Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά με τη “Schema 4” υπογράφοντας αρχιτεκτονικά projects δημόσιων και ιδιωτικών χώρων με διάφορους θεματικούς άξονες, όπως ο τουρισμός, ο πολιτισμός, ο δημόσιος χώρος και η εκπαίδευση. Ο σχεδιασμός των εκθέσεων του Μουσείου Ακρόπολης, το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης - κτίριο Β και η ανάπλαση της Πλατείας Διοικητηρίου στη Θεσσαλονίκη είναι μερικά από αυτά. Αενάως ανήσυχη και δραστήρια, με υψηλή αισθητική και σύγχρονη ματιά, η Νένη Σπάρτση ταξιδεύει συχνά για δουλειά αλλά και για να ανανεώνει τις δεξαμενές της δημιουργικότητάς της, ως μία πολίτης του κόσμου.

Παρακάτω μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη που μεγάλωσε και ζει μέσα από τη δική της ματιά. 

Γεννήθηκα στην Εγνατία, δίπλα στην Καμάρα. Ο πατέρας μου δίδασκε στην Γεωπονική Σχολή κι έτσι, απ' ότι μου έχουν πει, γεννήθηκα στο μαιευτήριο του πανεπιστημίου. Ιωαννίδειο δημοτικό σχολείο, ποδήλατο στο πάρκο της ΧΑΝΘ, Α΄ Γυμνάσιο θηλέων, οδός Βασ. Σοφίας τώρα Εθνικής Αμύνης, στέκι μας η πλατεία Ναυαρίνου, σχεδόν ίδια όλα σήμερα κι όμως τόσο διαφορετικά. Όταν ήμουν στο δημοτικό μέναμε στην οδό Δεσπεραί, ο μανάβης κάτω από το σπίτι, ο φούρνος στην Ιπποδρομίου, περνούσα την Βασ. Σοφίας για να πάω στο σχολείο, χωρίς φόβο, τα αυτοκίνητα λίγα και τα πεζοδρόμια ασφαλή για παιχνίδι.

Η γειτονιά που μένω σήμερα είναι κι η αγαπημένη μου. Μπροστά στη Μητρόπολη, πιο κέντρο δεν υπάρχει. Αγαπώ ακόμα και τον θόρυβο της πόλης, τον ήχο των αυτοκινήτων, τις ομιλίες μιας παρέας το βράδυ αργά, τους ήχους της πόλης γενικά. Στη φυγή της Αγ. Σοφίας η θάλασσα, το φως και τα σύννεφα που αλλάζουν συνεχώς, κάθε πρωί μου χαρίζουν μια νέα εικόνα. Τη μια μέρα ο Όλυμπος εμφανίζεται απέναντι, την επόμενη ένα φορτωμένο πλοίο μπαίνει στο λιμάνι, ένα άδειο φεύγει, την άνοιξη κωπηλάτες προπονούνται, τα καράβια πλωτά μπαρ περνάνε τα βράδια κλείνοντας για λίγο όλο τον ορίζοντα του δρόμου, όλα μαζί ένα έργο τέχνης που συνεχώς διαφοροποιείται.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω αρχιτέκτων. Η δασκάλα μου στο Ιωαννίδειο η κ. Ουρανία Λεφάκη φώναξε τη μαμά μου μια μέρα και την παρακάλεσε να μη ζωγραφίζει στο τετράδιο μου... Εκείνη γέλασε, δε μπορούσε να τραβήξει μια ίσια γραμμή της είπε... Σχεδίαζα και έγραφα από 2 χρονών πάνω σε ένα παιδικό βιβλίο με παραμύθια του Άντερσεν, εικόνες και γκραβούρες ανάμεσα στα παραμύθια και πάνω στις πρώτες γραμμές, είχα γράψει και ημερομηνία. Το έχω ακόμα. Κανείς δεν ήταν αρχιτέκτων στην οικογένεια, η μητέρα μου αγαπούσε πολύ τη διακόσμηση, δημιουργούσε απίθανα ντεκόρ στο σπίτι ανάλογα με τις εποχές, διάβαζε τότε το περιοδικό «Γυναίκα». Στην τελευταία σελίδα είχε μια στήλη, «Ο διακοσμητής μας στο σπίτι σας». 

Χάζευα με τις ώρες τις κατόψεις και φανταζόμουν τους χώρους. Ακόμα και τα σχέδια των χαλιών που ήταν στρωμένα στο σπίτι με έβαζαν στη διαδικασία να φαντάζομαι διαδρομές, πλατείες και πάρκα. Χωρίς καν να ξέρω τι είναι, έλεγα θα γίνω αρχιτέκτων όταν μεγαλώσω... Ούτε θυμάμαι από πότε...Τα καλοκαίρια το παιχνίδι μου ήταν το μπλοκ ζωγραφικής και οι ασκήσεις αριθμητικής, παρακαλούσα τον θείο μου, Γρηγόρη Συμεωνίδη, καθηγητή μαθηματικών, να μου βάζει όλο και πιο δύσκολες. Στο γυμνάσιο πλέον ήταν βέβαιη η πορεία που θα ακολουθούσα.

Τα μαθηματικά είναι η βάση όλων των επιστημών, άλλα η αρχιτεκτονική είναι η ίδια η ζωή. Υπάρχει μέσα σε όλα τα στοιχεία που μας περιβάλλουν, υπάρχει στην φύση, η φύση μας τη διδάσκει άλλωστε... Είναι σαν τη μουσική, σε ακολουθεί παντού ακόμα και όταν έχεις φύγει από έναν χώρο, σε εκπαιδεύει αισθητικά καλώς ή κακώς. Ναι, υπάρχει κακή αρχιτεκτονική, όπως υπάρχουν κακές εφαρμογές σε όλες τις επιστήμες. Η αισθητική δε διδάσκεται -την έχεις ή δεν την έχεις- αυτό πιστεύω. Η δουλειά μας είναι τόσο δύσκολη όσο κι ενδιαφέρουσα, τα αντικείμενα των μελετών μας αλλάζουν και το ενδιαφέρον δε σταματάει ποτέ.

Η Θεσσαλονίκη είναι μια ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονικά πόλη, όσον αφορά στην τοποθεσία και τα μνημεία της, όσον αφορά όμως στα κτίρια, μετριούνται στα δάχτυλα τα ενδιαφέροντα. Οι περισσότερες οικοδομές είναι τραγικές, είναι τελείως προφανές ότι δυστυχώς δεν έχουν σχεδιαστεί από αρχιτέκτονες, αλλά και οι ελάχιστες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, σπάνια παρουσιάζουν ενδιαφέρον, κάτι που δεν ισχύει στην Αθήνα, όχι σε αυτό τον βαθμό τουλάχιστον.

Αγαπημένα κτίρια είναι κάποια από τα περίπτερα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης που είναι αριστουργήματα του μοντερνισμού και φυσικά το Μέγαρο Μουσικής, το κτίριο Β' που σχεδιάσαμε σε συνεργασία με τον Arata Isosaki. Ο άνθρωπος είναι ποιητής δεν είναι απλά αρχιτέκτονας, ο τρόπος που δουλεύει, οι τρόποι και η ευγένεια σε όλη την συνεργασία μας και στην προσωπική επαφή μαζί του, ήταν ένα σχολείο για όλους μας. Η άλλη μεγάλη επιρροή ήταν του καθηγητή και αγαπημένου συνεργάτη, Τάσου Κωτσιόπουλου. Είχαμε την τύχη να ξεκινήσουμε την πορεία μας μαζί του, ως συνέταιροι για 15 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων μάθαμε πολλά, κάτι που μας οδήγησε να ιδρύσουμε το γραφείο Schema4 πριν 20 χρόνια. Συχνά μου λείπουν οι δημιουργικοί μας καυγάδες...

Περήφανη νιώθω για τα περισσότερα projects, συνήθως για το τελευταίο, που τώρα είναι το Wyndham Grand Nicosia, το οποίο μόλις σχεδιάσαμε και άρχισε να κατασκευάζεται. Ξεχωρίζω το Maestral Resort and Casino στο Μontenegro ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία τόσο ο ανασχεδιασμός του, όσο και η εμπειρία μου στη γείτονα χώρα και η επαφή με τους κατοίκους. Μοιάζουμε τόσο πολύ σε όλα, από τη μουσική τη λαϊκή τέχνη, μέχρι δυστυχώς, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος... Ξεχωριστή θέση εννοείται ότι έχει στην καρδιά όλων μας το ΜΜΘ2 αλλά και το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, αυτό το αριστούργημα αρχιτεκτονικής που είχαμε την τύχη να μελετήσουμε και να παρακολουθήσουμε στη φάση της ανακατασκευής του.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η πλατεία Άθωνος στα Λουλουδάδικα, οι στοές με τα προϊόντα στα στενά δρομάκια, λιμάνι, παραλία, βαθύ κέντρο δηλαδή. Τα στέκια μου είναι αρκετά, θα με βρεις συχνά στο Βογατσικού (πρώην Βelair) που το αγαπώ όχι μόνο επειδή το έχω σχεδιάσει, αλλά και για τη συνέπεια που έχει σε όλα. Θα με συναντήσεις, επίσης, συχνά στο Κoyote, στη Νικολέτα στο Π22, στα Local, Canteen, Marea, Balkan, βαθύ κέντρο και πάλι.

Αγαπώ τη γκαλερί της Λόλας Νικολάου για τις επιλογές καλλιτεχνών που κάνει όλα αυτά τα χρόνια και για το Ντεπό απίθανων έργων, όπου πάντα υπάρχει κάτι που θέλω οπωσδήποτε...

Αγαπημένη επίσης συνήθεια το Gee List, περνάω συχνά όταν έχω κέφι για shopping, αλλά και όταν δεν έχω για να μου φτιάξει τη διάθεση η Ελένη με τις υπέροχες βιτρίνες της και τις επιλογές της από τις οποίες επίσης πάντα κάτι θέλω... θα με βρεις και στο Grigio Σάββατο πρωί, με φίλες να δοκιμάζουμε ρούχα και να κάνουμε styling η μία στην άλλη.

Βραδινές εξόδους σπάνια κάνουμε με τις παρέες μου, συνήθως πάμε κάπου για φαγητό μετά το γραφείο 8:00-11:00 το αργότερο και γελάμε πάντα, γιατί παλιά αυτή ήταν η ώρα που βγαίναμε. Αν βγούμε αργά θα είναι για σινεμά, κατά προτίμηση στο Ολύμπιον, για κάποιο πάρτι ή για να πάμε Partytoura, κάτι όχι και τόσο συχνό γιατί το ξενύχτι κανείς δεν το αντέχει πλέον.

Το καταφύγιο μου είναι το σπίτι μου που λόγω των πολλών ταξιδιών και των πολλών ωρών στο γραφείο δεν το χαίρομαι όσο θα ήθελα. Φυσικά πάντα μια βόλτα στην παραλία με το ποδήλατο είναι κάτι που με χαλαρώνει.

Στη Θεσσαλονίκη αγαπώ τα πάντα! Αγαπώ και τη Νάουσα που είναι η πόλη καταγωγής μου, πέρασα πολλές από τις διακοπές μου στα μονοπάτια του Βέρμιου, όπου μας δίδαξε τη φύση ο γεωπόνος πατέρας μου. Η Θεσσαλονίκη όμως είναι η πόλη που γεννήθηκα κι έζησα όλα μου τα χρόνια, τις σπουδές, τους έρωτες και τις φιλίες, τις χαρές και τις απώλειες, τις αγωνίες και τα γλέντια, όλα... Δε μπορώ να κρίνω την πόλη μου και δε μου ταιριάζει να γκρινιάζω. Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσαν να έχουν γίνει, πολλά αυτά που έγιναν, η πραγματικότητα πάντα έχει δύο πλευρές και ο πατέρας μου μας έμαθε να βλέπουμε τα πράγματα θετικά.

Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι στην πόλη αυτό θα ήταν η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στην πόλη. Δεν αντέχω όλους αυτούς που πουλάνε μυαλό και σε πρώτη ευκαιρία διπλοπαρκάρουν, ανεβαίνουν στους πεζόδρομους, αφήνουν τα σκουπίδια έξω από τους κάδους, γεμίζουν τα μπαλκόνια τους με ό,τι να 'ναι άχρηστα πράγματα, κρεμάνε απαράδεκτες ταμπέλες στα μαγαζιά τους και τους φταίει πάντα κάποιος άλλος! Με δυο λέξεις αυτούς που δε σέβονται τον δημόσιο χώρο. Και δυστυχώς στην πόλη μας υπάρχουν πολλοί...

Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη μου, μικρή αλλά τελικά... αρκετή!