Ήταν απόγευμα 29ης Νοεμβρίου-πριν λίγους μήνες δηλαδή- όταν την γνώρισα πρώτη φορά από κοντά. Η εντύπωση που μου έκανε ήταν αυτή της ήρεμης δύναμης που κινείται ψύχραιμα και με ευχάριστη διάθεση μέσα στην αίθουσα προβολών του Τελλογλείου Ιδρύματος. Ήμουν έτοιμη να παρακολουθήσω επιτέλους το δημιουργικό της «παιδί», το αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ «Ένας κόσμος, δύο όψεις», το οποίο οι περισσότεροι από εσάς να απολαύσατε την πρεμιέρα του στην περσινή διοργάνωση του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. 

Η Παρασκευή Σαλαβγιά ξεχωρίζει και αυτό γιατί μπορεί με πολύ απλά λόγια και κοιτώντας σε στα μάτια να σου μιλήσει ανοιχτά και πολύ κατανοητά για τη δική της «φίλη», την «αόρατη» αναπηρία, με την οποία συμπορεύονται  από την πρώτη της επαφή με τον κόσμο και πρωταγωνιστεί στο φιλμ της. Η Παρασκευή γεννήθηκε πρόωρα με τη διάγνωση της εγκεφαλικής παράλυσης, αυτό, όμως δεν την εμπόδισε ποτέ να χαράξει τη δική της πορεία, η οποία πιστέψτε με είναι γεμάτη από φωτεινούς ανθρώπους που «διψούν» για ζωή. Είναι Σύμβουλος Ατόμων με Αναπηρία και των οικογενειών τους, καθώς και γελωτοθεραπεύτρια, ένα πεδίο που έχει μεγάλο χώρο για ανακάλυψη. Η αγάπη της για το θέατρο αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της προσωπικότητάς της και η αλήθεια είναι πως η σκηνή του ντοκιμαντέρ, στην οποία την παρακολουθούμε στα παρασκήνια της σκηνής της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Κρατικού Θεάτρου, Αστέριο Πελτέκη, καθώς και με χαμογελαστά άτομα με αναπηρία που δοκιμάζουν τις εκφράσεις και κινήσεις τους είναι από τις αγαπημένες μου...

Καλωσήρθατε στον κόσμο της...

Μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης που αγαπώ είναι αυτή της Ξηροκρίνης. Παρότι δεν γεννήθηκα εκεί, είναι η γειτονιά που θα μου μείνει ανεξίτηλη στην μνήμη. Πέρασα αμέτρητες ώρες καθώς ο παππούς μου ο Κ. Χρήστος Παναγιωτίδης διέθετε Βιοτεχνία έτοιμων ενδυμάτων και περνούσα πολλές ώρες παίζοντας στα γειτονικά μαγαζιά και στο περίπτερο της Κας. Χάιδω εξερευνώντας τις τιμές στις σοκολάτες και έπειτα επέστρεφα για να συσκευάσω τα πουκάμισα και να παίξω την πωλήτρια. Επίσης έκανα συζητήσεις με τον παππού μου και τους φίλους του. Αυτή η εμπειρία ήταν Πανεπιστήμιο. Σήμερα δεν υπάρχει η Βιοτεχνία του παππού μου ούτε και τα υπόλοιπα μαγαζιά, τα περισσότερα έχουν πάνω το μικρό χαρτάκι, Ενοικιάζεται!

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι η Νέα Παραλία. Για 'μένα είναι ένα μέρος που θέλω να ζω, να ανοίγω τις κουρτίνες και να αντικρίζω το απέραντο γαλάζιο, που μου θυμίζει καθημερινά, να αναγεννιέμαι, να ονειρεύομαι και πως η ζωή είναι μαγική! Μου αρέσει επίσης που μπορείς να πας παντού με τα πόδια.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω κτηνίατρος, λατρεύω τα άλογα. Η πρώτη μου επιλογή στο μηχανογραφικό ήταν η Σχολή Κινηματογράφου. Πέρασα στην δεύτερη, Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής. Έφτασα όμως να κάνω τη ζωή μου κινηματογραφική ταινία! 

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι σχέση ζωής. Γεννήθηκα, μεγάλωσα και συνεχίζω να ζω σε αυτήν.

Σπούδασα Φιλοσοφία και Παιδαγωγική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έχω κάνει το Μεταπτυχιακό μου πάνω στην Συμβουλευτική ατόμων με αναπηρία στην ΑΣΠΑΙΤΕ.

Η σχέση μου με την Τέχνη της Υποκριτικής ξεκίνησε όταν ήμουν εννέα χρονών, όταν άρχισα να κάνω θέατρο για κοινωνικοποίηση και έπειτα συνέχισε στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησα.

Ως γελωτοθεραπεύτρια χρειάζεται να έχεις χαρά, πάθος, «ανοιχτό» μυαλό και να εξελίσσεις τον εαυτό σου καθημερινά.

Αντλώ έμπνευση από τις ανθρώπινες ιστορίες, τους ανθρώπους, τα τοπία, τα βιβλία, τη μουσική.

Το κίνητρο για να προχωρήσω στην πραγματοποίηση της ταινίας ντοκιμαντέρ «Ένας κόσμος, δύο όψεις» ήταν ότι ήθελα να δημιουργήσω ένα ντοκιμαντέρ που να σπάει τα στερεότυπα της αναπηρίας και να εμπνέει τον κόσμο να αντικρίζει την ζωή του με άλλα μάτια. Να τον γεμίσει με αισιοδοξία, αγάπη και φως και να τον ευαισθητοποιήσει για κάθε άνθρωπο απέναντι του, με ορατή - αόρατη και μη αναπηρία.

Ένας χώρος Τέχνης που θαυμάζω στην πόλη μου είναι το Τελλόγλειο Ίδρυμα κρατάει εφηβικές μου μνήμες οι οποίες μένουν μέσα μου χαραγμένες μέχρι και σήμερα.

Το πιο τρελό μου όνειρο μέχρι και σήμερα είναι να ταξιδέψω με την ταινία μου από άκρη σε άκρη της Γης.

Η δημιουργικότητα είναι συνώνυμο της πληρότητας.

Ένας άνθρωπος που θαυμάζω είναι η αδερφή μου. Είναι μία μοναδική ύπαρξη που ήρθε στη ζωή μου και την φώτισε. Είναι ευφυής, ευγενική, δυναμική και γεμάτη αγάπη. Αυτό που όμως που με συναρπάζει σε αυτήν και είναι το πλέον αξιοθαύμαστο είναι ότι ενώ είναι ένα αυτόφωτο, άρτιο πλάσμα εσωτερικά και εξωτερικά, στέκεται με τόση σεμνότητα και ταπεινότητα πάντα δίπλα μου!

Η αναπηρία μου με έχει διδάξει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, πως το κυριότερο που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και να συνειδητοποιούμε ότι το μόνο δεδομένο στην ζωή μας, είναι η αλλαγή!

Αυτό που συμβουλεύω και παροτρύνω στους γύρω μου είναι να ονειρεύονται, να πιστεύουν στα όνειρα τους και να τολμούν να τα κυνηγήσουν.

Η αγάπη μου προς τη συγγραφή βιβλίων αυτογνωσίας ξεκίνησε μέσα από τη δουλειά με τον εαυτό μου, μια διαδικασία που την θεωρώ από τα κυριότερα πράγματα που χρειάζεται να κάνεις, σε συνδυασμό με τις σπουδές μου αλλά και την αγάπη μου για την γραφή. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε η ανάγκη να μοιραστώ με τον κόσμο σκέψεις και συναισθήματα.

Τα πράγματα που εκτιμώ στη ζωή είναι τα βιβλία, οι όμορφοι άνθρωποι και οι ουσιαστικές συζητήσεις - αυτές που σε κάνουν να αναθεωρήσεις την σκέψη σου.

Μετά από 10 χρόνια θα συνεχίσω να νιώθω πληρότητα, χαρά, ενθουσιασμό και δημιουργικότητα δίπλα σε όμορφους ανθρώπους. Γενικότερα πιστεύω πως μπορούμε να δημιουργήσουμε τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε.

Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει: ενδοσκόπηση, βιβλία, προβολή ταινίας & ομιλίες σε σχολεία, γυμναστική, χορό, φυσικοθεραπείες, παρακολούθηση σεμιναρίων, συναντήσεις, βόλτα στην πόλη, παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων.

Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι η «Πλατεία Θεάτρου» με θέα τον Λευκό Πύργο.

Η πιο έντονη μνήμη που έχω από τη Θεσσαλονίκη είναι το ηλιοβασίλεμα με το ιστιοπλοϊκό, μέσα από τον Θερμαϊκό, με θέα το Μέγαρο Μουσικής. 

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Είναι αδιαμφισβήτητα ένας θεσμός για την πόλη μας.

Μια μνήμη που θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μου είναι η πρώτη προβολή της ταινίας μου στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ τον Μάρτιο του ΄23 ανάμεσα στα βροχερά σύννεφα και τις ηλιόλουστες καρδιές.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι: «Μπουκιά μπουκιά τρώγεται ο ελέφαντας». 

Τα επόμενο project που ετοιμάζω είναι πολλά και βρίσκονται σε διαδικασία υλοποίησης, είναι ιδιαίτερα δημιουργικά και καλλιτεχνικά, αφορούν επίσης σε βιβλία προς έκδοση. Τα υπόλοιπα είναι μη ανακοινώσιμα ακόμη...

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να επισκέπτομαι τον Ιανό. Είναι σαν ιεροτελεστία, το σταμάτημα στη βιτρίνα του ή η περιήγηση στους διαδρόμους του αποτελούν τροφή του μυαλού και της ψυχής μου.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι τα Κάστρα. Πιστεύω ότι έχουν μία μαγεία βγαλμένη από άλλη εποχή. Μία γραφική γοητεία που σε ταξιδεύει. Σε κρατούν με ασφάλεια στην αγκαλιά τους ενώ σε αφήνουν ελεύθερο να απολαύσεις τη θέα της πόλης. 

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί συνδυάζει τα πάντα. Μπορείς να βρεις χώρους Τέχνης και να χωθείς μέσα τους, χώρους υψηλής αισθητικής για να απολαύσεις το φαγητό σου ή το ποτό σου, χώρους ζεστούς που θα σε φιλοξενήσουν με την παρέα σου, χώρους πολιτισμού που μπορείς να ανοίξεις το πνεύμα σου και όλα αυτά σε συνδυασμό με τη θάλασσα που μπορείς να αγναντεύεις οποία στιγμή το έχεις ανάγκη.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα την έκανα πιο φιλική για τα άτομα με αναπηρία και με περισσότερες εκδηλώσεις που τους περιλαμβάνουν .

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο ικανή να κρατά στην «αγκαλιά» της τους ανθρώπους της Τέχνης.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις: Μαγευτική, φιλόξενη, αέρινη!

Κεντρική φωτογραφία: Πορτρέτο Παρασκευής Σαλβγιά. Credits: Νικολετα Βαϊναλή. Δεξιά φωτογραφία: Από την Παγκόσμια πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ «Ένας κόσμος, δύο όψεις» στο 25ο ΔΦΝΘ.