Το αριστούργημά της “Γαία”, μια εντυπωσιακή χαρτοκοπτική εγκατάσταση, διακόσμησε πριν λίγο καιρό τις Βιτρίνες Τέχνης ΟΤΕ Θεσσαλονίκης στην Καρόλου Ντηλ. Η Θεανώ Γιαννέζη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου μένει και δουλεύει. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Eικαστικών και Eφαρμοσμένων Tεχνών της σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης και έχει ολοκληρώσει σπουδές μουσικής. Είναι μια πολυπράγμων καλλιτέχνης με γνώσεις πάνω στη ζωγραφική, την εικονογράφηση, το κολάζ, τη γλυπτική εγκατάσταση, τη χαρτοκοπτική, τη ραπτική και τη μουσική. Για την υλοποίηση των έργων της, αντλεί έμπνευση από τις φόρμες της φύσης, το ανθρώπινο σώμα, τα αντικείμενα που βρίσκει και συλλέγει και από την αστική ζωή. Έχει συμμετάσχει σε ειδικά εικαστικά σεμινάρια και σε πολιτιστικά φεστιβάλ, ενώ έργα της έχουν παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε γκαλερί και πολιτιστικά ινστιτούτα στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στην περιοχή της Βούλγαρη, όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια, έπειτα μετακόμισα και έμεινα Ρετζίκι μέχρι τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια. Πλέον και σχεδόν μια δεκαετία, μένω στο κέντρο της πόλης.

Πάντα συνδέω την παιδική μου ηλικία με το σπίτι στη Βούλγαρη, όπου περνούσαμε με την αδερφή μου άπλετο χρόνο στα πάρκα της γειτονιάς. Αυτό που επίσης θυμάμαι έντονα και με ιδιαίτερη νοσταλγία είναι το skatepark του Φωκά. Από τους ομορφότερους χώρους ψυχαγωγίας της Πόλης, που δυστυχώς κατεδαφίστηκε πριν λίγο καιρό.

Με όλα μου τα φοιτητικά χρόνια να τα έχω περάσει στις γειτονιές της Ναυαρίνου, θεωρώ πλέον τον εαυτό μου κομμάτι του κέντρου. Δεδομένου ότι όλα βρίσκονται δίπλα από το σπίτι μου, η περιοχή αποτελούσε πάντα μέρος συνάντησης φίλων.

Μία από τις γειτονιές που αγαπώ είναι η οδός Βαφοπούλου με τα ιστορικά πλατάνια της, ίσως από τους ωραιότερους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Αλλά και λίγο πιο πέρα, στην προέκταση της οδού Ανθέων, η συνοικία Ουζιέλ με τις διατηρητέες μονοκατοικίες , τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική και τις γεμάτες λουλούδια αυλές, αποτελεί ονειρεμένη γειτονιά για να μένει κάποιος.

Όταν ήμουν παιδί, ήθελα να γίνω Αρχαιολόγος. Μέσα από το παιχνίδι της εξερεύνησης και της μελέτης των αντικειμένων που έβρισκα, με ενθουσίαζε. Από τότε μέχρι και σήμερα εξακολουθώ να φτιάχνω μικρές συλλογές από ότι μπορείς να φανταστείς. Από φύλλα, έντομα, πέτρες μέχρι χρωματιστά φτερά, μινιατούρες καπέλα και τσαγιερό. Θυμάμαι τον εαυτό μου περιτριγυρισμένη από μπογιές και μολύβια, καθώς περνούσα αρκετές ώρες στο γραφιστικό γραφείο της μητέρας μου, όπου και η ίδια, ως ζωγράφος, με βοήθησε να κάνω τα πρώτα μου βήματα στην τέχνη. Έτσι, από την πρώτη στιγμή που έπιασα μολύβι και ψαλίδι στα χέρια μου, κατάλαβα ότι δύσκολα θα τα αφήσω κάτω και σύντομα άρχισα να ενσωματώνω στις ζωγραφιές μου και άλλα υλικά, που είτε έκοβα είτε έβρισκα τριγύρω μου. Από τότε, δε σταμάτησα ποτέ να ζωγραφίζω και, σταδιακά, με τα χρόνια, έμαθα να εκφράζω τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες και μέσω άλλων μορφών τέχνης, όπως η μουσική και η ραπτική.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη ζωγραφική είναι η ελευθερία που μου προσφέρει. Για μένα, η ζωγραφική και η γενικότερη ενασχόληση με τη τέχνη, αποτελεί ένα είδους καταφύγιο, όπου απολαμβάνω την ελευθερία έκφρασης και αποτυπώνω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου με έναν δικό μου, μοναδικό τρόπο. Είναι ένα μέσο επικοινωνίας με τον κόσμο.

Η φύση πάντοτε με εμπνέει για τη δημιουργία των έργων μου, αλλά εξίσου πλούσια ερεθίσματα προσφέρει και το αστικό τοπίο. Η καθημερινότητα στην πόλη, τα κτίρια, οι άνθρωποι και τα μικροαντικείμενα που βρίσκω και συλλέγω αποτελούν τις φανταστικές ιστορίες, από τις οποίες πολλές φορές πλάθω με τη φαντασία μου και εμπνέομαι. Σε γενικότερο πλαίσιο μου αρέσει να παρατηρώ ομοιότητες και αντιθέσεις που βρίσκονται παντού τριγύρω μας, τον Μακρόκοσμο και τον Μικρόκοσμο, από τους αστερισμούς στο σύμπαν μέχρι τις οργανικές φόρμες των δέντρων και τις καμπύλες στο ανθρώπινο σώμα. Δηλαδή τη σύνδεση Ανθρώπου-Φύσης.

Πιο συγκεκριμένα τα κεντρικά πρόσωπα που ζωγραφίζω, φαντάζουν ονειρικές θεότητες που αποπνέουν ηρεμία και γαλήνη. Αναδύονται μέσα από αέρινα περιβάλλοντα, εμπνευσμένα από τις καμπύλες της φύσης, με επαναλαμβανόμενα μοτίβα και αχνά περιγράμματα.

Το τελικό αποτέλεσμα προκύπτει από συνεχή πειραματισμό και δοκιμές. Είναι ένα κράμα από τυχαίες συνδέσεις διαφόρων υλικών και τεχνικών όπως, χαρτί, ξύλο, αποξηραμένα λουλούδια, αλυσίδες, χάντρες, φύλλα χρυσού, κόκαλα, έντομα και άλλα.

Μία από τις σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα μου μέχρι σήμερα θεωρώ την πιο πρόσφατη δουλειά μου, τη δημιουργία της 8μετρης χαρτοκοπτικής εγκατάστασης «Γαία», τον Μάρτιο του 2019. Η ιδέα ήταν να δημιουργήσω ένα έργο που να μιλάει άμεσα στον θεατή/περαστικό και να τον καθηλώνει, καθώς το έργο εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά μέσα στις Βιτρίνες Τέχνης ΟΤΕ, στο κέντρο της πόλης, ένα σημείο προσβάσιμο από όλους.

Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η «Γαία», μια γιγαντιαία κοιμωμένη μορφή γυναίκας. Φτιαγμένη εξολοκλήρου από χαρτί και κάρβουνο, δύο υλικά άμεσα συνδεδεμένα με τις περισσότερες μορφές ζωής πάνω στη Γη. Η «Γαία» σύμφωνα με την μυθολογία είναι η προσωποποίηση της ζωής στην Γη. Μυθολογική μεν σύγχρονη δε -κοιμάται ανενόχλητη στην καρδιά της πόλης, ριζώνοντας σε ό,τι την περιβάλλει, για να γίνει ένα με αυτό. Να γίνει ένα με εμάς. Είναι μια μεταφορική αφύπνιση για τον σύγχρονο άνθρωπο της πόλης, όπου τον έχει καταβάλει η ρουτίνα της καθημερινότητας και οι υποχρεώσεις, ξεχνώντας πολλές φορές τα όνειρα, τους στόχους και τα ιδανικά, για τα οποία αγωνίζεται. Ο σεβασμός προς τον άνθρωπο, τη φύση και τη ζωή είναι η υπέρτατη αρχή της ηθικής και ο στόχος που πιστοποιεί την ύπαρξη και την αξία της σκέψης και της συνείδησής μας. Όπως αναφέρει και ο ιστορικός τέχνης Miguel Fernandez Belmonte στο κείμενό του για το έργο «Γαία»: «…Στην πόλη, μακριά από τα ξένα μάτια, η φιγούρα μεγαλώνει, αλλά διατηρεί την αρχική της ευθραυστότητα και λεπτότητα. Κλείνει τα μάτια της για να ανοίξουμε εμείς τα δικά μας».

Το ατελιέ μου βρίσκεται στο Μέγαρο Ερμείον, στην οδό Βενιζέλου. Χτισμένο τη δεκαετία του '20 (1925) αποτελεί το πρώτο εμπορικό κατάστημα της πόλης και πλέον διατηρητέο κτίριο. Χαρακτηριστικό του είναι τα όμορφα διακοσμημένα ταβάνια με επιρροές Art Deco καθώς και τα μεγάλα αίθρια με εξώστες στο κέντρο του εσωτερικού του. Παρά τα 25 τετραγωνικά του χώρου μου, μπορείτε να φανταστείτε την τρομερή όρεξη για δημιουργία που αποπνέει αυτό το μέρος. Συνήθως πηγαίνω από το πρωί και κάθομαι μέχρι αργά το βράδυ, περνώντας πολλές ώρες χωρίς απαραίτητα να δουλεύω πάνω σε κάποιο πρότζεκτ. Αλλά όταν δουλεύω κάποιο έργο και έχω ανάγκη για διάλειμμα, απλά κάθομαι αγναντεύοντας τη θέα από το παράθυρό μου, που βλέπει πάνω από το στενό του Ούζου Μέλαθρον. Με τα περίεργα αγάλματά του που αναπαριστούν τους ρεμπέτες της παλιάς Θεσσαλονίκης και με τα ιδιόρρυθμα κτίρια της περιοχής, από Βυζαντινά μέχρι και Νεοκλασικά.

Μπορεί να με συναντήσει κανείς αυτόν τον καιρό είτε στο ατελιέ μου, στη Βενιζέλου και στις γύρω γειτονιές, είτε στο αγαπημένο μου μαγαζί με second hand ρούχα και δίσκους, το Handover στην Ιπποδρομίου, όπου και δουλεύω κάποιες μέρες της βδομάδας.

Ένας χώρος τέχνης που επισκέπτομαι συχνά για την ιδιαίτερη ατμόσφαιρά είναι το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (MOMus) με μοναδικές συλλογές έργων, όπου συχνά διοργανώνονται και εκδηλώσεις συνάντησης καλλιτεχνών. Καθώς και το Μπενσουσάν Χαν, το παλαιότερο σωζόμενο χάνι της Θεσσαλονίκης, είναι ένας χώρος που αγαπώ. Επιβλητικός και αναμφίβολα ιδιαίτερος, στον οποίο φιλοξενούνται ξεχωριστές θεατρικές παραστάσεις και δρώμενα.

Από τα εστιατόρια που συνηθίζω να πηγαίνω με τη παρέα μου για φαγητό και cocktails είναι το Habanera. Όπου στεγάζεται σε ένα φοβερό 2όροφο νεοκλασικό κτίριο και ξεχωρίζει για την κουβανέζικη παραδοσιακή του κουζίνα και αρχιτεκτονική. Και το πρόσφατα αγαπημένο μου μέρος, με το καλύτερο χοιρινό στη γάστρα σε σάντουιτς, είναι οι Βέργες Λάγιες. Ένα μικρό ψητοπωλείο στην οδό Βενιζέλου, όπου συχνά και απροειδοποίητα εκτυλίσσονται ρεμπέτικες μουσικές βραδιές.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες, όπως ανέφερα, είναι να πηγαίνω στο ατελιέ μου, στην Οδό Βενιζέλου. Ξεκινάω πάντα περπατώντας από το σπίτι μου στη Καμάρα, αλλάζοντας συχνά διαδρομές και κάνοντας πάντοτε στάσεις στα αγαπημένα μου μαγαζιά που δουλεύουν φίλοι και γνωστοί μου.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ να πηγαίνω σε συναυλίες που συνήθως θα παίζουν τοπικές μπάντες της πόλης και σε bars όπου φίλοι dj’s θα επιλέγουν τις καλύτερες μουσικές. Κάποια από τα bars της προτίμησής μου αυτήν τη περίοδο είναι το Urban, το Πικ-απ και το Residents, όλα ιδιαίτερα διαμορφωμένα bars με ποικιλία στις μουσικές επιλογές τους. Φυσικά όταν γίνεται και πρόταση για... τζαμάρισμα σε στούντιο, δεν χάνω ευκαιρία να πάω.

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη θα έλεγα ότι είναι το σπίτι μου. Είναι ο χώρος μου, το μέρος που σκέφτομαι και χαλαρώνω, που έχω όλες μου τις συλλογές αλλά και που συχνά λόγω της ρουτίνας και της υπερπληροφόρησης, με πνίγει. Έτσι, μια φορά τον χρόνο συνηθίζω να αλλάζω εξολοκλήρου τη διάταξη των επίπλων, ανανεώνοντας τον χώρο δίνοντας του καινούργια πνοή. Μπορεί να ακούγεται περίεργη η συνήθειά μου, αλλά είναι κάτι που με βοηθάει να ξεμπλοκάρω, όταν νιώθω στάσιμη.

Η Θεσσαλονίκη είναι μια έντονα δραστήρια και καλλιτεχνική πόλη. Με μύθους και ιστορίες που σαγηνεύουν κάθε περαστικό. Ένας άνθρωπος με καλλιτεχνικές ανησυχίες σίγουρα θα έβρισκε γόνιμο έδαφος για έμπνευση και πειραματισμούς. Έχω ζήσει όλη μου τη ζωή εδώ, μεγάλωσα, σπούδασα, διασκέδασα, ερωτεύτηκα, οπότε και έχει επηρεάσει το έργο μου, τόσο θετικά όσο αρνητικά, διότι παρά την αστείρευτη έμπνευσή της, δεν είναι και τόσο εύκολη η διαβίωση για έναν καλλιτέχνη στην Ελλάδα του 2019.

Δυνατά χαρακτηριστικά της πόλης είναι ότι όλα βρίσκονται κοντά, υπάρχει ποικιλία στις επιλογές της διασκέδασης και των δραστηριοτήτων και η ενέργεια των ανθρώπων είναι μονίμως θετική.

Αν ήταν έργο τέχνης η Θεσσαλονίκη, πιθανόν να ήταν κάποιο έργο του Νίκου Μόραλη, με τις χαρακτηριστικές αφαιρετικές συνθέσεις και τις κεντρικές γυναικείες φιγούρες του, που αποπνέουν έναν αρχέγονο αισθησιασμό. Συνθέσεις που προκαλούν έντονη μελαγχολία, με μία δόση ερωτισμού, όπως και η Θεσσαλονίκη.