Η Αλεξάνδρα Μεντεκίδου αποφοίτησε από το Αμερικάνικο Κολλέγιο Ανατόλια το 2006 και κατόπιν ακολούθησε σπουδές αρχιτεκτονικής στην Ιταλία. Η αγάπη της για το design εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια και μετά από μια σπουδαία πορεία, πλέον είναι εκπρόσωπος της εταιρείας «Ακτή Αγίου Ιωάννη Α.Ε.» και υπεύθυνη του Ammoa Luxury Hotel & Spa Resort στη Χαλκιδική. Τα πάντα, όμως, ξεκίνησαν από τη Θεσσαλονίκη για την οποία μας μιλάει παρακάτω.

Ας τη γνωρίσουμε καλύτερα...

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην παλιά παραλία, στην οικοδομή που έχτισε πριν 35 χρόνια περίπου, ο παππούς μου μαζί με τον μπαμπά και το θείο μου, το Mediterrannée. Τότε το κέντρο ήταν διαφορετικό, σίγουρα με λιγότερα café και αυτοκίνητα και στα μικρά μου μάτια φαινόταν πολύ πιο όμορφο, ήσυχο και καθαρό.

Η αγαπημένη γειτονιά για μένα είναι κάθε γειτονιά που έχει άμεση σχέση με τη θάλασσα. Η θάλασσα είναι η κινητήριος δύναμή μου. Αγαπώ τη Νέα Παραλία όπου και μένω πλέον με την οικογένειά μου, ακριβώς γι΄αυτόν το λόγο και βέβαια για την εγγύτητα με το κέντρο της πόλης και τις ανέσεις του.

Όταν ήμουν παιδί δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω. Σίγουρα κάτι το οποίο έχει στοιχεία αισθητικής και design καθώς από μικρή έτρεφα ιδιαίτερη ευαισθησία γι΄αυτά, αλλά παράλληλα ήθελα να συνδυάζει την οργάνωση με τη δημιουργικότητα.

Τελικά σπούδασα αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο του Τορίνο, κατόπιν παρότρυνσης του πατέρα μου καθώς μου έλεγε ότι αν γίνεις αρχιτέκτονας, μπορείς μετά να ασχοληθείς με ό,τι θελήσεις, λόγω του πολυδιάστατου χαρακτήρα της. Και πώς άλλωστε θα μπορούσα να ξεφύγω από την οικογενειακή παράδοση;

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι μία σχέση αγάπης και μίσους. Την αγαπώ για όλα αυτά που μου έχει χαρίσει μέσα στα χρόνια, καθώς η ίδια η πόλη εμπλέκεται ενεργά στους οικογενειακούς μας δεσμούς, στις γνωριμίες με ανθρώπους που αγαπώ και φυσικά είναι το μέρος που γέννησα και μεγαλώνω την κόρη μου. Βέβαια, έχει και πολλά στοιχεία που χρήζουν άμεσης βελτίωσης ώστε να μπορέσει η πόλη να είναι μία λειτουργική, σύγχρονη πόλη, φιλική προς όλους τους κατοίκους και τους επισκέπτες της.

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με την αρχιτεκτονική δεν μπορώ να το ορίσω σαφώς. Η αρχιτεκτονική υπήρχε πάντα στη ζωή και την οικογένειά μου, σε διάφορες εκφάνσεις. Ακόμα και στο κυριακάτικο καλοκαιρινό τραπέζι, στο σπίτι της Χανιώτης που οι «μεγάλοι» συζητούσαν τις αλλαγές που ήθελε να κάνει ο παππούς μου, στο σκέπαστρο της βεράντας με το λευκό σόκορο που «αγκάλιαζε» τον περιμετρικό πέτρινο ή σε κάποια εξωτερικά σκαλοπάτια που ήθελε να μοιάζουν περισσότερο με γλυπτό.

Η αρχιτεκτονική για μένα είναι τα πάντα. Υπάρχει παντού... στο δομημένο περιβάλλον βεβαίως, αλλά και στη φύση, καθώς από τη φύση πηγάζει η αρχιτεκτονική. Και η φύση είναι η ίδια η ζωή. Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο παραλληλισμός του ναυτίλου με τη σπείρα από τον Valery και η μελέτη τους από τον Le Corbusier.

Ένα project για το οποίο είμαι περήφανη είναι ο Άγιος Ιωάννης. Το ξενοδοχείο Αmmoa Luxury Hotel and Spa Resort στη Χαλκιδική, που λειτουργεί φέτος για τρίτη χρονιά καθώς και τα έργα που είναι σε εξέλιξη στον Άγιο Ιωάννη και αφορούν στην κατασκευή μαρίνας για τουριστικά σκάφη και πολυτελών παραθεριστικών κατοικιών προς πώληση. Είναι το project με το οποίο ασχολούμαι τα τελευταία 10 χρόνια και έχω παρακολουθήσει όλη την εξέλιξή του.

Οι απαιτήσεις που μπορεί να κρύβει ένα έργο είναι ατελείωτες. Ξεκινάνε από τις αδειοδοτήσεις, όπου η γραφειοκρατία είναι η μεγάλη πληγή της Ελλάδας και το σχεδιασμό όπου πρέπει να συγκεραστούν απόψεις ανθρώπων πολλών ειδικοτήτων και με διαφορετική νοοτροπία. Και φτάνουν μέχρι την επιμέλεια της παραμικρής λεπτομέρειας που πρέπει να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί όπως σχεδιάστηκε.

Αυτήν την περίοδο ετοιμάζουμε τα οριστικά σχέδια για τις παραθεριστικές κατοικίες που θα ανεγερθούν στον Άγιο Ιωάννη. Πρόκειται για κατοικίες φίνας αρχιτεκτονικής και αισθητικής, στο σχεδιασμό των οποίων ενσωματώνονται βιοκλιματικές λύσεις για τη βελτίωση του μικροκλίματός τους και την ευημερία των χρηστών τους και με προσεγμένη τη κάθε λεπτομέρειά τους.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου είναι ότι συνεχώς εναλλάσσεται και μέσα από αυτήν τη διαδικασία βελτιώνεται το αντικείμενο της δουλειάς μου αλλά ταυτόχρονα εξελίσσομαι και εγώ η ίδια και ο τρόπος σκέψης μου.

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για να περνάω όσο πιο πολύ δημιουργικό χρόνο έχω, με την κόρη μου που είναι δύο ετών. Προσπαθώ καθημερινά να της ετοιμάζω δραστηριότητες με χρώματα, με είδη καθημερινής χρήσης, με παιχνίδια, με νερό και σαπούνι (που είναι και το αγαπημένο της) και να παίζουμε μαζί.

Ένας χώρος τέχνης της πόλης που αγαπώ είναι το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, που συχνά φιλοξενεί και διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Όμως λατρεύω τις γκαλερί της πόλης, ειδικά τις πιο μικρές, που φιλοξενούν έργα καλλιτεχνών, όχι τόσο γνωστών στο ευρύ κοινό και με συναρπάζει να προσπαθώ να αντιληφθώ την ματιά του κάθε καλλιτέχνη και το μήνυμα που θέλει να περάσει.

Ένας άνθρωπος-μέντορας για μένα είναι ο παππούς μου, Γιάννης Μεντεκίδης. Ένας άνθρωπος σκληρός αλλά πάντα δίκαιος. Δουλεύω δίπλα του εδώ και 11 χρόνια και έχω μάθει πάρα πολλά. Όχι μόνο για τα κατασκευαστικά. Με γοητεύει η γενικότερη θεώρηση που έχει για τη ζωή και για τον κόσμο, με την οποία πορεύεται όλα αυτά τα χρόνια. Κράταω όλα τα καλά που μου έχει διδάξει και προχωράω μπροστά.

Καλοκαίρι στην Ελλάδα σημαίνει κάτι περισσότερο από το παραδοσιακό μοντέλο ήλιος – θάλασσα που πλέον έχει ξεπεραστεί. Είναι η αναζήτηση από τους παραθεριστές για μία αυθεντική πολιτιστική εμπειρία. Είναι οι άνθρωποί της. Είναι η πραγματική τοπική φιλοξενία. Είναι η σύνδεση με το ιστορικό παρελθόν της χώρας και ο τρόπος με τον οποίο διεισδύει στο παρόν και διαπλάθει το μέλλον. Είναι τα πανηγύρια και οι χοροί και οι εκδηλώσεις κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου. Είναι το φως του ήλιου όπως πέφτει στη θάλασσα και στραφταλίζει στην επιφάνειά της και φτάνει να φωτίσει έως και τον βυθό της. Είναι η αλμύρα της θάλασσας στα μαλλιά και το τηγανητό μπαρμπουνάκι σε ένα ξύλινο τραπέζι πάνω στην αμμουδιά. Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα. Το καλοκαίρι στην Ελλάδα θα έπρεπε να είναι συνώνυμο με την αυθεντικότητα των προορισμών, όχι όπως εντοπίζεται σε μία επιφανειακή επαφή με τον προορισμό αλλά στις βαθύτερες πτυχές του τόπου και χωρίς να αλλοιώνει την ταυτότητά του.

Τρεις top προτάσεις στη Χαλκιδική για το καλοκαίρι είναι για μένα η βόλτα με βαρκάκι γύρω από το νησάκι Διάπορος, το φεστιβάλ κινηματογράφου στον Παρθενώνα και μία πεζοπορική εξόρμηση στο Χολομώντα.

Όταν βρίσκομαι στη Χαλκιδική, απολαμβάνω να τρώω στο εστιατόριο Κύμα του ξενοδοχείου Αmmoa Luxury Hotel and Spa Resort, που προσφέρει φρέσκα ψάρια και ψαρικά μαζί με ένα ωραίο ποτήρι λευκό κρασί, αγναντεύοντας τη θάλασσα, νιώθοντας το ελαφρύ αεράκι και τον ήλιο να με λούζει με φως.

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι στο Canteen, το Σάββατο το πρωί, την ώρα που κοιμάται η κόρη μας στο καρότσι και έχουμε την ευκαιρία να πιούμε με ηρεμία τον καφέ μας, εγώ και ο άντρας μου και να συζητήσουμε. Προτιμάμε να καθόμαστε από την πλευρά της Στρ. Καλλάρη για να έχουμε θέα προς τη θάλασσα και φυσική σκιά από τα δέντρα.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η νέα Παραλία. Με την οικογένειά μας, εξερευνούμε και περιηγούμαστε στους κήπους της σχεδόν καθημερινά και ανακαλύπτουμε κάθε φορά και ένα νέο παιχνίδι να παίξουμε, ένα βραχάκι να ανεβούμε ή ένα διαφορετικό φύλλο να μαζέψουμε για την πολύτιμη συλλογή μας. Καταλήγουμε πάντα, κατά την επιστροφή προς το σπίτι, να χαζεύουμε τις κορυφές του Ολύμπου, το ηλιοβασίλεμα που βάφει τον ουρανό με τις πιο όμορφες πορτοκαλί και ροζ αποχρώσεις και το φεγγαράκι, το γλυπτό του Παύλου Βασιλειάδη, που αναδύει από τη θάλασσα.

Ένα αρχιτεκτονικό έργο που θαυμάζω στη Θεσσαλονίκη είναι το κτίριο β' του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, του αρχιτέκτονα Arata Isozaki σε συνεργασία με το γραφείο Schema 4. Αγαπώ τις αρχιτεκτονικές γραμμές του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης και περιμένω εναγωνίως την ανάπλαση της περιοχής της Δ.Ε.Θ., γιατί πιστεύω ότι θα δώσει στην πόλη χώρους πρασίνου και στάθμευσης που έχει πραγματικά ανάγκη.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι το εκκλησάκι στον Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης, στη γωνία του λιμενοβραχίονα. Εκεί όπου πηγαίναμε όλοι οι ιστιοπλόοι για να «δούμε τον καιρό» πριν την προπόνηση στη θάλασσα ή κάποιον αγώνα. Εκεί από όπου διακρίνεται εύκολα μέσα στη θάλασσα το τείχος κατά μήκος της ακτής. Εκεί όπου νιώθεις ότι βρίσκεσαι και ο ίδιος μέσα στη θάλασσα και λαμβάνεις στο μέγιστο την ενέργειά της.

Η Θεσσαλονίκη μού αρέσει γιατί είναι σε άμεση επαφή με τη θάλασσα που οδήγησε στην εξέλιξη της πόλης και στη διαμόρφωση της δομής της μέσα στους αιώνες και τα στοιχεία αυτά είναι χαραγμένα στη σημερινή ταυτότητά της.

Αν θα άλλαζα κάτι στην πόλη μου θα ήταν οι άνθρωποι που δεν τη σέβονται ή που δε σέβονται τους άλλους ανθρώπους. Δυσανασχετώ με την καταστροφή των δημόσιων χώρων της πόλης σε οποιαδήποτε μορφή, αλλά ακόμα περισσότερο, απεχθάνομαι τους ανθρώπους που δε δέχονται τη διαφορετικότητα των άλλων και προβαίνουν σε βίαιες ενέργειες εις βάρος τους, σωματικές ή ψυχολογικές.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 4 λέξεις, αυτές θα ήταν αλλοπρόσαλλη, επιμελώς ατημέλητη και ζωντανή.