συγκεκριμένες "τι κάνεις; τι σκέφτεσαι; θέλω να σου μιλήσω για κάτι σημαντικό..." σε έβαζε αυτόματα σε μια θέση να θέλεις να δεις περισσότερο. Να εθίζεσαι. Κάθε σμίξη με έναν από τους εκατό άντρες είχε διαφορετική κατάληξη και έναν μοιραίο χορό λήξης. Η ίδια ήταν σπουδαία, καθώς μας μάγεψε με τις μοναδικές εκφράσεις του προσώπου της, τις οποίες θαυμάζαμε στην εγκατάσταση της βίντεο οθόνης. Ήταν ένα από τα καλύτερα θεάματα που έχω απολαύσει στην Αθήνα, ένιωσα βαθιά συγκίνηση και ενθουσιασμό μαζί».

Ανάμεσα στους άντρες που διάνθισαν με την ολιγόλεπτη παρουσία τους την performance που οραματίστηκαν οι καλλιτέχνιδες Randall και Breckon από την Αυστραλία, ήταν οι Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Γιώργος Χρυσοστόμου, Νίκος Καραθάνος, Ορέστης Ανδρεαδάκης και πολλοί ακόμη. Όπως χαρακτηριστικά αποτύπωσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram ο Ορέστης Ανδρεαδάκης, «Το σπάνιο ταλέντο της Στεφανίας Γουλιώτη ορίζεται από την ηφαιστειακή της ενέργεια, την εντυπωσιακή σωματική της ρώμη, την καθηλωτική της φωνή, την ακαταμάχητη γοητεία της κι αυτό το διαπεραστικό βλέμμα που θραύει κάθε εμπόδιο και φτάνει -κοφτερό αλλά και ζεστό- στον πυθμένα όλων των ρόλων που ερμηνεύει. Είχα την τύχη να βρεθώ μαζί της για δέκα λεπτά στην παράσταση "Second Woman" στην @onassis.stegi και να διαπιστώσω τον τρόπο που όλα τα παραπάνω εκρήγνυνται κάθε λεπτό πάνω στη σκηνή και δημιουργούν μια μοναδική θεατρική συνθήκη. Χαλαρά εμπνευσμένη από την ταινία του Τζον Κασσαβέτη "Opening Night" (που περιγράφει τις πρόβες του φανταστικού θεατρικού έργου "Second Woman") η 24ωρη θεατρική περφόμανς, έδωσε την ευκαιρία στην Γουλιώτη να δοκιμάσει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Επανέλαβε επί εκατό φορές και με εκατό διαφορετικούς άνδρες έναν έντονο διάλογο χωρισμού και ένα ηλεκτρισμένο χορό και ολοκλήρωσε μια καθολική διαδραστική εμπειρία τέχνης και ζωντανών αισθημάτων που θα μας μείνει αξέχαστη.» 

Όπως έχουν δηλώσει κατά καιρούς στα media οι δύο εμπνεύστριες του concept αυτού, οι ίδιες επιθυμούν να εξερευνήσουν τον τρόπο που τα συναισθήματα μπορούν να πουν κάτι για την κοινωνία, πώς ακόμη και οι παραμικρές αλληλεπιδράσεις μεταξύ μας λένε κάτι μεγαλύτερο, πιο γενικό, που άπτεται ακόμη και του πολιτικού.

Όσοι παρακολούθησαν το προηγούμενο 24ωρο το καλλιτεχνικό αυτό performance που όμοιό του δεν έχει ξανασυμβεί στην Ελλάδα, έκαναν λόγο για έναν θεατρικό μαραθώνιο από όπου δεν θα μπορείς να ξεκολλήσεις. Πρόκειται για ένα μανιφέστο για τις σχέσεις και χαρακτήρισαν την παράσταση ως την πιο εθιστική της ζωής σου. 

H Στεφανία Γουλιώτη έγινε όλες οι γυναίκες μαζί. Αυτές που έχουν αγαπήσει και αγαπηθεί, έχουν χωρίσει, έχουν φοβηθεί, έχουν αρχίσει ξανά από την αρχή. Μέσα στα λεπτά όρια του αυτοσχεδιασμού, της συνεχόμενης λούπας αλλά και της ανανέωσης των αντρών που παίρνουν θέση απέναντί της, η ηθοποιός ζει στο έπακρο κάθε στιγμή, πίνει ουίσκι, τρώει noodles και χορεύει διαφορετικά με κάθε έναν από αυτούς, ανοίγοντας και κλείνοντας μια νέα ιστορία ξανά και ξανά. Κάτι που ξαφνικά θυμίζει πραγματική ζωή.