Ο Γιάννης Χανιωτάκης, γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός, είναι ο ιθύνοντας νους του συγκροτήματος Emigre, που εδώ και πολλά χρόνια πρωταγωνιστεί στην pop rock σκηνή. Ο ίδιος μάς μιλάει για όλα όσα ορίζουν το δημιουργικό του σύμπαν, αυτά που καθόρισαν την πορεία του μέχρι σήμερα, αλλά και γι' αυτά που αγαπάει στη Θεσσαλονίκη.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα στην περιοχή της Χαριλάου, γέννημα θρέμμα παιδί της γειτονιάς. Όλα τα αρώματα, οι μνήμες και οι ήχοι που ανοίγονται σαν βεντάλια μέσα μου κάθε φορά που κλείνω τα μάτια, προέρχονται από τα άγουρα χρόνια της εφηβείας, χαμένος στα στενά της Πλαταιών να παίζω φυσοκαλαμοπόλεμο με παιδιά άλλων δρόμων, ποδόσφαιρο, κρυφτό και τσανταλίνα μανταλίνα στις μεγάλες αλάνες που τώρα έχουν γίνει parking και supermarket, και το παραδοσιακό μπουγέλο, στο τέλος της σχολικής χρονιάς, στις μπασκέτες πίσω από το γήπεδο Χαριλάου. Θυμάμαι τις ζητωκραυγές κάθε μεσημέρι Κυριακής, όταν η μπάλα στους ποδοσφαιρικούς αγώνες έβρισκε τον δρόμο για τα δίχτυα και τις εξόδους Σάββατο βράδυ κατηφορίζοντας τη Μαρτίου προς το λούνα πάρκ της Σαλαμίνας, στο Ποσειδώνιο ή προς τα γήπεδα με roller στην Καλαμαριά. Όλη μου η παιδική ηλικία πέρασε πάνω στο ποδήλατο και εγώ με τα μάτια κλειστά και τα χέρια ανοιχτά, σαν αετός. Μεγαλώνοντας, θέση στην καρδιά μου πήραν οι δίσκοι και η ηλεκτρική κιθάρα, που καθόρισαν και τη μετέπειτα εξέλιξη μου. Κάθε φορά που επισκέπτομαι τη Χαριλάου, κλείνω τα μάτια... και γίνομαι 9.

Κατά καιρούς πολλές ήταν οι γωνιές στην πόλη που μου ασκούσαν ανεξήγητη έλξη, η Θεμιστοκλή Σοφούλη και η Νέα Κρήνη, με τους ατέλειωτους περίπατους στην ακτογραμμή της. Εκεί αγόρασα και σπίτι, μεγαλώνοντας όμως πλέον νοιώθω να με ελκύει το κέντρο και η Άνω Πόλη, Τσινάρι, Επταπύργιο, 40 Εκκλησιές, Μονή Βλατάδων. Χρώματα, αύρες, μια ζωντανή ιστορία σε κάθε γωνιά με παρασέρνει στον μοναδικό χωροχρόνο αυτής της «πόλης των φαντασμάτων» και εγώ νιώθω σαν μια σταγόνα στον αέναο παφλασμό της. 

Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι ότι η μουσική κυριαρχούσε παντού στο σπίτι μας. Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός μουσικός και τον άκουγα να προβάρει τα εμβατήρια με το φαγκότο κάθε φορά που πλησίαζε η στρατιωτική παρέλαση στις εθνικές γιορτές, πλημμυρίζοντας το σαλόνι με μελωδίες, την ίδια ώρα που εγώ έκανα τη δική μου... αυτοσχέδια παρέλαση στο χολ! 

Ξεκίνησα τις μουσικές μου σπουδές με μαθήματα βιολιού στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και κατέληξα, μετά από χρόνια, με δίπλωμα Κλασσικών Κρουστών. Συνέχισα ως δημιουργός, κιθαρίστας και συνθέτης σε διάφορα σχήματα της πόλης και του πολυβραβευμένου συγκροτήματος Emigre. Μεταξύ άλλων, έχω εργαστεί ως μουσικός σε συμφωνικά σύνολα (Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης, Φιλαρμονική Ορχήστρα Στρατού) ή σε μικρότερα σύνολα (Percussion Ensemble Quartet, Συμφωνιέττα Ν.Ω.Θ. “Δημήτρης Μητρόπουλος” κ.ά) και ως καθηγητής μουσικής σε ωδεία και σχολεία. Επίσης, έχω συμμετάσχει ως συνθέτης και δημιουργός σε διεθνή φεστιβάλ (Spasskaya Tower Military International Festival - Red Square, Moscow), παραγωγές όπερας (Gaetano Donizetti: Lucia Di Lammermoor) και συναυλίες με παγκοσμίου φήμης σολίστες. Μπορεί η ψυχή να «στριμώχτηκε» με τις ατέλειωτες ώρες πρόβας που δεν περνούσαν στο παιδικό δωμάτιο, με το αναλόγιο στη μέση, όμως τώρα, βλέποντας πίσω, δοξάζω τον Θεό για τη σπουδαία επαγγελματική πορεία που μου πρόσφερε. Αυτό που τότε μισούσα, επέτρεψε να γίνω αυτός που είμαι σήμερα.

Οι Emigre γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη, τον Φεβρουάριο του 1998. Emigre σημαίνει μετανάστης, λίγο το παρατσούκλι από το σχολείο καθώς το μυαλό «ταξίδευε» συνεχώς σε άλλα μέρη και λίγο ο στίχος του Σωκράτη Μάλαμα “Της Ξενιτιάς η αγκαλιά είναι η πιο μεγάλη” που είχε τρυπώσει στο μυαλό μου εκείνη την περίοδο, και η γέννηση των Emigre κατοχυρώθηκε στα πρώτα demo προς τις δισκογραφικές εταιρίες! Το συγκρότημα αυτό ήταν ο δικός μου τρόπος να εξωτερικεύσω τους δαίμονες μου και καθώς το πίστεψα πολύ, κατάφερα να λανσάρουμε μία νέα πρόταση στον χώρο της ελληνικής δισκογραφίας και στην πορεία, να επιβραβευθούμε με αρκετούς χρυσούς δίσκους, πολλές και σημαντικές συνεργασίες, άπειρα χιλιόμετρα στον δρόμο και γνωριμίες με σημαντικούς μουσικούς και καλλιτέχνες, που με μεταμόρφωσαν κυριολεκτικά -και που δε θα μπορούσα να τους είχα γνωρίσει αλλιώς.

Θυμάμαι την πρώτη μας μεγάλη επιτυχία, τη διασκευή στο γνωστό τραγούδι «Κόκκινα Γυαλιά» του Σταμάτη Κραουνάκη, στον δεύτερο δίσκο των Emigre «Είμαστε ένα», που οδήγησε σε τραγούδι τίτλων στην τηλεόραση, απονομή χρυσού δίσκου στο Αλ Τσαντίρι News, ατέλειωτες παραστάσεις, μεγάλες συνεργασίες, παρουσιάσεις σε περιοδικά και έντυπο Τύπο και υποψηφιότητες για μουσικά βραβεία. 

Έχω την ευλογία να βιοπορίζομαι κάνοντας αυτό που αγαπώ, κάθε φορά που κάθομαι πίσω από το πιάνο, όλα είναι εκεί στη θέση τους, μελωδίες «πεταλούδες» που περιμένουν να πιαστούν με την απόχη για να ακουστούν και να σταματήσουν να πετάνε στα σκοτάδια! Υπηρετώ πιστά την καρδιά μου και πλέον θέλω πολύ τα τραγούδια μου να μπορούν να έχουν ένα αντίκτυπο στον κόσμο, να μεταμορφώνουν ζωές, κάτι που απαιτεί όλο και πιο βαθιά αναζήτηση και με φέρνει αντιμέτωπο με τις αλήθειες και τις επιλογές μου. Τα τελευταία χρόνια, το ύφος που υπηρετώ μουσικά το έχω ονομάσει «υπαρξιακή pop», καθώς το στοίχημα μου είναι να μιλάω για τα βιώματά μου και τις ανησυχίες μου.

Ό,τι κάνω και όλα όσα είμαι, τόσο πάνω στη σκηνή όσο και στο studio, προέρχονται από όσα έχω ζήσει στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που μπορεί να μην την αναγνωρίζω πια εύκολα, όμως την κουβαλώ μαζί μου παντού σαν φυλαχτό, γιατί η πόλη αυτή είμαι εγώ και εγώ είμαι αυτή η πόλη. 

Στην Αθήνα μετακόμισα το 2010, απόφαση που σχεδόν ήρθε αυτόματα, καθώς ανεβοκατέβαινα 2-3 φορές την εβδομάδα για παραστάσεις και τηλεοπτικές εμφανίσεις. Ζω στο Χαλάνδρι. Η σύγκριση μέσα μου ανάμεσα στις δύο πόλεις είναι αναπόφευκτη, καθώς είχα την τύχη να μεγαλώσω στη Θεσσαλονίκη τη δεκαετία των 80`s, που οι νέοι περιφερόμασταν σαν πολύχρωμη παρέα στα στενά της Προξένου Κορομηλά, γνωριζόμασταν μεταξύ μας και μεταφέραμε ο ένας στον άλλο τον παλμό της εποχής, ενώ στην μεγάλη χοάνη της απρόσωπης Αθήνας δύσκολα επιβιώνει κάτι, όλοι έρχονται για τη μεγάλη καριέρα και βρίσκουν κενό χώρο, μοναξιά. Σύγκριση δεν υφίσταται μεταξύ ανόμοιων πραγμάτων, φως - σκοτάδι, ποιότητα - ποσότητα, αλήθεια - ψέμα. Είμαστε οι επιλογές μας, ανάλογα με τη στιγμή και με ό,τι αυτές «σέρνουν» πίσω τους.

Στιγμές που θα ξεχώριζα στη μέχρι σήμερα πορεία μου; Θα προσπαθήσω να χωρέσω ένα τόσο μεγάλο ταξίδι στις παρακάτω αράδες! Η ηχογράφηση του πρώτου δισκογραφικού μου demo το 1989 και η πρώτη μου περιοδεία, η τηλεοπτική μου «σύσταση» στο ευρύ κοινό ως δημιουργός το 1997 από τον Γιώργο Μαρίνο στην τηλεοπτική εκπομπή "ΖόουBIZZ" (ΕΡΤ), στο πλαίσιο του 43ου Ελληνικού Διαγωνισμού Eurovision. Η συνεργασία με τον Σταμάτη Κραουνάκη το 2007 στη διασκευή των Κόκκινων Γυαλιών και η συμμετοχή στο πλευρό του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο Θέατρο Λυκαβηττού, ένα όνειρο ζωής. Οι παραστάσεις με τον Goran Bregovic, η συμμετοχή στο πλευρό του Αντώνη Ρέμου στις παραστάσεις “Night & Day” και «Summer Nights
09», με τριάντα χορευτές και ακροβάτες (Cirque de Soleil, Caesar`s Palace Las Vegas, Israeli Opera, Moscow Circus). Η απονομή Χρυσού Δίσκου στα πλατό του «Αλ Τσαντίρι News», η διάκριση Next Big Thing από τις εκδόσεις Λυμπέρη και η εμφάνιση στο πλευρό του Γιώργου Μαζωνάκη, στο πλαίσιο των Mad Secret Concert. Η συμμετοχή το 2010 στον “55 ο ελληνικό τελικό Eurovision”, η συμμετοχή το 2012 στο πλευρό του Γιάννη Σπανού στο κατάμεστο Βεάκειο Θέατρο και τέλος, η συμμετοχή στην τελετή λήξης των Special Olympics στο Καλλιμάρμαρο - Παναθηναϊκό Στάδιο, το 2011. Δε θα μπορούσα να παραλείψω κάποιες από τις συνεργασίες μου στη σκηνή και δισκογραφικά με τους Goran Bregovic, Σταμάτη Κραουνάκη, Γιάννη Σπανό, Αντώνη Ρέμο, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Γιώργο Μαζωνάκη, Λάκη Παπαδόπουλο, Φίλιππο Πλιάτσικα, Χρήστο Δάντη, Κώστα Μακεδόνα, Θοδωρή Αθερίδη, Μυρτώ Αλικάκη, Ελένη Δήμου, Κώστα Λειβαδά, Stavento, Σοφία Βόσσου, Δήμο Αναστασιάδη, Μανώλη Ρασούλη, Νίκο Μακρόπουλο, Ηρώ, Stan, Μαντώ, Μαρίνα Σκιαδαρέση, Κώστα Σαντά κ.ά.

Τον καιρό αυτό βρίσκομαι στο studio και ηχογραφώ το καινούργιο μου προσωπικό project με τίτλο «Ιστορίες ενός Emigre», πρώτο δείγμα της δουλειάς ήδη κυκλοφορεί από την Plus Rec / Panic Records με τίτλο «Τα Πάντα Αλλάζουν», με την πολύτιμη συνεισφορά της υπέροχης Μυρτώς Αλικάκη στα φωνητικά και του πολυτάλαντου σκηνοθέτη Νικόλα Κωστή στο video clip.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ στη Θεσσαλονίκη είναι το Μουσείο Φωτογραφίας στο Λιμάνι. Όποτε το επισκέπτομαι, χάνομαι στα άδυτα του χωροχρόνου, νιώθοντας μία συγκινητική έλξη για τα φωτογραφικά έργα των εκθέσεων που φιλοξενεί. Η τελευταία έκθεση που είχα δει του
Φρεντ Μπουασονά, με ασπρόμαυρες φωτογραφίες από περιηγήσεις του ανά την Ελλάδα, ήταν αριστούργημα. 

Το αγαπημένο μου all day bar-restaurant στην πόλη είναι το Shark στη Σοφούλη, γιατί το σημείο είναι μαγικό αλλά και γιατί είναι ένας χώρος άρρηκτα δεμένος με τη ζωή μου σε πολλές φάσεις της. Το κυριότερο όμως, είναι ο χώρος που μου έδωσε την ευκαιρία να ανοίξω τα φτερά μου μέσα από μία σειρά live μουσικών εκδηλώσεων, τα πάρτι της Κυριακής, που ξεκινήσαμε δειλά εκεί για να «πετάξουμε» στη συνέχεια σε όλη την Ελλάδα, χτίζοντας μια υπέροχη καριέρα.

Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν έρχομαι στη Θεσσαλονίκη είναι να επισκεφθώ το «Αχίλλειον» και να απολαύσω ένα ζεστό καφέ, κοιτώντας τις κορυφές του Ολύμπου και στο λιμάνι τη «φωτιά» στον ουρανό, τον ήλιο να πέφτει...

Στη Θεσσαλονίκη αγαπώ να κάνω βόλτες στα στενά του κέντρου Μπεζεστένι, Λουλουδάδικα, Άθωνος, Λαδάδικα, Μοδιάνο, Πλατεία
Εμπορίου, μυρίζοντας τις ανακατεμένες μυρωδιές στον αέρα από τα μπαχάρια των εστιατορίων και των υπαίθριων αγορών, νοιώθοντας τον παλμό μιας πόλης, που μοιάζει σαν να ζει στο χθες, τουλάχιστον στις συγκεκριμένες περιοχές.

Αν θα ήθελα να αλλάξω πράγματα στην πόλη; Ναι, θα ήθελα. Θα μου άρεσε πολύ να ξαναγεννηθεί ο θεσμός του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, ώστε να αναδεικνύονται καινούρια ταλέντα. Θα ήθελα να διοργανωθεί στο Καυτατζόγλειο Στάδιο ένα Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου, αντί να ρημάζουν οι εγκαταστάσεις του. Θα ήθελα η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης να γίνει πραγματικά διεθνής και να δημιουργηθούν νέοι θεσμοί, όπως για παράδειγμα ένα Walk of Fame από διάσημους που επισκέπτονται την πόλη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, να διοργανώνονται σε κάθε γωνιά της πόλης συναυλίες με ορχήστρες, στο πλαίσιο των Δημητρίων. Τέλος, να φτιαχτεί επιτέλους ο δρόμος μετά τα διόδια Μαλγάρων προς τη Θεσσαλονίκη, που είναι γεμάτος λακούβες, καλωσορίζοντας άγαρμπα τους εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες της.

Αν η Θεσσαλονίκη ήταν τραγούδι θα ήταν η «Φωτιά στο λιμάνι», από τα Ξύλινα Σπαθιά: «Ξέρω ένα παιδί που μου λέει πως σε ξέρει, ότι είχατε δει ένα τρελό καλοκαίρι, στο κομμάτι που λείπει από το σπασμένο καθρέφτη, στο λιμάνι φωτιά, τον ήλιο πάλι να πέφτει...»