Η πόλη μας είναι γεμάτη ταλαντούχους ανθρώπους. Και το αξιοθαύμαστο είναι ότι οι περισσότεροι έχουν πάνω από ένα ταλέντο. Όπως η Νατάσα Κοψαχείλη, η οποία εκτός από τραγουδίστρια είναι ηθοποιός, καθηγήτρια φωνητικής γράφει μουσική αλλά παράλληλα είναι και performer. Πώς μπορεί κάποιος να τα συνδυάζει όλα αυτά; Μάλλον έχοντας ένα άστρο που τον ακολουθεί συνεχώς. Η Νατάσα είναι γέννημα-θρέμα Θεσσαλονικιά. Μεγάλωσε στην Ανατολική πλευρά της πόλης στην περιοχή της Χαριλάου. Έχοντας την τέχνη στο DNA της, γνώριζε από μικρή τι ήταν αυτό που ήθελα να κάνει στη ζωή της. Σπούδασε στη Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας MOKUME, ενώ παράλληλα συνέχιζε και τις σπουδές της στο κλασσικό τραγούδι, παίρνοντας Δίπλωμα Μονωδίας από το Δημοτικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και Δίπλωμα Μελοδραματικής από το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Η μουσική ήταν πάντα «μέσα» της κι ενώ ασχολήθηκε αρχικά με την αργυροχρυσοχοΐα και τη δημιουργία κοσμημάτων, η ενασχόληση της μ' αυτήν ήταν τελικά μονόδρομος. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μοίρα του. Παρόλο που η Θεσσαλονίκη είναι η αγαπημένη της πόλη, αυτή που τη μεγάλωσε και τη σμίλευσε, χωρίς να την έχει αποχωριστεί ποτέ, έχει έρθει η στιγμή να κάνει το επόμενο βήμα και να μετακομίσει στην Πρωτεύουσα για ένα υπέροχο και άκρως καλλιτεχνικό μέλλον...

Πάμε να την γνωρίσουμε!

Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα στην περιοχή της Χαριλάου. Είμαι συναισθηματικά δεμένη μ' αυτήν, διότι την έζησα μέχρι τις πρώτες τάξεις του λυκείου. Θυμάμαι το σχολείο που πήγαινα δημοτικό, τότε λεγόταν «Μακεδονικά Εκπαιδευτήρια» - τώρα έχει αλλάξει - θυμάμαι τον «Παλμό» όπου πήγαινα μπαλέτο. Ο Παλμός ήταν ίσως και το πιο αγαπημένο μου μέρος στην Χαριλάου, καθώς εκτός από το μπαλέτο είχε τμήματα γυμναστικής, taekwondo, και πολλά άλλα. Θυμάμαι το φούρνο που παίρναμε ψωμί, στην κυρία Αναστασία, - υπάρχει ακόμα - το ζαχαροπλαστείο Choco Reve. Εξακολουθεί να είναι μια όμορφη γειτονιά, με τη διαφορά ότι πλέον είναι πιο πυκνοκατοικημένη.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι η Χαριλάου, πάνω από το γήπεδο του Άρη, όπου μεγάλωσα. Μέχρι σήμερα αρκετές φίλες μου μένουν ακόμα εκεί, ενώ κάποιες άλλες μετακόμισαν και κάποιες έφυγαν για να ζήσουν εξωτερικό. Την αγαπώ γιατί είχε πολλά καλά, ήταν ήσυχη, έχει ακόμα και σήμερα αρκετά δέντρα στους δρόμους, είναι λίγο έξω από το κέντρο με σχετικά άνετους δρόμους.

Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω τραγουδίστρια. Μάλιστα είχα απαντήσει ενστικτωδώς σε αυτήν την ερώτηση «τραγουδίστρια σαν την Κωνσταντίνα».  Αργότερα άλλαξε λίγο το πλάνο μου, καθώς τελείωσα σχολή αργυροχρυσοχοΐας και εργάστηκα πάνω στο σχεδιασμό κοσμήματος. Η  μουσική συν υπήρχε παράλληλα σαν σπουδές και αργότερα ξεκίνησα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα. Όταν «έκλεισε» ο κύκλος μου στο κόσμημα έκανα «στροφή» προς τη μουσική, το τραγούδι και το θέατρο.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και αγάπησα πολύ, σμιλεύτηκα. Τώρα θα σμιλευτώ και θα αγαπήσω και την Αθήνα καθώς πρόκειται να μετακομίσω.

Σπούδασα στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσα τη Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας MOKUME ολοκληρώνοντας, τότε, και τις τρεις ειδικότητες, και παράλληλα συνέχιζα τις μουσικές μου σπουδές πάνω στο κλασσικό τραγούδι, παίρνοντας το Δίπλωμα Μονωδίας από το Δημοτικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και το Δίπλωμα Μελοδραματικής από το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης.

Η ενασχόλησή μου με τη μουσική και το θέατρο ξεκίνησε από 7 χρονών κάνοντας πιάνο για πολλά χρόνια. Όταν τελείωσα το σχολείο γράφτηκα στο  ωδείο για να ολοκληρώσω τις σπουδές μου και χωρίς να το πολυσκεφτώ ξεκίνησα παράλληλα και το κλασσικό τραγούδι. Με το θέατρο η πρώτη επαφή ήταν έμμεση. Ήδη με το μπαλέτο είχαμε πραγματοποιήσει παραστάσεις σε θέατρα της πόλης. Η ολοκληρωτική επαφή ήρθε σε συνδυασμό με το κλασικό τραγούδι, καθώς σ' ένα μουσικοθεατρικό έργο η υποκριτική είναι βασική δεξιότητα.

Η επαφή με το κοινό είναι πολύ ιδιαίτερη και κάθε φορά μοναδική. Μπορεί να παίζεις την ίδια παράσταση συνεχόμενα και κάθε φορά η επαφή μαζί του να είναι μία εντελώς ξεχωριστή εμπειρία.

Ανάμεσα στο τραγούδι και το θέατρο επιλέγω το τραγούδι διότι αυτό είναι και το βασικό αντικείμενο μελέτης μου. Ως δασκάλα φωνητικής και τραγουδίστρια μελετώ και εμβαθύνω συνεχώς στη φωνή, στον ήχο, στα είδη τραγουδιού, στις επιδράσεις στο σώμα μας, στην συναισθηματική μας κατάσταση. Βέβαια αυτό θα γινόταν σε περίπτωση που πραγματικά με ανάγκαζε κάποια συνθήκη να επιλέξω γιατί δε θα γινόταν αλλιώς.

Ελληνικό καλοκαίρι σημαίνει ελληνική φύση, ήλιος, νερό, θάλασσα, αλμύρα, νησιά, πλατάνια σε κάποιο ορεινό χωριό, πέτρινες βρύσες, ποτάμια στην Ήπειρο, πανηγύρια ορεινά και νησιώτικα, μυρωδιές φαγητού, τζιτζίκια και γρύλοι. Φυσικά για μας τους Θεσσαλονικείς - σαν την Χαλκιδική δεν έχει. (γέλια)

Το αγαπημένο μου νησί είναι η Κρήτη και η Σαντορίνη.

Η πρώτη ανάμνηση που έχω πάνω στη σκηνή είναι από τις μαθητικές παραστάσεις μπαλέτου.

Μία στιγμή στην καριέρα μου που έχει μείνει ανεξίτηλη είναι πραγματικά αρκετές. Θα ήθελα όμως αυτό να το απαντήσω όταν κλείσω τον «κύκλο» μου. Ανεξίτηλες θα πω για την ώρα είναι οι στιγμές με τους συναδέλφους στην πρόβα. Χιούμορ, φιλίες, υπέροχες στιγμές. Η αλήθεια είναι πως νιώθω ευλογημένη για κάθε μια από αυτές.

Ένας καλλιτέχνης που θαυμάζω είναι πάρα πολλοί. Ηθοποιοί, τραγουδιστές συνθέτες και άλλοι, Έλληνες και ξένοι. Θα πω όμως τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, ο οποίος απεβίωσε πρόσφατα.

Τη ζωή μου μετά από 10 χρόνια τη φαντάζομαι όμορφη, με αρκετές αλλαγές, ευχάριστες και δυσάρεστες. Εμένα πιο ώριμη, πιο σοφή και υγιή. Ενδεχομένως με οικογένεια, με έντονη διάθεση να συνεχίσω να ανακαλύπτω τη ζωή και τα μυστήρια της.

Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει σε “hot season” στα επαγγελματικά μου περιλαμβάνει, πρωινό ξύπνημα συνήθως 8:30, πρωινό γεύμα, μελέτη του έργου ή των έργων που ετοιμάζουμε μουσικά ή θεατρικά, πριν το μεσημέρι αναχώρηση για τα ωδεία που διδάσκω, το βράδυ πρόβα. Αργά μετά το τέλος της πρόβας επιστροφή στο σπίτι για ύπνο.

Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι τα όμορφα spots στο Πανόραμα, το «Παραδοσιακό», το «Kairos», το «Villa Luna» με την μαγική θέα, στο οποίο πηγαίνω σχετικά συχνά.

Η πιο έντονη μνήμη που έχω από τη Θεσσαλονίκη είναι το καλοκαίρι του 2007, Αύγουστος, Κυριακή, έχω επιστρέψει από τις διακοπές μου για πρόβα, είναι περίπου 17:00, είμαι στο Λευκό Πύργο και βγάζω φωτογραφίες με το κινητό μου τη θάλασσα και τον ήλιο. Η απόλυτη ηρεμία και ευτυχία. 

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση δεν είναι μόνο ένα. Τι να πρωτοθυμήθω, από πρόβες το Μπενσουσάν Χαν, το θέατρο της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, το θέατρο Δάσους, το θέατρο Αυλαία, τα Πλατανάκια, από βόλτες στο Κέντρο, την Παραλία, τα Κάστρα, τα Άνω Λαδάδικα, τον Λευκό Πύργο...

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι εδώ και μερικά χρόνια από την Ίωνος Δραγούμη μέχρι τη Δωδεκανήσου και από την Εγνατία μέχρι τα Λαδάδικα. Είναι η περιοχή που κινούμαι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στο Κέντρο της πόλης, λόγω προβών, μαθημάτων αλλά και εξόδων.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι η Νέα Παραλία για βραδινό περπάτημα. Δε θα το έλεγα και πολύ κρυφό βέβαια. 

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί είναι ζεστή και φιλόξενη πόλη, δεν είναι χαοτική, και είναι πολύ εύκολο να τη γυρίσεις, δεν χάνεσαι. Έχει τέλειο φαγητό, βρίσκεις τα πάντα, και συνδυάζει μ' έναν μοναδικό τρόπο το βουνό με τη θάλασσα.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν να ανακαινιστούν όλα τα παλιά κτήρια, να βαφτούν και να συντηρηθούν όλες οι πολυκατοικίες που έχουν μείνει 30 χρόνια πριν, να αποκτήσουν έναν αέρα φρεσκάδας και φιλικότητας προς το περιβάλλον. Φυσικά και θα επιθυμούσα να έχει περισσότερο πράσινο, καθώς η ομορφιά στο περιβάλλον μας, στην πόλη μας, μας προτρέπει να αναζητούμε και να καλλιεργούμε την «ομορφιά» μέσα και έξω.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο κινητοποιημένη και υποστηρικτική προς τα «παιδιά» της.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις Λιμάνι, Ιστορία, Γενέτειρα.

Πορτρέτο στην κεντρική φωτογραφία: Γεώργιος Δερνίκας