Λίγο πριν για Αθήνα λόγω της παράστασης στην οποία συμμετέχει, «Το Συνέδριο για το Ιράν», η Χρυσή Μπαχτσεβάνη φέρνει ξανά στο μυαλό της όλους του λόγους για τους οποίους η Θεσσαλονίκη έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά της. Ως παιδί του κέντρου, γνωρίζει όλα τα μικρά μυστικά που κάνουν αυτήν την πόλη τόσο ξεχωριστή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ξεχνά τη Δράμα όπου και γεννήθηκε και μεγάλωσε, προσπαθώντας να βρίσκεται κοντά στους δικούς της όσο πιο συχνά γίνεται. Πέρα από το κομμάτι της δουλειάς, αυτό που επιζητά είναι λίγος παραπάνω χρόνος για να απολαμβάνει όλα όσα ποθεί: Την οικογένειά της, τους φίλους, τον σύντροφό της, τη θάλασσα και τις βαρκάδες.

Παρακάτω, η ίδια μάς συστήνεται καλύτερα και μας ξεναγεί στη δική της Θεσσαλονίκη μέσα από 18+1 στάσεις...

Who is Who

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Δοξάτο Δράμας. Μεγάλο χωριό με τα όλα του. Εκεί πήγα σχολείο, έκανα φίλους. Στη Δράμα πήγα χορό από 4 χρονών. Κάπου εκεί, είδα για πρώτη φορά θέατρο, στους Φιλίππους. Αυτό το μέρος είναι ανάμεσα σε όλα. Στην Πέραμο έκανα τα μπάνια μου, στο Φαλακρό σκι. Δε μου έλειψε ποτέ τίποτα εκεί. Και ακόμη σε όλες τις γιορτές, γυρνάω εκεί στους δικούς μου ανθρώπους.
Εκεί μεγάλωσα μέσα κι έξω.

Σπούδασα φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη. Αυτή ήταν η πρώτη μου επιλογή, χάρη στην αγάπη μου για την λογοτεχνία.
Κι έπειτα μπήκα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Κι έτσι άρχισε το ταξίδι!

Η αγάπη μου για την υποκριτική ξεκίνησε από μωρό, όταν πήγαινα μπαλέτο και ήθελα πολύ να καταλάβω και να υποδυθώ τον ρόλο και όχι μοναχά να τον χορέψω. Σίγουρα, όμως, με θυμάμαι τα καλοκαίρια να βλέπω παραστάσεις στο Αρχαίο θέατρο Φιλίππων και να λέω στη μαμά μου κάπου στα 15 μου: «Εκεί θέλω να είμαι, στην σκηνή... Αυτό θέλω να κάνω».

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου είναι το αντάμωμα. Με ένα έργο, έναν σκηνοθέτη, με το όραμα της παράστασης. Και βέβαια τους συνοδοιπόρους - συναδέλφους, που γίνονται οικογένεια. Τέλος, το αντάμωμα της έμπνευσης και της δουλειάς μας, με το κοινό.

Έχω κάνει σπουδαίες συνεργασίες, αλλά δεν μπορώ να μην μιλήσω για την τελευταία μου. Που συνεχίζεται, όπως φαίνεται, για τρίτη χρονιά. Και δεν είναι άλλη από το «Σ' εσάς που με ακούτε». Το αποτύπωμά της πάνω μου είναι το μεγαλύτερο μέχρι τούδε. Ο λόγος; Το όραμα, η διαδικασία, οι άνθρωποι και το μοίρασμα που έγινε μεταξύ μας και με όσους μας τίμησαν στην παράσταση.

Θέλω να βρίσκομαι εκεί που αγαπιέμαι και με σέβονται. Με νοιάζουν οι άνθρωποι που είναι γύρω μου. Νομίζω εκεί που είμαι τώρα νιώθω υπέροχα. Τέτοιες συνεργασίες ονειρεύομαι. Με ομάδες.

Δεν υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος του χώρου που να θαυμάζω. Είναι ο Γιάννης Ρήγας που έχει φτιάξει και κρατάει μια σπουδαία σχολή, αυτή του Κρατικού, οι καθηγητές μου όπως ο κ. Καύκας και κ. ο Χάνος. Είναι ο Γιάννη Παρακευόπουλος που ήταν η μεγάλη μου αρχή. Αλλά θα μείνω στο τώρα και θα κλείσω με τον Χρήστο Θεοδωρίδη και την Ξένια Θεμελή, που έχουν την ομάδα τους και πορεύονται σε πείσμα των καιρών.

Αυτή την περίοδο «τρέχω» μέσα μου. Ετοιμάζομαι να φύγω για Αθήνα - έγινε ξαφνικά. Η χαρά είναι μεγάλη και η αγωνία βέβαια.
Θα είμαι με την ομάδα «Ορχήστρα των μικρών πραγμάτων», στη νέα τους δουλειά. Με τον Χρήστο, την Ξένια και άλλους αγαπημένους, στο έργο «Το Συνέδριο για το Ιράν». Και είναι στα σχέδια να συνεχίσουμε και το «Σ' εσάς που με ακούτε».

About Thessaloniki

Η αγαπημένη μου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι αυτή που μένω τα τελευταία χρόνια, η Φιλίππου - τα έχει όλα.

Αγαπώ τα καφέ «Μικρή Φρίντα» και "Shed", τον φούρνο της γερακίνας και πιο κάτω το εκλεκτό μανάβικο.

Το να περπατάω σε αυτή την πόλη στην παραλία της, χειμώνα - καλοκαίρι, για να βγω, να σπουδάσω, να δουλέψω, να τρέξω, να σκεφτώ, να φιληθώ... είναι για μένα το πιο ξεχωριστό κομμάτι της!

Ένα εστιατόριο όπου απολαμβάνω να τρώω είναι ο Ζύθος για μπριζόλα, ταμπουλέ και κόκκινο κρασί τον χειμώνα. Και φυσικά ο Οινοχόος, όπου πηγαίνω εδώ και δέκα χρόνια. Με τη Ματούλα που τα φτιάχνει όλα... σαν τη μαμά μου. Και κάθε φορά μου λέει: «Πάλι τα ίδια θα φας;». Σνίτσελ και κοκκινιστό, ενώ έχει τόσα πιάτα ημέρας.

Για ποτό επιλέγω το Residents για τον Γιώργο και όσους πετυχαίνω τυχαία τα βράδια χωρίς να δώσουμε ραντεβού και τελικά μένουμε ως τις 5.

Ένας χώρος Τέχνης που ξεχωρίζω στην πόλη είναι το Alte Fablon με τα σεμινάρια, τις παραστάσεις, τις ωραίες βραδιές και συζητήσεις.

Λατρεύω τα δύο θέατρα του Κρατικού που είναι στον λευκό πύργο, το Βασιλικό Θέατρο και την ΕΜΣ. Αν μένεις κέντρο, είσαι μια ανάσα από δυο πολύ μεγάλες σκηνές, όπου μπορείς να χαρείς Τέχνη.

Περνάω τον ελεύθερό μου χρόνο στην Πλατεία Θεάτρου, τρώγοντας club, πίνοντας aperol και δουλεύοντας ακριβώς από πάνω.

Ένα αξιοθέατο/σημείο στο οποίο θα ξεναγούσα κάποιον γνωστό μου από άλλη πόλη είναι οι φυλακές στο Γεντί Κουλέ.

Δεν πρέπει να φύγει κανείς από τη Θεσσαλονίκη αν δεν επισκεφθεί τα κάστρα και τις γειτονιές στο Τσινάρι.

Όταν θέλω να αποφορτιστώ, το καταφύγιό μου είναι οι «ξαπλώστρες» στο λιμάνι και μετά στον «Αρίστο» για μπακαλιαράκια.