Δημιουργικός και ανήσυχος, ο Στέφανος Κόγιας κατόρθωσε να συνδυάσει δύο φαινομενικά εντελώς διαφορετικούς κόσμους: της μουσικής και του κρασιού. Ραδιοφωνικός παραγωγός και γνωστός d.j. για πολλά χρόνια, εκπαιδεύτηκε εκ νέου για να γίνει γευσιγνώστης και wine expert με πολύπλευρη δράση. Αυτό από μόνο του αναμφίβολα αποκαλύπτει μία δυναμική προσωπικότητα γεμάτη εκπλήξεις!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Νέα Μάλγαρα, σε ένα καθαρά αγροτικό περιβάλλον. Οι πρώτες εμπειρίες και μνήμες μου αναπτύχθηκαν σε ανοιχτούς χώρους, όπου το απέραντο πράσινο ήταν κάτι δεδομένο, οι εποχές του χρόνου ήταν τέσσερις και διακριτές μεταξύ τους και οι γεύσεις και τα αρώματα που έφερνε η καθεμιά τους είχαν το δικό τους νόημα.

Τότε δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι η καθημερινή επαφή μου με τη φύση, τα λουλούδια, τα βότανα και τα φυτά, τα έντομα και τα πουλιά, καθώς και με όλα τα γήινα στοιχεία, όπως το φρεσκοσκαμμένο χώμα και η βρεγμένη πέτρα είχαν μια ανεπιτήδευτη καθαρότητα, ήταν ένα υλικό σπάνιο. Το να βρεις κάτι τέτοιο σήμερα, σε ένα αστικό περιβάλλον, για το χτίσιμο μιας προσωπικής «τράπεζας πληροφοριών» κι εμπειριών, που είναι τα πλέον απαραίτητα εφόδια για έναν γευσιγνώστη, είναι σχεδόν αδύνατο.

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το έζησα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης όπου, αν και άλλαξα αρκετές διευθύνσεις, η απόσταση του ενός σπιτιού από το άλλο δεν απείχε ποτέ πάνω από πεντακόσια μέτρα. Πλατεία Άθωνος, Λώρη Μαργαρίτη, Μητροπόλεως, Π.Π.Γερμανού. Και είναι αλήθεια πως από τότε που θυμάμαι αυτή την πόλη, σχεδόν τα πάντα περιστρέφονται και συμβαίνουν γύρω από το κέντρο της. Θα μπορούσες να το πεις και μια μεγάλη γειτονιά. Αν εξαιρέσεις τους διερχόμενους, σχεδόν όλοι όσοι ζούμε εκεί γνωριζόμαστε μεταξύ μας, χαιρετιόμαστε ή συχνάζουμε στα ίδια στέκια, όπως σε μια οποιαδήποτε γειτονιά. Όλα είναι γύρω σου και είναι τόσο εύκολο να πεταχτείς μέσα σε λίγα λεπτά σε ένα μπαρ, σε μια ανοιχτή αγορά, σε ένα πολυκατάστημα, στον φούρνο ή να βγεις για έναν περίπατο στην παραλία. Κι αυτό ήταν που λάτρεψα σ’ αυτή τη «γειτονιά», την εύκολη πρόσβαση παντού, χωρίς μέσο μετακίνησης, χωρίς την έγνοια του παρκαρίσματος.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω Βιολόγος ή Χημικός. Είχα κλίση προς τις θετικές επιστήμες και με γοήτευαν η έρευνα, τα εργαστήρια, οι αναλύσεις και οι δοκιμαστικοί σωλήνες. Κατάφερα να σπουδάσω Χημικός Πετρελαίων στα ΤΕΙ Καβάλας, αλλά κάπου στην πορεία διαπίστωσα, ότι υπήρχε πολύ μεγάλη απόσταση ανάμεσα στις προσδοκίες μου και στην πραγματικότητα. Η ανάγκη για τα προς το ζην και η αγάπη για τη μουσική την εποχή που σπούδαζα, με οδήγησαν πίσω από τα Dj Booths, και μοιραία το να παίζω μουσική έγινε επάγγελμα. Ένα επάγγελμα που κράτησε μέχρι και πριν από δύο χρόνια. Λάτρεψα το djing, μου ταίριαζε και απ' όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, μου άρεσε γενικά να προβάλλω οτιδήποτε με συνέπαιρνε: παιχνίδια, κόμικς, βιβλία, τραγούδια. Αυτός ήταν μάλλον και ο λόγος που κόλλησα με αυτό. Μοιραία, σαν φυσική εξέλιξη, ακολούθησε και το ραδιόφωνο (Πειρατικό Πανόραμα ‘86, Antenna, StarFM, Club Fm, Safari, Republic 100,3 με τελευταίο «σταθμό» τον Fly 104).

Με τα χρόνια η ανάγκη να προβάλλω, μετουσιώθηκε σε διάθεση να επικοινωνώ και να μοιράζομαι τo πάθος, τις γνώσεις και τις εμπειρίες μου. Και με αυτόν τον τρόπο διαχειρίστηκα και το «μικρόβιο» του κρασιού που κόλλησα πριν από 20 περίπου χρόνια.

Αποφάσισα λοιπόν να σπουδάσω ξανά στο Wine & Spirits Professional Center, που μου έδειξε τον δρόμο σε αυτό το ταξίδι γνώσης και μοναδικών ανακαλύψεων. Επιστροφή στα θρανία με ατελείωτο διάβασμα, καθώς το κρασί και η γνώση γι' αυτό εξελίσσονται καθημερινά. Τον Απρίλιο του 2018 ολοκλήρωσα με επιτυχία το Level 4 και έγινα κάτοχος Diploma του Wine and Spirit Education Trust (DipWSET), που είναι ένας από τους σημαντικότερους τίτλους που αφορά τη γευσιγνωσία του κρασιού και των αποσταγμάτων καθώς και την κατανόηση του παγκόσμιου αμπελώνα, διεθνώς. Άρχισα να μοιράζομαι και πάλι, γράφοντας πλέον καθετί που με εντυπωσίαζε στα οινικά μου ταξίδια, που είναι από μόνα τους τόσο συναρπαστικά, τις εμπειρίες που ζούσα και κυρίως, τα πιο αξιόλογα κρασιά που δοκίμαζα.

Η τριβή με το κρασί άρχισε να φέρνει αρκετές επαγγελματικές προτάσεις, αλλά και ιδέες, που έκαναν την ενασχόληση μου με αυτό όλο και πιο δημιουργική. Ξεκίνησα να παρέχω υπηρεσίες ως σύμβουλος γεύσης σε projects σχεδιασμού νέων προϊόντων τροφίμων και ποτών, ως εκπαιδευτής και σύμβουλος οργάνωσης χώρων εστίασης και κρασιού, δημιουργώντας εξειδικευμένες λίστες κρασιού. Κάπως έτσι προέκυψε η δημιουργία της εταιρείας Wine Style που δραστηριοποιείται πλέον στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και αρκετές ακόμη μεγάλες πόλεις και κλασικούς τουριστικούς προορισμούς. Μια εταιρεία με δραστηριότητες όπως είναι η παρουσίαση και προβολή, επικοινωνία και προώθηση οινοποιείων και των προϊόντων τους, η οργάνωση οινικών masterclasses, σεμιναρίων και θεματικών γευστικών δοκιμών, καθώς και παροχή υπηρεσιών εκπαίδευσης πάνω στο κρασί. Μια παράλληλη ενασχόληση μου είναι το project "Food and Wine Experience", μια ενέργεια που έχει στόχο την ανάδειξη της σπουδαιότητας που έχει στην σύγχρονη εστίαση ο συνδυασμός συγκεκριμένων εδεσμάτων με κρασιά διαφορετικού τύπου και στυλ. Τέλος, τον Μάρτιο του 2019 ξεκίνησα το Thessaloniki Wine Show, μια έκθεση κρασιών στην Αποθήκη Γ’ στο λιμάνι Θεσσαλονίκης, η οποία ενώνει το δυναμικό των ελληνικών ποικιλιών, τις νέες τάσεις στην οινοποίηση, τους διαφορετικούς τρόπους απόλαυσης του κρασιού, το άνοιγμα σε νέες αγορές και τη διασκέδαση.

Μιλώντας για τη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που περιτριγυρίζεται από τόσες σπουδαίες αμπελουργικές ζώνες σε ακτίνα μόλις 150 χιλιομέτρων, θεωρώ ότι δεν είναι αρκετές οι δράσεις σχετικά με το κρασί, σε σύγκριση τουλάχιστον με άλλες πόλεις όπως η Αθήνα, η Λάρισα, το Ηράκλειο και η Πάτρα. Τα wine bars που υπάρχουν είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, όπως και οι ετήσιες εκθέσεις κρασιού. Αυτοί οι δυο παράγοντες συμβάλλουν σημαντικά, τόσο στη διάδοση και στις πωλήσεις του κρασιού, όσο και στην εκπαίδευση των καταναλωτών, που είναι το πιο ουσιαστικό στοιχείο στην ενδυνάμωση της ελληνικής βιομηχανίας του κρασιού. Άλλωστε, ο οινικός κλάδος ήταν ένας από τους ελάχιστους που βγήκαν ενδυναμωμένοι από την κρίση, καθώς εστίασε σχεδόν άμεσα στις ξένες αγορές, όπου εμφανίστηκε είτε συλλογικά είτε μεμονωμένα, σαφώς ανταγωνιστικά με όραμα, σχέδιο κι επιμονή ... και πέτυχε.

Νιώθω πραγματικά περήφανος που φέτος ενσωματώθηκα ως εισηγητής στη δυναμική ομάδα των εκπαιδευτών του Wine and Spirit Professional Center (W.S.P.C.), ενός φορέα που σε αποκλειστική συνεργασία με το Wine and Spirit Education Trust (W.S.E.T.) που εδρεύει στη Μεγάλη Βρετανία, παρέχει τη δυνατότητα διεπαγγελματικών σπουδών με παγκόσμια ισχύ και αναγνώριση στους τίτλους σπουδών του.

Αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι το Καπάνι. Ίσως το πιο ζωντανό μέρος της Θεσσαλονίκης, εκεί που νομίζεις ότι εκτός από τη σύναξη των ανθρώπων, συναντιούνται διαφορετικές στιγμές κι εποχές της ιστορίας της -ακόμα. Η βοή, οι φωνές των μικροπωλητών και τα πειράγματα μεταξύ τους, τα αρώματα και οι πολύχρωμες εικόνες της πραμάτειας τους συνθέτουν κάτι μοναδικό, το οποίο συχνά-πυκνά νιώθω την ανάγκη να ζω.

Κάποιο συγκεκριμένο στέκι δεν έχω. Προτιμώ να πηγαίνω κάθε φορά και σε άλλο χώρο για να συναντήσω φίλους και γνωστούς. Στη Θεσσαλονίκη οι επιλογές είναι αναρίθμητες και υψηλού επιπέδου, κάτι που μπορεί να κάνει την κάθε μικρή έξοδο, μια μεγάλη εμπειρία.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ ιδιαίτερα είναι το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στο οποίο εκτός των άλλων, ανήκει και η μοναδική Συλλογή Κωστάκη. 1275 έργα τέχνης από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της Ρωσικής πρωτοπορίας, της οποίας ο ρυθμός και η αισθητική με ενθουσιάζουν.

Ένας από τους πιο αγαπημένους μου χώρους για φαγητό είναι η «Παλιά Αθήνα». Απλή και μάλλον χωρική διακόσμηση, αλλά η άψογα σιτεμένη σπαλομπριζόλα που είναι πάντα μια αποκάλυψη, η προσωπικότητα και η αύρα χαράς του Μανώλη και οι αμέτρητες οινικές επιλογές τόσο από τον ελληνικό όσο και από τον ξένο αμπελώνα, με κάνουν να ζω κάθε φορά μια μοναδική εμπειρία. Η «Κληματαριά» είναι το σήμα κατατεθέν της αστικής Σαλονικιώτικης εστίασης. Σταθερή αξία, όσο και τα εκπληκτικά σουτζουκάκια που μπορεί να απολαύσει κανείς εκεί. Το “Estrella” πίσω από την Αγία Σοφία, αν και ήδη έχει συμπληρώσει έξι χρόνια λειτουργίας, θεωρώ πως είναι η πιο φρέσκια ιδέα εστίασης στην πόλη. Από το νέο του μενού, η λευκή ομελέτα με αβοκάντο και μαύρο ζυμωτό ψωμί είναι μια πανδαισία στην απλότητά της. Τα θεματικά brunch τις Κυριακές στο Ambrosia του Hyatt Regency φροντίζω, όσο μπορώ, να μην τα χάνω και κυρίως, όταν οι guest chefs έρχονται από εξωτικές χώρες όπως το Μεξικό, η Κορέα, το Περού και η Τουρκία. Άλλη αγαπημένη επιλογή είναι τo Blé. Εκθαμβωτικά κοσμοπολίτικο και παρόλο που δεν είναι αποκλειστικά χώρος εστίασης, μπορώ να το επισκέπτομαι για δεκάδες λόγους. Κυρίως όμως για τους τρόπους με τους οποίους διαχειρίζεται ... το blé και τα άλλα δημητριακά.

Είναι αλήθεια πάντως, ότι η Θεσσαλονίκη υστερεί παντελώς σε χώρους υψηλής γαστρονομίας. Αν και έγιναν κατά καιρούς, κάποιες αξιόλογες επενδύσεις πάνω σε αυτή την φιλοσοφία, οι Θεσσαλονικείς δεν εκτιμήσαμε και δε στηρίξαμε αυτές τις προσπάθειες.

Μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι να μαγειρεύω ή να ψήνω στην ταράτσα του σπιτιού για φίλους, και κυρίως για τους γιους μου, Χρήστο και Αντώνη, και τη σύζυγό μου Σοφία, που εκτός από τις μαγειρικές μου προσπάθειες άρχισαν τελευταία να εκτιμούν και τους συνδυασμούς του φαγητού με το κρασί!

Η μουσική ταυτότητα και οι άκαπνοι χώροι είναι βασικά στοιχεία για να επιλέξω τους πραγματικά λίγους χώρους με αυτές τις προϋποθέσεις για τις βραδινές μου εξόδους.  Το Vogatsikou 3, όπου τα signature cocktails του και η μεγάλη λίστα του σε Fine Spirits είναι ένα επιπλέον κίνητρο. Στο Food Bar του Daios Living Hotel ο Θοδωρής (F&B και wine specialist) έχει πάντα να προτείνει κάποιο οινικό «διαμαντάκι» εκτός λίστας, που δεν έχω ξαναδοκιμάσει.

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι... έξω από την πόλη, δηλαδή στα όρια της, στο άλσος του Σέϊχ Σου. Ένας σχεδόν καθημερινός πρωινός περίπατος καθαρίζει το μυαλό, ηρεμεί το πνεύμα μου και με βοηθά αφάνταστα να σκέφτομαι νέες ιδέες και τολμηρές αποφάσεις.

Την ωραιότερη θέα στην πόλη μπορεί κανείς να τη δει από το Kitchen Bar αγναντεύοντας την παραλία μέχρι το Μέγαρο Mουσικής και αντίστροφα.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει η πολυμορφία της κουλτούρας που πηγάζει από τις διαφορετικές εθνότητες που φιλοξενεί στα σπλάχνα της εδώ και πολλούς αιώνες και θαυμάζω τον τρόπο που οι κάτοικοί της συμβίωναν, σχεδόν πάντα χωρίς ακρότητες. Ίσως το πιο κοσμοπολίτικο στοιχείο της. Μου αρέσει να περπατώ και να χαζεύω χωρίς σκοπό στην Τσιμισκή, στην παραλία της, μέσα στο λιμάνι, στα άνω Λαδάδικα. Δε χορταίνω τα χειμωνιάτικα ηλιοβασιλέματα από τη Λεωφόρο Νίκης. Με γοήτευαν πάντα οι βυζαντινές πινελιές που δίνουν οι αιωνόβιες εκκλησίες και τα Τείχη της.

Θα ήθελα οι Θεσσαλονικείς να αγαπήσουν την καθαριότητα πολύ-πολύ περισσότερο και τη Θεσσαλονίκη να αρχίσει ν’ αποκτά τη γαστρονομική της ταυτότητα. Πιστεύω ότι διαθέτει όλα τα στοιχεία. Κουλούρι, μπουγάτσα, σουτζουκάκια, τρίγωνα και μερικά ακόμη εμβληματικά για την πόλη μας εδέσματα θα μπορούσαν να κάνουν από μόνα τους τη Θεσσαλονίκη τουριστικό πόλο έλξης. Αρκεί να δημιουργηθούν σημεία-σύμβολα που θα δώσουν σε  αυτά τα προϊόντα το prestige που τους αξίζει, όπως για παράδειγμα ο Τερκενλής με το τσουρέκι του.

Αν και παρωχημένο, αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν... ένα μεγάλο κρεβάτι (γέλια).