Πρόσφατα, τον είδαμε στο σανίδι, στην παράσταση «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», δίπλα στον Άκη Σακελλαρίου και σε άλλους σπουδαίους ηθοποιούς. Ο Τάσος Τυρογαλάς ανήκει στη νέα γενιά αυτού του χώρου, κάνοντας ήδη σημαντικά βήματα προς τη μεγάλη επιτυχία. Ακολουθεί το όνειρό του στην Αθήνα, πλέον, όμως όλα ξεκίνησαν από εδώ - από τη Θεσσαλονίκη, για την οποία και μας μιλά, αφού πρώτα τον γνωρίζουμε καλύτερα.
Γιατί επέλεξες να γίνεις ηθοποιός; Ποια ήταν τα βιώματά σου ως παιδί;
Νομίζω ότι από μικρός πήγαινα χέρι χέρι με την επιλογή αυτή. Τα βιώματά μου πολλά, όπως και κάθε παιδιού που ανακαλύπτει τον κόσμο. Ίσως να έγινα ηθοποιός γιατί, όπως λέει ο Valére Novarina στο Γράμμα για τους ηθοποιούς, σε μετάφραση Βασίλη Παπαβασιλείου: «Είμαστε ηθοποιοί γιατί δεν μπορούμε να ζούμε μέσα στο σώμα και στο φύλο που μας επιβάλλουν. Κάθε σώμα ηθοποιού είναι μια απειλή για την υπαγορευμένη τάξη του σώματος, για το καθεστώς διαχωρισμού των φύλων. Κι αν βρισκόμαστε μια ωραία μέρα στο θέατρο είναι επειδή υπάρχει κάτι που δεν το αντέξαμε. Μέσα σε κάθε ηθοποιό φωλιάζει και θέλει να μιλήσει κάτι που θα το έλεγες σώμα καινό, νέο. Μία άλλη οικονομία του σώματος που βρίσκεται καθ' οδόν κι εκτοπίζει την παλιά, αυτήν που μας φόρεσαν καπέλο».
Μίλησέ μου για τα πρώτα χρόνια της πορείας σου στην υποκριτική... Ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά και τι θυμάσαι από αυτήν;
Αποφοίτησα από τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος το 2021, και η πρώτη μου δουλειά ξεκίνησε πριν καν τελειώσω τη σχολή. Μετακόμισα από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για να παίξω στην παράσταση «Αντόνιο ή το μήνυμα» της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, με την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων. Θυμάμαι έντονα τη λαχτάρα μου να παίξω για πρώτη φορά, αλλά κι έναν φόβο που υπήρχε πάνω από τα κεφάλια μας καθώς ήμασταν τότε στα απόνερα της πανδημίας και δεν ξέραμε τι μας ξημερώνει.
Κι αν σου ζητούσα να ξεχωρίσεις μια μόνο στιγμή στα χρόνια που ακολούθησαν, ποια θα ήταν αυτή;
Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να ξεχωρίσω! Τη στιγμή του ζεστάματος γύρω από τα αρχαία θέατρα στους Φιλίππους, στη Δωδώνη, στο Δίον, τη στιγμή που όλο το κοινό σηκώνεται όρθιο για να μας χειροκροτήσει, τη στιγμή που μας έπιασαν γέλια πάνω στη σκηνή και δε μπορούσαμε να σταματήσουμε; Είναι πολλές στιγμές, ξεχωριστές!
Πρόσφατα σε απολαύσαμε στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» δίπλα στον Άκη Σακελλαρίου. Πες μου δυο λόγια γι’ αυτήν την εμπειρία.
Αυτή η παράσταση τείνει να γίνει κάτι σαν παράδοση πια. Ξεκινήσαμε το καλοκαίρι του 2022 πρόβες και μετά από τρία χρόνια συνεχίζουμε να παίζουμε αυτή την παράσταση. Κάπως νιώθω να μεγαλώνουμε κι εμείς μαζί της. Νέοι άνθρωποι μπαίνουν στην ομάδα, και κάθε φορά που βρισκόμαστε ανυπομονούμε να αφηγηθούμε αυτή την ιστορία. Όλα τα παιδιά, μαζί με τον Άκη Σακελλαρίου, τον Τάσο Χαλκιά και φυσικά τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη, έχουμε δημιουργήσει ένα είδος οικογένειας.
Τώρα ετοιμάζομαι για την παράσταση «Το Καπλάνι τηςβιτρίνας» της Άλκης Ζέη σε σκηνοθεσία Δήμητρας Λαρεντζάκη στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από τον Οκτώβριο και για την παράσταση "Crachat" που θα παιχτεί τέλη Σεπτέμβρη στον χώρο Hub στα Πετράλωνα. Τέλος, είναι στα σκαριά μια νέα χοροθεατρική δημιουργία που ετοιμάζω για τον ερχόμενο Μάη.
Υπάρχει κάποιος άνθρωπος του χώρου που θα έλεγες πως αποτέλεσε πρότυπό σου;
Ναι, ο Χρήστος Στέργιογλου, δάσκαλός μου στη Δραματική Σχολή. Ένας άνθρωπος που έχει μια πολύ συγκεκριμένη πορεία και θέση στην καλλιτεχνική κοινότητα, μου έμαθε ότι το βασικό πράγμα για την υποκριτική είναι η αναπνοή και ο ίδιος σου εαυτός. Και αυτό είναι αρκετό για να ξεκινήσεις!
Μια παράσταση του φετινού καλοκαιριού που σε εντυπωσίασε;
Η παράσταση «ζ, η, θ, ο ξένος» του ΚΘΒΕ και ΘΟΚ σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού, που είδα πριν λίγες μέρες στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Η επίσκεψη σε αυτές τις τρεις συγκεκριμένες ραψωδίες της Οδύσσειας από την ομάδα ήταν αποκαλυπτική για το πώς ο ξένος μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για έναν λαό.
Ποια είναι η αγαπημένη σου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη;
Η γειτονιά όπου εμένα γύρω από την ΧΑΝΘ.
Tι είναι αυτό που λίγοι γνωρίζουν για τη Θεσσαλονίκη;
Οτι υπάρχει μια πόλη κάτω από την ίδια την πόλη. Ενδεχομένως, πολλοί να το έμαθαν πρόσφατα με τη δημιουργία του μετρό.
Λατρεύω να τρώω στο «Κιτς και σ' έφαγα». Δεν το έχουν ανακαλύψει πολλοί ακόμα και προσωπικά απολαμβάνω πολύ το φαγητό του.
Κάτι που καμιά άλλη πόλη δεν έχει;
Ε, ο Λευκός Πύργος φυσικά!
Στην Άνω Πόλη και στα Κάστρα, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Είναι άλλοι οι ρυθμοί εκεί.
Τα καλύτερα parties τα έχω ζήσει στο θεατράκι στον Κήπο των εποχών στην παραλιακή.
Μια προσωπική σου ιστορία στην πόλη που ποτέ δεν έχεις μοιραστεί;
Το καλοκαίρι του 2020, κάτω από το άγαλμα του Ε. Βενιζέλου στην πλατεία Αριστοτέλους γνώρισα τον έρωτά μου.
Είναι μεσάνυχτα σε μια πόλη άδεια. Πού σου αρέσει να περπατάς;
Σε όλη τη διαδρομή της παραλιακής. Τι πιο όμορφο από μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα;
Πού θα ξεναγούσες έναν γνωστό σου από άλλη πόλη;
Σίγουρα στο κέντρο και στην Άνω Πόλη.
Ποια είναι η βασική διαφορά που εντοπίζεις σε σχέση με τη ζωή στην Αθήνα;
Ανάμεσα σε άλλες, είναι η ύπαρξη της θάλασσας. Στη Θεσσαλονίκη είναι μέρος της ζωής των κατοίκων. Κάποια στιγμή μέσα στη μέρα τους θα την επισκεφθούν.
Τι είναι must και πρέπει οπωσδήποτε κανείς να δοκιμάσει πριν φύγει από τη Θεσσαλονίκη;
Μπουγάτσα με κρέμα και τρίγωνα Πανοράματος.
Αν αυτή η πόλη ήταν ένα βιβλίο, μια ταινία, μια ιστορία γενικότερα, θα είχε τίτλο…
«Η πόλη με τα πολλά πρόσωπα».
Ποιο είναι το αγαπημένο σου κτίριο εδώ;
Κάποιο από τα νεοκλασικά της Βασιλίσσης Όλγας.
Το καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη με λίγες λέξεις...
Παραλία, βόλτα, παγωτό, θέατρο Δάσους, Χαλκιδική.
