Λένε ότι στη ζωή μας έχουμε μια κύρια αποστολή και όλα συνωμοτούν με έναν ανεξήγητο τρόπο, ώστε να μας οδηγήσουν στον κατάλληλο αυτόν προορισμό. Η αρχή μπορεί να είναι τελείως διαφορετική, πολλές φορές και εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτά που πραγματικά ονειρευόμαστε. Και τότε ξαφνικά, όλα παίρνουν την τροπή που τους αξίζει. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Ιωάννας Δεμερτζίδου. Παρά τις αρχικές της σπουδές στην «Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων» στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, η ίδια άκουσε το ένστικτό της και τη διαχρονική της αγάπη για το θέατρο και το χορό, και έτσι αποφοίτησε από την Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή χορού του Δήμου Θεσσαλονίκης και τη Δραματική Σχολή του Κρατικού θεάτρου Βορείου Ελλάδος. 

Την έχουμε παρακολουθήσει σε μια ευρεία γκάμα εμβληματικών παραστάσεων του Κρατικού, με αντιπροσωπευτικά δείγματα «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», «Γκιακ», «Ερωτόκριτος», αλλά και την πρόσφατη παραγωγή της σκηνοθέτιδος Φρόσως Λύτρα «Όνειρο» στο ιστορικό Παλατάκι. Αυτήν την εβδομάδα, αυλαία σηκώνει για δεύτερη χρονιά το επιτυχημένο έργο "Big in Japan" της Κατερίνας Λούβαρη-Φασόη, στο Μικρό θέατρο Μονής Λαζαριστών, όπου θα απολαύσουμε ξανά την Ιωάννα στον ρόλο της Σεσίλ. 

Η Θεσσαλονίκη για την ίδια αποτελεί ένα σημαντικό σημείο αναφοράς, καθώς εδώ γεννήθηκε, μεγάλωσε και συνεχίζει να ζει ως μόνιμος κάτοικός της. Ας γνωρίσουμε σήμερα τη μοναδική αυτή σχέση ανάμεσά τους...

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλαμαριά. Εκεί ήταν και το πρώτο σπίτι των γονιών μου, εκεί με θυμάμαι σαν παιδί, εκεί γνώρισα τους γονείς μου, την αδερφή μου και έννοιες όπως οικογένεια, παιχνίδι, συγγενείς, χαρά, αγάπη. Αργότερα μετακομίσαμε στην Χαρίλαου. Εκεί συστήθηκα περισσότερο με την Ιωάννα, την εφηβεία της, τη φιλία και τα όνειρα. Μεγάλωσα πολύ αργότερα, όταν άρχισα να μένω μόνη μου. Τα τελευταία 10 χρόνια επιλέγω να μεγαλώνω στο κέντρο.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι η περιοχή της Αγίας Σοφίας. 

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω αρχαιολόγος και να κάνω ανασκαφές. Σκεφτόμουν να γίνω γραμματέας, ψυχολόγος, μαμά, χορεύτρια...

Ξεκίνησα σπουδάζοντας κάτι ολότελα άσχετο με τα επόμενα και αυτό είναι «Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων» στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, μάλλον για να ικανοποιήσω την πιο πρακτική μου πλευρά, γιατί κατά τα άλλα δεν έχω ουδεμία σχέση. Συνέχισα τις σπουδές μου στον χορό στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή χορού του Δήμου Θεσσαλονίκης και τέλος, το 2016, αποφοίτησα από τη Δραματική Σχολή του Κρατικού θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Αυτά για την ώρα, γιατί τελευταία επανέρχεται η ανάγκη μου για συνέχεια...

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη ορίζεται από τη φράση «Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε», όπως συμβαίνει σε όλες τις μακροχρόνιες σχέσεις. Την αγαπώ για την ποιότητα ζωής που μου προσφέρει, αλλά πού και πού θέλω να «παίρνω τον αέρα μου», γιατί βαριέμαι και εύκολα.

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με την Τέχνη της Υποκριτικής ήταν όταν ένιωσα κάποια στιγμή ότι δεν μου φτάνει να κινώ το συναίσθημά μου μόνο με το σώμα μου. Ήθελα να μιλήσω, να το αρθρώσω, ακόμα και να το βιώσω και ας μη μου δοθεί ποτέ η ευκαιρία στην προσωπική μου ζωή.

Για μένα, η διαδικασία προετοιμασίας για να υποδυθώ έναν χαρακτήρα περιέχει διαδικασίες, οι οποίες ξεκινούν με το να διαβάσω, να καταλάβω, να ψάξω και έπειτα να σκεφτώ, να δράσω όπως αυτό. Να γίνω, να είμαι, να κάνω. Απλά.

Αντλώ έμπνευση από οτιδήποτε και οποιονδήποτε περάσει από το οπτικό και ακουστικό μου πεδίο και μου κινήσει την περιέργεια και την φαντασία ή μου παρουσιάσει μια οπτική που δεν την είχα σκεφτεί.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου είναι ότι γνωρίζω υπέροχους ανθρώπους. Μιλώ και για τους συμπαίκτες και τους συνεργάτες μου αλλά και για αυτούς τους αγνώστους που παλεύω να μπω στα παπούτσια τους.

Μέσα από την Υποκριτική επιθυμώ να πω μια ιστορία. Ίσως έτσι καταφέρω να αποδεχτώ και τις δικές μου.

Αν με ρωτούσες πιο παλιά, θα σου έλεγα ότι παίρνω δύναμη περισσότερο από εξωτερικούς παράγοντες. Τα τελευταία χρόνια έχω καταλάβει ότι η κινητήριος δύναμή μου είναι το πείσμα μου ότι μπορώ να τα καταφέρω όσο δύσκολες κι αν είναι οι καταστάσεις.

Στην παράσταση "Big in Japan” της Κατερίνας Λούβαρη Φασόη υποδύομαι τη Σεσίλ, ένα κορίτσι που πληρώνεται για να κρατάει συντροφιά σε έναν άνδρα έγκλειστο οικειοθελώς εδώ και 20 χρόνια στο δωμάτιο του, έναν hikikomori, όπως είναι η επίσημη ονομασία του φαινομένου, και προσπαθεί να τον πείσει να αφήσει την απομόνωση και να την ακολουθήσει σε μια νέα κοινωνική ζωή.

Η ιστορία της παράστασης αυτής μου έχει διδάξει ότι "Big in Japan” σημαίνει να μην χάνεις την ελπίδα σου και να πολεμάς με αυτήν ανεξαρτήτου αποτελέσματος.

Η κομβική στιγμή στην καριέρα μου θέλω να πιστεύω πως δεν έχει έρθει ακόμα...

Ένα όνειρό μου που έχει γίνει πραγματικότητα είναι ότι έχω σπουδαίες φίλες και ανθρώπους που με στηρίζουν. Το να αγαπιέσαι ατόφια και άδολα δεν συγκρίνεται. Επαγγελματικά, οι μεγαλύτεροι μου πόθοι δεν έχουν εκπληρωθεί ακόμα!

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα είναι οι φόβοι μου. 

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για μια ωραία κουβέντα. 

Η χαρά της ζωής περιλαμβάνει να μπορώ να αγκαλιάσω τους ανθρώπους που αγαπώ, να ζω με ζώα, να ζω στη φύση, να τραγουδάω. Και σίγουρα έρωτα.

Οι χώροι Tέχνης της πόλης που αγαπώ είναι το "Pikap Kato" για τη διαφορετικότητα του, το WE για την πολυμορφικότητα του και το "studio Kota" για την ενέργεια του και γιατί λατρεύω τη χειρωνακτική εργασία. 

Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει σίγουρα μία ώρα προσωπικού χρόνου το πρωί. Να πιω μόνη μου έναν καφέ, να λύσω σταυρόλεξο, να διαβάσω, να ακούγεται μόνο μουσική. Ανάλογα τα κέφια θα ψάξω κάποιον φίλο, θα πάω μια βόλτα, θα φάω και σίγουρα θα περπατήσω για να πάω στην πρόβα ή στην παράσταση. Λογικά θα πιω ένα ποτό, θα γυρίσω σπίτι, θα βάλω σειρά ή ταινία και μάλλον θα κοιμηθώ.

Ένα μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το "Piece of Cake" στην Χρυσοστόμου Σμύρνης.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι η μαρίνα που αράζουν τα σκάφη στη Νέα Κρήνη. Εκεί έκανα τις πιο ωραίες βόλτες με τον μπαμπά μου, συζητώντας ποιο σκάφος θα πάρουμε. Φυσικά και δεν πήραμε κανένα, αλλά δεν είναι κακό να κάνεις όνειρα!

All time classic αγαπημένα μου μέρη στην πόλη είναι το «Τσινάρι» ή το Καπάνι, όπου απολαμβάνω τσίπουρο. 

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι «να λέω αυτό που νιώθω», όπως μοιράζεται μαζί μου η φίλη μου η Χρυσή. Τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά σε αυτό. Κι αν όλα έχουν πάει στραβά, δεν έχει χειρότερα, οπότε σίγουρα όλα θα πάνε καλύτερα.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι «Το σπίτι της Ευγενίας». Γιατί εκεί μπορώ να κρυφτώ από όλους, αλλά όχι απ τον εαυτό μου. Γιατί νιώθω ασφάλεια και γιατί εκεί μένουν και οι 2 γάτοι μου! Δεν θα εξηγήσω περισσότερα γιατί θα με βρείτε! 

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί μπορώ να περπατάω προς πάσα κατεύθυνση χωρίς να μπαίνω σε μέσα μαζικής μεταφοράς, να βλέπω την πόλη απ' το «Καρά Τεπέ» και μετά απ' την παραλία, να αλλάζω παραστάσεις πολύ γρήγορα, να βρίσκω εύκολα τους φίλους μου, να ζω απλά, αβίαστα, χωρίς τρέξιμο. Αυτή η πόλη σου επιτρέπει ακόμα να «αναπνέεις».

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν τη «βολεμένη» νοοτροπία της, ειδικά όταν επιδρά ανασταλτικά στα κοινωνικοπολιτικά και πολιτιστικά θέματά της, τις συγκοινωνίες και τα ατελείωτα έργα στους δρόμους της. 

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο εξωστρεφή και ανταγωνιστική, όχι τόσο εφησυχασμένη στην ταμπέλα της συμπρωτεύουσας. Τα νέα πάντα φτάνουν γρήγορα εδώ, αλλά γιατί δεν συμβαίνει και το αντίθετο;

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις. Αντιθετική, γοητευτική, αυθεντική. 

Info παράστασης "Big in Japan": Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών, Κολοκοτρώνη 25-27, Σταυρούπολη, Θεσσαλονίκη. Πρεμιέρα: Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου στις 21:00. Ημέρες και ώρες παράστασης: Από 22 έως 24 Σεπτεμβρίου: Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 & 21:00 και Κυριακή στις 19:00. Από 27 Σεπτεμβρίου: Τετάρτη στις 19:00, Πέμπτη στις 21:00, Παρασκευή στις 21:00 και Σάββατο στις 18:00 & 21:00. 

Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης. Συμπρωταγωνιστούν: Ιορδάνης Αϊβάζογλου, Εμμανουέλα Καμπίτση, Αίγλη Κατσίκη, Ιωάννα Παγιατάκη, κ.ά.

Κεντρική φωτογραφία, πορτραίτο: Χρύσα Μουρατίδου